O albergue. Capítulo 13

Beatriz Cabaleiro.

Con dúas inxeccións contra o tétanos, unha botella de 100 Pippers e unha boa dose de calmantes, o Xurxo decidiu por fin contratar unha empresa de exterminadores de pragas para o albergue. A Arxentina tiroulle da cabeza optar pola máis barata e malia os lamentos do seu mozo, tomou o establecemento unha especie de comando de boinas brancas que pechou todo durante cinco días que ao Xurxo se lle fixeron eternos.

—Que non dá —dicíalle decontino á moza—. Andabamos ao ras e entre o que lles hai que pagar a estes e a falta de ingresos, imos a pique. A competencia está a fretar as mans. Xa me dixeron que Bobby Centella está pensando en abrir outro albergue na vella ferraxería dos Sarmento.

—De que falas?

—Bobby Centella, o capo dos narcos da vila! Vaise pasar ao negocio dos peregrinos porque sabe que nin a marihuana nin os aguacates dan tanta marxe.

—Eses calmantes estanche afectando á cabeza, Xurxo.

—O que ti digas, pero sen liquidez, o negocio está out.

Así que a Arxentina tomou a decisión de acudir ao banco e solicitar unha liña de crédito que impedise males maiores polo peche temporal do negocio. Sabía que co seu mozo non podía contar. Quedaba permanentemente no sofá, falando só. Primeiro pensou que deliraba, pero logo de pór a orella decatouse de que o tema era algo máis grave.

—Si, verás —murmuraba o Xurxo—, ti es unha rata e no teu mundo de ratas todo é máis sinxelo. Pelar un cable, catar no Ratibrom na porción xusta para deleitarte sen caer espichado, dar puliños no medio e medio dos sumidoiros… Pero os humanos, ratiña querida, témosche moitos problemas. Mooitooos…

A Arxentina foi decontado onda a nai do Xurxo e contoulle a situación. Explicoulle que necesitaba un crédito para poder pagar as nóminas e os pedidos dos proveedores.

—Filla, ao Xurxo non lle conceden máis préstamos en toda a Unión Europea. Está en tres listas de morosos. Nunha ten un posto tan alto que todos os Nadais nos chegan cestas inversas.

—Cestas inversas? —estrañouse a Arxentina.

—Si, a cesta vén baleira e nós temos que enchela con latas de pexegos en calda, chourizo de León, turrón do duro e outras chilindradas para os acredores.

—Pois algo haberá que facer para salvar o albergue.

—Déixao na miña man. Penso que teño a solución.

Logo da corentena, a Laura, o Matteo e o Manolo volveron aos seus postos de traballo. O albergue cheiraba a carne frita e a colutorio. Entrou a Arxentina e explicoulles aos empregados que o Xurxo estaba “atravesando un momento complicado”.

—Mira se non colleu a peste —dixo o Manolo—. Comprobastes que non lle saísen bubóns nas axilas?

—Tranquilo, home —intentou tranquilizalo o Matteo—. Hoxe esas cousas curan!

—Nin que estivésemos na Idade Media! —engadiu a Arxentina—. Está tratado para todo. Por iso escusades ter medo.

—O peche notouse no Booking —dixo a Laura—. Era bo pagarmos un anuncio no Facebook para estimular as reservas.

—De momento non podo autorizar pago ningún…

—Ui, que mal soou iso —dixo o Manolo—. Mira que estamos a final de mes.

—Tranquilos, ho —dixo a Arxentina levantando un pouco a voz—. Centrémonos no que toca agora, en conseguir que volvan os clientes…

—Xa o sabía eu —pola porta adentro viña o Xurxo. Os ollos inxectados en sangue, unha chisca de baba a caerlle pola comisura dos beizos—. Non hai clientes. Xa llo dicía eu onte a Sweet Caroline e ela erre que erre con que deixase de rillar niso…

—Cariño! —dixo a Arxentina—, que fas aquí? Volve para a cama, anda.

—Quen é Sweet Caroline? —preguntoulle o Matteo ao Manolo en voz baixa.

—Alguén moi especial! —berrou o Xurxo cun ton teatral, levantando os brazos e dando unha volta bisbaliana no medio do local.

—Madonna, que oído ten! —dixo o Matteo.

—Si, díxome Sweet Caroline que a través da mordicasdela me transmitira poderes… —dixo o Xurxo, que empezou a mover os dedos coma se houbese un piano no aire—. Poderes nitzscheanos. Sinto unha agulla a caer no chan. Vexo unha moeda dun céntimo na boca dunha pega marza a dúas millas de distancia. Sinto o aroma de Paco Rabanne no pescozo de Bobby Centella no local da ferraxaría, ríndose da miña desgraza mentres ultima a reforma do seu novo albergue! Son o puto Superhome e vóuvolo demostrar!

