‘Intruder’ vs ‘Lúa de mel’

Segunda semifinal do Torneo Punto e Coma. Érica Couto e Guillermo Rodicio enfróntanse baixo o tema ‘Anal Intruder’.
Lúa de mel
Chegaron cortando a choiva nun taxi que os deixou diante das reixas. Tras o cortinado que cubría as ventanaxes do dormitorio principal, Anuska, cos beizos apretados, espreitábaos mentres cruzaban o xardín.
–Traba a lingua se fai falta pero non digas nada –dixo sen virarse.
Aser colleuna da man.
–Vamos.
Cando entraron no lounge, Cordelia e Kurt, estirados no sofá cos pés en alto, fumaban xa os primeiros cigarros da noite.
–Puxémonos cómodos. Non vos importa, ou?
Saudáronse efusivamente, serviron copas e trincos informes de comida macrobiótica. Aser apagou as luces e acendeu o proxector.
–Isto ponse interesante. Quero detalles minuciosos da vosa lúa de mel –dixo Cordelia.
–Para iso viñestes, non?
Na primeira imaxe, Anuska e Aser sorrían á cámara. Levaban enriba os traxes NBQ e sostiñan baixo o brazo cadanseu casco laranxa. Na segunda fotografía, un 4×4 militar avanzaba por un descampado cara a un obxectivo fóra de cámara. Foron pasando as instantáneas. Anuska e Aser que saudaban, que sinalaban, que se bicaban co plástico laranxa de por medio. Ao cambiar de imaxe, Kurt saltou emocionado.
–É ese o anal intruder?
A carón dunha parede infinita de carne, a grande estrutura de varias decenas de metros de lonxitude reproducía en material transparente as formas fálicas dun consolador. Dous puntos alaranxados avanzaban pola pasarela interior .
–Eses dous sodes vós?
Anuska asentiu.
–Contade. A continuación, que?
–O intruder está montado sobre unha plataforma elevadora. A ascensión ata a… a entrada…
–Podes dicir cu, amor –brincou Anuska.
–A ascensión dura algo máis dunha hora –continuou–. Logo introducen na apertura dous terzos do intruder antes de abrir a comporta.
–Por fin temos información de primeira man. Hai tanto secretismo arredor deste marciano! –sentenciou Cordelia.
–Divinidade desactivada –corrixiu Kurt.
–Atopárono á deriva, non?
–Iso din.
–Pregúntome como o deron capturado.
–Iso non o explican os militares durante a visita –apuntou Aser–. Non é o importante: o importante é a posibilidade de coñecer a entraña dun ser divino desde dentro, de ser un…
Anuska fulminouno coa mirada. Todos calaron e beberon tragos eternos dos seus vasos. Aser pasou á seguinte fotografía. Volvía aparecer o anal intruder cos dous puntos laranxa no centro. Estaba cuberto dunha fina capa de mucosa iridiscente. Seguiron imaxes de Anuska e Aser desfacendo o camiño de volta á base militar, tirando os cascos e os traxes, vestindo a roupa civil. En ningunha desas fotos miraban á cámara.
–Non hai fotos dentro do corpo?
–Non está permitido rexistrar imaxes nin sons.
–Entón teredes que contárnolo vós! É a parte máis intrigante!
–É coma unha cova –falou Anuska–. Coñecedes Atapuerca? Algo parecido, pero con estalactitas orgánicas. As paredes son luminiscentes. Realmente non había moito que ver. Demos unhas voltas ata que nos chamaron de volta polo intercomunicador.
–Nada máis?
–Nada máis. Creo que o que están facendo é unha campaña de marketing puro. De sabérmolo hoxe, teriamos optado polas Bahamas.
Riron. Remataron a noite entre copas. Anuska e Aser saudaron a Kurt e Cordelia desde a entrada cando marcharon.
–Esa lingua túa case nos traizoa.
………………………………………………….
Intruder
Os catro membros de Intruder van apiñados na parte de atrás dunha furgoneta xunto a varias rapazas, todas con vestido curto.
—Se puidesen escoitar o single…
—Non sexas pesado. Non imos molestar os de Novedades Carminha na súa festa.
—Por chapas coma ti non deixan pasar móbiles nin cámaras. Esa xente quere estar á súa bóla.
—Se só temos contacto polo curmán de Xuliño, que lles pon as luces.
—Sempre co mesmo, macho. Fáltanos ambición. Vós facede o que queirades, pero eu —saca o móbil dun peto— teño o disco aquí metido.
Dous seguratas cachean na entrada do chalet da festa. Os outros Intruder rinlle na cara cando atopan o móbil dunha rapaza e o esnaquizan. El vai quedando atrás, final da cola. Pánico. Cando ninguén o ve afrouxa o cinto e agocha o móbil onde non se pode atopar. Avanza. Nota as mans dun garda pasándolle por todo o corpo mentres o outro lle mira directo aos ollos. Déixano entrar.
