O albergue. Capítulo 1
Beatriz Cabaleiro.
A GRANDE IDEA
—Teño unha idea, Paco.
—Outra máis? Quita, quita sempre estás igual.
Fuma unha bocalada de fume e atina co taco na bóla branca. Mete dúas raiadas na troneira.
—Boa!!!
—Que si, ho. Mira: sabes que eu son de boas ideas.
—Pois veña, solta.
—Vou montar un albergue na vila.
—Paco, veña. Xa hai dous privados e un público!
—Si, pero este vai ser distinto.
Fuma unha boa calada e diríxese cara á mesa de billar decidido.
—Vai ser máis pequeno e familiar. Vai reflectir a verdadeira paixón polo Camiño! Ademais, ti non o sabes… que che vou contar.
—O que?
Está tan decidido a atinar a seguinte xogada que non responde até rematar a súa quenda. Esta vez un tiro máis ben frouxo, sen maiores pretensións.
—Paco… é que eu son moi observador, entendes. Iso non todo o mundo o ten.
—Veña, solta, que me estás xa tocando os collóns!
—Non é para poñerse así.
—É, é. Sempre estás igual cona. Mira que es prosma cando queres facerte o místico.
—Deixame rematar, paspán. Que pouca paciencia, mimadriña! O Camiño está crecendo. Dígocho eu. Que non te decatas. Cada vez hai máis peregrinos. En Tui teñen todo enfocado ao peregrino. Dentro de pouco isto está igualito. E sabes quen imos amasar cartos? Os empresarios visionarios.
O Paco queda pensativo. Está escoitando. Tampouco lle queda outra.
—Mira, vai estar no centro mesmo, no centro da cidade. Ao carón da cafetería onde poden tomar o xantar e o almorzo. O meu bar! O que está de capa caída… porque a chavalada da vila non consome nadiña. Que che parece?
—Xusto alí? —O amigo segue pensativo, parece estar case convencido da súa grande idea.
—Si, si. A farmacia ao lado, os monumentos de Antonio Palacios pódense apreciar desde o albergue… a que non hai ningún tan ben situado?
—A ver… pois tan céntrico… pois non. A verdade, aínda que a vila grande non é.
—Pero ti non fixeches o Camiño, Paco. Estás a falar cun apaixonado, entendes? Ponte na pel do peregrino! Que tes as pernas que non responden! Camiñas que parece que che deron por detrás! Pois iso. Esperta xa.
Segue fumando mentres observa como o seu amigo traga un grolo de birra e asente coa cabeza e le no seu xesto un “xa vexo xa”.
A PIQUES DE ABRIR
O Xurxo tiña todo preparado para o seu proxecto, o albergue que ía reflectir a verdadeira paixón polo Camiño. Cun estilo fresco e hipster. Unha palabra que non acababa de entender moi ben, pero que quedaba xenial. As cousas son como son. O lugar estaba escollido, o proxecto ben pensado, pero había un detalle crucial que aínda estaba sen resolver: a necesidade dun encargado que falase varios idiomas. O Xurxo, coma sempre, alí estaba no seu negocio: fumando con decisión para que as súas brillantes ideas collesen forma. Rematou o cigarro e decidiu abordar esta cuestión co seu empregado na barra.
—Oíches, Manolo, esa rapaza que vén aquí de cando en vez a tomar un corto de cervexa e a escribir. Sabes quen é?
—Ah, si. A Laura. Está na vila desde hai un tempo. Volveu hai uns meses de América. Parece que traballo non ten, pero está sempre a escribir cousas no bar e, a ver, fala inglés bastante ben.
—Esa é a que necesitamos.
—Para que?
—Para o albergue, home. Necesitamos alguén que fale varios idiomas. Laura parece ser a persoa perfecta. Ademais, é amiga túa, non si?
—Como a convencerías?
—Dicíndolle que é un traballo tranquilo, que lle dará oportunidade de manexarse con xente de diferentes partes do mundo. Un novo paso na súa experiencia laboral interesante.
O día seguinte, Laura entrou na cafetaría. O Xurxo, con toda a súa determinación, foi falar con ela. “Velaí está, escribindo no seu caderno. Vaia friki”, pensou.
—Ola, Laura. Podo falar contigo un momento?
—Claro, Xurxo. Que pasa?
—Ven co teu corto que che conto unha cousa —Laura acompañou a Xurxo ate a barra, cervexa en man—. Verás, teño unha idea. Vou abrir un albergue de peregrinos aquí na vila, un lugar máis pequeno e familiar, que reflicta a verdadeira paixón polo Camiño. Necesito alguén para o posto de encargado. Pensei en ti para o posto. Interésache?