—Cariño, descansa un cacho —pediulle a Arxentina, que se achegou a el e o foi levando porta fóra. Xa lonxe dos empregados, engadiu—: Amor, non che vén ben andares fóra. Os calmantes teñen que facer efecto. Durme, escoita os podcasts de Alvise Pérez…

—Non! É o momento de reaccionar contra a ruína, darling! Sweet Caroline e mais eu temos un plan para salvar o negocio.

E sen dar tempo para a réplica, marchou pola praza dando pulos coma Vinícius cando marca un gol até desaparecer da vista da súa namorada.

Pouco despois apareceu a nai do Xurxo e a súa amiga Marisol. Viñan coa máscara ffp2 posta.

—Ui, o que nos faltaba —alarmouse a Arxentina—. Non terá a covid.

—Si!! A nosa salvación —dixo a nai do Xurxo. Incluso coa boca tapada se lle intuía o sorriso.

A Marisol tusiu. Traía os ollos todos chorosos e unha bolsa de rafia colgada do brazo.

—O que nos faltaba. O seu fillo, completamente trastornado, pensando que lle fala ao espírito dunha rata que antes de morrer o converteu nun superheroe, e vostede feliz porque ten a covid…

—Atende, ho —interrompeuna a nai do Xurxo—. Estiven lendo liña por liña o noso seguro. Hai unha cláusula que indica que en caso de epidemia grave no establecemento que obrigue ao cesamento de actividade, temos dereito a unha compensación que cubra todos os gastos…

—E de que nos vale se durante o peche perdemos clientes… —dixo a Arxentina.

—Escoita, que só queres falar ti! —insistiu a nai do Xurxo—. Se durante a epidemia se decreta unha corentena, o seguro cobre unha indemnización por danos definitivos. Unha indemnización dun millón de euros!

—A cambio de pechar o local —respondeu a Arxentina.

—Non me amoles! Este albergue non ten futuro. O meu fillo ten tanto cerebro para os negocios coma un tirabeque; logo do incidente coas chinches e as ratas ninguén se vai achegar por aquí en moito tempo. E aínda por riba, Bobby Centella está a piques de abrir aí enfronte.

—Daquela o Xurxo non trouleaba co do narco? —murmurou para si a Arxentina—. Pero de todos os xeitos, hoxe a covid non provoca pandemias. Se até podes ir traballar co cobicho no corpo.

—Ha, ha —riu a nai do Xurxo—. Non con esta cepa, filla.

—Que cepa? —preguntou a Arxentina.

—A variante Stigma!

—Esa é unha letra grega?

—Arcaica, disque… Pero iso dá igual no caso que nos ocupa.

—Tan distinta é?

—Non viches na tele que aumentou a taxa de infectados e de hospitalizacións?

—Algo vin —dixo a Arxentina.

—Febres altísimas, vómitos, ronchas na pel, pitos no pulmón… —dixo a nai do Xurxo

A Marisol emitiu un longo pito, coma unha teteira vella.

—E a súa amiga contaxiouse?

—Traballiño nos custou. A coitada tivo que percorrer todas as residencias de vellos da comarca.

—E bicarme con todo quen parecese enfermo —dixo a Marisol cun fío de voz.

—Tiñas que vela —dixo a nai do Xurxo—. Cheiraba a babas a dous quilómetros. Baba de vello decrépito, esa mestura entre ácido putrefacto e peido de…

—Basta, basta… fágome unha idea —dixo a Arxentina—. E agora ten o cobicho?

—Stigma cen por cen! —proclamou a nai do Xurxo—. Están os empregados dentro?

—Están… —dixo a Arxentina—. Por que?

A nai do Xurxo agarrou a Marisol por un brazo, tiroulle a máscara, e conduciuna ao interior do albergue.

A Laura, o Manolo e o Matteo seguían man sobre man, leriando.

—Oh, que ben que esteades aquí —dixo a nai do Xurxo—. Hoxe é o aniversario de aquí da Marisol e tróuxovos un regalo.

—Está maliña, signorina? —preguntoulle o Matteo ao verlle a máscara no fociño.

—Ando un pouco pachuchiña e, como son moi prudente, preferín protexerme e protexervos…

A amiga achegouse e empezou a tirar obxectos da bolsa do supermercado, todo produtos envasados do Lidl, aínda co adhesivo do desconto por pronta caducidade.

—Púxenme tola —riu a Marisol, antes de soltar un espirro telúrico que irrigou de micropartículas de mucosa toda a estancia—. Tróuxenvos hummus, palitos do océano, hamburguesas microondables, salchichas Adlerhorst… Achís —Volveu espirrar, sulfatando os empregados, que se che achegaran a recibir os presentes.

—Vai ter que ir ao médico, señora —dixo o Manolo.

—Nada do que preocuparse —dixo a Marisol—. É alerxia.