No vestíbulo ve as chupas dos colegas abrazando alguén coa mesma voz que Xuliño pero que non se parece a el, debe ser o curmán. Ofrécelles pílulas e tómanas sen preguntar. Os outros buscan a barra, el marcha dar unha volta. Vai ser difícil atopar a ninguén nesa mansión xigante e ateigada. A droga reláxalle os músculos e xa non se sente incómodo ao camiñar. Arrástrao a voracidade da festa. Unha txalaparta eléctrica fai tolear desenfreada a masa informe de corpos arredor da enorme estatua dunha pantera. Abríndose paso, un rapazote xeitoso mételle fichas, pero pasa del. Esta noite está ocupado.
Gasta horas explorando habitacións e baños; nada. Aburrido, sae ao xardín traseiro. Sentado entre carballos atopa un home negro bastante maior, atlético, perilla cana e careco. Está fumando un peta.
—Fai? —acéptallo— Como vai a noite?
—Mal, paseina buscando os de Novedades.
—Bah, eses igual nin viñeron, montan isto por aparentar.
Está canso e queda co vello. Resulta ser un tipo interesante, cóntalle historias da movida de Vigo nos 80, dun programa de radio que tivo, pon a parir a industria. Xa clarea e sen alternativas decide lanzarse.
—Eu teño un grupo, Intruder, —disimuladamente afrouxa e saca o móbil nun só xesto– molaría que escoitases o single.
O señor agora non semella nada atlético senón gordo. A cara ínchalle cun papadón que estira a perilla.
—Claro, podes mandarmo…
—Ou agora, teño aquí o móbil.
O gordo vírase asustado e anoxado. Xa non é negro, as primeiras luces do día brillan na calva branca.
—Que? De onde sacaches ese móbil? Mira, teño que marchar.
Lisca correndo. El fica desconcertado. Sucédense varios berros e a festa remata en desbandada. Baixo o sol os carballos resultan eucaliptos. Atravesa a casa que agora parece pequeniña, a pantera descabezada, era de cartón. Atopa os Intruder na entrada. De mañá non hai furgoneta nin rapazas, marchan camiñando en silencio pola cuneta dunha estrada deserta.
—Tíos, creo que Antón Reixa é negro.
Alédame moito este duelo e penso que ambas as dúas persoas merecían chegar ata aquí. Gústame, ademais, que lles tocase de parella.
Pola contra, maldigo no nome de Couto e Rodicio ao malvado de David Botana polo tema. Hahahaha. Meus pobres, o que tivestes que facer pola súa culpa. Haille que vetar os temas que mira o que vos fai. Meus coitadiños.
Dígoo con amor a Botana, pero con ledicia de non ter que enfrontarme a este tema.
E, agora si, imos ao que imos, que non está o mundo para perder o tempo.
«Lúa de mel»
Encántame a imaxe inicial de chegar cortando a choiva nun taxi. Paréceme moi potente, poética e narrativa. Tamén gosto do da comida macrobiótica, aínda que só pola graza que me fai. O da «parede infinita de carne» tampouco está nada mal… Hahahaha. E o das «estalactitas orgánicas» nin vos conto! Tendo este tipo de imaxes, penso que a persoa que escribiu este relato ben podería molestarse en procurar formas de falar da cor laranxa sen tirar tanto de nomeala. Vexo que ten potencial para narrar cousas sen explicalas explícitas e coa cor machuca innecesariamente, cando penso que podería ter moita forza que usase unha destas imaxes-tipo para referirse á cor dos traxes. Na miña opinión, gañaría moito nas referencias que se lle fan. Pola contra, non me gustan nada os nomes das personaxes, o uso de «ventanaxes», nin o «vamos» da conversa.
Esta frase «Anuska e Aser que saudaban, que sinalaban, que se bicaban co plástico laranxa de por medio» coido que está mal construída. Na miña opinión, funcionaría moito mellor con xerundios; se non, polo menos engadir unha vírgula antes do primeiro «que», porque así hai que lela máis dunha vez (unha vez chegados ao final) para saber o que quere dicir.
Hai outras cousiñas que me renxen, pero que son problema meu. Por exemplo, a forma «dar caputrado» sóame fatal, pero sei que é cousa do meu ouvido. Sempre me soa fatal cando a xente di (que se di moito, seino) iso de que dá as cousas dalgún modo. Cando a xente di «dou mastigado», eu imaxínome a porcallada de mastigar, sacar da boca e ofrecelo mastigado, en plan co traballo en puré feito. Non acabo de conseguir entender esa construción tan usada co verbo «dar». Unha tariña que eu teño…
Despois, «iridiscente» será «iridescente» e «luminiscente», «luminescente», non? E «marketing» ou en cursiva ou empregar «mercadotecnia», que é unha palabra ben bonita que nada ten que lle envexar ao inglés! ‘O xeito de tecer/técnica empregada para + o modo no que se fai mercado’: apoloxía máxima en prol do termo «mercadotecnia» nas nosas linguas.
Creo que non entendo ben o final e dáme mágoa porque pensei que o fora pillando ben todiño. Pregúntome que ía dicir Aser cando Anuska case o fulmina coa mirada. Está claro que, aínda que me fixo graza o texto e por momentos pareceume que tiña imaxes brillantes, perdinme algo gordo… A ver se o resto dos comentaristas veno ou se a persoa que escribiu quéremo contar.
