‘Marzo’ vs ‘A man dos pobres’
Xornada 2 da Liga Maruxairas da Primavera 2021. Duelo entre Ana Vigo e Érica Couto.
Marzo
Ana Vigo.
Aínda non empezara a marcha polas rúas, pero xa había quen ouveaba consignas. Entre as voces reivindicativas, Sonia escoitou un par que discutían acaloradamente. A poucos metros dela, dúas persoas parecían a piques de botarse a unha contra a outra, a xulgar polo ton co que se interpelaban. Eran unha parella estraña; disfrazáranse de esqueleto o un, e de man cortada o outro.
Sonia achegouse a eles con intencións pacificadoras. Detívose ao seu carón, xa coas palabras pensadas, e eles xiráronse para encarala.
—Bu!
Agardaron, expectantes. Algunhas persoas que seguían a escena riron polo baixo. Unha levou a man á sen, cuestionando o estado mental daqueles individuos. Sonia tiña que admitir que os disfraces estaban moi ben logrados, case parecía que a man flotaba e que o esqueleto carecía de ollos. Tentou ser amable:
—Se armades liorta, falarán mal de nós no telexornal.
—Non te asustaches —murmurou o esqueleto, con decepción.
Sonia respirou fondo.
—A ver, é que non entendo que facedes así. Estamos en marzo, e isto é unha manifestación, non o Samaín.
—Unha manifestación? —Os dous personaxes miráronse, e malia careceren de rostro como tal, Sonia notou a súa sorpresa.
—Díxencho, díxenche que chegabamos tarde! —berrou a man— É culpa túa, sempre tardas moito en lles sacar brillo a eses ósos podres que tes.
—Eu? Es ti quen bota horas arranxando as unllas. Mira, cinco meses tarde!
A man meteu o dedo na cunca do esqueleto. Este berrou e apartouna dun empurrón. Sonia interpúxose entre eles.
—Xa abonda! Se ides pelexar, marchade de aquí.
Non escoitaban. A man botouse de novo contra o esqueleto, e rodaron polo chan, enleados. Sonia buscou axuda coa mirada entre os presentes, pero a xente que os arrodeaba parecía divertirse coa pelexa.
Alguén abriuse paso entre a multitude. Unha muller altísima, toda vestida de negro, con sombreiro en punta e maquillaxe púrpura. Portaba unha vasoira, que utilizou para bater nos contendentes e separalos.
—Que sorpresa —comentou.
—E ti por aquí? —abraiouse o esqueleto.
—Tamén chegas tarde ao Samaín? —quixo saber a man.
—Non, eu veño a manifestarme —sorriu a muller. Mirou a Sonia con intensidade, e ela viuse obrigada a retroceder—. Falta moito, compañeira?
—Penso que xa empeza —tatexou ela.
A muller asentiu, satisfeita. Deu a volta cara á multitude, que xa se empezara a mover. O esqueleto e a man dubidaron antes de seguila. Sonia permaneceu quieta, e puido ver como a muller montaba na vasoira e se elevaba á cabeza da protesta, unindo a súa voz á das demais manifestantes.
……………………………………..
A man dos pobres
Érica Couto.
Lucía tiña o dobre de todo: dúas casas, dous cuartos e dúas bicicletas. Por ter, ata tiña dous pais e dúas nais. Acostumárase a recibir un par de canta cousa existise no mundo sen cuestionar se merecía tal privilexio.
Canto odiaba a Lucía! Odiábaa porque, cando viña á casa, a miña nai tratábaa coma unha boneca de porcelana que podía escachar co roce do vento. «Senta aquí, Lucía. Queres outro coxín? Pon os pés enriba do sofá que vas estar máis cómoda. Tes frío? Lourdes, déixalle a mantiña que o tío Martín che trouxo de Alemaña».
Sobre todo, fervíame o sangue porque, no fondo, Lucía non era mala rapaza. O que facía, facíao por costume, porque fora criada naquilo. Sorría tranquila, decía si a todo e quedaba toda a tarde onde a deixasen, esmarañada no sofá bebendo zume e comendo rosquillas e chocolate.
Un sábado pola tarde que veu á casa repetíronse aquelas festas: o sillón, os coxíns, a Fanta e mais a merenda.
—Temos dous cropáns, así que un é para ela e o outro para min —emperrei.
—Lourdiñas, que che importa? Dálle os dous a ela. Logo vou a tenda e cómproche un para ti soa.
—É que xa temos cadanseu.
—A nena ten os pais separados, ti non sabes o que é iso…
E eu miraba a Lucía, tan queda e contenta, que case me entraban ganas de que os meus pais se divorciasen tamén, para probar polo menos unha vez iso de comer e xogar por dous.
—Pois que lle presten! —refunguei.
A miña nai serviullos nunha bandexa e Lucía tirou os dous bolos dos envoltorios.
—Non abres os cromos? —pregunteille.
—Ábremos ti —dixo ela, plácida coma a auga quente, mentres mastigaba o primeiro doce.
E a idea veume aí, xusto mentres abría o sobre do primeiro cromo co cabaleiro montado nun unicornio.
—Ai, mira que ben. Este dá boa sorte. O cabaleiro espanta todas as cousas malas. Se o levas sempre contigo, vas ter fortuna.
—Si? —Lucía semellaba interesada.
—A ver estoutro.
Rompín o papel e tirei o segundo cromo. Tiña un esquelete vestido con armadura. Unha man viva, desprovista de corpo, fendíalle un ollo co dedo estirado.
—Ai o que che tocou, Lucía! A maldición da man dos pobres!
Lucía deixou o cropán a medio rillar. O sorriso bovino caíralle dos beizos e mirábame con angoxa.
