Febo: 4

Carlos Vega.

Esperto cedo, desorientado. Debín dar moitas voltas durante a noite; caeume a almofada da cama. Dóenme o pescozo e os dentes. Acaríciome a mandíbula mentres sento no bordo da cama e repaso as siluetas descoñecidas do cuarto. Xa non durmo ao lado do escritorio, nin teño enfronte o cadro cas fotos nosas de pequenos. Non está tampouco, roncando na cama xemelga á miña, Pel de Porco.

En cambio escoito cerca ruídos de paso, portas de armario, lume de cociña, que por extensión ao cuarto descoñecido, fánseme estraños. Alguén está a ferver nun cazo, e tamén se prende a billa da bañeira dun dos baños que temos. Abro as fiestras e deixo ventilar a cama mentres saio, xa vestido.

Xosé está na ducha, pois o baño segue pechado. Xurxo almorza na mesa da cociña. Está despeiteado, cos ollos lagañosos. Aproveito e doume unha auga na cara. Recollo o pelo cara aos lados, tapando a fronte. Non teño fame; dígollo a Xurxo cando me ofrece un sobao.

—Os nervios antes da primeira clase? —pregúntame. Sei que el tamén é ansioso; comprendémonos moitas veces grazas a iso.

—Non, que bah, prefiro marchar con tempo, que a miña facultade está no outro campus —Miro as cadeiras; detrás, o sofá do salón. Fánseme incómodos, faltos de costume—. Largo xa, que teño que ir co Maps.

Ningún dos dous sabe como despedirnos. Supoño que porque nunca almorzaramos xuntos, ou porque nunca nos viramos recén espertos. Algo íntimo de máis para os dous. Collo a mochila e os cascos e baixo mentres me ocupo en conectalos ao móbil. Miro os cuartos que dan ao patio de luces. Todos os pisos teñen dúas fiestras que o encaran: a da cociña e a do dormitorio principal. Imaxino que é así na maioría, os poucos que vexo deixan entrever esa distribución.

Saio á empinada rúa mentres o móbil xa calcula a ruta máis directa cara a facultade. Tras un segundos, o camiño aparece azul entre as decenas de liñas brancas que cruzan o mapa. Marca os corenta minutos que eu xa sabía; busquei a ruta en canto firmamos o contrato. Podería tomar un bus, pero as liñas de transporte entrecrúzanse aínda máis ca as brancas da aplicación. Xa que vou vivir aquí, prefiro recoñecer a cidade canto antes. E non hai mellor memoria ca a dos pés.

Pouco tardo en cuestionar a miña decisión cando, tras un par de xiros ambiguos, me comeza a faltar o tempo. Na pantalla, o punteiro xira repentinamente, cambiando o norte de lugar. Paso pola mesma rúa nos dous sentidos. Detéñome nela, e doulle un par de minutos ao compás para que se estabilice. Unha vez a ruta parece fixa, retomo o camiño, menos convencido.

Consigo chegar á alameda, dende a que se ven os baixos tellados e as fachadas de pedra da zona vella. Na encrucillada fíxome nunha rapaza que leva unha carpeta co logo da universidade. Xa estamos lonxe do campus sur, e parece que vai na mesma dirección que a ruta, así que decido tomala como guía, pois seguramente leve presa tamén, non coma o Maps.

Ao seu paso, cruzo unha longa rúa que chega ata a catedral. Levamos présa, ningún dos dous fai unha pausa monumental. Pronto chegamos ao norte, que parece unha extensión menos pintoresca do casco antigo. As rúas perden o cerimonial empedrado, os edificios crecen en alturas e fiestras, cebándose de estudios diminutos. Seméllanse aos altos cúmulos de pisos do sur, pero máis concentrados. Apenas tardamos dez minutos en cruzalos cando aparecen diante de nós, tras uns xardíns, as facultades do norte.

Desde ese camiño só vexo un par, pero recoñezo a de Filoloxía polas buscas previas que fixen dela. Recoñezo o enorme bloque gris, cuxas fiestras asoman coma diminutas treguas na mole de formigón. A rapaza toma outro camiño, cara a outro edificio, algo máis agraciado. Eu sigo recto.

Non busquei onde era a presentación para os alumnos de primeiro. Confío en que apareza unha maioría á que seguir sen quedar en evidencia. Efectivamente, nas escaleiras que cruzan ao final do derradeiro xardín, vexo que a entrada está ateigada de pequenos grupos de xente. Pola aglomeración, as caras e o estatismo, deben estar igual ca min, agardando unha chamada superior, un timbre de instituto que retome a rutina que deixamos atrás en xullo.

Algúns grupos van entrando no edificio, seguindo algo que non acerto a ver. Cando me achego, é un home que acena cara ao interior, sinalando unhas escaleiras polas que vai desfilando pouco a pouco o conglomerado. Eu tamén baixo. Lévanos a un salón de actos enorme onde imos sentando todos. Algúns grupos permanecen, pero a maioría disgrégase coa mesma nimiedade coa que se deberon xuntar.

