Febo: 3

Carlos Vega.

Mentín. É complicado. Mentín sobre estes día en particular, escribindo sobre personaxes e non sobre persoas. Mentín sobre os nomes, os lugares e sobre algunhas cousas. Pero entorpéceme demasiado. Enredo frases, pausas, parágrafos. Síntome torpe cas palabras. É moi irritante.

Comecemos por que Fer non se chama Fer. Chámase Xurxo. Tampouco Xosé. Minto, Xosé si que se chama así: é Xosé Carlos. Pensei que con abreviarlle o nome bastaba para poñerlle a máscara, pero quedoume igual de inerte que os demais.

O meu irmán tampouco é Pel de porco. Ten a pel sebácea, seca e dura como cortiza peluda, pero chámase Christian. O meu tío, a miña nai, o meu pai, si que son así. Sobre eles non me custou escribir tanto, quizais porque non tiña pensado achegarme tanto como para necesitasen a máscara. O resto? Construído, artificial, ríxido e opaco. Como dixen, é complicado. Non o vou seguir facendo.

Laura, a miña profesora de escritura creativa, díxome algunha vez que hai que mentir para escribir. Foi ela quen me puxo de tarefa para este ano deixar os relatos e aventurarme a escribir unha novela. Estábao tratando de facer sobre o que máis quente tiña; sobre estes días e todo o cambio que ía supoñer a mudanza. Pero non dou. Incrusto escenas, personaxes e lembranzas. Mesturo tempos porque non son capaz de ordenar o que pasa, o que pasou, o que pasaría e o que quixera que pasase. Desordeno todo. É complicado.

Pero creo que cheguei a unha conclusión sobre todo isto. É innecesario escribir así. Non necesito máis tropezos, nin máscaras. Laura aclaroumo nunha mensaxe. «Non te confundas. Teis k inventar a realidade que escribes, pero telo que facer de forma auténtica». Pensei nisto toda a tarde. Teño que mirar máis e reflexionar menos. Escribir de forma autentica. Mentir de verdade.

Mañá son as presentacións na facultade. Debo madrugar, pero son as doce da noite é aínda estou activo. Moitas cousas nas que pensar; os nervios á contrapel. O luns preséntaseme como unha marca en branco: a partir del, non hai plan ningún. Teño o horario que descarguei da páxina da facultade, pero non sei que aula é a C12, non sei que se dá en Introdución aos movementos hispánicos, non sei quen é a profesora nin quen se me vai sentar ao lado. A expectativa é estimulante, pero carente de control pola miña parte. Iso é o que me pon nervioso.

O único que teño claro é que, no maletín que me regalaron meus pais para gardar o portátil, vou levar un sobre de tabaco. É o único que puiden planificar como método para socializar na facultade. Xa busquei un estanco preto do piso no Maps, para pasar ao volver da presentación. Vou pillar de liar, o de caixa non me gusta. Todos cos que saín este verán fumaban de sobre. Ademais, coido que xa me defendo bastante liando como para non quedar en ridículo.

As últimas semanas de agosto saín moito de noite cos amigos de Anxo. Anxo é Anxo, debo dicir. Daquelas saía máis con Xurxo, pero os amigos de Anxo fumaban, bebían máis e saían máis días que Xurxo e compaña. Durante o verán funme despegando dese grupo para unirme ao de Anxo, que me parecía máis principal, máis protagonista.

Nunha desas que estabamos bebendo nas escaleiras do Cheyenne, cando me pasaron un papel e unha prensadiña. Algo nervioso, pois non quería quedar en evidencia, comecei a enrolar a trompeta, pero non era quen. Esgazaba o tabaco, sen saber como darlle a forma ao papel. Anxo, que andaba a berros con uns a carón da estatua de xefe indio que lle dá nome ao bar, quitoumo das mans para, cun par de xiros, reconstruílo en boa dirección.

—Un día destes vouche ensinar de verdade. É unha vergonza que un membro do B.A.R.R. (Bando de Amigábeis Romanticistas Radicais) non saiba escarallar o pulmón como é debido.

Así foi que, outra noite desa semana, creo que mércores, o Cheyenneestaba deserto, así que collemos cadanseu vaso de licor e fomos paseando á beira do rio, deixando que o aire fresco de finais de verán nos fose asentando o alcohol.

