O albergue. Capítulo 5

Beatriz Cabaleiro.

No centro da praza onte se situaba o albergue, un escenario modesto estaba preparado para a actuación especial do día: a Pilgrim Jam Session. Unha cuncha do peregrino de celofán pintado coas mans do Xurxo ocupaba medio escenario. Os artistas? Mozos louros con acento estadounidense que ninguén vira antes e con gana de desfrutar e beberen unhas birras gratis. Ao seu carón, a Laura observaba todo aquilo atónita. —Xefe, estás seguro que isto atraerá peregrinos? —Coa cuncha e a música non pensas que quererán pararse a mirar? Ti aí nese momento aproveitas e dáslles uns flyers e faláslles das nosas instalacións. O que entra, non sae, Laura; o que entra, non sae… Uns dos mozos cambaleou e botou parte do seu vaso de cervexa ao chan do escenario. O Xurxo botouse a el e púxoo a pingar. Se non chega a ser pola Laura, que afastou o borracho do seu xefe e se ofreceu a que limpasen a desfeita xuntos, a festa acabaría prematuramente e de xeito moi violento. O mal xenio non lle pasou ao Xurxo. Andaba de aquí para acolá braceando e botando as mans á cabeza por calquera cousa. Era coma se o seu nerviosismo se espallase polo aire coma unha corrente eléctrica invisible. Os músicos, aterrados por se lles caía unha nova bronca, cada vez tocaban máis rápido e a harmonía desapareceu decontado. Os altofalantes a duras penas daban soportado o volume e de cando en vez os chíos asustaban os poucos curiosos que se achegaban. —Laura! —berraba o Xurxo cada cinco minutos—. Non quedes aí pasmada! Veña! Vai facer publicidade! Pero a animación era pouca. Na praza había tan pouca xente que se notaba o eco. O Xurxo ía e viña da billa da cervexa de barril. —Xa sei por que non se para a xente —díxolle o Xurxo á Laura. Os seus ollos brillaban. A empregada soubo que empezaría a falar o alcol pola boca do xefe—. Ti non tes roupa bonita na casa? É que vaia pinta que me traes sempre. Pareces unha lesbiana, carallo, sempre con roupa ancha, sen unha pinga de maquillaxe… É que me espantas os clientes, Laura! —A moza quedou calada e desviou a ollada. Mais cando quería arredarse do Xurxo, el agarrouna dun brazo—. Pero non te preocupes que pronto haberá amaño. Pronto teremos aquí unha sedutora que os vai traer a cen —O Xurxo sorría con cara de lobo—. Conteiche por que non vén ultimamente a miña moza? —Dixéchesme que estaba operada. —Exacto. Operada das… tetas —O Xurxo puxo mans de click de Playmobil—. Xa verás cantos clientes nos van traer esas perolas. Non che digo que te operes, Laura, pero ensina algo de cacha, ho, ensina as pernas! Nese momento houbo un rebumbio no escenario. A música parou. O Xurxo botouse aos músicos coma unha fera. —Aquí ao guitarrista rompéuselle unha corda —dixo un dos rapaces, rascando nos erres. O Xurxo meteuse na casa da nai, onde el vivía, maldicindo. Saíu aos cinco minutos cunha guitarra eléctrica. —Tomade, nenos. Unha xoia. Unha Fender auténtica, agasallo do meu tío Ramón —O guitarrista quixo botarlle a man, pero o Xurxo impediullo—. Quietiño aí, que ti tes mans de manteiga e aínda ma derramas. Con suavidade, coma se lle estiveses a aloumiñar a cara á túa avoa. O guitarrista colleu a guitarra, colocou a bandoleira e cando se dispuña a puntear as cordas, berrou: —Isto non é unha guitarra de verdade, é un xoguete! —Que dis, mamalón? —Xurxo botouse a el cos puños de Action Man. —Non toca. As cordas son de arame. —Que te fendo, bocapodre! Unha Fender. Que te fendo, pallaso! —Pero se o de Fender é