—E por que pensas que eu son a persoa axeitada para iso?
—Porque sei que estiveches no estranxeiro, falas inglés bastante ben e, ademais, es amiga do Manolo.
Laura reflexionou uns segundos e despois esbozou un sorriso.
—De verdade pensas que eu sería a persoa axeitada?
—Totalmente. O traballo non vai ser moi complicado, pero preciso a alguén co teu perfil. Que che parece?
—Mira, Xurxo, estou disposta a probalo. Sempre é mellor que estar desempregada, sen rumbo.
—Imos facer que este albergue sexa o mellor de todos!
E así, coa confianza de Laura e o entusiasmo de Xurxo por inaugurar no día do seu aniversario, o albergue comezou a tomar forma, e o equipo estaba case completo para comezar esta nova aventura. Malia que a encargada non sabe aínda onde se meteu…
UN DESAFÍO INESPERADO
O día seguinte á inauguración do albergue, Laura chegou ao seu novo posto de traballo cunha mestura de entusiasmo e nerviosismo. A noite de inauguración pasara sen máis: moito traballo co portátil e co móbil. Fixo fotos e perfís en Booking e no Google do negocio do seu xefe. Até que se coñecese o negocio fóra da vila non habería clientes.
Ao Xurxo amoloulle iso. Non hai cousa que máis o amargue no mundo que pagarlle a alguén e que non haxa resultados ipso facto. Non está para tirar cos cartos. Quería xa todo listo e aquelas ansias fixo que ocorrese algo inesperado.
Cando Laura entrou, o ambiente estaba tenso no bar. Até o Manolo, que xeralmente era o máis tranquilo dos empregados, parecía visiblemente preocupado.
—Xurxo, que aconteceu?.
—Senta, temos que falar —O xefe fumaba nervioso—. Despois de que ti marchases onte á noite, un grupo de peregrinos chegou preguntando por pernoctar aquí. Beberon e comeron como camioneiros. Moi bos clientes. Inviteinos a unha rolda e estivemos charlando… Parece que non foi boa idea. Uns cabróns! —Laura franciu a testa, preocupada. Non esperaba que a súa segunda xornada de traballo involucrase complicacións—. Ti podes bloquear no Bookingclientes españois? Non, españois non. Bloquea os cataláns, que non gastan cartos, e os andaluces, estes eran andaluces.
—Coido que non podo facer iso, xefe. Pero que aconteceu exactamente?
—Manolo pode darche máis detalles agora, que teño que atender eses que acaban de entrar, a ver se son clientes. Ti fai o que che dixen: Bloqueo!
Laura asentiu e dirixiuse á cociña. Manolo xa estaba observándoa.
—Non o vas crer —dixo pechando a porta tras de si—. Xurxo e a moza, a arxentina, puxéronse a falar cuns peregrinos que xa se vía ver que eran uns desfasados… e mira… ela está arriba agora mesmo limpando a desfeita.
—Pero que desfeita?
—Sabes como é un zurullo humano? Pois iso. Un ben grande esparexido polo chan entre as liteiras do segundo andar. É noxento. Non sei se me vai baixar o almorzo. E hai máis: Seme. Si, o que escoitas. Condóns con seme tirados polo chan. Unha auténtica porcallada.
—Estás a brincar comigo.
—Non, non.
—Pero Manolo… Podemos contactar coa policía, non? Temos os seus datos.
—Esquéceo, o xefe non os rexistrou. Como pagaron en efectivo, supoño que quixo que quedasen en B, xa me entendes…
—Pois vaia inauguración.
O MÓBIL DE EMPRESA
Ao día seguinte, Xurxo decidiu entregarlle un móbil de empresa a Laura.
—Este móbil non é exactamente novo. Pero non hai de que preocuparse, está en perfecto estado. Ademais, só tes que atender as chamadas dos clientes ou chamar os compañeiros de traballo para vos coordinar.
Laura examinou o móbil e descubriu que, de feito, había algúns contactos gardados, e un fondo de pantalla dun yorkie. Algo un pouco inusual para un móbil de empresa, pensou.
Había un pequeno segredo que Xurxo decidiu non revelar.
Un día despois foi a nai do Xurxo quen entrou no albergue. Dirixiuse a Laura cun sorriso misterioso
—Necesito o meu móbil, o meu fillo quitoumo e teño que falar cunha amiga.
—Non me digas que o móbil que me deu o Xurxo onte é o teu
—Si filla, si. Como foi el quen mo comprou, agora non mo quere devolver. E teño aí os números gardados das miñas amigas.
—Queres que fale co Xurxo para que cho devolva?