«Intruder»
Penso que a esta intervención «—Se só temos contacto polo curmán de Xuliño, que lles pon as luces» fáltanlle unhas voltas. Se cada unha exclamación amañaba, pero dicir o mesmo doutra maneira melloraría.
Na frase «El vai quedando atrás, final da cola», penso que falta un «[ao] final da». E non penso que o «pánico» que segue estea ben aí. Entendo que pretende amosar o estado dun xeito tallante e drástico, pero non o vexo moi ben introducido ou, polo menos, a min non me funciona demasiado.
Non me gusta «seguratas», nin «rapazote», nin «habitacións». Tampouco me gusta que «Intruder» sexa como un nome propio, porque creo que funciona como adxectivo cualificativo referíndose ao colectivo e usalo como nome propio (organización ou o que for) fai que me perda. Despois resulta que hai un nome dun grupo de música que e é ese (como sabemos ao final), pero entón non debería estar en cursiva… Creo que deberíaselle dar unha volta a este tema, porque ás veces aparece como referente, outras como nome… E non están diferenciados. Pola contra, adoro «careco»! Que graza fai esta palabra! =D Soa a risa! Hahaha.
«Nota as mans dun garda pasándolle por todo o corpo mentres o outro lle mira directo aos ollos»: mec-mec, erro. Mentres o outro O mira directo aos ollos.
«No vestíbulo ve as chupas dos colegas abrazando [a] alguén»: complemento de réxime.
Por outra parte (e xa penso que son eu): «Vai ser difícil atopar a» alguén, non?
Xa para ir finalizando nestas cuestións das palabras escollidas, eu poría a «txalaparta» en cursiva. Tiven que buscar en Google que era e non está recollido no dicionario, así que…
Tamén quero pór en destaque o uso de «meter fichas». Aínda que entendo o significado, paréceme súper anacrónico con respecto á miña idade. Nunca lera esa expresión ou, polo menos, non o lembro. Penso que se a persoa que escribiu isto puidese escoller outra expresión algo máis universal ás quintas, pois melloraría a comprensión que é posíbel que se perda en certos lectores. É que despois ademais fálase dun «peta» e descoloca, eh? Hahaha.
O de «montan isto por aparentar» faime moita graza. Con respecto á introdución do grupo Novedades Carminha, gostaría de expor unha reflexión sobre a fugacidade do texto e o contexto. Os textos teñen unha vida determinada. Do mesmo xeito que a linguaxe determina (como comentei coa expresión «meter ficha» ou o «peta»), obvio que tamén o fan as referencias. Xa aconteceu isto noutros relatos do torneo. Se ben é certo que para o exercicio semanal deste certame pode ser moi funcional falar dun político Feijóo ou dunha rede social determinada (como aquí se fala dun grupo de música ou de Antón Reixa), hai que entender que este tipo de referencias determinan e acurralan bastante non só ao público senón, sobre todo, ao tempo. O perdurábel do texto limítase innecesariamente, coa perda –en moitas ocasións– de relatos bos que sabes que en dez anos non van poder funcionar por este tipo de limitacións. Por iso, suxiro á persoa que escribiu isto e, de paso, a todos que pensedes ben para que escribides un texto cando o facedes. Se o estades a facer só por exercitar e treinar, oqueih. Paréceme lícito. Se pensades que o resultado pode ser de utilidade para vós, pode ser un bo resultado, pode ir a parar a outra publicación, etc., entón pensade ben antes de introducir este tipo de cuestións. Sería mágoa grande grande perder referencias importantes nun texto bo. Que non todo o mundo vai pillar todo ou entender o mesmo do mesmo relato? Si, claro, iso é obvio e forma parte da literatura. Pero cousas así tan cantadas… Non sei. É a miña opinión. =) Entón, dígolle á persoa que escribiu isto que, se cadra, mellor sería inventar un grupo de música e non facer referencia a un que xa existe. Teríamos Intruder (sen cursiva) e Whatever You Want Carminha.
Por último sobre as escollas no texto, penso que faltan vírgulas (algo bastante persoal e non estritamente de corrección ortotipográfica, por iso non o comento máis), pero xusto esta que separa o suxeito do predicado verbal sobra: «a pantera descabezada, era de cartón». Se non é así, non entendo a frase.
En xeral, noto que á persoa faltoulle tempo para revisar o texto, cousa que non comprendo porque houbo bastantes días para escribilo (acostumado aos anteriores) e porque penso que aínda ambos duelistas podían empregar a prórroga (non?).
O meu voto vai para «Lúa de mel».
O meu voto vai para Lúa de mel.
Leva o tema por un camiño que non esperaba, e a forma na que se introduce tamén me sorprendeu. No completo, os diálogos e intervencións parécenme moi conseguidos. O final, aínda que non conseguín seguilo de todo, gustoume, e penso que son eu o que non din reunir toda a información.