Esgotaramos os lugares míticos para beber ao aire libre e, aquela noite, a vila presentábase especialmente silenciosa aos nosos pasos. Sen ninguén pola rúa, sentímonos libres de remontar a carreteira xeral, camiño das aforas.

A rúa comercial, a dos pubs, incluso o Concello quedaron atrás. Diante nosa as casas ían encollendo, perdendo pisos. Os portais facíanse máis escuros e recollidos mentres nos afastabamos do centro. Nun momento, xa non había máis que portas. Unha silueta branca, irregular, recortábase tras as casas. O cemiterio da vila.

Eu fixárame nel algunha vez, de pasada, pero nunca vira máis alá do enreixado e as árbores que o rodeaban. Nunca me espertara interese ningún. Érame alleo, co seu camiño pavimentado e limpo. A través dos barrotes da porta podía ver as tumbas e os nichos, perfectamente cuadriculados. Tenteamos a fechadura, pero estaba encadeada e firme. Anxo levoume atrás, onde había unha pequena saída secundaria. «Esta nunca a pechan. Eu veño fumar cando quero estar só». Empurrou a cancela con coidado, para que non renxese, e coámonos no camposanto.

«Aquí vas a aprender a liar como Deus manda». Eu seguíalle o paso no estreito sendeiro, mentres miraba os nichos como se miran os sinais pola rúa. Custaba crer que detrás do limpo gravado da plaqueta había un morto. Daría por eses camiños estreitos a procesión de xente, igual que na aldea? Eu non levar o cadaleito, chorar ás vellas. O enorme formigueiro que se formaba ao saír a xente da pequena igrexa. Alí nin sequera había igrexa. Custábame imaxinar que puidese haber rito ningún nun sitio que marcaba as curvas do sendeiro con lámpadas de xardín.

Aínda de pasada, algunhas placas chamáronme a atención. Alcancei a ler unha. Sturm und Drang. Coñecía a expresión, da clase de Literatura Universal. Era «Tormenta e alma», o lema dos románticos alemáns. Uns pasos máis adiante había un gravado no mesmo idioma, longo, gutural e trabado. Busqueino no tradutor: Morto tan pronto, esquecido tan mozo. Outro romántico que deixara o mundo atrás. Apunteino nas notas do móbil.

Chegamos a un banco pegado ao enreixado, ao abrigo dos cipreses. Anxo sentou e sacou o paquete da chaqueta. Deume para liar e foime guiando nos movementos. Sen tanta xente ao redor, atoparlle o xeito foime máis sinxelo e non tardamos moito en ser dúas pequenas faíscas prendidas debaixo das árbores, no bordo interior do cemiterio.

Como se morrería na vila? Non imaxinaba a xente morrendo na casa, como na aldea. Era difícil concibir o loito, o velorio debido no hospital comarcal. Debíanos mandar a todos para aquí, sen rito ningún. Onde estarían as campás que tocasen a defunto? Eu nunca as oíra na vila. Quizais por iso nunca reparara no cemiterio.

Desde o banco os nichos parecían enormes ficheiros clasificados. Incluso a pedra puída, pintada, parecía plástica. Lembrei os nichos que vía dende o meu cuarto, coa súa cor gris comesta polo verde húmido. Era unha cor moito máis apropiada que aquel branco aséptico.

—Sabes que eu pinei aquí?

Cústame un segundo retomar a conversación. Anxo mira un grupo de tumbas, ao lonxe, agochadas da luz das lámpadas.

—En serio? —contesteille. Non me custou pensar como, nin con quen. Coñeciamos as nosas amizades, e máis nun sitio así de pequeno. Non era complicado de adiviñar.

—Xa ves. Encima dunha desas lápidas. Esa, a grande e lisa. A branca.

Sinalou co dedo e vin unha lousa especialmente ampla. Calou tras a revelación e foi matando o cigarro mentres se recreaba nas formas do fume, Matei eu tamén a conversación mirando para os cipreses que facía de muro entre os nichos e nós. O frío comezaba a sentirse e pensei no desagradable que debe ser deitarse sobre o mármore. Sairía conxelado, pero a min tamén me gustaría poder dicir que pinei nun cemiterio.

Vanse apagando as faíscas e quedamos ás escuras, só iluminados polas pequenas luces que guían o camiño. Erguémonos co efecto do licor xa desaparecido. Volvín á casa cunha lixeira resaca, un epitafio en alemán, e liando tabaco con algo máis de seguridade en min mesmo.