‘O gume aceitoso dun prato’ vs ‘Trufas’
Xornada 3 da I Copa Biosbardia. Primeiro duelo entre o Teamdalos e Botánica Aplicada.
Traba: Os relatos deben inspirarse na película Sprski Film, de Srđan Spasojević.
O gume aceitoso dun prato
―Atención, aspirantes. Hoxe teredes que preparar un saboroso cocido balcánico cos ingredientes que tedes na caixa sorpresa e que podedes erguer en tres, dous, un…
Slobo sorrí coma se isto fose a RTS. Repúgname a súa gravata. Repúgname a súa chaqueta. Intúo os lamparóns dos sobacos debaixo dela. Vénme aos narnos o fedor que me perfora pola noite. As súas mans graxentas.
―Son unhas incribles cachuchas traídas de Saraievo. Lembrade que tedes que aproveitar todo o que poidades, lingua, orellas, fazulas, papada…
Si, e arrincar a cara con coidado, metendo a punta do coitelo por entre as moas e o pescozo. Que o gume toque óso todo o tempo. Que a carne trisque para que a pel leve tallada —Dime algo que non saiba, Slobo―. Contarémosvos o tempo que os manteñades espertos. Canto máis berre a res, máis posibilidades tedes de non ser ela no futuro. Lembrade o noso lema: “Da crueldade, a supervivencia”.
Senka mírame confundido, aterrado, coa mazá na boca. Almorzamos xuntos onte. Paseamos. Démonos consellos. Axudámonos a sobrevivir. Pasamos meses a facer equipo. Sabe que non debo tocar arterias para que non esvaeza antes de tempo. Amósolle o gume, a folla limpa. E el pecha os ollos. Noto o seu estremecemento no mango do coitelo.
―Logo de arrincarlles a careta, baixade un segundos a cortar os xenitais para o falso mar e terra. Aí será cando máis sangue abrolle. Quen o faga cos máis novos que use os coitelos pequenos.
Para pequena, a súa, que xa non lla noto nas sesións violetas. O duro foi sobrevivir a Zoran ao principio, e despois a Zubin, e a Darko e a Milica… Agora só os sinto coma peaxes nocturnas, grazas a ti. Desde que te teño a ti nótome distinta. Segura de min mesma. Convencida de saír. Percorro o pene de Senka para que acuda o sangue. Colócolle a goma e cravo a punta pola súa base, detrás dos testículos.
―Non danedes os ollos, que xa vos explicamos como facer unha sorpresa crocante. Termade de baleirar o humor vítreo coa xiringa e inxectar a marmelada mentres estean vivos. Sabemos que con nenos é máis complicado. Se se desmaian, avisade para renovarlles a dose. Facédeo só cun dos ollos para que os comensais non adiviñen cal é cal.
Procuro xirarme a cámara e amosarme de perfil. Senka xa está morto. Que se me vexa ben a barriga. Unha concursante preñada é un activo inmensurable. Non me van eliminar. Sei que non me van eliminar con só dúas semanas para saír de contas. O xusto para chegar á final. Sei que vou chegar á final. E ti, miña cousa pequena, vas ser unha estrela.
Trufas
Pedro é un home simple. Vive só, traballa de nove a cinco e cada noite cea precociñados diante do televisor. Non ve as noticias e perde o tempo entre programas ata que remata a comida. Logo é hora de descansar. Corre as cortinas, tírase na cadeira e prende o vídeo. Encántanlle os documentais e, aínda que goza dunha ampla colección de cintas, os seus favoritos son os de trufas.
Non abusa deles, por suposto, e resérvaos para días especiais, nos que incluso os de animais lle quedan curtos. Para cando non remata farto despois de vinte ou trinta minutos. Entón saca os de trufas. Están detrás do moble, agochadas por decenas de películas cuxas tapas, inmortalizadas, ven como cospe na man antes de baixar os pantalóns.
