O albergue. Capítulo 14

Beatriz Cabaleiro.

—Tenente, informe da situación agora mesmo —dixo o xeneral sen despegar os ollos dos prismáticos.

—Todo en calma, señor. Os infectados permanecen illados no albergue, señor. O equipo de intervención rápida, equipado con traxes EPI, atende os infectados máis graves, señor. Unha unidade da UME custodia o perímetro, para evitar incidentes indesexados, señor.

—Moi ben, tenente. A condenada variante Stigma combinada coa retención de todo o cadro de xogadores dun club de fútbol profesional podería ser explosiva.

—E non esqueza o dono do albergue, que segue a estar incontrolado, señor.

O xeneral mirou para o tenente con cara de desgusto. Pousou os prismáticos na torreta do carro de combate e bebeu un grolo de Nordés da cantimplora.

—Se por min fose, tenente —dixo, limpando a boca coa manga—, chimpábao cun obús agora mesmo. Pero élle o que pasa coa democracia e todas as caralladas modernas. Se executamos un inimigo público, logo resulta que os malos somos nós. Canto mal fixo ese invento dos cascos azuis da ONU. Somos militares! Mi-li-ta-res! Matamos xente. Si, desculpen, é para o que nos pagan, para matar —Volveu chupar da cantimplora.

—Con permiso, señor. Podo retirarme? —falou o tenente—. Acabo quenda agora e téñolle algo de présa. Imos toda a familia a Portaventura e deica alá aínda hai unha tiradiña.

—Pode retirarse, tenente.

—Boa fin de semana, señor.

—Que fin de semana, tenente! Para un soldado, todos os días son luns! Feliz luns!

Cando o tenente marchou, o xeneral saíu do carro de combate sen deixar a cantimplora e achegouse ao continxente da UME. Había un carro de combate na praza da vila e toda a xente estaba expectante. A información oficial aseveraba que a presenza daquel vehículo rexo e ameazador era consecuencia dun mal cálculo loxístico. Todos os vehículos discretos marcharan para a guerra de Ucraína e a unidade tiña que desprazarse mediante eirugas.

O xeneral saudou marcialmente algúns dos seus subordinados e logo volveu pór os prismáticos para observar o Xurxo, que estaba empoleirado no campanario da igrexa da vila, a poucos metros do albergue. Aínda que o xeneral levaba varias horas mirando para el, non daba adiviñado que instrumento, arma ou artefacto cargaba na man. Agora, polo menos, estaba tranquilo. Até parecía que durmía, non como había horas, cando empezara a dar voces e advertira de que estaba disposto a inmolarse facendo estourar unhas bombonas de butano se non marchaban todos de alí.

—Xeneral —dixo un sarxento detrás del—. Esta señora di que é a nai.

—A nai do Xurxo —repetiu ela.

—Moi ben —dixo o xeneral—. A ver se vostede me pode dicir que é o que temos aquí, porque non lle entendo nada, sinceramente. Pode retirarse, sarxento.

O sarxento bateu os calcañares e saudou antes de volver á súa posición.

—Meu fillo non o está a pasar ben —dixo a nai do Xurxo—. Con todo isto que pasou, o da corentena e tal, loxicamente hai que pechar o albergue, e el non quere. Négase en redondo.

—Un empresario dedicado —dixo o xeneral—. Pero se estaba dentro do albergue, como raio deu chegado a aí.

—Cando o chamei por teléfono para contarlle que había no albergue un gromo de Stigma e que iamos pechar, púxose tolo, colgoume o teléfono e o seguinte que souben foi que subira aí.

—Pero que é? Tarzán, King-Kong?

—Leva uns días moi raro desde que lle mordeu unha orella unha rata. Se cadra si vai ser verdade que desenvolveu superpoderes e chegou aí a voar.

O xeneral mirou para a muller uns segundos con cara de póker e logo volveu chuzar da cantimplora.

—E voou cargado de bombonas? —dixo.

—Para min que non ten nada.

—Algo ten —corrixiuna o xeneral, antes de entregarlle os prismáticos.

