O albergue. Capítulo 7

Beatriz Cabaleiro.

—Paco, teño que soltar un peso de enriba.

—Que pasa, Xurxo? Problemas co albergue? —preguntou o Paco cun sorriso burlón mentres tomaba posición para a súa próxima xogada, axustando a súa posición á mesa de billar.

—Pois claro que si! Pero esta vez paseime de cacique, nin Don Quixote se atrevería a tanto! —respondeu o Xurxo cunha carantoña mentres se inclinaba sobre a mesa, pois estaba a piques de facer un tiro moi complicado.

—Que fixeches agora? —preguntou o Paco, trataba de conter a risa; a súa mirada fixa nunha das bólas sobre a mesa.

—Oh, nada do outro mundo! Só uns cantos xestos, un par de griñidos e unhas cantas ordes que farían tremer a Napoleón na súa tumba.

—Ha, ha, ha! Es un caso perdido. Que lle fixeches á Laura? —O Paco executou a súa xogada con precisión, facendo rolar a bóla branca polo tapete.

—Como sabes que o tema foi con ela? —respondeu o Xurxo, xusto antes de preparar o seu próximo tiro mediante complicados cálculos mentais.

—Porque coñezo o animaliño que es. E sempre te deixaches levar máis coas mulleres. Conta.

—Paseime con ela. Díxenlle cousas feas. Insulteina, humilleina en público. Son un pastrán e danme ganas de losquear en min até facer sangue.

—Sabes o que, Xurxo? —O Paco endereitou o taco e mirou en fite para o Xurxo—. Penso que xa é hora de que deixes eses pos brancos que tanto che gustan. Porque te volven testán e inestable. E xa non é a primeira vez que te meten en líos gordos.

O Xurxo deixou o taco a un lado e mirou para o Paco con gravidade. Pero non contestou.

Aínda así, a conversa deulle para pensar. Decatouse de que o Paco era un esaxerado cando se refería á cocaína, que un par de gramos ao mes non era unha dose para ter en conta, que todo o sistema tiña que vivir e que se todos faciamos coma el dicía, se ninguén consumía… bye, bye, capitalismo.

Pero si era verdade que debía amañar o tema coa Laura. Porque non estaba o mercado laboral para botar foguetes. Se lle marchaba, como a substituiría, eh? Non tiña tempo nin gana de buscar un novo encargado.

Estaba o Xurxo mergullado nos seus pensamentos cando apareceu pola porta do albergue a Arxentina, a súa namorada. O dono levou unha sorpresa.

—Que fas ti aquí? —preguntoulle xa de mal humor—. Non me dixeches esta mañá que aínda estás dorida dos puntos.

—Atópome moito mellor, darling —respondeu a moza—. Quixen collerte de improviso, por se estabas a seducir algunha peregrina.

O Xurxo desapareceu polos corredores rosmando. A Arxentina abeirouse á Laura, que traía certa cara agridoce.

—Benvida —dixo a encargada.

—Graciñas, Laura. Que tal estás? Contoume o Xurxo que andas namoriscada.

—Namoriscada? —riu Laura, como querendo evitar certo pudor que lle entrou—. Andou por aquí unha amiga, pero xa marchou camiño de Compostela. Unha tía Dez, xa sabes.

—Oh —laiouse a Arxentina—. E non vai volver? —A Laura encolleuse de ombros—. Que bonito é o amor… —fixo unha pausa—. Sabes, eu estiven a piques de casar cunha muller?

—Casar?

—Si. Tamén era unha moza espectacular.

—E deixoute chantada no altar? —preguntou Laura.

—Non, muller… Non foi coma nunha película. O noso deixou de funcionar, máis nada. E visto desde hoxe, case foi mellor así… Pouco despois de rompermos, coñecín o Xurxo e non puiden resistirme a un bo home.

A Laura non puido evitar pór cara de estupefacción. O Xurxo bo home? Valente langrán insoportable. A encargada notou como a bile lle ía subindo pola gorxa e ao final saíronlle unhas palabras das que se arrepentiu de inmediato.

—A ti o que te namorou son as súas terras.

—Perdón?

—Nada, desculpa… unha parida.

—Laura, penso que es moi inxusta con el. Eu entendo que sempre vai haber tensión entre un xefe e unha empregada, pero pódoche garantir que hai xefes ben peores ca el.