Intruder non me chegou a conquistar de todo coa súa linguaxe, e quizais polo tema, bótame un pouco do escenario. De todas formas, nótase que quen o escribiu chegou ata aquí por méritos propios, e ten nivel de sobra. Seguramente sexa problema meu.
En xeneral, un duelo axustado que é un pracer ler¡
Lúa de mel
“Tras o cortinado que cubría as ventanaxes do dormitorio principal, Anuska, cos beizos apretados, espreitábaos mentres cruzaban o xardín”.
Esta frase é matadora. O das ventanaxes non era necesario. Con “Anuska espreitábaos mentres cruzaban o xardín” xa o tiñas.
Creo que Anuska e Aser son os donos da casa e os outros dous os invitados, pero para concluir isto tiven que reler o comezo 5 veces e case coller apuntes cun papel. Creo que non foi boa idea que a primeira frase se referira a uns e logo o relato se centrase nos outros. Ou polo menos dicir os seus nomes daquela para ir situandoos. Dicir os nomes na primeira intervencion das personaxes é un bo costume.
“as formas fálicas dun consolador.”
o que ten forma fálica tena e non pasa nada, pero nesta frase o que dis é que o aparello é un consolador, non que se parece a un, senón que o é.
O final chega sen tempo para que o relato explote a súa trama. Así como Aser e Anuska non revelaron nada e os outros dous se quedaron “como estaban”, pois así mesmo quedei eu. Eu tamén creo que deberon ir ás Bahamas, talvez así terían algunha anecdota que contar. Ter a idea de que hai unha “divinidade desactivada” á que se pode acceder cun supositorio non xustifica un relato por si mesmo. Son as personaxes e as súas accions e pensamentos as que deben soster a historia. Neste relato eu fun Kurt e Cordelia: só vin unhas fotos duns exteriores pintorescos.
Sobre o final. Anuska cando fala do evento di que non foi interesante. Logo, se oculta algo, ten que ser que si é realmente interesante visitar ese lugar. E ata aquí podo deducir. O que fixeran aló dentro queda na néboa das hipóteses, talvez o mesmo podían ter feito na piscina dun hotel de 5 estrelas en Lisboa.
Intruder
O narrador complicouse a vida cos tempos en presente.
O inicio engancha porque o prota quere facer algo e actúa de forma audaz. Logo, desde que entra na casa ata que senta co home do peta da a sensacion de que limos recheo. Admito que é un recheo necesario para contrastar coa descripcion do final, pero no momento en que o lemos non nos aporta moito. Escribir que “non pasou nada” é escribir 3 palabras de máis.
O que máis me gustou foi o parágrafo no que o prota ve a cutre realidade que o rodeaba. O final está ben.
En cambio, o tema do móbil desconcertoume. Que Reixa lisque ó velo (sea realista ou non) é tan anticlimático que parece que o relato se pon trabas a si mesmo fuxindo, coma Reixa, de algo que contarnos.
O maior problema penso que é que as vivencias do intruder non tiveron poder para transformalo. O prota, tras darse un baño de decadencia e desesperanza, segue sendo o mesmo. Ben, agora ten unha anécdota que contar (e o feito de meter o móbil no cú nin sequera ten relevancia nela). Este relato precisaba unha aposta maior, como que os Intruders fosen invitados expresamente por Novidades, ou darse conta antes de que era Reixa para ver como reaccionaba. Algo con mais forza que buscar nas habitacions e non atopar nada ou que Reixa escap, cousa que non ten nada que ver co Intruder nin co single (puido levalo nun mp3). Non logro ver unha decepcion vital nesta historia (que é ó que parece que aposta).
Non é porque o diga Clara, pero non estou dacordo con ela no tema das referencias. As referencias non limitan os relatos, expándenos. As referencias, por moi caducas que sexan, son as que lle contarán ós futuros lectores como era o mundo cando se escribiu esa obra. Buscar a universalidade a través do lavado de referencias “temporais” empobrece os textos. Que se note que ese relato o escribiu un galego que viviu no 2018, no tempo do Reixa negro e de Novidades Carmiña. Poñendo a música como exemplo enténdese ben: a barcelona de Loquillo e o Madrid de Sabina están cheos de referencias que hoxe a duras penas se entenden e dentro duns anos inda menos.
Se queres universal, fala da túa aldea, esa sería a miña opinion así resumida nunha frase lapidaria. O problema deste relato non é que apareza antón reixa e dentro duns lustros o lector “perda” a referencia.
O meu voto vai para “Lúa de mel”. O tema, cando menos, prometía. Moito. Así que imaxinade ó meu corazón transformándose nunha gozosa cocteleira cando me chegou o email e lin o nome deste relato. Que pasou na lúa de mel? Non podía agardar. Busquei un sitio no traballo onde agocharme e, cun ollo pendente do encargado e outro do móvil, púxenme a ler o email. Dous minutos despois, decepción. Decepción total. e que é iso que non queren contar Anuske e Aser? Nin idea.
A historia está ben escrita e é orixinal. Intrusos nun cu marciano. Orixinal.
