‘Historia de amor’ vs ‘París’
Xornada 2. Grupo B. Álex Bayorti vs César Ariza.
Historia de amor
César Ariza.
El axeonllouse e pediulle por favor que o fixera o home máis feliz da Terra aceptando o anel que lle ofrecía. Ela, emocionada, díxolle que si, claro que si, mil veces si. As súas amigas dicían que el non era de fiar pero, elas que sabían? Como ía rexeitar ao mozo que pintaba paisaxes co ollar e paraba as horas en cada reloxo cando a bicaba?
O que comezara había un ano con paseos da man baixo a lúa, bombóns e flores, acabou en lista de vodas, vestido branco e novos plans. E sempre da man.
A ela non lle importou que el saíse a celebralo cos amigos mentres ela quedaba soa na casa a cargo de todos os preparativos.
—…viaxe de lúa de mel?
—Onde ti queiras, meu ceo.
—…o banquete?
—Onde ti prefiras, todo é pouco para a miña raíña.
Casaron e as súas vidas quedaron unidas por un fío de seda que pouco a pouco ía converténdose nunha soga, pois el seguía indo de festa cos amigos as fins de semana e algunha vez entre semana despois do traballo mentres ela ficaba soa na casa, e aínda máis despois de quedar embarazada.
—Onde ques ir? Se ti es a raíña da casa e este o teu castelo.
—Pero…
—Pero que!
—Que chegas ás tantas, bébedo e ulindo a… colonia barata?
—Cala!!
O primeiro golpe doeu máis no interior ca na meixela e as bágoas que fan correr o rímmel dilúense igual ca as promesas na pintura dun corazón. Mais un gran ramo de rosas enmascarou aquela ignominia.
—Síntoo, raíña. Fóiseme a cabeza, estou estresado no traballo… Sabes que te quero.
—Seino…
—Esquezámolo, si?
O tempo pasa e aquela noite vese xa moi lonxe.
Unha pequena princesa trae a luz á casa. Pero os choros, os cueiros e as visitas ao pediatra fan renacer os celos e o mal humor nel. As labazadas son cada vez máis frecuentes e os ramos cada vez teñen menos flores.
—Non me axudas nada…
—Cala!
—…nin coa nena nin coa casa…
—Cala!!
—…estou cansa e ti de esmorga…
—Aviseiche!!!
Unha escura noite el non se pode controlar e ela amanece no hospital. Os médicos poñen a denuncia que corroboran as amigas dela. Pero a tortura continúa, pois a orde ditada por un xuiz non pode afastar o odio. Seguen as agresións verbais e o acoso e cando ela, por fin, deixa de ter medo, aparece el e a apuñala 13 veces, rematando cunha historia de amor na que non había amor, nin príncipes azuis nin princesas encantadas.
………………………………
París
Álex Bayorti.
Houston non é cidade para fotógrafos, menos aínda para fotógrafas. Cando menos, os tipos poden xogar a carta do «fodógrafo», pero no meu caso isto non funcionaría na vida. Son a Joan Jett dos disparos de cámara. Acabo a sesión e marcho para a casa, con sorte con 500 dólares máis no peto, pero na miña condición de paria das profesións creativas atópome máis cousas das que querería, como que na primavera me saian máis amigos que flores na terra. E non veñen con bonitas propostas, senón con reclamos que comezan cun tímido retrato da súa situación económica, continúan cun recordatorio da suposta amizade que nos une e terminan cunha explosión de esixencias que xa nin me sorprenden. A miña resposta sempre adoita ser a mesma: «Pídelle ao do banquete que cho sirva gratis, non lle deas donativo ao reverendo e entón falamos». Esta adoita ser a fin da discusión e tamén da amizade.
Pero houbo unha vez, unha desas situacións que a miña memoria non poderá borrar por moitas noites que me empipote con Balcones’ Rumble, por tantas outras que me afunda en bucle nos reality shows. Foi unha desas situacións nas que non se pode dicir que non. O soño que calquera fotógrafa aspirante pode desexar: realizar unha sesión fotográfica nun país estranxeiro a gastos pagos. Era «o soño». Xa me podía ver extraendo a esencia da Cidade da Luz, paseando por La Chapelle, percorrendo o barrio Latino e Le Marais, rendendo acatamento á antiga casa onde viviu Serge Gainsbourg…
El chamábase Harry. Ela Natasja. Reunímonos en Cleburne, unha das cafetarías máis antigas de Texas. E tamén das máis caras. Perante min unha loura e un moreno de case corenta anos pero que querían aparentar vinte. Vestían con esa roupa que podería levar calquera. Explicáronme que pretendían celebrar a súa voda en París. Estaba todo pago. A súa xenerosidade lembroume á miña e ofrecinlles a sesión de balde. Que menos?
