Marcos López Concepción e Erica Couto na final do Torneo Punto e Coma

Marcos López Concepción: “Auguro un Torneo de Duelistas tipo ‘Battle Royale’ na illa de San Simón’

Vostede chegou á final tras pasar unha fase de grupos e dúas eliminatorias. En pouco tempo tivo que escribir un feixe de relatos. Está afeito a este alto ritmo de escrita?

Participei nalgún obradoiro literario no que sobre unha idea calquera había que espremer a inventiva nun máximo de cinco minutos. Un par de veces con Francisco Castro, que nos facía traballar como galeotes. Tamén con Clara do Roxo. Logo nun grupo de Facebook que se chamaba “Sala de Tortura” faciamos algo parecido, un de nós escribía o inicio dun texto e os demais rematabámolo en pouco tempo, cada quen achegaba o seu final e comentábase. Era un bo xeito de sacar adiante microrrelatos que quizais non no momento, pero si con repouso, podían acabar en mellores historias. O Torneo de Biosbardia ten os ingredientes desas experiencias dentro dun formato de concurso, o que lle dá bastante chispa, como ben se viu na final do ano pasado e en cada rolda que vai sumando este ano.

Chega á final nun torneo no que participaron varios autores publicados. Como valora o nivel deste II Torneo de Duelistas Punto e Coma de Biosbardia?

Que teñas publicado algo non presupón nivel nin calidade á hora de escribir nos duelos (tampouco fóra dos duelos). Iso importa pouco. No torneo en cada rolda todos partimos de cero e o resultado depende de moitos factores. O experimento é democrático e popular e dá resultados óptimos. Eu engadiríalle ao torneo un subtítulo con ese lema: “Torneo Biosbardia. Democrático e Popular”.

Segundo o seu punto de vista debería dárselles continuidade aos “Duelistas”?

O concurso sería triste que non tivese continuidade, pero depende dos folgos do organizador e logo de dar cun grupo de persoas que lles guste escribir, sen complexos. Que acepte de bo grado as críticas. Rotar participantes é fundamental para non caer na endogamia. Remudar xente en cada nova edición. Auguro un Torneo de duelistas no futuro, tipo Battle Royale na illa de San Simón, onde os que perdan sexamos botados á ría de cabeza. Iso ou unha escolma dos mellores relatos tamén estaría bárbaro. A ver se algún produtor televisivo ou editor afouto se animan.

Gañe ou perda na final, que valores literarios son os que lle gustaría deixar como pegada persoal neste torneo?

Esta pregunta parece moi así de dicir algo serio e meditado. Desde o punto de vista de escribir, que é unha actividade ególatra, diría que é moi divertido que a xente lea o que fas. Poñéndome do outro lado o único que espero é que, máis alá da obriga de ler, os demais participantes se entreteñan cos meus relatos. Unha finalidade na literatura, a do simple entretemento, que en certos círculos parece que está mal vista.

Fáleme do seu relato favorito do que levamos de torneo. Pode ser do seu rival.

Creo que este ano hai máis variedade e máis relatos notables que no anterior. Moito onde escoller. Sen orde de preferencia.. o da torta de queixo de Sabela, o da santa compaña de Botana, o da parella do futuro de Amador, as carrachas humanas de Lois, o das tripas de Adrián…, Rataleón, o do boxeador de Fran… algún deixo atrás. Houbo tamén contos que fixeron carambola como o do reloxo Enicar ou o dos nazis da gramática que deixaron pegada noutros. Ese tipo de xogos, de contos que incorporan ideas doutros é interesante e creo que debe manterse (a pequena escola de plaxio, hehehe… que lle chama Pablo F. Barba). De Érica direi, para meter presión, que estou seguro que se vai superar. Fixo moi bos contos pero o seu mellor relato vai ser o que escriba na final.

Que modificacións propón vostede para futuras edicións da competición en Biosbardia?

Sen desmerecer a mochila de Punto e Coma o premio debería ser en metálico. E os comentarios retribuídos. Sobre todo cando superan en extensión os relatos que comentan. Teño outras ideas boas pero creo que estas dúas rozan a excelencia e son dignas de ter en consideración.

Érica Couto: “Deberían participar nas votacións persoas de fóra do torneo”

Vostede chegou á final tras pasar unha fase de grupos e dúas eliminatorias. En pouco tempo tivo que escribir un feixe de relatos. Está afeito a este alto ritmo de escrita?

Estou afeita a escribir baixo presión, que non sempre é boa cousa. Curtinme no mundo académico, que se sostén sobre un sistema baseado no factor de impacto (unha gran mentira, por certo) e nas datas de entrega. Mais ter o hábito de escribir cun reloxo de area a carón miña non me asegura que os resultados da escrita sexan decentes, sobre todo se falamos de escrita creativa.

Chega á final nun torneo no que participaron varios autores publicados. Como valora o nivel deste II Torneo de Duelistas Punto e Coma de Biosbardia?

Altísimo e moi satisfactorio. Houbo calidade na forma e no fondo. Eu creo que se cheguei á final foi por unha combinación de factores casuais que non sempre tiveron a ver coa calidade do relato. Polo camiño quedaron compañeiros e compañeiras cunha capacidade creativa e un dominio da lingua que xa me gustaría ter a min. Tamén me sorprenderon os participantes máis novos (en anos, que non en experiencia nin en potencia creativa).

Segundo o seu punto de vista debería dárselles continuidade aos “Duelistas”?

Un si grande coma unha catedral. O torneo merece ter continuidade. Cos duelos que organiza Biosbardia fainos un regalo inmenso aos escritores ou aspirantes a tal. En cada fase do torneo temos 15 persoas que non só len o noso relato senón que o analizan do dereito e do revés. A análise cobre o léxico, a sintaxe, a narratoloxía, a creación de personaxes e, como non, tamén lle dá voz á idiosincrasia persoal de cada comentarista. A maioría de escritoras non temos a sorte de ter a man 15 persoas que fagan semellante traballo con cada un dos nosos relatos. Os “Duelistas” achegan unha gran cantidade de puntos de vista, pistas e consellos para facermos dos nosos escritos pezas moito máis efectivas. Ademais, os duelos tamén axudan a abrir debates, a afinar o sentido crítico (e autocrítico, tan necesario) e, quero pensar, tamén a crear redes de colaboración.

Gañe ou perda na final, que valores literarios son os que lle gustaría deixar como pegada persoal neste torneo?

Non sei se lles deixei algo de proveito aos compañeiros e compañeiras, espero que si. Se teño que ser sincera, son eu a que tira beneficio da valía dos outros duelistas e non á contra.E máis que valores literarios (que tamén), o que me queda do duelo é un sentimento de pertenza e de recoñecemento baseado na paixón común por ler e escribir.

Fáleme do seu relato favorito do que levamos de torneo. Pode ser do seu rival.

Hai moitos relatos cos que gocei, e de todos aprendín algo. “Nota xunto ao reloxo Enicar” e “Desquite” están entre os meus favoritos. Pero se toca quedar con un, elixo “A marreta do canteiro” de Marcos López Concepción, case empatado con “123456789”. Ler un relato que non soe a texto escrito paréceme unha proeza, e Marcos conseguiuno na semifinal.

Que modificacións propón vostede para futuras edicións da competición en Biosbardia?

Penso que sería interesante integrar nos duelos a opinión de persoas lectoras fóra do duelo, aínda que non sei se iso complicaría o sistema de avaliación e votación. Paréceme que a organización do torneo xa ten traballo dabondo!