A nai do Xurxo mirou o fillo a través das lentes de aumento.

—Mi madriña, que vertixe dan estas cousas —dixo—. Non me mareaba tanto desde que probei por primeira vez as bifocables.

—Ve iso que leva na man?

—Que desmellorado está —dixo a muller—. Non lle poden subir algo de comer cun guindastre. Ou cun helicóptero.

—Se eu tivese un helicóptero, señora… Nin coche lle teño, que tiven que vir no Leopard. Dígame: Que leva na man?

—Así desde aquí, para min que é un garfo de dous dentes, deses que se usan para darlle a volta ao churrasco.

—E con iso quere provocar a revolución mundial?

—Non lle faga caso. É unha perrencha. Este albergue era o seu gran proxecto, e agora quedou sen obxectivos… Pero logo amaña. Xa o meterei en clases de bachata ou nun obradoiro de escritura creativa.

—Señora, perrencha ou non, fágase cargo. O seu fillo facendo o Sandokán no alto dunha igrexa. O Deportivo da Coruña facendo aí a corentena —Sinalou o albergue—. A UME mobilizada.

—Non lle parece que esaxeraron un pouco? Moito peido para tan pouco cagallón.

—Perdermos a compostura non nos vai amañar o problema —replicou o xeneral—. As autoridades, cando hai fútbol polo medio, non están para chistes. As redes sociais ferven con estes temas —Consultou o reloxo—. En menos dunha hora chega o AVE e isto encherase de periodistas de La Sexta.

—Así talvez o meu Xurxo se faga famoso. Con menos méritos vai a xente a Supervivientes.

—Ande, déixese de andrómenas —O xeneral deulle unha leve palmadiña nas costas á nai do Xurxo—. Vaia onda el e convénzao de que depoña a súa actitude belixerante.

—E como subo eu aí?

—Pois non lle sei. Pero tampouco será tan difícil. Ou como fan cando queren tocar as campás?

—Os anos que hai que non se tocan! —A muller soltou unha gargallada—. Agora todo lle vai por un tocadiscos. Dá as horas, as medias, toca a morto home, a morta muller; a incendio e a tormenta de area.

—Tormenta de area?

—Tradicións que quedaron de cando aquí gobernaron os mouros.

O xeneral non chistou e respondeu á situación con outro grolo.

—E chamalo polo móbil? —dixo.

—Xa o intentei. Deixouno dentro do albergue. Sempre que chamo cóllemo Lucas Pérez e dime: “Está usted llamando a la tercera planta… y aquí estamos… en segunda!!!”. E logo óese un rebumbio inmenso e moito Lololó.

O xeneral asubiou para chamar a atención do sarxento co que falara antes. E cando se lle achegou, díxolle:

—Tráiame un megáfono, sarxento. Malo será que tamén os levasen todos á fronte do Donbás.

Entrementres non atopaban o chintófano, a Arxentina apareceu na praza. A nai do Xurxo sinalouna e pediulle permiso ao xeneral para que a deixase atravesar o cordón de seguridade.

—Trouxen uns bocadillos para os incomunicados —dixo a Arxentina cando chegou onda a sogra e o xeneral.

—Non se preocupe —dixo o xeneral—. Do avituallamento xa nos encargamos nós. Ademais, pola información que temos, o albergue está cheo de Chaskys e patacas Jalys.

—Iso non é comida, ho —protestou a nai do Xurxo.

—Pois deixaran feitas unhas tortillas e uns mexillóns tigre, señora —berrou o xeneral—, pero aí dentro non se pode entrar. E punto.

Logo o xeneral preguntou quen era a Arxentina e ao saber que era a moza do atoliscado do garfo, valorou se era mellor que intentase aproximarse ela ou a nai. Intentou lembrar o que dicían os manuais nestes casos, pero non lembraba nada. A academia quedaba lonxe e os cursos de reciclaxe superábaos en minutos grazas ás preguntas tipo test dos formularios telemáticos. Volveu valorar como a mellor solución subir ao carro de combate e mandalo ao outro mundo. Iso si que o recordaba dos manuais.