Saín do café sentíndome Annie Leibovitz. Este era o primeiro paso cara á gloria e despois de seis anos como fotógrafa de vodas precaria sentía que esa xustiza cósmica tan esperada se estaba a producir á fin. Era a oportunidade, a inspiración esa da que falaba Picasso. «Que sempre te atope traballando». Agora si, Pablo, agora si.
Era venres e ía calor, como todos os días de verán en Texas. Saiamos cara a París en apenas un par de horas. Eles recolleríanme en coche, un Dodge RAM gris metalizado. Agardei fóra da miña casa durante media hora cando menos. A calor era cada vez máis insoportable. Hai poucas sensacións máis soporíferas que a humidade texana.
E entón apareceu. Parou fronte a min. Un Hillbilly careco e barrigón abriume a porta:
—Vamos, moza. Son o curmán de Nat. Con este calufo van ser cinco horas longas de volante. Próxima parada: París, Texas.
Que pasou aquí? Non falta un relato?
Nas próximas horas subiremos o outro relato.
Pois eu xa lle ía dar o voto a «…» por condensar tan ben o que é o amor.
🙂
«Historia de amor»
Con este relato sucédeme parecido ao do neno psicópata de «Abafando» na primeira xornada, soa todo (neste caso, por desgraza, non só na ficción) demasiado familiar en forma e fondo. Pódese e débese seguir contando esta historia, a persoa que o escribiu fíxoo de maneira efectiva, mais cómpre procurar un enfoque singular. O arranque, con esa mirada inxenua, ese ton incluso melindroso, parecía reclamar un contraste maior no estilo cando os sentimentos da protagonista mudan por completo respecto ao home que a maltrata e remata por asasinala.
«París»
Está ben estruturado, a primeira parte é precisa para que funcione a segunda. A evolución da fotógrafa resulta curiosa. Primeiro parece unha persoa sensata, que non está disposta a regalar o seu traballo, aínda que sexa a amigos. Pero cando atopa con xente cunha posición (en aparencia) privilexiada, non só lle parece ben regalarllo a quen podería pagalo sen problemas, senón que o fai por iniciativa propia porque pensa que iso vai dar relevancia á súa carreira. O típico, dos desgraciados, é pagar en visibilidade, pero cobrar en visibilidade xa está a outro nivel. O que máis me chocou foi que alguén quixese ambientar en Houston un relato que non tivese temática espacial; co simpático e merecido remate xa cobra sentido, claro.
En «A súa xenerosidade lembroume á [a] miña e ofrecinlles a sesión de balde» coido que o verbo lembrar non acaba de cadrar ben co que sabemos do comezo do relato, algo como «A súa xenerosidade chamou pola miña/espertou a miña» encaixa mellor.
Quedo con «París».
Antes de entrar en fariña cos contos deste duelo, quero facer unha reivindicación dos “finais felices”. Por veces, teño a sensación de que calquera que plantexe unha historia de amor que non sexa tráxica ou produza desengano é considerado como ñoño ou previsíbel. Para min, tanto virou a tendencia cara finais do estilo da excelente “As pontes de Madison”, que facer un final no que os namorados rematen xuntos pese ás dificultades pode ser até revolucionario (se se fai ben). Ía recomendar unha novela así, pero logo pensei que non sería adecuado destriparvos o final, así que xa paro con isto.
Historia de amor
Parabéns ao autor/a pola valentía de enfrontarse a un tema tan difícil. O dos malos tratos é algo que hai que tratar con coidado, porque está bastante tratado xa, e porque resulta difícil non caer no simplismo.
Neste conto óptase por un narrador en terceira persoa intercalada con diálogos dos personaxes. O ritmo é áxil, co cal a narración non se atranca. Contodo, penso que a linguaxe adoptada non é a correcta. Por un lado, os diálogos son bastante simples e pouco personalizados (non hai nomes, non hai traballos específicos, a casa onde viven non está perfilada en detalle) e, por outro, o narrador utiliza un ton, ao meu ver, excesivamente requintado e, sobre todo, comenta en exceso os pensamentos e accións dos personaxes. Penso tamén que se adoptou por narrar un periodo excesivamente longo. Quizais un momento puntual desa relación tería dado máis xogo.
