O amor
María do Cebreiro.
Pasan os ríos ocultos baixo o chan das cidades, igual que pasa o amor, que afunde
o corazón dos animais humanos sen que eles saiban nin coñecelo nin nomealo.
Así é como uns o confunden coa fame, outros coa sede, e os máis coa transmisión
de nós en outros: as trabes de madeira, a comida no prato, a calor baixo as sabas.
Mais que sería do amor se fose recoñecido e nomeado? Onde se agocharía
el que naceu para levar no rostro un antifaz e no sexo unha espada?
Non ama o amor a paz, e ninguén debería falar de amor para falar de nada
que non fose este río, o interrogante estremo da carne que se abre e, aberta,
se desata. Nada que poida ser levado pola man a unha culminación.
Nada que teña fin. Nada que se sitúe fóra de si mesmo. A alegría dáse no amor
coma o tremor na auga. A alegría dáse no amor coma o fragor no lume.
Pero nunca é feliz o verdadeiro amor. O amor pide guerreiros, persoas afeitas
a vivir en condicións estremas ou, pola contra, febles. Non tanto para os poñer a proba
como para sacar á luz a súa potencia oculta, que pasa a través del e a través deles,
que non é unha potencia persoal nin sobrehumana. É unha forza de auga,
porque a auga é poderosa: pode apagar o lume e ser o aire dos peixes,
alimentar a terra e corroer o ferro, alimentar o trigo e estragar as colleitas.
Por iso, flúe comigo, pura paixón do poema, porque eu non nacín máis que
para escribir e ser escrita, porque eu nunca escribín máis que para nacer e ser amada.
