Prometinlle a Laura que trataría de levar isto con honestidade. Para axudarme, recomendoume un libro cunha historia innecesaria, no que o importante é o enfoque. O seu narrador, unha primeira persoa, funciona como testemuña de si mesmo. É unha voz propia, pero allea, que nin sente nin padece os feitos. O libro vólvese memorable non polo insólito dos feitos, senón por como estes lle afectan ao narrador. Mellor dito, por como pasan a través del. Debe pasar isto a través de min? Se teño que escribir recto, non debería demorarme máis en referirme aos shows, posto que son o máis insólito de min. Teño que falar entón do portátil con cámara que me regalaron pola comuñón, da conexión de datos do primeiro móbil que me compraron e das tardes aburridas na aldea. Pero antes estaban os sábados en que Pel de Porco e máis eu quedabamos sós, mentres o pai e a nai mercaban para a semana. Aproveitabamos para ver a tele toda a mañá, especialmente os programas matutinos de ruletas e sorteos. Ao meu irmán facíanlle graza os letreiros, os números do bote, que brillaban e botaban por toda a pantalla a carón do telefono de participación. Nun destes días, por curiosidade, deume por chamar ao numero que tanto aparecía, sen saber sequera das letras grises, diminutas, que se esmagaban nun letreiro diminuto. Pel de Porco fitaba para min sen rematar de entender. Eu quería que a miña voz soase a través dos altofalantes da televisión de tubo que tiñamos na cociña. Nas poucas veces que me atrevín a chamar, nunca o conseguín. Pero serviume para aprender dúas cousas: que se podía gastar diñeiro a través do teléfono e que así o gasto nas facturas infladas disimulábase porque o técnico dicía que había ser culpa dalgunha clase de estafa telefónica. Encuberto así, funme facendo máis atrevido. Probei con distintos sitios. Cantidades pequenas e sempre deixando tempo entre unha e outra aventura, para que o rastro se diluíse entre os meses . Comecei trocando diñeiro por saldo no xogo virtual ao que viciaba, comprando obxectos raros e incluso alugando algunha película nas canles de pago. Coa intuición afiada polas hormonas, non tardei en atopar a sección restrinxida. Ao principio as fotos, os avances, eran suficiente para unha imaxinación que apenas albiscaba aquel continente inexplorado. Conseguín convencer a Pel para que acompañase os nosos pais nas compras. Era eu un conquistador solitario. Pronto se me fixeron insuficientes os avances gratuítos, a cegas, e paguei a primeira película, a segunda, a terceira… Quizais foi nunha delas que vin por primeira vez un anuncio de páxina de modelos eróticas. Ao carón das fotografías e da dirección web, aparecía un número con cores que recordaban os dos programas matutinos. Fixera a comuñón había pouco; non sabía moi ben como ía o ordenador , pero xa me apañaba para abrir o navegador. Desta forma, semana a semana, sábado a sábado, fun explorando aquelas páxinas, aquel continente cuxas terras tiñan nomes de pedras preciosas, de cores de pelo, nomes en inglés, diminutivos… Algunha vez mamá enfadábase de verdade cando as facturas despuntaban. Entón eu tomaba un perfil baixo e non consumía durante unhas semanas. Pero sempre volvía. Non recordo canto durou a miña época de espectador, pero sei que se detivo un par de anos despois, un día na aldea, despois de comer, cando nos dicían «Ala, a correr!». E vaia se liscaba para a miña habitación. Enclaustrado no cuarto, coas contras baixadas e os datos do móbil, exploraba distintos pasatempos. Así acabei atopando Camdollar. Xa probara con anterioridade chats virtuais, normais. Gustábame a súa comodidade, pois o momentáneo da conexión facilitábame falar de calquera tema, sen reparo; sempre estaba o botón de desconectar a man. Xa naquelas salas mostraba a face, cun gusto recente por saberme observado. Descubrín daquelas que me gustaba verme reflectido. Observado, exposto, desexado, pero sen ningún tipo de atracción sexual aínda. Camdollar supuxo un punto de inflexión nisto último. Verme de fronte nunha sala de chat, como as que visitara tantas veces mediante o telefono de meus pais, foi irreversible. A calidade da cámara integrada era terrible, por non falar da entrecortada conexión que lle sacaba a duras penas ao móbil, convertido en punto wifi. Mentres observaba, aquela primeira vez, o meu reflexo retransmitido, alguén entrou na sala. Nun momento xuntáronse máis de vinte persoas nesa sala, diante dun rapaz que tan so quería matar tempo de aldea. Aínda que a miña fantasía imaxinaba moreas de interese feminino, case todos os usuarios eran homes. Un 90% eran tíos de avanzada idade, o outro 10%, homes tamén, pero con nomes de usuario de muller. Co tempo cheguei á conclusión de que o