un adhesivo colado, mira… A guitarra é de plástico. Será de AliExpress! —De AliExpress era a cegoña que te pariu, desgraciado —berrou Xurxo mentres lle ripaba a guitarra e volvía para a casa materna rosmando. Sen música, os poucos peregrinos que se achegaran, tímidos, marcharon. Os músicos aproveitaron para asaltar os barrís de cervexa. —Así non hai maneira de emprender —volveu berrando o Xurxo—. O goberno, poñendo todas as trabas e cobrando impostos por calquera cousa. O persoal, incapaz de ter unha actitude proactiva, con eses pantalóns de leñador que non pon quente nin a Nacho Vidal. A mocidade, perdida, sen gana de desenvolver unha actividade creativa tan comunitaria coma a música. Manolo, o camareiro, escoitaba con atención. Cando o xefe acabou a prédica, interveu: —Iso tampouco é así —O Xurxo revirouse e foise encarar a el. Pero antes de que se achegase, o empregado continuou—: Se vostede quere que teñamos unha “actitude proactiva” non pode vir aquí e impoñer calquera plan, o primeiro plan que se lle ocorra —Parou e tragou saliva, quizais pensando que logo do sermón tería que ir renovar a cartilla do paro—. Fale co persoal, déixese aconsellar. A Laura viviu no estranxeiro, le moito e ten moitos amigos artistas. A súa nai está no coro municipal. De onde sacou esta banda, diga? —Eh, sen faltar —protestou un dos músicos—. Nós non somos unha banda, somos membros da sección local da Igrexa de Xesucristo dos Santos dos Derradeiros Días… E este señor pactou connosco que logo de tocarmos poderiamos explicarlle ao público a boa nova da chegada do Noso Señor. —Pero Xurxo? —abraiouse a Laura—. Por iso non me soaban! Sen a camisa branca de manga curta e a gravata negra parecen outros. Moi relixiosos seredes, pero bebedes coma esponxas. —O que pasa en Europa queda en Europa —protestou un dos rapaces—. Xa teremos tempo de redimirnos en Salt Lake City. —Fíase de min, xefe? —rogou o Manolo. —Non. Pero se tes idea de como salvarme destas, douche carta branca —admitiu o Xurxo, resoprando. O camareiro tomou conta do asunto. Falou coa Laura e cos evanxelistas. Desapareceu media hora escoltado polos rapaces mentres a Laura fedellaba dentro do albergue. O Xurxo quedou quieto, dominado pola bebedela, chantado no medio da praza coma un poste. Nin se decatou de que no escenario o Manolo colocara unha mesa e dous focos que dirixían unha luz dramática sobre un ancho recipiente de barro. De alí a un pouco reapareceu vestido cunha coroza. Ao seu carón, a Laura vestía traxe de galega, con pano e todo. Os rapaces levaban monteiras e chalecos e cunchas nas mans. —Oíde! —proclamou o Manolo mentres lle prendía lume ao recipiente. Unha chama azulada encheu o ambiente do aroma da augardente—. Benvidos ao tradicional esconxuro da queimada, unha tradición milenaria que facemos en Galicia desde os tempos de María Castaña. Se non antes! —For pola voz histriónica, for polo cheiro alcólico, a praza foi tomando ambiente. O camareiro elevou a voz. Na man dereita levaba un cullerón da sopa—. Sapos e bruxas! Leiróns e curuxas…! —Os estadounidenses facían o chascarraschás coas cunchas; a Laura emitía estratéxicos aturuxos que atraían máis público—. Demos, trasnos e can do Urco, abandonade o voso refuxio do Confurco e unídevos a nós! Cando rematou o esconxuro, a praza estaba ateigada e todos querían a proba da queimada. —Puto país —recoñeceu admirado, aínda que molesto o Xurxo—. O puto Fraga tiña razón. Galicia quere comercio… e bebercio. O Xacobeo é un mamoneo!