“Intruder” é un bo relato e está ben escrito pero… se o tema fose… non sei… “carrachas”, por dicir algo… o grupo chamaríase “Carrachas”? Neste torneo pasou coma no Lazarillo de Tormes: quedamos en comer as uvas de unha en unha, pero como ti as comes de dúas en dúas, eu as como de tres en tres. E tan pancho. Non vou falar máis do tema, ademáis cando quedou claro que aquí “aceptamos pulpo” desde a primeira xornada do torneo.
Non é que se acepte “pulpo”, e que o espírito da norma sempre foi ese (podes ler o torneo anterior). Podes ser todo o ríxido que queiras con respecto ó tema e mesmo valorar iso como o mais importante do relato se o desexas. Pero non podes acusar ós autores de saltarse unha norma porque non é así.
Ademáis, polo que sucede nese relato, seguiría cumplindo co tema inda que o grupo se chamase “carrachas”.
“O relatos deben ser orixinais e inéditos, e deben tratar o tema proposto para o seu duelo, polo menos de forma tanxencial. Serán os votantes e non a organización quen penalicen, cada un segundo o seu criterio persoal, o cumprimento este apartado.”
Isto é o que pon nas normas. Segundo o meu criterio persoal o tema non aparece (que non pasa nada, tampouco aparece en moitos dos relatos do torneo), segundo o teu si. Para min o relato debería xirar ao redor do tema, para ti e outros non. Para min que Biosbardia debería aclarar este punto (dicir que vale para tema e o que non) para que non houbese malentendidos na próxima edición.
“Non é que se acepte pulpo…” dis. Que va. Para nada. O que pasa é que o pulpo a estas alturas do torneo é xa do tamaño do marciano de “Lúa de mel”. [Ironía ON]
O pulpo é do mesmo tamaño que na xornada 1 do torneo anterior. Insisto en que o problema non é que ti ou outra persoa sexades ríxidos valorando os temas. O problema é que insinuas que os autores fan picardías (ou te decepcionan) cando se afastan da túa idea de como deberia ser tratado un tema. Afastarse do tema é un risco que cada autor asume, non unha falta que teña que sancionarse pola organizacion.
Fíxate ademais, nisto que dis: “o relato debe xirar arredor do tema”. Arredor do tema un pode xirar tan preto como xira Mercurio arredor do sol ou tan lonxe como o fai Plutón (ou inda mais, mentres lle de unha volta á estrela cada tanto). Sempre vai ser interpretable, o bo aquí é que o interpretamos entre todos, cada un no seu voto e comentario. Sé duro ou sé flexible co tema, estás no teu dereito, pero os autores están amparados polas normas, así que non os trates como se estivesen facendo trampas.
Xa postos, tamén quería preguntarche por que aumentou o nivel de agresividade dos teus comentarios. Os destas ultimas duas xornadas non teñen nada que ver cos das primeiras.
Eu cando o torneo do ano pasado non andaba por aquí. Non sei se as regras eran as mesmas ou trocaron.
Eu non insinúo nada, o digo claramente (pero como son así de retranqueiro, algún igual se perde no meu comentario): como se acepta pulpo e non pasa nada, iso levou a unha deriva onde cada un escribe o que quere (e paréceme perfecto que cada un escriba o que lle pete, faltaría máis! eu non son ninguén aquí para dicirlle a ninguén sobre que ten que escribir).
Eu non acuso a ninguén de facer trampas. O que eu denuncio é que se aproveite o laxo que é a norma para pasar do tema, non xa a distancia de Mercurio ou Plutón, senon a distancia de Andrómeda (que nin sequera xira ó redor do sol).
Agresivo? Eu? Pois non me din de conta. Pero ti non te preocupes, eh? que non che quero quitar o título de Most Aggressive Player
Eu creo que está ben abrir o debate sobre o xeito de tratar o tema. A norma é así: cada quen valora se se cumpre ou non, e é interesante que ese debate exista antes do computo total dos votos. Basta dicir “eu penalizo a este conto pola norma do tema por isto e por isto…”, para que os demais poidamos valorar tamén esas opinións. Ó mellor non se trata tanto de ver se se saltou unha norma como de ver que relato foi máis orixinal ou afouto tratando o tema e debatelo entre nós.
Logo desta intruder…jeje… vai o meu parabén os dous escritores. Paseino ben lendo as dúas historias. Si que tanto nunha como na outra quedo como se algo estivese pendente de resolver. No caso de Lúa de Mel está iso que fai que se mordan a lingua. O propio misterio podería ser que o aparello-rampla que entra no alien fai a intro polo traseiro, pero iso queda descartado porque xa se di no texto sen que (por certo) ningún dos personaxes amose sorpresa, como se fose o máis natural do mundo. NIn unha brincadeira sobre iso. Así que todo indica que hai outra cousa que anda por aí, dando voltas, pero a min non me queda claro. O que si que está claro é que hai Anal Intruder.