facían polo fetiche de conquistar un heterosexual. A maioría falaban en inglés. Había saúdos, por exemplo; que se «Vaia cara guapa tes»; «que guapo»; algún «pero cantos anos tes?». Pero a maioría eran peticións de mensaxe privada ou ofertas de camdollars por facer algo a cambio. Por sorte, ao non ter a conta verificada non podía trocar a moeda virtual propia da páxina. Tampouco quería. Non o facía polo beneficio económico. Fíxeno, fágoo, polo xute de adrenalina, de verme desexado. Xa non era, nin son, espectador ningún. Normalmente, as páxinas de webcams controlan o seu sistema de bloqueos mediante configuracións instaladas no propio navegador. O que quere dicir, como me explicou un dos señores que comezaron a seguir o meu perfil, que basta con borrar esas configuracións para saltar o bloqueo. Así un mozo de, poñamos entre 15-16 anos, podería crear contas para emitir indefinidamente, por moito que as reportasen a pouca xente sen gusto pola «carne tenra», usando as súas palabras. Tería 15 ou 14 anos daquela. Comecei a retransmitir case todos os días, mentres Pel de Porco vía os debuxos na cociña. Sabía que estaba a xogar a algo perigoso, e durante os primeiros meses non amosaba nada. Contestaba mensaxes. Falaba das cousas que vía en internet. Poñía música. Sacaba conversación. Pasaba as tardes sen máis. A base de fans que tiña creceu, pero non por riba das miñas expectativas. Elas medraban ao mesmo ritmo desmedido. Deixoume de ser suficiente o de compartir conversas. Cada vez quería que máis xente me vise. Contestaba máis mensaxes. Comecei incluso a cumprir algunha petición. Amosei todo algunha vez, na que estaba hipnotizado por tanto nome de usuario distinto, por tanta mensaxe cara a min. Penso que a Laura lle vai gustar isto. A imaxe dos meus primeiros shows, coa miña habitación de fondo, os marcos, as fotos de familia, descoidadas a plena vista, os peluches, os pósters dos debuxos que nos gustaban e eu espido diante da cámara, coa pel de galiña, suando adrenalina. E das cousas que non debo contar. As poucas que non son tan prescindibles. Das que debo escribir. Gustaríame aproveitar estes días para escribir algún relato tamén. Falei con mamá onte. Xurxo e Xosé volven este venres para alá e eu podería aproveitar e volver gratis. Pero teño plans e non se me ocorreu outra cousa que: «É que xa nos puxeron un traballo e teño que facelo cuns compañeiros este sábado» Non pareceu moi convencida, pero deixoume estar. Xa irei para a seguinte.. En realidade, ademais dos shows, fixen algo no que pensei desde hai tempo. Creei, por primeira vez, un perfil nunha aplicación de citas. Non coñezo nesta cidade ninguén máis que os meus compañeiros de piso, polo que coido que é a oportunidade perfecta para coñecer xente. Estar nun sitio alleo é o máis parecido á unha sala de chat. Confío en ter a miña confianza virtual. Este sábado terei una cita co meu primeiro match. Creo que nunca lle vou saber mentir a miña nai. Sinto que o único que me resgarda é que intúe o carácter das cousas que non quere descubrir. Que desagradable.
que dificil xulgar este capitulo. ten cousas moi boas. a lixeireza coa que salta dun tema a outro, a case psicopatía coa que conta as cousas e, inda mais, a razon pola que as conta, coma quen se exhibe para poder dicir que se exhibiu, coma se fose unha compulsion. coma se fose non, é que o é. Por outro lado, xulgar o capitulo como parte dun todo que forman os 5 capitulos xuntos xa me parece imposible, xa non é que non pareza o mesmo prota, é que non parece o mesmo autor. Bueno, o autor si, pero o narrador non. é unha sensacion estraña. Tamen me saca algo do tema precisamente ese espirito exhibicionista do narrador. de novo con esa pose de “mira que perigoso son, que cousas fago e que guapo son”. costame dixerir esta sopa de letras, a veces imaxino que me está mentindo en todo, pero iso tampouco me leva a ningun lado. En literatura 2 puntos tamen forman unha recta, pero aqui levamos 5 e cada un está nunha dimension distinta. É como ver un deses debuxos que cambian segun desde onde o mires. Se o miro desde o punto de vista estrutural so vexo caos. se o miro só desde un punto de vista dun exercicio de deseño estético dunha personaxe, esta moi ben. Con cousas por pulir, pero ben. a veces dame medo ler o cap bisemanal (dise asi?) desta novela. dame mal rollo. E non podo dicir que iso sexa malo. so espero que sexa algo buscado polo autor para non estalo pasando mal inutilmente.
queria engadir que esta nova volta ó pasado (é un capitulo tipo flashback, digamos) volve darlle un novo reset á novela, é como se tivera xa 3 capitulos 1, co narrador “inventando” un novo pasado ou un novo tema da novela cada vez que qeure avanzar.
