O albergue. Capítulo 12
Beatriz Cabaleiro.
A Laura cumpriu a súa parte do trato coa Arxentina e convenceu o Manolo e o Matteo de que se reincorporasen. Para manter a confianza da moza do Xurxo, cada día que ela ía ao albergue contáballe todo o que facía o xefe, con pelos e sinais. En realidade, pelos e sinais falsos, xa que polo xeral o Xurxo non facía nada de proveito e pasaba o tempo ou repetindo as babecadas que dixeran a noite anterior en 13Tv ou mirando o móbil mentres ría ás gargalladas.
—O Facebook é o mellor invento do mundo, Laura, ha, ha —dicía—. Estes vídeos curtos que me saen son boísimos. Xente de ben compartindo a súa sabedoría. Sabías que se está a preparar en segredo a Terceira Guerra Mundial, Manolo? Que vas saber! Porque non miras os vídeos deste home —Amosaba o teléfono e axitábao no aire—. Aquí conta todo, todo. Os plans de Rusia e a China, o protocolo dos estadounidenses para defenderse… Este xenio dá consellos para converter a nosa casa nun búnker, para aprender a usar un fusil de asalto… Oíches, Matteo? Oe ben porque nin a túa guapura te vai librar cando veñan os chineses.
Mais un día, a Laura descubriu algo realmente importante, pero que non tiña nada a ver co Xurxo.
Nos comentarios do Booking empezaron a aparecer referencias a estrañas aparicións nas camas do albergue. Falaban de misteriosas manchiñas vermellas e castañas nas sabas, irritación cutánea, sensación de picadelas.
—Que cres que está pasando, Laura? —preguntoulle a Arxentina, ambas no corredor do albergue.
—Algunha infestación. Chinches, talvez.
—Chinches? Pero que é iso. Soa a pobreza.
—Son uns bechiños que…
—Xa, xa —interrompeuna a Arxentina—. Sei a que te refires. Estamos perdidos.
Nese momento apareceu no corredor a nai do Xurxo.
—Estamos perdidos? —dixo.
—Señora… —empezou a falar a Laura, mais a Arxentina interrompeuna para que non seguise a falar.
—É unha forma de falar, sogra querida. Disque vai continuar a chuvia e xa sabe, con mal tempo a xente peregrina menos.
—Non me fagas por parva, nora querida —dixo a nai do Xurxo—. Canto antes mo contes antes nos deixamos de bobadas. Que foi?
Finamente, a Arxentina deixou que a Laura lle contase o dos chinches e como os comentarios do Booking estaban a minguar dun xeito brutal as valoracións do local.
—Chinches a min —riu a nai do Xurxo—. Iso acábase con vinagre!
—Vinagre? —estrañouse a Arxentina—. Non sería mellor chamar unha empresa de control de pragas.
—Si, ho! —contestou a sogra—. Non facemos outra cousa que gastar. O diñeiro gáñao un burro, noriña, o difícil é administralo.
—Non o dirá por min, sogriña… —dixo a Arxentina.
—Deus o fixera mellor, queridiña! —contestou a sogra—. Ti vales un potosí, pero disto encárgome eu… E non se vos ocorra dicirlle nada ao Xurxo, entendido?
O día seguinte a nai do Xurxo e a súa amiga Marisol volveron co seu kit de limpeza que xa usaran anteriormente.
—O vinagre é da casa —dixo a nai do Xurxo—. De albariño. Sen nin unha chisca de químicos. Dezaseis litros —Amosou dous bidóns dos que se usan para a auga mineral.
Aos poucos minutos, o albergue cheiraba a ensalada mixta.
—Acetto! —dixo o Matteo cando entrou pola porta, coa bandexa cargada.
—Si, amigo —contestoulle o Manolo—. Temos o albergue agora mesmo como para un concurso de cata de viños.
Logo dun par de horas, as dúas mulleriñas baixaron da zona dos cuartos.
—Listo! —dixo Marisol—. Nin chinches nin chinchas. Quedouvos o albergue coma unha patena.
A nai do Xurxo levantou orgullosa os dous bidóns completamente baleiros.
—Gastaron todo o vinagre! —dixo a Laura.
—Ai, ho, filla —dixo a nai do Xurxo—. Pensas que se pode combater un exército sen dinamita.
—Fede moi mal —dixo o Matteo.
—Ventilade ben. Isto marcha nunhas horas.
Pero pasaron as horas e o fedor non marchaba. O día seguinte, cando a Laura e o Manolo abriron o albergue, o vinagre seguía alí.
Pouco despois apareceu o Xurxo. Traía bolsas nos ollos e a voz pastosa.
—Buah, rapaces —dixo—. Apañei tal chea onte que aínda me parece que cheira todo a alcol. Pero alcol rancio, sabedes? Dáme náuseas. Maldito Zapateiro, a saber que purrela imbebible nos puxo onte. Aínda me parece que estou no furancho.
E dito isto, o Xurxo foi correndo ao baño. Desde fóra sentíanse as súas bascas.
—Dicímosllo? —preguntoulle o Manolo á Laura.
—Nin tolos. Mentres siga pensando que ten unha resaca dura menos nos incomodará cos seus comentarios sobre os seus survival vids da internet.
Despois a Laura consultou os comentarios do Booking. Os últimos hóspedes queixábanse de que sufriran crueis ataques de bechos, que pasaran frío porque todas as fiestras estaban abertas e que o ambiente cheiraba a algo nauseabundo.
—Vaia, que non amañamos un problema —dixo a Laura—; creamos outros dous.
—Imos quedar sen un cliente —opinou o Manolo.
A Laura volveu recorrer á Arxentina, pero a moza do xefe negouse a facer nada.