—A man castiga a quen é avaricioso. Por exemplo, se tes un feixe de xoguetes, ou dous armarios cheos de roupa, ou se comes dous bolos mentres alguén queda sen a merenda, a man dos pobres aparece para cegarte.
—Tírao, tírao! —gritou.
—Aínda que o tire, o cromo vaite atopar igual.
—Entón?
—Non che queda outra, Lucía: unha cousa de cada, e xa está.
Canto se marabillou a miña nai ó ver os cropáns case intactos no remate da tarde! «E logo, estará Lucía mala?», dixo estrañada. E eu pensei: “máis ben curou de vez”.
Este duelo resultoume moi parello. Os dous textos comparten estrutura e ambos conceden moito peso aos diálogos sen desentoar, cousa que non é sinxela. Parabéns ás dúas autoras.
Marzo
Paréceme un relato redondo, ben acaído á semana na que estamos, pero válido para todo o ano. Encántame o punto humorístico, perfecto para agochar moito máis do que parece.
A man dos pobres
Hai moito oficio neste relato. Ten un ritmo máis lento que o seu rival, dada as características das personaxes envoltas no diálogo, e iso págao na comparación. Chegoume á alma a referencia ao Cropan da miña infancia. Os Phoskitos eran máis caros e tardei e meterlle o dente a un.
O meu voto vai para Marzo, polo seu toque de humor.
Dous relatos de corte clásico e cunha estrutura similar pero moi, moi distintos. Parabéns ás dúas
“Marzo”: Custoume un pouco entender o comezo pero logo a idea pareceume moi simpática, as personaxes gustáronme moito. O diálogo podería ser un pouquiño máis natural, e xa estaría redondo de composición. A historia en si non me acabou de convencer, pero tampouco dou sinalado por que exactamente.
“A man dos pobres”: Encantoume este relato. Personaxes completos, historia con moral e todo e uns diálogos perfectos. E iso que eu o de cropán non o oíra na vida… é destas cousas de Vigo coma as patatillas e choripanes? Vanme quitar a VigoPass…
O meu voto vai para “A man dos pobres”.
vexo o combate moi igualado. De marzo gustoume a historia surrealista e ese toque máxico, e de “A man dos pobres” o ben que se fixeron os diálogos. A ningún dos dous lle vexo defecto grave. Creo que por gustos vou quedar con “Marzo”. Parabéns as dúas autoras.
Antes de empezar, pido desculpa pública pola imaxe. E que por aqueles días volvera aos Phoskitos e deume bastante duro a nostalxia, ademais, estou comentando o duelo antes de almorzar e ben que me está a doer. Uf, e que tremendas merendas de perros que me metía cos Phoskitos.
De Marzo teño que destacar a narrativa lixeira e que concilia a semana coa imaxe. Cando andaba a facer o meu, pregunteime se alguén se inspiraría na ocasión, pero non agardaba que o dese mesturado con spooky scary skeletons. Mestura fatal. Xa a imaxe dos dous chegando tarde, represéntame bastante¡ Son moi partidario do humor como mantel para servir calquera cousa así que caeume en especial graza.
De A man dos pobres recordoume a Superpoder na ronda pasada, una escena simple, cunha introdución moi ben amañada, que vai discorrendo ata o final, e que encaixa a perfección coa simpleza do resto do relato. Articular ás personaxes por medio dos diálogos sempre é un reto, e ademais dúas infantís, facéndoo de forma tan sutil. Meus parabéns á autora, e un relato tremendo.
O meu voto vai para Marzo, pero polo simple feito de que vivo nun constante Halloween e identifícome demasiado con sentimento de pero isto non é o 31 de Outubro o día de tódolos demos- Ostras.
Joe macho Carlos, vaia imaxe mandaches, que cousa difícil! Traballo moi duro para as autoras, sacar algo con esa premisa xa tivo que ser moito choio buscar a idea como para escribir algo despois. Con todo, creo que esa dificultade acabou dando dous contos que a min non me acabaron de convnecer de todo.
“Marzo”. Creo que entendo cales son os vimbios cos que se intenta artellar este relato e a idea penso que pode ser divertida; unir a estética de Samaín co día da muller empregando á figura da meiga como nexo. Tamén penso que o punto forte do conto é ese puntiño de surrealismo da convivencia entre o real e o fantástico, que funciona ben nos diálogos. Pero hai algo na execución que non me acaba de cadrar, o relato móvese entre o humorístico, o fabulesco e o reivindicativo un pouco ás tentas, sen saber moi ben cal é a cor concreta que lle quere dar ao conxunto. Eu persoalmente creo que un puntiño máis delirante, explotar de todo e levar ata o fin pola sátira o conto funcionaría mellor, aproveitando os puntos fortes que xa ten.
“A man dos pobres”: Neste conto todo o que é situación e psicoloxía está moi ben logrado.Hai un ritmo moi medido entre narración e diálogo, as personalidades das nenas rebordan (vexo certas concomitancias aquí entre este conto e Despedida da anterior xornada) e está moi lograda a descrición desa furia infantil que se sabe infructuosa pero que odia sen límites hahaha. O problema neste conto é o final, a imaxe do cromo dos phoskitos e a historia que lle inventa a protagonista non teñen o mesmo encanto que o resto do conto. Nótase moito as ataduras da imaxe proposta, que entendo que había que meter pero que non se integra nalgo que faga máis redondo o conto. Con todo, un relato moi desfrutable e no que hai moi boa man.
Voto por “A man dos pobres”.
Son moi fan da fantasia e Marzo sentese natural fresco e tremendamente divertido, algo clasica pero actual.
A man dos pobres Non me di nada, non é que tea mal, pero…
O meu voto vai para Marzo