Paris
É un relato agradábel de ler, clásico, no que o humor reside no malentendido. Penso que, nese aspecto está conseguido, así que parabéns! O texto flúe ben, faise áxil e ese primeiro parágrafo no que a protagonista se caracteriza como profesional fachendosa e pagada de si mesma (non sabía que Joan Jett tiña esa sona) gustoume moito. Penso que despois o relato perde algo de interese (a parte na que ela deveza por ir a París, Francia non me pareceu o suficientemente emotiva) até a resolución final no que se revela a confusión, que si está ben perfilada e me fixo sorrir.
En conxunto, penso que a historia de París está mellor contada e por iso o meu voto vai para ela.
De París gústame moito a caracterización da fotógrafa, a súa forma de falar. “Vestían con esa roupa que podería levar calquera”, e a propia linguaxe do relato que me levou ás poirentas chairas de Texas. Parabéns.
Historia de amor está moi ben construído. Gustoume. Descríbese dun xeito fermoso a evolución da relación. Bo traballo.
Para min está moi axustado, e se teño que decidir, decido por detalles mínimos. O meu voto vai para París.
Parabéns á autora e ó autor involucrados nesta historia. Resultaba difícil fuxir dos tópicos pero creo que libraron ben o apuro.
Son dous relatos moi distintos e, neste caso, coido, que de resultado desigual.
Historia de amor
Non me interesou. Alguén dixo que lle pasara como a ‘Abafando’, da primeira xornada. Concordo. Non hai ningún aspecto orixinal nunha historia moi plana, unha especie de esquema dunha historia de maltrato. Outravolta hai que recordar que un microrrelato non está (case nunca) para contar unha historia tan xeral. Cómpren detalles e sobre todo punto de vista.
París
É algo así como un carameliño. Unha historia sinxela, ben armada e con final, talvez non sorprendente de todo pero capaz de pechar todo o círculo. Persoalmente penso que hai que deixar en suspenso a credibilidade con este relato porque supoño que en Texas, cando falan de París, pois se cadra pensan no seu propio París, non vaia ser como aquela anécdota dun taxista da Limia, que colleu un tipo en Xinzo ao que lle entendeu que o levase a Vigo. E cando ía para coller a autovía, o cliente parouno e díxolle: “para aí, ho, que este non é o camiño de Ouvigo”. Ouvigo é un lugar no concello dos Blancos.
Voto por ‘París’.
Historia de amor
Hai temas que sempre son un risco tratar pola gran dificultade que require facelo. Aplaudo a afouteza do autor/a por tentalo máis concordo coas anteriores opinións en que non acada, ó meu parecer, chegar a un bo resultado.
París
Este relato levoume de menos a máis. Ós poucos foime atrapando e por un intre case puiden escoitar a guitarra de Ry Cooder baixo o sol de Texas.
O meu voto vai para París
Dous relatos sobre o amor que pouco ou nada falan de amor.
“Historia de amor” parecéume un tanto predicible e en cada frase estiven agardando que non rematara como remata. Certo é que o maltrato nunca é un tema doado de tratar así que noraboa por tentalo pero o certo e que ten en fronte un rival complexo.
“Paris” é de todo menos París. Fascinoume a caracterización da protagonista e a súa atitude que se deixa entrever sobre todo no primeiro paragrafo. O autor ou autora lévanos sutilmente ata París para deixarnos xusto ás portas. Porén ou meu voto para este útimo relato.
A verdade e que Historia de amor non me gustou, probablemente porque ademáis de un tema difícil, penso que a min me fai falla entrar no coco dos protagonistas. Polo menos un ratiño. Senon paréceme un pouco baleiro e previsible.
O meu voto e polo tanto para París,cun inicio moi atractivo, cunha moi boa descripción inicial da protagonista, e un excelente desenrrolo da historia que te permite nestes días de incertidumbre disfrutar por fin de un fermoso intre de pracer.
“Historia de amor”, pásame coma a algún outro comentarista. Non me gustou demasiado nin en forma nin en fondo. Penso que hai varios problemas: excesiva duración temporal, como hai que resumir dalgunha maneira quedan as persoaxes a medio cocer; non me gusta que as amigas a advertisen, e ela non as escoitase por amor, ou cegueira, recae dalgunha maneira a responsabilidade nela e iso afea algo o relato ao meu ver; “Seguen as agresións verbais e o acoso e cando ela, por fin, deixa de ter medo, aparece el e a apuñala 13 veces, rematando cunha historia de amor na que non había amor, nin príncipes azuis nin princesas encantadas.” entrendo que esta frase quere facer un contrapunto co inicio, pero debería estar algo máis pulida, porque é un pouco a clave. Penso que falta personalización en xeral, igual con máis tempo e espazo esos dous “amantes” poidan ter nome.