No segundo o mellor e ese regreso á realidade triste, ese xeito de ir pouco a pouco da estatuapantera ao boneco ou do negro que fuma porros a un Reixa con papada… Coma un conto da Cincenta no que quitar o teléfono do cu desatranque unha rolla e o bonito mundo dunha festa feliz marche polo sumidoiro (alehop!. son as 12 Cenicienta!, a carruaxe é unha cabaza!) Neste conto hai Anal (un anal un tanto rebuscado) e tamén vexo Intruder. O xeito de tratar o tema quizais non sexa tan bravo e monumental como o primeiro, pero si que ten certa graza ese coller un anal por aquí e un Intruder por alá. Porén, tamén quedo coa sensación de que hai algo que se me escapa… aí, nese intre con Reixa… non acabo de pillalo.
Como non teño claro a quen votar vou darlle unha pausa e ler comentarios…
Amei e voto a ‘Intruder’, porque teño debilidade por ese tipo de historias. Síntoo pola ciencia-ficción erótico-festiva de ‘Lúa de Mel’, que tamén é ben xeitosa.
O meu voto vai para “Intruder”.
Lúa de mel creou unha atmosfera adecuada para criar un relato, pero non puiden ver a historia que quixo contar. Deseñar así os relatos, tapándolle a boca ó narrador, vai contra os meus principios. Na primeira viaxe sorrían á camara pero logo xa non miraban ó obxectivo. Que cambiou neles? Xa non son os mesmos? Que viron? Que fixeron? Que lles pasou? Estas non son as preguntas que me deberia estar facendo tras ler este relato. Talvez serían preguntas lícitas para outro tipo de historia, pero non para unha onde todo o peso do significado da lectura recae nelas.
Intruder está pouco labrado, mais polo menos sei -ou creo saber, que é o mesmo- que verdura sementou o autor nel.
Parabéns aos dous autores por chegar ata aquí, moi merecidamente, e atoparse de fociños co “temiña” perpetrado polo Botana. Polo menos un vai poder pasar á final e desquitarse. O outro buscará a David B. para facerlle probar o seu “Anal intruder”, ho ho.
Non me agradaron moito os relatos, descúlpoos polo tema. O peor do “Lúa de mel” non é o segredo que nos agacha a parella protagonista, senón que non esperta o noso interese. O estilo está ben acadado, pero a historia é incongruente e non empatizo, algo que pode ser un problema meu.
Quedo con “Intruder” e voto por el. Véxolle moitas eivas e a historia non me conmove, pero ten detalles simpáticos (Reixa como secundario), aínda que debería tratarse máis as altas expectativas na festa e a decepción final, cousa difícil nun relato tan curto. Só me queda por saber cando sacou o prota o móbil do cu, nun sitio discreto ou aí, diante do Reixa. Vou imaxinarme o segundo escenario…
Sorprendeume gratamente o ben que ambos resolveron o tema, que tiña cola (he).
“Lúa de mel” paréceme correcto e gustoume moito a orixinalidade da idea. Gustoume especialmente que esa situación esperpéntica e imposible estea normalizada na realidade do relato. O que pasa é que eu tamén penso que ao lector se lle tiña que dar máis información que aos colegas aos que non se lles pode contar que había no cu do alien divino ese. Que é o que case se lles escapa? Mesmo se non se conta todo, unha pincelada a min fáiseme necesaria.
“Intruder” non me chamou moito. O do grupo lembroume a un relato meu no que un cuarteto de rock se chamaba “Os prepucios descarnados”, grazas por iso 🙂 Pero, se ben está ben escrito e é redondo (diálogos ben levados, a historia fai un círculo completo con comparación das realidades de antes e despois, …) comparto que non acontece realmente nada, non hai historia. E o tema… collido con pinzas é pouco dicir… O de Reixa fíxome certa graza, pero viña xa algo “meh” con que non me cría a mansión de Novedades Carminha e non lle vía chicha á historia.
Ambo ben escritos, que quede claro.
Vai o meu voto para “Lúa de mel”, pola orixinalidade, especialmente. Parabéns aos dous!
A Sabela quitoume o comentario da boca. Voto por “Lúa de mel”.
A lúa de mel no cu dun Cthulhu aínda me perdurou na cachola. É unha idea potente: A do alien-deus desactivado como un lugar para facer visitas turísticas para parellas de namorados. Este relato colleu o tema dun xeito firme e non está mal levado. Como xa dixen nos dous falta unha peza para que se complete o crebacabezas. Pero vou quedar con Lúa de mel que foi o que máis lembrei nestes días de repouso dos textos, querendo saber máis desas visitas no Anal Intruder.
Anal Intruder! De nada, de nada… en vindeiros torneos prometo temas de tal “envergadura”. O certo é que mola ver as achegas tan orixinais e dispares coas que vos aproximastes a esta parida de tema. Por intre pensei que algún se ía animar a facerlle o bis ao capitán Carafio ou mesmo a homenaxear á película onde vin (por primeira vez) tal referencia. Pero non foi así e case mellor.
Lúa de mel é un relato moi hábil en varios sentidos. Xoga bastante coas espectativas do lector ante o tema. Eu xa me estaba a montar a pelicula porno do intercambio de parellas cando, de repente: deus desactivado! Con visita anal guiada e almorzos incluidos! O dildo como medio de transporte espacial! Que idea máis jrande, meu deus. Poida que o tema central de chegar a ser un co deus tralo inserto anal quede taaaan sutil que case nin se pille. Hai (penso) unha homenaxe aos ladróns dos ultracorpos que igual debía quedar algo máis clara.