A presentación resulta ser neutra, educada, powerpoíntica. Perdo o fío do discurso de benvida, das loas á institución e das especificacións académicas ata que escoito que a primeira semana de clase é de presentacións, máis precisamente, de participación voluntaria. Esta última palabra ergue un coro de murmurios en toda a sala. Hai certos sinónimos gravados no coñecemento secundario obrigatorio. Un deles: voluntario-exento de asistencia.

Con esa información vital asegurada, permítome desconectar do resto da cerimonia. Sentado na ultima fila é fácil de facer. Collín ese mal costume nos últimos anos de clase. Agora atópoo demasiado cómodo e desde el atopei pasatempos, como imaxinarlles a cara ao cento de calugas que debo ter diante. Pensar en cantas delas me acompañarán no curso. Pero é un mal costume. Un colle a manía de mirar sen reparo. Ás costas, claro. A outra metade complícase. Faise máis rara a cara da xente, máis difícil de mirar. Non axuda nada ao comportamento introvertido.

Durante o resto da semana os días aceléranse. A rutina, a medida do día, desfigurase no piso. Non hai zona de confort na que sentir o paso do tempo. Non pecho a porta do cuarto, pois non quero parecer maleducado. Xogamos algún MOBA, vemos un par de películas ou comemos xuntos. Deixamos que Xosé nos cociñe. É o que máis tempo leva vivindo só e por sorte, o seu repertorio culinario expandiuse máis alá dun arroz con ovos.

Voume acomodando ao cuarto. Teño o meu rinconciño co ordenador, o esquelete de xoguete que sempre teño ao lado, os trastes que fun coleccionando estes anos van conquistando o espazo. Cada vez que esperto dóenme menos os dentes, pero a almofada sempre me cae. Non teño parede detrás que a suxeite coma na casa. Ese dor no pescozo recórdame que este non é un espazo conquistado. Tan só ocupado.

Máis adiante na fin de semana, o sábado pola tarde, tócame o obradoiro de escritura. Laura ofreceume, como me ía ser complicado asistir en persoa, facelo por Skype. O club é o único punto de mostra que teño para os contos; non quería perdelo. Aí estou agora, a través da webcam integrada, borroso, mal iluminado, pero presente. Disperso tamén, pouco enfocado incluso. Aínda que levo máis dun ano co grupo, cústame amosar os meus escritos. Envíollos por correo a Laura a maioría das veces e logo ela coméntamos por mensaxe.

Non dei trabado relación co grupo máis alá diso. Entre saúdos e cumpridos de cortesía ás lecturas, foi o grupo de persoas que máis frecuentei este ano. Xa forma parte da miña rutina semanal. Está Muller Gaivota, por exemplo, que escribe prosa poética. El Suave, cos seus relatos de humor realista ou Matagalán, cunha novela de gánsteres e atletas dopados.

Non levo texto hoxe, non creo que teña madurado o que escribín onte, pero escoito as lecturas dos demais. Tomo nota dos apuntamentos de Laura, máis non consigo manter a atención. Miro o reloxo cada pouco. As lecturas cada vez pesan máis e as palabras encadéanse a través dos altofalantes do portátil. As frases sucédense unha tras outra e semellan multiplicarse sen fin.

É que teño o piso só. Xurxo está cuns amigos e Xose marchou á casa da moza. Ata despois de cear non creo que volva ningún. Vai ser a primeira vez en toda a semana que poida facer directo. Dende que empecei, non deixei pasar máis dunha semana sen conectarme, pero cos preparativos, a mudanza, e os cambios non atopei oco desde hai dúas semanas.

Algo ansioso, despídome de todos tras as dúas horas de obradoiro. Desconecto o Skype, pero non a cámara. Érgome para pechar a porta do cuarto, por se acaso, e mentres, aproveito para quitar a camiseta. Deixo o pantalón, porque aínda que sexa de clima frío, setembro comeza a arrefriar e eu quero estar cómodo durante o show.

O obxectivo da webcam reflicte o meu torso espido ata a cintura, nun ángulo que xa teño practicado. Mentres conecto o programa de retransmisión á paxina de modelos sinto a excitación fóra de plano. Unha vez entro co meu usuario e contrasinal, deixo pasar un par de segundos ata que lles mando a notificación de directo aos meus seguidores.

Pronto o chat comeza a encherse de mensaxes e nomes coñecidos. Saúdo algúns e contéstolles a outros. Hai quen me pregunta se me mudei de piso. Trato de ser vago ao respecto, pero vou rompendo o xeo. O cuarto séntese menos frío. Afrouxo a postura e acomódome na cadeira. Entre a viaxe en tren, a presentación, a vida no piso, este é o momento no que menos observado me sinto. Tras estas semanas, sinto que por fin estou na casa.