—Non. Se puideses buscarme aí o nome da miña amiga Marisol e marcarme o número…
A nai de Xurxo tomou o teléfono. Laura nota que a conexión con Marisol demora máis do habitual, pero logo a conversa dura moi pouco. A señora déixalle o móbil a Laura e marcha.
Que momento máis raro, pensa Laura, que comezou a sentirse incómoda. Este traballo normal non é, cavila para si.
Gústame a estrutura de capítulos cortos. Faise amena e esixe menos esforzo de memoria. Utiliza un ton esponxoso e lixeiro que fai que se lea nunha patada. Iso é unha avantaxe nunha liga de novela por entregas, porque vai permitir que os lectores poidan volver atrás e reler e retomar o fío dunha forma máis rápida.
O principio está moi ben. O diálogo é preciso. Con moi poucas palabras preséntanse os personaxes e a situación. O presonaxe de Xurxo é un achado. Podería cargar el con todo o peso da comedia e pode facer un bo contraste con Laura.
O narrador confundiume na primeira lectura. Semella un narrador omnisciente, pero, no primeiro parágrafo da segunda parte, utiliza adxectivos que case semellan valoracións persoais. Supoño que trata de describir o pensamento de Xurxo, pero a min levoume a crer que era un narrador personaxe. Penso que é a ese aspecto ao que hai que darlle unha pensada antes de seguir escribindo, sobre todo se tes personaxes tan atractivos coma estes, que semella van ter caracter forte e tratar de guiar a acción da novela en vez de deixarse levar por ela. Que lle viría mellor? Un ou varios narradores personaxe coas súas personalidades e opinións, ou un narrador omnisciente, moito máis comedido e neutro? Ou igual un narrador omnisciente completamente minimizado a acotacións e párrafos curtos que o fie todo aos diálogos?
Hai certa mestura de tempos verbais entre presente e pasado que debe corrixirse. Os diálogos da primeira parte son moi bos. Os das tres restantes deben ser igual de áxiles e naturais. Se se logra esta continuidade, o capítulo quedaría redondo.
En resumo, o máis dificil está feito, que é atopar personaxes atractivas que me enganchan como lector. Se a novela se entrega a elas, ás súas manías e defectos e contradicións… se a trama non as tapa, temos garantida unha viaxe moi amena.
Non entendo ben o dialogo que abre o capitulo. Os dous interlocutores se chaman Paco! O que non é Paco -chamémoslle Pepe- ten unha idea. Despois insiste este Pepe en ser escoitado porque ten boas ideas. Entón solta que a idea é que vai montar un albergue. E enton, o outro, osea, Paco, di: “Paco, veña”. E non son capaz de seguir sen pensar que ou se chaman igual ou fala consigo mesmo ou é un erro.
A parte diso o diálogo non está mal, pero botei moito de menos algunha acotación que me axudara a situarme. Non se gana nada poñéndollo dificil ó lector, e un diálogo tan longo precisa de sinais que nos guien sobre quen está falando. Ademais por desgracia como os 2 se chaman Paco dar este nome aquí ou acolá non aporta informacion algunha sobre cal dos dous está falando.
É arriscado poñer que Manolo mencione que Laura fala ben inglés, coma se soubera que Xurxo estaba pensando niso, cando non tiña forma de sabelo.
Creo que en todas as novelas que lin ata agora algun personaxe “esbozou un sorriso”.
Dame a sensacion de que este segundo subcapítulo foi escrito co piloto automatico posto. Cunha especie de… rutina funcionarial. Todo este subcapítulo poderia substituirse por:
“Manolo, ó saber que Xurxo buscaba a alguén que falase inglés para o posto de encargado, recomendoulle falar con Laura, unha amiga da vila que traballara no estranxeiro e que viña a miudo polo bar. Ela aceptou encantada.”
E non só non perdes nada de informacion no cambio senon que saes ganando tempo e espazo para contar outras cousas. En xeral, o consello sería: non empregues diálogos só porque teñas a escena na cabeza. Ese dialogo que pos ten que ser crucial para o que queres transmitir. Se non o é, non o poñas. Por exemplo, o primeiro dialogo falanos sobre a personalidade dos Pacos, está ben. Pero este non nos descobre nada novo.
Ten razón Fran cando di que o narrador non está ben enfocado. Se o pos a facer valoracións persoais estaslle imprimindo un caracter que terás que manter despois no futuro.
“cunha mestura de entusiasmo e nerviosismo.”
Desaconsello mesturar emocions. É tentador, parece que non hai outra forma de describir iso que queres transmitir. Pero resistide, resistide.
