‘Na variedade está o gusto’ vs ‘Cincocentas palabras exactas’

Xornada 6 da Liga Maruxairas da Primavera 2021. Duelo entre Guillermo Rodicio e María Pais.

Na variedade está o gusto

María Pais.

Ovos de galiñas campeiras coidadas 24/7 ricos en Omega 3 nun packaging nature. Pan artesán en rebandas, certificado Global Markets Food. Zume natural de laranxas navelate 100% ecolóxicas. Café de comercio xusto e leite das vacas que escoitan a Chaikovski. Gofre integral de espelta Miss Marple. Que máis? Os aguacates. E os aguacates?

—Non hai aguacates! —Dorothy encargábase da intendencia do almorzo de Agatha e Lys e faltando trinta minutos para gravar deuse conta da traxedia.

—A que se vai montar! acórdaste da última? dixeron que non che pasaban outra —apuntou a cociñeira.

Dorothy marcou frenética o teléfono do rider que trouxera o pedido. Frank estaba mexando nunha cuneta na estrada da saída dos chalés. Descolgou co mans libres. Xa tiña todo cronometrado para o repartimento do día e non podía despistar un segundo.

—Aló?

—Mira, son a do pedido de agora mesmo.

—Diga, señora —dixo Frank sen parar de mexar.

—Onde deixaches os aguacates?

—Que aguacates?

—Estaban na lista. Dous aguacates Maluma de proximidade.

—Señora, eu entreguei o que me deu o partner.

—Mira, moreniño, non quero ser impertinente, pero está aquí en perigo unha gravación importante, con Agatha e Lys. Se non hai aguacates vai ser unha leria, e se hai leria vou puntuarte do peor na plataforma.

—Pero que culpa teño —a Frank pareceulle inaceptable a chantaxe. Deu uns saltiños, subiu a petrina e saíndo da cuneta descubriu do outro lado da estrada unha tenda.

—As cousas claras, se estás aquí en vinte minutos cos aguacates, levas un incentivo.

—Canto de incentivo? —Frank fixo un cálculo mental das súas posibilidades.

—100 euros.

—Podo intentalo por 150 euros e unha boa puntuación —non era mal trato, pensou. Como sete días de andar duro coa motocicleta.

—Tes quince minutos.

Subiu á moto. A cruzar a estrada pasou rápido un auto. Ao canear o choque Frank foi bater no chan cun acelerón. Diante da porta do Spar.

—Mancácheste, neno? —saíra a tendeira fóra.

—Non se preocupe —dixo Frank aínda no chan cos xeonllos rabuñados—. Ten aguacates?

—Aguacates? Que vou ter. Aquí danse moi ben nas leiras—. A tendeira sinalou co queixo para unha morea de árbores.

—Máis próximos, imposible.

Frank saltou o aramado para desgusto da tendeira que empezou a chamar polo veciño. Aínda non collera dous aguacates cando sentiu a trabada dun can no traseiro. Saltou de volta e empuxou pola moto pensando se non lle estaría saíndo caro o encargo. Detrás ía a tendeira, o can, e o propietario da terra a chamarlle de todo.

Agatha e Lys estaban en bikini para as gravacións do Tik Tok. Non probaron bocado. Antes de ir para a piscina a facer o seguinte vídeo, Lys fumou un cigarro e chantou a cabicha na tosta do ovo fritido co aguacate. Sempre quixera facer así desde que o mirara nunha película.

Dorothy reuniuse co Frank. Levaba unha hora mazucado soñando na porta cos cartos.

—Moi mal. Todo botado a perder.

—Como?

—Os aguacates, home. Non eran Maluma, coñécense ben pola casca.

……………………………………………………………

Cincocentas palabras exactas

Guillermo Rodicio.

Catro tostas de ovos fritos con aguacate. Hum, era unha boa presentación de personaxe. Unha xerra de zume de laranxa e mais outra de ananás, naturais, no sitio onde tiña que estar o contexto histórico. Tres gofres, o primeiro saíu un chisco queimado, con amorodos e arandos por riba: que larpeira chamada á aventura. Tamén unhas panquecas con marmelo, o detalle amoroso, torradas untadas con crema de iogur, o xiro de guión no penúltimo parágrafo. Para baixalo, unha pota de café, moralina e leite para mesturar por se apetece.

Facer este almorzo levoume o tempo equivalente exacto a escribir 500 palabras. Puf, prometéralle a Lord Biosbardia que mandaría un conto por semana e agora en lugar de historia teño un montón de carbohidratos na mesa. Ademais é moitísima comida para un almorzo normal, en realidade parece que cociñei e preparei cousas, nunha fuxida cara adiante, ata que sabía que xa non me daba tempo a escribir o relato. Era consciente de estar queimando as naves mentres picaba amorodos? A ver, si, por moito que intentase silenciar esa parte do meu cerebro, ou quixese convencerme de que a comida era unha especie de sacrificio ao deus da literatura.

Somos tan escravos do custo de oportunidade… De súpeto, sinto pavor por comer este apetitoso almorzo e marcho darme unha ducha. Agora que me sei fóra de prazo, o cerebro decide comezar a barallar posibles tramas para o conto que tiña que escribir. Merda, merda. Alporizado e nervioso, enredo coa posibilidade de masturbarme para relaxarme, mais desisto porque se me enredo vou chegar tarde ao traballo. Outra vez o mesmo, outra trampa temporal. Que vertixe, en cantas desas dimensións vivimos? Quero dicir, se xuntase o tempo investido en pallas durante toda a miña vida tería escrito Guerra e paz? (ou unha novela mala pero de mil páxinas). Se renunciase a facer o almorzo de agora en diante, podería ler mil libros de filosofía ou física, sabería falar ruso, aprendería a tocar o acordeón?

Pois non, seguramente perdería o tempo doutras maneiras imaxinativas. Limpiño e esmagado pola natureza da existencia, saio da ducha. Cando volvo á cociña, Tania está alí devorando as torradas, olla para min cun xesto de interrogación, pero podo ver polo marmelo na comisura dos beizos que está a gozar do agasallo de procastinación culinaria do seu mozo. Sorrío, reconciliado co espazo-tempo.

Pasa que vós estades agora lendo este conto, así que en realidade non houbo almorzo pantagruélico, nin ducha triste, nin moza lambona. As dúas vías son excluíntes e pasando os ollos por estas liñas estades matando toda aquela posibilidade. Ou quizais non. Quizais a maxia das palabras e dos grofres foi quen de virar a liña da entropía e nós comendo, e mirando como parvos un para o outro, destruíndo os enlaces químicos complexos con dentes e ácido estomacal, fomos quen de transformar aquel almorzo nun relato que eu atopei no meu portátil xa escrito unhas horas despois, con catrocentas noventa e oito palabras.

499, 500.