O albergue. Capítulo 4

Beatriz Cabaleiro.

A pesar do problema das pombas, as xoves deportistas e o seu adestrador gozaron da súa estadía, alleos ás peculiaridades do dono daquel albergue.

A ledicia do Xurxo viuse embazada cando unha clienta alemá decidiu expresar a súa insatisfacción en liña. A crítica chegou como un raio a través do Booking:

“Mein Gott! A limpeza é un desastre. Velaquí a sucidade debaixo da miña cama:”

Adxunta había unha imaxe. O lixo era tan grande coma unha planta rodante do Joshua Tree National Park.

—Laura, cago en todo. Isto non pode ser. Baixarannos a media no Booking coa valoración desta muller!

A Laura tomou o seu tempo para responderlle ao xefe, que quedara con ela en busca dunha solución, moi preocupado.

—Non hai nada que facer —dixo a Laura—, só responder de forma asertiva e lamentar a mala experiencia connosco.

—Diso nada… —falou o Xurxo—. Darlle a razón? Nunca! Borra ese comentario. Agora!

—Non se pode.

O Xurxo e os seus cambios de humor.

—Como que non se pode?

—Non. O sistema impide que os establecementos poidamos eliminar comentarios dos clientes. É un dos segredos do éxito da plataforma. Así consegue parecer unha comunidade sincera.

—Comunidade sincera a que teño entre as pernas! —berrou o Xurxo fóra de si—. Maldito capitalismo 2.0!

Mentres a Conga pasaba por diante da Laura, intentando aspirarlle as puntas dos pés. A moza calcou os dentes e gardou para si a vontade de darlle unha boa patada coma se fose a cascuda d’A metamorfose, de Kafka.

Doído polo comentario, o Xurxo contratou persoal de limpeza. Por primeira vez des que abrira, a Conga ía ter axuda para limpar os tres andares do albergue.

O Xurxo estaba contento coas fichaxes. Eran dúas profesionais de ampla experiencia no sector, cobraban pouco e coñecían o negocio.

—Ven, Laura, coñecer as túas novas compañeiras.

A moza non daba creto. O xefe contratara a nai del e aquela amiga da chamada telefónica.

Ter a nai do xefe por alí limpando e falando co fillo e mais a súa amiga despistaba un pouco a Laura. Era coma estar na casa deles, de espectadora indiscreta na recepción do albergue. O Xurxo parecía un neno obrigado a seguir as ordes que lle ditaba a súa nai. “Xurxo, trae a papeleira”. “Xurxo, necesito unha bolsa de lixo”… Tamén recibía reprimendas diante de todos: “Xurxo, es un porco”. “Xurxo, as duchas tamén hai que limpalas!”…

Lonxe quedara o seu aire de ditador fascista cando lle quitara a nai o móbil. Acababa de sufrir un golpe de Estado no seu propio albergue. O comentario da clienta deixárao desesperado e parecía asumir o seu tráxico destino: obedecer a quen o trouxera á vida para que non se volvese repetir. Non porque confiase moito na solución que argallara, senón porque non quería investir nin un euro máis na limpeza dos cuartos. Con tal de non gastar, aturaría o que fose, aínda que andase o día enteiro fungando polas esquinas.

En poucos días, a nai do Xurxo establecera un réxime de terror. Neutralizado o fillo e a súa autoridade, as dúas señoras tomárona coa Laura. Pouco a pouco, coma unha onda de chumbo derretido, lenta pero implacable.

—Nena —díxolle a nai—, como es capaz de vivir entre tanta merda?

A Laura quedou sen palabras. Gabábase de coidar do seu ámbito de traballo. Era ordenada e autosuficiente. E, ademais, desde o incidente da bóla de po, esmerárase en ter brillante a área que dependía dela.

—Ti sabes cantas bacterias e outros microorganismos poden vivir aí? —continuou a señora— Invisibles, aparentemente tranquilos, pero preparando o seu seguinte ataque… —A Laura quixo intervir, pero a nai do xefe traía o discurso preparado—: Tifo, malaria, tose ferina, cólera… ébola! Ébola, nena! E ti aí tan tranquila…

—Non sei de que me fala —interrompeuna Laura, que buscaba ao seu redor a orixe daquel comentario—. A min paréceme que todo está limpo. Até me parece que recende a ambientador de piñeiro!

—Insensata! —berrou a muller—. Está aí, aí —sinalaba cos dous índices e de cando en vez facía cruces con eles—. O foco infeccioso, embaixo dos teus dedos, esperando en cada fírgoa do teclado para saír coma un exército putrefacto.

A nai do Xurxo continuou prognosticando un cento de maldicións bíblicas a conta do po que se acumulaba entre as teclas do portátil da Recepción. E cando a Laura xa pensaba que viría cunha bolsa especial para residuos radioactivos e lle levaría a súa ferramenta de traballo, entendeu cal era a estratexia da nova ditadora, Mrs. Proper. A amiga apareceu ataviada con lentes de seguridade e unha funda branca. Na man levaba unha caixa ríxida, unha especie de maletín do que foi sacando ferramentas e gadgets.

A Laura sentiu que volvera a pandemia e entroulle así un apuro inexpresable. Ese estado de choque facilitoulles ás dúas comandantes das SS-Tenn con bioalcohol retirala do teclado. Mais non a nai do xefe non a deixou marchar, nin apartar a vista. Tomouna polos brazos e obrigouna a ver.

—Mira, Laura, mira como rematamos para sempre coa praga… —murmuroulle ao oído.

A amiga da señora operou o tratamento: aspirou, irrigou, desinfectou. A Recepción cheiraba a zyklon. A Laura tivo que facer esforzos para non tusir.

—O que criaches aquí, miña nena —dixo a amiga da nai do Xurxo—. Séntense os bechos escachar e morrer.

Logo da Operación Teclado, a Laura recibiu un curso relampo sobre hixiene en equipos informáticos e sentiuse sucia, moi sucia, cada vez que pousaba as mans sobre o ordenador. Pasaba o día a fregar os dedos con hidroalcohol e prefería pasar fame a comer ou beber cerca do computador.

No día dez da Vitoria do Partido da Limpeza, ao escuso, o Xurxo achegouse á Laura e pediulle que fosen a un lugar apartado. En cada recanto, o xefe esculcaba que non houbese oídos indiscretos. Cando se creu dabondo lonxe de ollos espías, díxolle, rotundo:

—Laura, temos que acabar con isto. Vivimos nun campo de concentración! Érgome de noite con pesadelos. Soño que me obriga a beber amoníaco! Son elas ou nós. Temos que iniciar a revolución. Mellor morrermos de pé ca fregarmos o chan de xeonllos!