Polo outra banda os Intruder introducen un móbil nunha festa ben axustadiño no anal distendido dun membro. Hai unha especie de aire decadente e algo tristeiro neste viaxe psicotrópico a unha festa dada polos Carmiña. O feito de que Antón Reixa sexa negro case fai que me esqueza do deus desactivado e do seu agarimoso e trascendente ano xigante.
Igual se o móbil soase e saltara o buzón de voz o meu voto sería distinto. Pero tal como está a cousa para min GAÑA “Lúa de mel”.
Pd: xa vos pagarei unha birra polo do “temiña”.
Non es rebuscao tú nin nada XD
Eu? ;p
‘Lúa de mel’: Quen escribiu este relato demostra ter unha grande imaxinación. O elemento divino penetrado polos turistas paréceme un achado estimable. Como teña esta fantasía aplicada ao sexo, que vida íntima tan apaixonante! Fóra bromas, si me parece un relato moi ben conseguido por tres motivos: o escenario é moi orixinal pero está tratado desde un lateral. Outra persoa tería construído o relato sobre ese achado, sen máis. Mais aquí hai un achegamento moi discreto que se centra na psicoloxía duns personaxes sometidos ás convencións. Velaí outro acerto, comentar esas pequenas miserias dun encontro de parellas para ver fotos e vídeos, con todo o seu patetismo e risco de ridiculez, sexa o recto dun deus sexan as pirámides da Riviera Maya. E por último, o final do relato pareceume moi interesante e intelixente. Porque é o que lle dá coherencia a todo: un mundo estraño para nós como lectores que alimenta a nosa imaxinación sumado á miseria de esquivar a intimidade cuns amigos durante unha cea. Todo resumido nese diálogo aberto. Parabéns!
‘Intruder’: Non acabei de entrar nesta historia. É coma se me faltasen pezas e quedei algo desorientado entre os ‘check-points’ que o autor/a foi deixando. Son efectistas, desde os vestidos curtos até o Reixa negro pasando pola pantera divina. Todo ten un verniz de inverosimilitude (e tópicos sobre a industria musical) que non me engaiolou. A nivel técnico, utilizar o presente para unha narración que se desenvolve durante toda unha noite e que non é precisamente exhaustiva é arriscado. De feito, lin de segundas o relato en pasado e pareceume que quedaba mellor, menos ansioso, por dicilo así. Coido que está ben o punto de partida: un grupo musical que ansía que uns artistas consagrados escoiten as súas gravacións pero logo ese ‘leit motiv’ queda enmascarado por unha fuxida argumental cara a adiante que me deixou frío.
Voto por ‘Lúa…’
Pois nada, ata aquí cheguei. Dá un pouco de rabia quedar xusto ao pé da final, pero a verdade é que semifinalista non está nada mal, sobre todo vendo o nivel. Antes de nada, quero dar as grazas aos que votaron ao meu desconcertado Intruder, quizais non foi o meu mellor relato no concurso, pero tamén lle teño cariño. Moitos parabéns a Couto, a verdade é que se sacou un pedazo de relato perturbador con anal intruder, non era nada fácil. Gustoumo moito o conto, si que como comentaba Lois costoume un pouco por momentos idenfiticar quen estaba a falar, entre os nomes das personaxes. Tampouco entendín o final, pero penso como César que parte da graza é non entendelo, deixar pairando ese misterio de cal é o secreto da parella, que igual nin ten moito que ver co que había dentro do Deus desactivado. Moita sorte na final.
Falando do tema, e vendo que varios non o víchedes no meu. A verdade é que me deu algo de pena, porque mira que era ben difícil de facer e deseñei o conto sempre pensando en que se vise claro. Non sei, o tema era Intruso anal, e ben que se introduce analmente a un intruso na festa hahaha. O de que se chamase o grupo Intruder era unha pequena brincadeira, porque ao final tamén eles eran intrusos nesa festa, onde non pegaban moito. Quizais esperábades todos historias de consoladores, pero penso que o lema era o suficientemente dúctil como para xogar con el, sobre todo se temos en conta que era bastante difícil por específico.
A pesar de que son dos que pensa que o relato ten que falar por si mesmo, gustaríame facer un pequeno apunte acerca do misterio do conto, xa que moitos tamén comentastes que notábades que faltaba unha peza. A idea detrás do conto era que o móbil, ao non ser so reprodutor senón tamén cámara, ao aparecer ao final da festa, facía caer toda a fachada, todo o cartón pedra do mundo do espectáculo, e facía agromar unha realidade triste. Claro que tamén se podía entender como que se ía pasando coas horas o colocón ao noso Intruder. Quería xogar un pouco co misterio e o desconcerto que sentiría o protagonista ao non entender ben que pasou, pero é unha liña fina e quizais non atinei de todo. Encantoume Marcos a comparación coa Cenicienta hahaha, non a pensara e é moi acaída.