“Paris”. Eu tamén escoitei a Ry Cooder ao ler o título, tiven un pálpito. Como dixo César, isto é un carameliño. O relato aguanta fenomenal estar baseado nunha confusión (cando traballaba de tiraliñas nunha ferralla pasoume algo así coa dirección á que mandei a un chofer levar varias toneladas de ferro, el non se riu nadiña), e se aguanta tan ben é porque a persoaxe está moi ben definida, con catro liñas reflexivas entendémola perfecatamente e por iso nos rimos co que lle pasa. Se coñecésemos algo mellor á parella do relato anterior poderíamos sentir mellor o drama descrito.
VOTO por “Paris”, porque eu tamén escoitei a Ry Cooder.
“Historia de amor”
A sensación que me transmite é que é un relato ao que lle falta traballo. O problema del, non é que a historia sexa contada mil veces, senón que sexa contada da mesma maneira. De aí que non haxa por ningures factor sorpresa, psicoloxía dos personaxes ou máis trasfondo ca o que, por desgraza, coñecemos todos. Quizáis, dende o meu punto de vista, a outra gran eiva son os grandes tópicos. Os castelos, as princesas, os príncipes azuis… Ao mellor, se o autor tivese usado outro tipo de arquetipos, o relato funcionaría moito mellor. Porén, penso que ten momentos moi bos: “as súas vidas quedaron unidas por un fío de seda que pouco a pouco ía converténdose nunha soga”, “os ramos cada vez teñen menos flores”… O tema sen dúbida é delicado, e soubo manter bastante ben a distancia.
“París”
Concordo con case todos os compañeiros anteriores en que o perfil tan ben definido da protagonista enche o relato completamente. A diferencia do seu rival, sí lle noto máis adicación. Sobre todo nas referencias a diferentes artistas ou persoeiros que encaixan e reforzan moi ben o contexto e a imaxe da protagonista. Concordo tamén en que é un relato moi resolutivo e un xiro final moi adecuado, pero, desafortunadamente para min, previsible. Non sei por que, estábamo ulindo dende a aparición da parella fachendosa e a actitude pringada da prota. Así e todo, parabéns, gustoume moito.
Como relato é certo que é máis redondo París, pero ó contrario que case todo o mundo (habitualmente ando ó revés), eu fun de máis a menos. Pola valentía da temática e porque me espertou máis sensacións, voto por “Historia de amor”.
Historia de amor
Como relato -é dicir, como ficcion- “Historia de amor” é un feixe de tópicos superficiais que a duras penas teñen cabida dentro do concepto “literatura”.
De inicio o narrador parece neutral, pero enseguida se torna sarcástico coas decisións da rapaza (esas preguntas retóricas). Ese “a ela non lle importou que” carga tamen nela certa responsabilidade que anuncia xa unha futura retribución. A partir do casamento o relato avanza a fogonazos que se espacian tanto no tempo que non permiten ver máis aló de que el é un maltratador, por moito que as labazadas veñan sempre seguidas dalgún reproche dela.
Non me gustou nada o de que “el non se pode controlar”, da a impresión de que a culpa é dela por telo provocado e que el facia o posible por darlle só unhas poucas hostias standard.
Tampouco me gusta que ela só volva ser suxeito activo cando se di que deixa de ter medo e que é aí cando a mata. De novo parece culpa dela todo o que pasa.
En fin, paréceme un relato obsoleto e emocionalmente fallido, excepto se o que pretendía a/o autor/a era culpabilizar á vítima. Neso caso saiulle redondo. Igualmente malo, pero redondo.
París
O relato comeza cun ritmo frenético e algunhas palabras sobrantes. Como intro serve ben, xa entretén por si mesma e non se extende demasiado. Cóstame un pouco entender por que era tan importante para a fotografa ir a Paris, teño a sensacion de que esaxera un pouco aí (tipo a frase de Picasso, non vexo a relacion). O final resultoume tamen algo forzado. En serio non soubo ata unhas horas antes de sair que non ía a Paris, Francia? Hai moitos detalles que ultimar para unha viaxe así. Penso que sería igual de impactante que o momento de saber a verdade fose outro mais natural, como unha convsersacion cos noivos. Non hai por que fialo todo a que a ultima palabra do relato faga o xiro, é mais, creo que é bo que corra algun texto tralo xiro para o que o lector poida saborealo.
mimadriña Lois…canta mala hostia con Historia de amor. Quedou claro que o teu favorito non é. Que xeito de entrarlle de través.