“Cala, Laura, cala”, dixo para si a encargada mentres trababa literalmente na lingua para non dicir nada.

Nestas reapareceu o Xurxo.

—Nena —exclamou—. Estábate vendo desde lonxe e como pintas agora. Vaia bufas me tes.

—Darling! —protestou a Arxentina—, non sexas tan brusco diante do persoal, que logo é como se dan os malentendidos.

—Laura é da casa, ho —replicou o Xurxo—. E ademais ela “entende” —dixo “entende” debuxando unhas aspas cos dedos no aire—. Seguro que está de acordo comigo, va que si Laura?

A encargada non deu pío. Agochou a vista e tragou saliva.

—Es tan vello que necesitas levar colgada do pescozo unha bóla de alcanfor —protestou a Arxentina—. Pensas que por ser lesbiana ten obriga de escoitar as túas sandeces.

O Xurxo lembrou a conversa co Paco e pensou que aquel momento era idóneo para facer as paces.

—Tes razón, querida —dixo. Despois ollou para a súa empregada—: Laura, penso que che debo unha explicación do meu comportamento —As dúas mulleres miraron para el cos ollos moi abertos—. Si, xa sei que a miña personalidade é arrebatadora e que aos grandes homes se nos permite todo polo ben do progreso da humanidade. Imaxina que alguén lle parase os pés a Henry Ford cando puxo toda a xentalla vagonetas a producir na cadea de produción. Ou que alguén se interpoña entre Iker Jiménez e a verdade que as elites non queren que saibamos… Pero aínda así, penso que me fago moito máis grande se asumo os meus erros. Non quero que cando morra e esta vila me dedique unha rúa, que digo unha rúa, polo menos unha praza, alguén, coma ti, veña dicir que tal e que sei eu, e a miña reputación se vexa minguada por non saber recoñecer un exceso —o Xurxo fixo unha pausa para tomar aire. Cofeou o cabelo e mirou así para o horizonte, coma se tivese público escoitando—. Isto que che vou dicir, ensaieino, eh?, non vaias pensar que é algo improvisado: Tes que perdoar, Laura. Es unha rapaza, por riba lesbiana e cun traballo de merda e eu non son quen para engadir máis tristeza a esa vida triste que levas. Pero repara en que comigo podes aprender moito. Eu empecei así do nada coma ti. Era novo e inexperto e nunca pensei chegar a estas cotas de éxito, aquí, xestionando un exitoso establecemento hostaleiro e cunha moza que míralle para as tetas, Laura, míralle para as tetas.

—Xurxo! —protestou a Arxentina.

—Que foi. Acaso non é verdade? Que aquí todos sabemos apreciar a beleza feminina, contra! Falemos con franqueza. Non hai clases, querida, aquí a Laura a pesar de estar por debaixo nosa na escala social tamén ten dereito a que se lle fale con franqueza, non si, Laura? —A encargada seguía calada, tragando cuspe por litros—. E para que vexas que teño boa fe, vou subirche o salario —Os ollos da Laura volvéronse abrir—. Tes moita responsabilidade e quero que te sintas cómoda.

—Xurxo… —empezou a dicir a súa namorada.

—Non, non, querida. Xa sei que a operación foi cara e que talvez o Panamera terá que esperar, pero un emprendedor ten que saber coidar do seu material. E Laura é material de primeira, non si? —A Laura estaba desexando saber canto ía gañar e até fantasiaba co destino do aumento. Daríalle para contratar Netflix?—. E como son un innovador, estiven pensando que é moi anticuado iso de que o xefe decida o salario dos seus empregados. Debemos camiñar cara a unha corporación horizontal, que che parece? —a Laura ía abrir boca, pero o Xurxo continuou a falar—. É por iso que decidín que sentes co Manolo e decidades que parte do seu salario actual lle quito a el para darcha a ti. Xa ves, xustiza distributiva, orzamento participativo. Todo Axenda 20-30.

—Xurxo! —berrou a Arxentina. A Laura quedou sen fala.

—Que? —berrou o Xurxo

—Temos que falar —insistiu a namorada. Colleu o Xurxo por un brazo e afastáronse da Laura, que quedara petrificada—. Explícame unha cousa —murmuroulle xa na porta do albergue—. Como é iso de que temos que atrasar a compra do Porsche? Que democracia argallaches na que eu non teño dereito a voto?