O albergue. Capítulo 9

Beatriz Cabaleiro.

O Manolo non esperou nin cinco segundos logo de que o Xurxo entrase polo albergue.

—Xefe —díxolle—, este cheque está mal.

—Xa empezamos, Manolo —contestoulle o Xurxo—. Nin que estiveses a estudar Empresariais pola UNED. Que che pasou agora?

—Non o asinaches e a cantidade non corresponde coa miña nómina…

—A culpa de todo tena a Laura!

A encargada, ao escoitar amentar o seu nome, asomou o pescozo.

—Non, non, xefe —queixouse o Manolo—. De feito, foi a Laura quen me dixo que isto era irregular…

—O que faltaba! —interrompeuno o Xurxo a berros—.Un sindicato no albergue! Vós empezade así que levanto o quiosco, ato o Matteo cunha corda e marchamos para Asia. Deslocalizo, Manolo, deslocalizo e vas vivir embaixo dunha ponte.

—Pero ten razón, xefe —interveu a Laura—. Fala coa xestoría porque así non podemos seguir.

O Xurxo empezou a fungar e aproveitou que o Matteo entraba pola porta para desviar a atención:

—Matteo, guapo —chamouno—. Ven aquí e apréndelles algo aos teus compañeiros de caridade cristiá, de piedade e de todos eses conceptos que vós mamades directamente da boca do Papa, anda…

O italiano quedou coa palabra na boca, sen saber que dicir, mentres o xefe se agochaba detrás das súas costas e liscaba cara á porta de saída.

Pero xusto na entrada bateu de fociños coa súa nai, que traía no colo un bichón maltés que recendía a perfume.

—Onde vas tan apurado? —díxolle ao Xurxo a nai—. Non lembras que me tes que quedar co Peluco?

—Que dis, mamá? Son un empresario moi ocupado. Non teño tempo para coidar dese bicho peludo.

—Mandeiche un whatsapp onte, fillo. Non ves que marcho con Petra de paseo a Vigo? Imos ao Halo e agora hai que reservar con antelación. Se non vou, perdo a vez e a saber cando podo volver!

O Matteo, atraído polo cadelo, achegouse á muller movendo moito os brazos.

—Por favor, señora, déixeme darlle un coliño. Que bellisimo!

Peluco botouse deseguida nos brazos do camareiro e Matteo saíu con el para a terraza. Rapidamente a xente empezou a pararse para admirar o canciño, que atendía todas as carantoñas e mecos con grande alegría.

—Ala, fillo —dixo a nai do Xurxo—. Xa tes quen che coide da tarefa, coma sempre. Volverei por Peluco á noitiña.

O Xurxo fitaba para o Matteo con cara pensativa. Cada vez había máis mulleres ao seu redor. Despois dun par de minutos en silencio, o dono do albergue achegouse ao seu empregado e ripoulle o can do colo.

—Xa chegou, Matteo. Comparte o animaliño, non sexas egoísta —Intentou colocar a Peluco de xeito que as mulleres seguisen a admiralo, pero ao mesmo tempo quería aproveitar o momento para facer publicidade—. Xa vedes, o noso albergue non só é gay friendly, tamén é pet friendly. Os animais para nós son coma persoas, que digo coma persoas, máis ca as pers… Aaaaaai!! —O Xurxo retirou a man, adoecido—. Pero que che pasa, piolloso do carallo? —Peluco regañaba os dentes, disposto a unha nova dentada—. Por que me mordes, saco de pulgas? Que che fixen eu, eh, que che fixen eu, ghalipollas?

Mais Peluco, seguramente alterado polo ton do Xurxo, seguía a amosar os dentes ameazante, polas comisuras da boca íaselle acumulando escuma.

—Coidado, xefe, non vaia ter a rabia —dixo o Manolo, que andaba a recoller consumicións nas mesas.

—Os cans cheiran o medo —engadiu a Laura—. Compostura e disimulo, xefe.

—Déamo a min —pregou o Matteo—. Voume achegar.

—Quietos todos! —Afastounos o Xurxo, desprazándose con xeito para non achegarse máis ao can, que desde o colo seguía a rosmar, ben enfadado—. Este can é coma un fillo para a miña nai, polo tanto somos case irmáns —Na voz do Xurxo percibíase certo nerviosismo. Pinguiñas de suor comezaban a vérselle na testa—. Maloserá que non nos deamos entendido.

—Si, tamén Caín e Abel eran irmáns —dixo o Manolo.

—Non sei como non estás nun mosteiro en vez de atender un bar! —berrou o Xurxo— Tense que notar que vou a ioga desde hai tres anos—Om, om…

Antes do terceiro “om”, Peluco botoulle coma unha besta sobre a cara do Xurxo, que estivo hábil esquivando a dentada, pero que non puido impedir tropezar e caer ao chan. O can, tras un perfecto salto, volveu saltar sobre o rostro do Xurxo, quen xusto antes de que o cadelo o trabase, conseguiu paralo coma un balón de fútbol agarrándoo polas costelas. Ocultoulle a cabeza, ergueuse dun chimpo e, sen pensalo dúas veces, botou o animal ao aire, respirou fondo e deulle unha patada con todas as forzas.

—Que potencia! —exclamou a Laura.

—Iso bateu nas tripas —engadiu o Manolo.

—Mamma Mia! Santo Gianluigi Buffon! —sumouse o Matteo.

Peluco aterrou a vinte metros. Primeiro laiouse e parecía que xa non se reincorporaría, pero por fin, con moitos traballos, fincouse nas patas e parecía que podería volver andar, iso si, coxeando e arfando.

—Fai máis barullo ca unha cafeteira! —dixo a Laura.

—Seguramente furou un pulmón —engadiu o Manolo.

—Cando volva a súa nai, o Xurxo è cosa finita —concluíu o Matteo.

Peluco seguía a emitir aquel sonido de gaita estragada e ranqueaba.

—Maldito animal! Agora aínda vou ter que ir gastar os cartos ao veterinario —dixo o Xurxo, achegándose ao can. Anicouse para collelo no colo—. E ti, Manolo, protestando polos cheques. Ves o que me pasa? Cando non é unha cousa é outra. Que se pagar salario, cotizar pola vosa seguridade social. Buf, é moi complicado ser empresariOOOOOOOOO!!!

Peluco botárase con todo á entreperna do Xurxo. O Manolo e o Matteo foron acudirlle a con bastantes traballos —e unha botella de sifón— conseguiron afastar o animal, que milagrosamente nin coxeaba nin asubiaba. Iso si, estaba enchoupado.

—Míreo polo lado bo, xefe —dixo o Manolo—. O veterinario tiña que pagalo, o médico para curar iso vaille saír de balde.