Estou moi de acordo no dos tempos verbais, estiven ata o último momento pensando en pasar todo a pasado, e definitivamente creo que vou a facer ese cambio, grazas polo apunte.
Como última nota, quería comentar que o conto está inspirado no ton xeral nun capítulo dunha serie chamada Atlanta, feita polo xenial Donald Glover, que recomendo moito por se alguén lle quere botar un ollo.
Pois nada, ata aquí cheguei escribindo. Miro os contos que fun presentando e non teño queixa, creo que foi bastante variadiño e moi divertido sempre argallar neles. Xa queda só a final para comentar!
Moitas grazas a todos por comentardes con tanto tino o meu “Lúa de mel”, e parabéns a Guillermo por todos os relatos que nos leva regalado. Creo que foches un dos mellores duelistas do torneo, Guillermo, e “Intruder” non desmerece en nada aos demais relatos que concebiches. Esa parte na que a noite leva consigo o encanto da bohemia deixando papadas e calvas no canto de xente VIP pareceume moi lograda, enxeñosa e agrodoce. Así que, despois de todos os relatos que se enfrontaron en duelo, non podo evitar sentirme fóra de lugar e pensar que cheguei aquí un pouco por casualidade.
Pasando a anal intruder (esa cervexa non cha perdoo, Botana), non sabedes os problemas que me deu o conto. Aparte de que calculei mal o tempo de entrega (pensei que tiñamos unha semana e non dúas para preparar o relato, mandeino antes de tempo e etc etc, que non vos vou aburrir coa miña vida), custoume atopar a perspectiva desde a que narrar os eventos e determinar tamén que contaba da historia e que deixaba fóra. O punto temático central que me interesaba explorar era este: como sería visitar unha divinidade por dentro? Que sentirían os protagonistas? Cambiaría as súas vidas e de que xeito? E, sobre todo, como podería poñer todo isto en palabras? E aí está o problemón que todos detectastes na historia: que o que tento apuntar é tan sutil, tan sutil que deixa de estar na historia. Un erro que tentarei solucionar revisando o texto porque teño que admitir que o tema me gustou moito. Estarás contento, Botana, agora ímonos aficionar en masa ao anal intruder!
Lois, tes razón, esa primeira frase é para matarme; e Clara, coincido contigo en que o texto precisa unha revisión léxica. Os nomes dos personaxes tentaban xogar co tema anal: Anus-ka, Ku-rt, As(s)-er (é dicir: anus, cu e ass). Isto seguramente é estupidez máxima pola miña parte pero, que queredes, fíxome botar unhas risas mentres o escribía.
Aiiiiiiiii! Que parva son! Pois si que me parece un bo recurso ese dos nomes. Apropiado e con graza, moi dentro do ton do conto. Non sei se ninguén o pillou ou todo o mundo (agás eu) viuno dun xeito tan obvio que non o mencionou. Con todo, para que ninguén perda ese xogo que fas, se cadra é mellor que lle deas unha volta igual aos nomes das personaxes. Que quede ben claro. Por exemplo, que se narren como Anusca, Kurt e Aser, pero que nas conversas se chamen entre eles Anu, Ku e As. Ou facer apelativos, no canto de nomes, que o poñan dun xeito máis claro. Non sei… Tamén che digo que se iso fose unha novela, eu seguramente teríame preguntando moito máis por que eses nomes e non outros e chegaría a unha conclusión (seguro), atinada ou non. Moitas veces invento cousas para quedar en paz comigo mesma (pero iso é a literatura: que os lectores sexan os creadores dun texto publicado que xa non pertence en certa maneira ao autor).
Non caíches na final por casualidade, muller. Eu alédome moito de que chegues á final e agardo ler a semana que vén un texto que mellore este, que me gustou moito (áxil, gracioso, enxeñoso, ocorrente…). Tamén me aledaría que chegase á final Guillermo e outros que quedaron fóra xa, pero é o de sempre: comezamos 16, acabará un… Pero que esteas ti gústame por varios motivos.
Eu vin nos teus textos unha progresión ata este que me parece envexábel e dunha persoa que ten aproveitado moito o formato do certame. Parabéns por iso. A min, deste concurso, este foi o que máis me gustou que ti argallaches ata agora. E a pesar do tema de Botana! Con todo, despois de ler e votar este duelo, pasáronme un relato teu do torneo primeiro (o do lume dentro ou algo así) e guau. Guau, eh? Guau.
Procurádeo, xentiña que non seguiu o torneo anterior, porque paga a pena.
Léote na semana que vén! ❤😉
“Anu, Ku e As”! Pois non o pensara, pero a proposta ten o seu aquel! Definitivamente teño que revisar o texto e ver canto pode dar de si.
Téñolle cariño a “O lume dentro”. Alédame que che gustase 🙂
Propoño que o seguinte torneo sexa o “Anal torneo de Bisobardia”, muahahahaha… Parabéns aos dous polos relatos. Dúas visión ben distintas e refinadas de un tema que podería resultar moi obvio e carnal.