O albergue. Capítulo 2

Beatriz Cabaleiro.

OS FLYERS

Despois do incidente co móbil da nai do Xurxo, a Laura estaba máis que preparada para enfrontarse a calquera cousa. Cunha nova estratexia en mente, o Xurxo reuniu o equipo para debater a próxima xogada: volantes informativos e unha campaña de márketing ambulante.

—Rapazas, precisamos que o noso albergue sexa máis popular que un bo asado arxentino —chíscalle o ollo á súa parella e a Laura sente tremer a súa espiña dorsal do noxo.

A Laura e a parella deste asentiron con resignación. O Xurxo púxose man á obra. Deseñou co Canvaos volantes, cunha combinación de cores e tipografía un tanto rococó. Preguntoulle a Laura a súa opinión e esta preferiu non ser sincera pois a Arxentina xa dera a súa. E, como non, apoiaba o deseño do seu mozo.

Co apuro do tempo, e cunha guillotina que tiñan no albergue, as mozas comezaron a cortar os volantes a man. Unha vez listos, o Xurxo decidiu que a entrega debería ser feita en persoa. Propuxo que a Laura ficase na rúa e lles entregase aos peregrinos os flyers preto do albergue. Esta dixo que non cría que fose resultar ese plan, pois a maioría dos peregrinos xa tiñan o seu percorrido planificado, coas reservas feitas de antemán. O Xurxo non quixo escoitala e menosprezou a súa experiencia coma se apartase unha mosca.

***

E así as rapazas, a desgusto (aínda que a Arxentina non quixera admitilo), organizaron a gran campaña de entrega de volantes. Non faltaron os contratempos. Que esperabades se non das ideas do Xurxo?

Contratempo número un: ao pouco de saír á rúa, o vento decidiu ser o protagonista. Os volantes, que habitaban perto do lixo nada máis ser entregados na mans dos peregrinos, transformáronse en aeronaves improvisadas, danzando no aire como pétalas. A Laura suspirou ao ver a cara do Xurxo cando viu algúns aterrar aos seus pés mentres estaba disposto a recoller a terraza. A súa mirada foi fulminante.

—Xurxo, se cadra deberiamos ter pensado nun plan B para o vento —comentou a Laura con sarcasmo. Estaba convencida de que todo aquilo era unha perda de tempo.

A mirada deste foi aínda máis fulminante. Sacou un cigarro e comezou a fumar compulsivamente e a observar o xogo.

—Veña! Que fas aí apapahostiada? A traballar! —berroulle o Xurxo á Laura.

Contratempo número dous: a Laura, a pé da rúa, ofrecía os flyers con amabilidade, pero algúns peregrinos, enfadados polo servizo non solicitado, rexeitaban os panfletos coma se fosen comerciais de pacotilla, á espera dun royalty por cliente. Este foi un dos tantos sucesos similares:

—Good morning, ma’am. Would you like to get to know our hostel in the heart of the city? —preguntou Laura, estendéndolle un dos coloridos flyers á peregrina que pasaba por alí.

A señora, de avanzada idade, mirouna cunha expresión de total ensimesmamento, como se estivese inmersa nos seus propios pensamentos. Sen dicir unha palabra, axitou a man apartando a Laura como se fose un mal soño que debería ser evitado.

—Have a nice walk! —berrou a Laura, tentando ser simpática como se nada ocorrese. Encolleuse de ombros; esta forma de captación de clientes era un tanto old school.

Contratempo número tres: a desventura continuou cando as rapazas decidiron entrar en acción nos negocios locais. Armadas con entusiasmo, comezaron a táctica na tenda mais achegada ao albergue, un ultramarinos con produtos groumet, onde preguntaron sobre a posibilidade de deixar uns flyers.

—Por suposto, faremos publicidade —afirmou o home, que non era nin máis nin menos que o propietario, cun sorriso amigable.

Non obstante, tan pronto como saíron pola porta, estes atopáronse coa papeleira.

Ante tal éxito, decidiron pegar elas mesmas os flyers nas entradas dos establecementos se aceptaban facer publicidade por boa vontade.

A pesar do acontecido, o Xurxo non se deu por vencido. Ao ver que un grupo de oito polacos se detén a ler o menú do día no encerado colocado diante da cafetaría, en lugar de seguir camiñando, achégase a eles e comeza a facer de bussinesman e a falarlles das incribles instalacións do albergue recén estreado. Un deles falaba moi ben castelán, pois fixera o seu Erasmus en Santiago de Compostela e comezaron a falar de Galicia, da súa xente e da boa comida.

—Laura, vente pacá, preciso da túa axuda! —exclamou o Xurxo.

—This guy is a showman! —díxolle un dos polacos a Laura, mentres seguían todos a Xurxo cara ao albergue. E tanto. O xefe era ben peculiar. Quen se non ía abrirlles a uns clientes un álbum de fotos persoais onde sae en cada Camiño de Santiago que fixo?

—Laura, que calada estás! Ti traduce todo o que eu diga que só entende un rapaz, e non che esqueza tomar os datos de cada un dos pasaxeiros. Témolos no bote, dígocho eu.

Acabaron por ficar alí, cansos do contratempo do vento tan forte. E iso non foron boas novas para a Laura, pois o Xurxo agora estaba decidido que a pé de rúa era a maneira de captar clientes. A que se debía aquela seguridade? Un deles tiña o volante engurrado na man.