Creo que nesta liga, cada quen compite cunha arma distinta, non sei, vexo un revólver, un canón, unha escopeta recortada, un estilete, un arco e frechas (a miña)… e vexo que a arma de Carlos é unha metralleta, non unha desas de man, automáticas, senón unha desas de trípode e tubos xiratorios que se usaron nas guerras mundiasis e que precisaban de dúas persoas para funcionar. Teñen un nome específico, probablmente o apelido do seu inventor, que non lembro e sei que Henry Ford usouna algunha contra os seus traballadores nas folgas…
Ao tema, Carlos dipara moito e con moita forza, cada capítulo é un balazo de moito calibre, devastador, pero dáme a impresión de que ocupa máis tempo en alimentar a besta que en controlar a dirección do disparo. Fáltalle esa segunda persoa que lle axude a manexar tamaño aparato que ten entre as mans. Non sei, igual estou trabucado e quizais nos sorprenda ao final da novela cadrando todos os tiros de forma perfecta, como naquela escena de Top Secret na que a resistencia pelexa corpo a corpo cos nazis que entraron no seu agocho e un dos franceses dispara unha ráfaga imposible pero perfecta…
Que me lío de novo… Porén, se este non é caso, se ao final todo isto son só coleccións de primeiros capítulos como ben di Lois, non pasa nada, o autor non debe desanimarse e tirar o traballo, porque o traballo é bo, igual non para unha novela senón para unha colección de relatos, unha especie de Arraianos (perdón César polo sacrilexio) ambientado en Compostela, por que non?
Se ese é o caso, repito, Carlos faría ben en converter o protagonista que ten agora, que, por poliédrico, comeza a resultar difícil, en varios protagonistas distintos para relatos distintos, porque aquí hai material que non se debe desaproveitar.
Despístame o xiro deste capítulo. Parece un novo capítulo 2, ou un que toma o capítulo 2 como referencia para tirar por unha dirección distinta á que tomaron os que viñeron a partir dese. Esa dirección que toma é unha dirección coherente, na trama e no estilo, pero non atopo a razón e síntome un pouco descolocado polo que lin nos anteriores, xa que agora tomamos outro camiño. Ao fío disto, pásame que me parece breve, polo que quizais con algo máis de texto habería espazo para que o lector quede máis convencido da razón deste cambio. Isto únoo coa desconfianza que a voz narrativa me provocou unha vez que nese capítulo 2 recoñeceu que mentía. Polo tanto, non sei onde me atopo. En canto ao contido, creo que causa o efecto que pretende. É interesante polo rexeitamento/medo que dá ese mundo no que, como explica, é tan doado pasar por enriba de calquera filtro que se lle poña. Resulta crible e coido que aí radica ese medo. Está ben narrado, como no caso dos anteriores.
Lembreime de ti o outro día ao pasar pola rúa Teixugueiras que mencionas na primeira entrega. Espero que esteas ben. Descargueino todo en formato PDF para que a lectura fose máis agradable. Non sei o motivo, pero directamente do blog non son capaz de ler. Dispersóme como o teu protagonista na clase, hahaha. Velaquí o meu comentario desde o punto de vista dun mero lector:
O salto á xuventude do protagonista engade interese no desenvolvemento da historia. Por outra banda, o uso dos elementos do cotián ao longo do texto creo que é un acerto para conectar co lector. Ademais, o peche da entrega anterior co significado subxectivo da palabra “casa”, funciona moi ben. Do mesmo xeito, a exploración do despertar sexual e as relacións intrapersonais no entorno dixital ofrece unha perspectiva fresca sobre temas moi actuais na mocidade!
que dificil xulgar este capitulo.
ten cousas moi boas. a lixeireza coa que salta dun tema a outro, a case psicopatía coa que conta as cousas e, inda mais, a razon pola que as conta, coma quen se exhibe para poder dicir que se exhibiu, coma se fose unha compulsion. coma se fose non, é que o é.
Por outro lado, xulgar o capitulo como parte dun todo que forman os 5 capitulos xuntos xa me parece imposible, xa non é que non pareza o mesmo prota, é que non parece o mesmo autor. Bueno, o autor si, pero o narrador non. é unha sensacion estraña.