—Pois non sei ao que porque logo da desinfección aquí pódese comer no chan —dixo a Laura.

—Debería facer coma a xefa —retrucou o Manolo—. Non sei eu se haberá por aí unha máscara…

—Que tímidos, sodes, ho —interveu a nai do Xurxo—. Dádelle un bico á Marisol, que corenta e cinco anos non se fan todos os días.

—Quaranta…? —murmurou o Matteo. E antes de que rematase, a Marisol achegouse e plantificoulle un bicazo en todos os labios, cun extra de babas e mocos.

Acto seguido, aproveitando a ofensiva, arrimouse ao Manolo e untou a súa pastosa lingua pola súa cara arriba. A Laura, que viu a operación, intentou escapulirse, pero a nai do Xurxo interpúxose e quedou atrapada entre a barra e os seus compañeiros. Coma a cámara lenta, a Marisol agarrouna pola bochechas e deulle ducias de beixos bolboreta, con gran profusión de partículas e peidorretas.

—Ala! —exclamou a nai do Xurxo—. Dádevos por agraciados. E recordade que hoxe é o Día Internacional do Bico. Bicádevos a tutiplén.

—Canto tempo tardou a Marisol en mostrar síntomas da Stigma? —preguntoulle en voz baixa a Arxentina á nai do Xurxo.

—Quen sabe. O seu contacto social foi intenso nestes dous días —dixo a señora—. Pero se mañá non vexo mocallada neses narices, repetimos a dose.

Ao día seguinte, en efecto, os tres empregados foron desenvolvendo ao longo da súa xornada laboral síntomas inequívocos dunha doenza respiratoria.

—Estou fatal —queixouse a Laura—. Debo ter febre…

—Influenza —dixo o Matteo.

—Será alerxia —dixo o Manolo—. Tanta desinfección desequilibra o ecosistema microscópico…

Pouco antes da hora de saída, apareceron a nai do Xurxo e a Arxentina. Viñan con senllas máscaras e un bote de litro de xel hidroalcólico.

—Quieto todo o mundo! —berrou a señora.

—Temos que facer un cribado —engadiu a Arxentina, mentres tiraba do peto uns tests—. A Marisol está no hospital. Ten un cobicho extremadamente contaxioso e daniño: o Stigma!

—Cago na vella! —laiouse o Manolo—. Xa mo daba o corpo. Imos morrer todos!

—E vosoutras? Andastes onte con ela? —preguntou a Laura.

—Negativo —dixo a nai do Xurxo—. Andaba Deus comigo cando me mandou esa indisposición. A máscara, recordade, é a nosa maior aliada.

—E a vella con aquela ansia de pasarme a lingua pola cara —dixo o Manolo.

—Non demonices a lexítima busca de afectos da terceira idade —respondeulle a nai do Xurxo—. Ti sempre fuches un home moi atractivo. Tes aí un punto arrebatador….

—E a min deume un baccio en boca —reclamou o Matteo, pondo ollos de arrepío.

A Arxentina desempaquetou o hisopo e meteullo no nariz á Laura.

Nese momento sentiuse un forte barullo fóra. Bucinas, trompetas… A porta abriuse e entraron como dúas ducias de mozos, co pelo tinxido de louro e camisetas branquiazuis. Cantaban “lololó” e traían na man botellos de 1906. Detrás deles, o Xurxo.

—Que é isto? —dixo a nai.

—Mamá! A nosa salvación —respondeu o fillo—. É o cadro de xogadores do Deportivo da Coruña mais o seu corpo técnico, íntegro! Un milagre. Estaba eu na gasolineira enchendo o depósito e esperando unha resposta do Divino cando apareceu o seu autobús. Cando vin que o chofer ía ao baño e deixaba as chaves postas, Sweet Caroline bisboumo claro…

—Secuestráchelos, Xurxo? —preguntou a Arxentina.

—Que vou secuestrar! —defendeuse—. Levan tres semanas seguidas celebrando o ascenso. Díxenlles de continuarmos aquí a festa e apuntáronse encantados. Conteille ao capitán os problemas que tiveramos no albergue e ofreceuse a botarme unha man. É tan magho, gho!

Os xogadores do Deportivo colleran a ombros o Manolo, a Laura e o Matteo. Dábanlles longas apertas suadas.

—¿Dónde tenéis el loro, neno? —dixo Mellita.

—Que loro? —preguntou a Arxentina.

—Para poner música, que no? —engadiu Yeremay.

—Aquí, aquí —Sinalou Idiákez—. Sincroniza, Lucas!

Lucas Pérez tirou o móbil do peto, conectou o bluetooth e empezou a soar música polo altofalante do bar do albergue. Os seus compañeiros ergueron os botellos tras recoñecer os primeiros acordes e aturuxaron con euforia.

—Sweet Caroline, oh-oh-oh!! Good times never seemed so good, so good, so good!!