—Vexamos —engadiu despois, vendo xa o sarxento co megáfono—. Primeiro que fale a nai, que estimula o apego e así revitalizamos a humanidade do suxeito… E logo a namorada, que estimula os circuítos de recompensa sexual e captura mellor a súa atención. Señora, póñase o máis maternal que poida. E vostede —engadiu mirando para a Arxentina—: Póñame voz de alcoba. Estamos?

Apañou o megáfono da man do sarxento e prendeuno.

—Como se chama o home? —preguntou o xeneral. As dúas mulleres pronunciaron o seu nome a un tempo.

—Xurxo —dixo o xeneral a través do megáfono. Saíulle un ton a medias sorpresa a medias pregunta. Ademais, xa se lle notaba na voz a alegría do alcol—. Son o xeneral Armijo, responsable desta operación. Sei que a noite foi longa e que en realidade non queres estar aí, así que por que non rematamos con todo isto e podes ir descansar á casa.

Xurxo falou, pero a súa voz apenas se entendía.

—Cómprelle a el tamén un megáfono —dixo a Arxentina.

—Pois non lle temos —protestou o xeneral—. Que faga altofalante coas mans. Así, ocando as palmas. Ves, Xurxo?

—É que estou rouco —A voz do Xurxo chegaba coma unha psicofonía.

—Sabemos que non tes bombona ningunha aí —dixo o xeneral.

—Si que teño —contestou o Xurxo co seu fío de voz—. Das longas, das da calefacción, non das que se poñen na cociña.

—E por que queres facelas rebentar? —dixo o xeneral.

—Porque me queren pechar o albergue. É todo unha trama de Bobby Centella, que me quere afundir o negocio.

—Pero disque lle vai pagar o seguro, Xurxo —dixo o xeneral—. Que necesidade ten de tomalo tan a peito. Colla o diñeiro e gásteo a gusto.

—Déixeme a min —dixo a nai do Xurxo. E ripoulle o megáfono ao xeneral. Logo dirixiuse ao fillo—: Xurxo, son a túa nai…

—Xa te vexo, mamá.

—Baixa, neno, que estás a facer un espectáculo.

—Non baixo, non. Quero o meu albergue!

—Pero que vas facer ti aí, pimpín —dixo a nai—. Cun ferro de remexer nas brasas e sen comer desde sabe Deus cando. Vaiche dar un abelmosco e caes redondo.

—Caerei como un mártir do emprendemento, mamá.

—Dáme para acá —dixo a Arxentina, e rouboulle o megáfono á muller—. Xurxo, deixa de facer o parvo. O seguro faise cargo de todo. Temos diñeiro para empezar de novo…

—O meu albergue! —laiouse o Xurxo.

—Non sexas neno… —dixo a Arxentina.

—Máis sexy —bisboulle o xeneral.

—Monequiño, anda —dixo a Arxentina pondo voz sensual—. Que co que nos dan temos para o Maserati.

—Carallo —dixo o xeneral.

—Por riba do meu cadáver —murmuroulle a nai do Xurxo ao xeneral—. Esta xente non lle ten guía. En vez de formaren unha familia, pensan en luxos…

—Baixo só se me conceden unha cousa —dixo o Xurxo.

—Diga —dixo o xeneral despois de recuperar o megáfono para el.

—Quero dar un paseo no tanque.

—Toleou —dixo o xeneral en voz baixa. E volveu á cantimplora.

—Que lle custa, xeneral —dixo a Arxentina—. Cúmpralle o capricho.

—Señora, que un carro de combate non é un chiste.

—Ande, ho, sexa boíño —dixo a nai do Xurxo—. Unha volta aquí á praza para que lle marche a gana.

O xeneral mirou ao redor. Ía sol. Estaba peneque. O AVE estaba a piques de chegar.

Media hora despois, o Xurxo saudaba a veciñanza desde a torreta do carro. O xeneral incluso lle conseguiu unha gorra de prato.

—Isto non ten radio? —dixo o Xurxo.

—Ten, pero só se escoitan discursos de Felipe VI e outros podcasts aburridos —contestoulle o xeneral.