Tamen me saca algo do tema precisamente ese espirito exhibicionista do narrador. de novo con esa pose de “mira que perigoso son, que cousas fago e que guapo son”. costame dixerir esta sopa de letras, a veces imaxino que me está mentindo en todo, pero iso tampouco me leva a ningun lado.
En literatura 2 puntos tamen forman unha recta, pero aqui levamos 5 e cada un está nunha dimension distinta. É como ver un deses debuxos que cambian segun desde onde o mires. Se o miro desde o punto de vista estrutural so vexo caos. se o miro só desde un punto de vista dun exercicio de deseño estético dunha personaxe, esta moi ben. Con cousas por pulir, pero ben.
a veces dame medo ler o cap bisemanal (dise asi?) desta novela. dame mal rollo. E non podo dicir que iso sexa malo. so espero que sexa algo buscado polo autor para non estalo pasando mal inutilmente.
queria engadir que esta nova volta ó pasado (é un capitulo tipo flashback, digamos) volve darlle un novo reset á novela, é como se tivera xa 3 capitulos 1, co narrador “inventando” un novo pasado ou un novo tema da novela cada vez que qeure avanzar.
Creo que nesta liga, cada quen compite cunha arma distinta, non sei, vexo un revólver, un canón, unha escopeta recortada, un estilete, un arco e frechas (a miña)… e vexo que a arma de Carlos é unha metralleta, non unha desas de man, automáticas, senón unha desas de trípode e tubos xiratorios que se usaron nas guerras mundiasis e que precisaban de dúas persoas para funcionar. Teñen un nome específico, probablmente o apelido do seu inventor, que non lembro e sei que Henry Ford usouna algunha contra os seus traballadores nas folgas…
Ao tema, Carlos dipara moito e con moita forza, cada capítulo é un balazo de moito calibre, devastador, pero dáme a impresión de que ocupa máis tempo en alimentar a besta que en controlar a dirección do disparo. Fáltalle esa segunda persoa que lle axude a manexar tamaño aparato que ten entre as mans. Non sei, igual estou trabucado e quizais nos sorprenda ao final da novela cadrando todos os tiros de forma perfecta, como naquela escena de Top Secret na que a resistencia pelexa corpo a corpo cos nazis que entraron no seu agocho e un dos franceses dispara unha ráfaga imposible pero perfecta…
Que me lío de novo… Porén, se este non é caso, se ao final todo isto son só coleccións de primeiros capítulos como ben di Lois, non pasa nada, o autor non debe desanimarse e tirar o traballo, porque o traballo é bo, igual non para unha novela senón para unha colección de relatos, unha especie de Arraianos (perdón César polo sacrilexio) ambientado en Compostela, por que non?
Se ese é o caso, repito, Carlos faría ben en converter o protagonista que ten agora, que, por poliédrico, comeza a resultar difícil, en varios protagonistas distintos para relatos distintos, porque aquí hai material que non se debe desaproveitar.
Igual non hai novela, pero libro si.
Despístame o xiro deste capítulo. Parece un novo capítulo 2, ou un que toma o capítulo 2 como referencia para tirar por unha dirección distinta á que tomaron os que viñeron a partir dese. Esa dirección que toma é unha dirección coherente, na trama e no estilo, pero non atopo a razón e síntome un pouco descolocado polo que lin nos anteriores, xa que agora tomamos outro camiño. Ao fío disto, pásame que me parece breve, polo que quizais con algo máis de texto habería espazo para que o lector quede máis convencido da razón deste cambio.
Isto únoo coa desconfianza que a voz narrativa me provocou unha vez que nese capítulo 2 recoñeceu que mentía. Polo tanto, non sei onde me atopo.
En canto ao contido, creo que causa o efecto que pretende. É interesante polo rexeitamento/medo que dá ese mundo no que, como explica, é tan doado pasar por enriba de calquera filtro que se lle poña. Resulta crible e coido que aí radica ese medo. Está ben narrado, como no caso dos anteriores.
Boas, Carlos!
Lembreime de ti o outro día ao pasar pola rúa Teixugueiras que mencionas na primeira entrega. Espero que esteas ben. Descargueino todo en formato PDF para que a lectura fose máis agradable. Non sei o motivo, pero directamente do blog non son capaz de ler. Dispersóme como o teu protagonista na clase, hahaha. Velaquí o meu comentario desde o punto de vista dun mero lector:
O salto á xuventude do protagonista engade interese no desenvolvemento da historia. Por outra banda, o uso dos elementos do cotián ao longo do texto creo que é un acerto para conectar co lector. Ademais, o peche da entrega anterior co significado subxectivo da palabra “casa”, funciona moi ben. Do mesmo xeito, a exploración do despertar sexual e as relacións intrapersonais no entorno dixital ofrece unha perspectiva fresca sobre temas moi actuais na mocidade!