‘Kullervo, a machada vingativa’ vs ‘A fuga’

Xornada 2 da Liga Maruxairas da Primavera 2021. Duelo entre Carlos Vega e Guillermo Rodicio

Kullervo, a machada vingativa

Guillermo Rodicio.

–Cantas persoas mataches na última cruzada, Kullervo?

–Eu nunca matei un home.

Os vapores da sauna inundaban o ar ata o punto de que os dous corpos parecían flotar nun baleiro branco. O capilomante sostiña entre as mans a cabeza do guerreiro, explorando. Descubriu cos dedos unhas rugosidades delatoras no final da caluga.

–Non ten moito sentido mentirme, xa o sabes.

–Acabei con moitos demos na guerra, pero non creo que ningún morrese de todo nin que fosen humanos –chascou a lingua molesto–. Bruxo, non veño aquí a que me xulguen.

–E que precisa de nós Kullervo, a machada vingativa? Podo buscar na túa cabeza os camiños todos do futuro, mais non fai falla dun augur para coñecer o teu porvir. Desde a vitoria do lago Köyliönjärvi, todos saben quen será o próximo caudillo de Finlandia. O teu cabelo apesta a sangue e gloria. 

Nun movemento de raio Kullervo agarrou o pulso do capilomante coa forza das montañas.

–Farías ben en medir as túas palabras, meigo. Sen o noso brazo, o bispo dos cruzados había queimar este voso templo sen deixar rastro. É fácil desprezar o ferro cando son outros os que loitan –afrouxou a forza da presa–. Deixa de mirar cara a diante, non teño interese no futuro. Os capilomantes alimentades a vosa fama de vaticinadores, perfumades e engalanades as tempas dos reis coas coroas dos bidos que alimentan a sauna. Mais, se son certos os murmurios, tendes outros poderes. Non só os ledes, podedes tamén limpar e cortar os cabelos, podar e enxertar as gallas.

Houbo un longo silencio, acentuado co crepitar do carbón.

–Ata onde queres que vaia?

–Ata o comezo.

As mans afundiron nas liñas do coiro. 

Un neno, nas terras de Loutola, preto de Joukola, pica leña e perdoa un niño de paxaros xusto mentres os demos arrasan a súa aldea. Un rapaz, no abrigo da noite, entra cunha machada nun campamento e só o abandona bañado en sangue ao amencer. Un home, na beira dun lago, arrinca a mitra da testa dun cadáver e lanza un berro de ira e desespero.

O capilomante soltou a cabeza, púxose en pé e comezou a camiñar arredor de Kullervo. A néboa arremuiñábase no seu corpo como unha armadura.

–Queres limpar e cortar o pelo, Kullervo de Loutola?

–Quero.

–Por que agora, na fin do camiño? 

–A vinganza resultou estar baleira.

Con auga quente da barriga da terra limpou, cun peite e aceite de ouro desenredou os nós do pasado na melena do guerreiro. Herbas e xabón borraron as pegadas marcadas no máis fondo. Unha navalla afiada cortou, escolleu formas e lonxitudes, trazou un novo mapa. Con pedras na boca, todo isto fixo o capilomante, recitando as palabras que lles ensinara Väinämöinen ao comezo dos tempos para invocar o esquecemento. 

Cando rematou, preguntou de novo.   

–Cantas persoas mataches na vida, Kullervo?

–Eu nunca matei un home.

………………………………………………………………..

A fuga

Carlos Vega.

Á alma de Febo, aquela noite, saíranlle rabo e patas de gato. Notara as pegadas afelpadas a subirlle pola gorxa segundo se revolvía amodo na cama, intentando non molestar. Disimulou como puido a tose que lle arrancaba nos pulmóns a pelaxe do animal, ao botarse contra a mandíbula que se pechaba sobre el, nun último intento do corpo por resistir o abandono do espírito.

Dende o outro lado da cama non lle chegara máis que un breve telegrama: dous tiróns de sabas e un murmurio. Quentóuselle a sangue e, por un segundo, esqueceu o cárcere que formara sobre o corpo. Abriu a boca un segundo, deixando fuxir o preso. 

O animal, de pronto libre,. non semellaba procesar por completo a liberdade e Febo sentiu, na presión asfixiante que se lle sentara enriba, dous ollos laranxas, atravesados por dúas fendas diminutas que o interrogaban. Dúas raias negras tras as que se agochaban desexos que renunciaran á mente tempo atrás, tras anos de vivir encubertos pola vida compartida. 

A noite derreteuse arredor do ser dividido e, durante o que semellaron horas, ningunha das partes articulou movemento ningún. Unha, incrédula ante a singularidade, a outra, ante a  oportunidade. 

Non obstante, aquel milagre secreto permitiu que a casca, liberada do peso da súa propia conciencia, caese no repouso e que, por unha noite, durmise como en cama baleira. Aínda así, espertou como morto vivente, erguéndose da cama sen outra vontade que a de pór os pés no chan. Ouviu a auga na ducha, cuxa invitación abaneaba na porta medio aberta.

Antes de entrar, a alma de Febo pasoulle entre os pés, escapando cara ás escaleiras, pero como se dunha correa se tratase, algo lle turrou do pescozo, marcándolle os tendóns no corpo famélico, baixo a presión da resistencia. Aos dous pasos a corda tensouse, deixando no outro lado da habitación diminutas rabuñadas de cinco puntas, que marcaron o chan ata a porta abafada. 

Seguiuno ao baño, onde o agardaba o comezo do día, con aquel riso que o engaiolara durante os primeiros anos e que naquelas mañás chegaba a ferirlle as orellas. Recibírono aquelas mans que ao principio se lle achegaban agarimosas e agora semellaban multiplicarse baixo a auga quente, envolvéndolle as cadeiras e enroscándoselle na cintura, chuchándolle o alento, de tan baleiro que sentía o peito co seu contacto.

Non obstante, eran estas cousas que só pensaba o animal, mentres que o corpo se deitaba na bañeira, derrotado, entre as pernas do conquistador. A través das troneiras polas que se asomaba a mirada, as ideas parecían revivir ante a visión do gato, que riscaba na fiestra ata romper as uñas contra o cristal. 

As mans que lle aloumiñaban o cabelo detivéronse por un segundo, presentindo desastre na casca que se deixaba facer, abandonada. A mente negou coa cabeza e confinou calquera pregunta nas puntas dos dedos, enterrándoas na escuma do xabón. Mentres tanto unha corrente fría coábase no baño, delatora da fuxida.