—Xa oíches a miña sogra —respondeulle—. Este problema quéreno solucionar en familia. Eu non pinto nada aí.
—Pero se non contratades unha empresa de pragas imos quedar sen hóspedes! —queixouse a Laura, que des que pactara o regreso coa Arxentina parecía que lle importaba un pouco máis o futuro do albergue.
—Fala co Xurxo —contestou a Arxentina—. Que queres que che diga?
A Laura, que ía dar parte da excursión ao furancho do seu mozo, decidiu gardar esa información.
Cando o Xurxo se recuperou un pouco do vómito e reapareceu máis pálido ca nunca, a Laura pensou en dicirlle o que pasara cos chinches para ver de lle pór remedio, pero o xefe non tiña gana de escoitala.
—Estou fatal —bisbou sen alento—. Non me dan as forzas nin para volver á casa. Ademais, está alí a moza e non sabe nada da xolda de onte. Buah, vaias jamonas que ligamos. Habíanche gustar, Laura. Carne da boa, carne de Lalín para dar e tomar… Buff, segue a feder a vinagre, maldito Zapateiro! Voume deitar. Dádeme a chave de calquera cuarto, andade.
O Manolo achegoulle unha das chaves e el subiu as escaleiras facendo unha pinza sobre o nariz e maldicindo o tempo todo.
O Matteo foi o seguinte en entrar pola porta.
—Veño facervos compaña —dixo—. Aí fóra non hai ninguén e non creo que se acheguen con ese tufo que desprende o local.
—Haberá que comprar uns ambientadores —dixo o Manolo.
—Dous bidóns de vinagre impregnados na tarima! —laiouse a Laura—. Iso non o arranxa nin unha bomba de grafito!
Nese momento o Matteo, a Laura e o Manolo sentiron un urro no andar superior. Portas que se batían e os pasos do Xurxo a correr mentres seguía a berrar coma se levase detrás a moza de The Ring.
—Socorro! —volveu gritar mentres baixaba aos tombos polas escaleiras.
Os empregados viron abraiados como colgada dunha orella o Xurxo levaba unha rata que abaneaba o rabo mentres trababa con todas as forzas na carne do xefe. Os ollos inxectados en sangue e o seu chío arrepiante provocaron o berro de terror dos tres.
—Pero que é iso! —gritou o Matteo.
—Atácannos! —dixo o Manolo—. Laura, chama o 091, corre!
—Ai! —choromicaba o Xurxo ao tempo que batía coa orella contra a parede para ver de desprender a rata—. Xa volo digo eu sempre. Empezou a Terceira Guerra Mundial e eu sen ter un búnker nin saber usar un condenado fusil!
Outro capítulo agradable na liña do que vén sendo a novela unha vez colleu altura de cruceiro. Sucedeume algo estraño na lectura. Se penso nos eventos contados , CHINCHES – VINAGRE – RESACA – RATA, eu pensaría que se son graciosos individualmente, en solitario, en teoría, o seu conxunto disposto nun capítulo debería ser igualmente gracioso, ou mesmo máis. Porén, non rin, coma noutros capítulos. Nin sequera saquei un medio sorriso e non sabería dicir por que. A lecura é agradable, pasóuseme nun suspiro, está ben, pero… podería facerse máis cos mesmos vimbios, coma comparar o Celta de Benítez co Celta de Giráldez.
Tería que darlle unha pensada, pero creo que hai dous elementos fundamentais:
O primeiro creo que sería a ausencia de sorpresa, os feitos son disparatados si, pero xa non sorprenden porque como lector xa espero calquera cousa. Dito en termos termodinámicos, cando a autora xera un ambiente con tanta entropía, a sorpresa só pode vir a base de bombas. Primeiro dinamita, logo atómica, logo a bomba h e despois eventos astronómicos, unha especie de “sei que podía agardar calquera cousa, pero isto nin o imaxinaba”.
O segundo creo que é a desconexión entre as sorpresas. Debe haber referencias anteriores aos chinches, ao vinagre ou ás ratas, que o lector conecte cos eventos actuais. Neste caso, non sei de onde sae a rata e iso fai que o evento me resulte tan gracioso como debería.
De todas formas, repito, un relato agradable de ler. Para min é dos momentos que disfruto da semana.
Moitas grazas polo feedback, Fran!
A obra na súa xeneralidade é de fácil lectura, pero este capítulo resultoume especialmente liviano. Pode ser que me fose fácil imaxinarme á nai de Xurxo baldeando o albergue con vinagre e iso axudou hahaha. Literatura lixeira diría eu. Iso non é malo, de feito de cara a venta penso que é positivo, non todo o mundo quere atopar “A Nausea” nunha novela. Dito isto, penso que sendo a lixeireza o seu punto forte… penso que tamén é o seu pecado. As veces pásase de liviana. Lese o texto coma quen le unha viñeta de Asterix e por momentos, isto réstalle empaque ou algo así hahaha.
Gustoume moito a queixa de Xurxo “Comezou a Guerra mundial e eu sen saber usar o condenado fusil” haha isto fíxome rir. O tipo está coma unha chota.
Supoño que me repito, pero segue a faltarme máis narración e máis espazo para que o que se conta teña o pouso que precisa. Porque, ademais, ocorren moitas cousas. Non paran de ocorrer, en realidade. Pero ao ir a tanta velocidade, o lector non pode parar nin a degustalas. Un exemplo é este final, coa rata pendurada da orella e facendo forza coa mandíbula para morder. A imaxe é moi poderosa, quizais se se lle dá máis presencia daría máis de si.
Certo que a forza de ler os capítulos, un acaba tendo os personaxes moi vivos ao ler. Eu teño unha imaxe moi clara de Xurxo, de Laura, agora de Matteo… e iso é un punto a favor do texto.