Ó principio o problema cos preregrinos parece relacionado co feito de ter falado con eles e invitalos, pero despois non vexo que sexa así. Penso que sería mais doado de entender sen esta introduccion sobre eles. Tampouco se entende ben por que bloquear ós cataláns a causa do suceso. Creo que o efecto perseguido xa se conseguia co animo de bloquear ós andaluces, porque o que fixeron non se relacion con ningun prexuizo rexional, que eu saiba.
De novo, cando a nai aparece buscando o mobil, semella que as personaxes saben demasiado ben que va a escena, coma se estivesen lendo eles tamen o texto do narrador.
Como consello de cara ó segundo capitulo eu tentaria reducir os dialogos ó minimo imprescindible, porque os problemas que vexo orbitan arredor deles. Se non é asi, pois é mellor facer todo o contrario e empregar xa so dialogos (con acotacions, eso si) e eu que sei, transformar enton a novela nun guion de serie tipo pratos combinados.
Polo demais, pouco que engadir. as personaxes están xa creadas, a localizacion está en marcha… a ver onde nos leva o segundo capítulo.
A lextura do texto é sinxela e fluída, o que se lle presupón a unha comedia. Se ben é certo que coincido con Lois no punto de que é un pouco confuso o diálogo entre os dous Pacos, supoño qu epola pouca información que hai no propio diálogo… e inda por riba comparten nome. Se isto fose un producto audiovisual, solucionaríase este problema lóxicamente.
Polo demais, exponse unha situación, a apertura dun entorno onde ocorrerán cousas que de seguro engancharán pola simple natureza do mesmo… a hostelería é de todo menos estática.
Quedo con ganas de ler máis.
Paréceme que a historia ten potencial para ser unha boa comedia, con ese personaxe de Xurxo que tanto me lembrou ao Jules da divertidísima “Esperando a Dalí”. Lese con axilidade, aínda que admito que algún diálogo se me fixo pouco crible (na primera conversa de Xurxo con Laura ela soa como se estivese a ler, máis que charlar… é a impresión que me deu). Por outra banda, imaxino que os dous “Pacos” do principio débense a un erro.
Daríalle algunha revisión máis, sobre todo pola cuestión dos tempos verbais, que foi o que a min máis me chocou, pero tamén para evitar erros como o mencionado.
Quedo con ganas de saber que máis pasará, e como se desenvolven os personaxes, neste novo negocio e entre eles.
A lectura deste texto deixoume varias dúbidas. En primeiro lugar, se baseamos o desenvolvemento fundamentalmente no diálogo, este ten que ser moi coidadoso na súa progresión e no intercambio entre os participantes. Hai certa confusión aparente entre dous presuntos Pacos, leo certa información que parece casualmente engadida sen que saibamos moi ben que contexto a fai lóxica…
En xeral, paréceme que todo vai con excesiva présa. O primeiro capítulo comeza de súpeto coa idea, que é explicada deseguida, e no segundo xa está case todo preparado, no terceiro inauguran… Eu vexo unha historia que precisaría de máis acougo para ser contada, porque a sensación de excesiva síntese pode facer que o texto non se sosteña. O capítulo do móbil é un exemplo disto.
Polo demais, tamén é certo que hai diálogos que son naturais e con expresións que soan vivas, moi reais. Agardo o progreso da historia, que, por outro lado, pode dar moito de si.
Parabéns, Ana. A min o punto de partida e os diálogos iniciais parécenme moi bos, tema dos Pacos aparte ; ). O difícil e manter o nivel cando o peso da obra cae sobre os diálogos, corres o risco de facer un texto teatral con acotación de lugar e escena. O meu consello e tomar nota seguido en bares, na panadería, no super, etc. Sobre todo da xente que non sabe que estas a escoitar, son ouro puro.
Respecto ao tema do minicapítulos dentro do capítulo poden dar a entender que estaba escrito previamente e se suman para cumprir coas medidas, eu eliminaría os títulos e poría saltos de páxina con breves anotacións.
Iso si, nun albergue de peregrinos cun bar preto, da para a montaxe e para usuarios que aceptan dende unha monxa a un terrorista, ou dende unha familia clásica a uns okupas alternativos. Teño moitas ganas de ver a continuación. Forza!
Ola! Grazas polos comentarios construtivos. O erro sobre os dous Pacos foi inadvertido. A miña intención era facer que Xurxo falase co seu amigo Paco. Tomo nota das breves acotacións. Estou a escribir sobre a marcha, o que pode explicar eses pequenos defectos. Busco saír da miña zona de confort e crear diversas narrativas, sen a presión de corrixir un texto xa rematado. A reescritura a partir das vosas críticas faino máis gratificante. Grazas por todo. Seguimos adiante!