O primeiro relato “Historia de Amor” ten a estrutura interesante dunha relación fallida, pero creo que lle faltou tempo para sacarlle todo o partido que unha historia así poida ter dentro. Exprimir máis, ou comprimir se se quer… Quizáis centrar o foco nunha parte do relato e insinuar o resto.
París ensambla mellor as pezas. 500 palabras non dan para todo e se tapas moito a cabeza quedan os pés ao aire. O equilibrio é complicado. Está máis equilibrado que o contrincante. Personaxe, historia e final. Vai para este contiño o meu voto.
Hai que ser moi valente para afrontar un tema como o de “Historia de amor”. E ter moi en conta toda a literatura que se escribiu sobre o tema, para non caer en repeticións. Neste caso coido que non lle saíu demasiado ben. Aínda así, animo á persoa que o escribiu a borrar, borrar e borrar. Pódese sorprender do resultado.
“París” deixoume no nariz o cheiro a deserto e nos ouvidos a guitarra de Ry Cooder. Aínda así, animo á persoa que o escribiu a probar de lle borrar os dous primeiros parágrafos, rescatando algún detalle. Eu fixen unha segunda lectura desde aí e prestoume.
Voto por “París”.
“Historia de amor”
Cando a frase comeza con puntos suspensivos, despois escríbese con maiúscula.
Falta unha coma antes de “o teu castelo” xa que se omite o verbo.
Recoméndase escribir os números con letra. O modo en que se di “cando ela, por fin, deixa de ter medo, aparece el e a apuñala 13 veces” quítalle efecto; describiuse toda a relación, como vai mudando, e de súpeto en dúas liñas pasamos da denuncia ao asasinato. Había que dar tempo para que pensemos que as cousas van mellorar para a muller. Hai que ter en conta que esta traxedia está á orde do día e non vale contala sen máis.
Aínda que está bastante ben escrita e léese con axilidade, como xa comentaron antes, é xenérico. Se “Abafando” era o modelo da psicopatía, este relato é o dos malos tratos. Todo punto por punto: a cegueira do amor, as bandeiras vermellas ignoradas, as malas desculpas, a escalada da violencia e a traxedia. Parece que se deixou o espazo en branco para que o lector introduza os nomes, lugares e ocupacións que queira.
“París”
Vale, era un pouco visto, pero fíxome graza. A situación dos artistas e os pedichóns que “xusto, que mala sorte, temos presuposto para todo menos para ti” ven de lonxe e está ben reflectida. Gústame a resposta da fotógrafa, malia que fai algo menos crible que despois se ofreza gratis. Había que incidir no soño de ir a París, no gran sentimento que esperta nela (mencionar lugares non conta), o que implica esa oportunidade, para que compremos que cometa un erro tan tonto.
Voto por “París”.
Matádeme pero non sabía ata agora de Ry Cooder, pero cando o escoitei, vale, que nin pintando.
De Historia de amor coido que hai boa intención, moito uso dos clixés, que deixan un relato neutro, pero non fai falla máis que focalizalo, e darlle personalidade, coido que aí está o fallo.
De París, sen entrar á verosimilitude da confusión, que se ben é certo que, meténdoa na conversación da cafetería, coa rapaza intentando disimular a baixona de decatarse, podía quedar tamén moi ben, o final gustoume, co Hillbilli o clímax nunha frase, pareceume moi momento de que empezase a soar a sintonía da serie e iso fíxome bastante gracia. O clima tamén, moi logrado¡
O meu voto vai para París.
‘Historia de amor’. É un relato que trata un tema importate, que é preciso continuar visibilizando e denunciado, pero tal e como está escrito, pareceueme moi previsible, está narrado dunha forma que resulta moi común e con pouca personalidade.
‘París’. Resultoume simpático e orixinal o argumento, doado de ler e ben escrito. O meu voto vai para este.
Vaia chosca. Nada que obxectar. Non me saliu o que quixen escribir e non fun quen de transmitir emocións a ninguén (Bueno, a Lois si XDDDD).
Grazas aos meus 14 compañeiros polos consellos e o acertado dos comentarios, e especialmente a Natalia pola súa xenerosidade.
Noraboa a Alex, “París” é un fermoso relato, ben escrito e traballado.
Vémonos na xornada 3!
💪