Pero nin estes documentais conseguen que Pedro descargue humores. Leva varios dias igual, nos que se sente espectador de forma excesiva. Nunca pensou en dirixir, ou en actuar, pero recoñece que a carteleira é escasa nestes dias; que custa encontrar material de calidade. Pensa que se quere que se faga ben, igual o ten que facer el mesmo.
Cada vez se fai máis sólido o apetito e Pedro non é capaz de durmir. Baixa a que lle dea o fresco e non pode evitar achegarse ao parque, nocturno e deserto. Pasa as mans polas varandas multicolor, xogando coa idea entre os dedos, sen chegar a apertala de todo. Imaxina as trufas abaneando das reixas dos móbiles e non pode agardar a chegar á casa. Alí mesmo, sobre a escuma que forra o chan, imaxina o seu propio documental.
Ao día seguinte, de camiño ao traballo, detense no mesmo parque. Algúns adultos vixían dende os bancos e outros tiran dos bambáns ou suxeitan bocas de tobogán. Pedro lembra a noite anterior, e os soños que tivo. Arquéase un pouco, ante os vívidos recordos. Recupera a compostura cando algunha cabeza se xira cara a el. Se algo debe primar nun casting de documental é non chamar a atención. E máis nos de trufas, que sempre hai que roubalas.
Escolle por fin unha muller que fala por telefono, mentres mexe cunha man distraída un carriño branco. Achégase, consciente da imaxe que transmite. Non é máis que outro adulto cansado, que saca tempo de onde non o hai para baixar ao parque. Cando establecen contacto visual, volve a mirada para a pequena multitude que rodea as randeeiras, como se houbese alí algo que lle pertencese. Volve mirala, e esta adopta outra vez a postura relaxada.
Senta ao seu carón e non pode evitar mirar furtivamente a trufa. Ten os ollos grandes como moedas e as mans pequenas, que xogan a facer presa nun pequeno elefante de peluche. Chégalle ao nariz un perfume doce e pensa nas limitacións que teñen as cintas gravadas. No que lle queda por descubrir. Pedro sorrí e, canto máis distraída mexe a man o carriño, máis aperta os pés contra a terra, dispostos a correr.
Bastante desagradables (no bo sentido, se iso era o que pretendían ser) me pareceron os dous relatos; imaxino que será cousa da película que os inspira, que non coñezo. Os dous relatos comparten ademais un certo “viñetismo”, unha certa falta de especificidade, que imaxino que os fai aínda máis desagradables.
“O gume aceitoso dun prato” paréceme que xoga ben coa alternancia entre diálogo e primeira persoa e coa revelación final da preñez, aínda que non tan ben co gore, que igual se podía dosificar un pouco mellor.
“Trufas” ten un punto entre o sórdido e o surrealista que é moi atractivo e está, penso, algo mellor dosificado que o anterior.
O meu voto é para “Trufas”.
Buf, pero en que movidas nos metemos… A min quitáronseme as ganas de ler sequera, síntoo.
‘O gume aceitoso dun prato’: Ben relatado e redondo. Usa moi ben as palabras para dar o efecto gore que pretende.
‘Trufas’: Gústame como avanza o retrato, profundizando e engadindo ata que o home deixa de ser simple e pasa a ser terrible.
Sei que hai que ser obxectiva para xulgar a execución literaria, pero eu teño un límite e está xusto neste duelo. Escribides moi ben de cousas moi terribles.
Vai o meu voto para ‘Trufas’.
Os relatos conseguen expresar moi ben a crueldade, esa sensación que se vai palpando pouco a pouco e que fai que sexamos capaces de vivir neses ambientes claustrofobicos dos que falan.
“O gume aceitoso dun prato” manexa moi ben o ritmo dende o comezo, no que xa sentimos noxo, que é o que se pretende, e cunha personaxe con moita personlidade e evolución.
“Trufas” é un relato que avanza ben aínda que o comezo me pareceu previsible e mesmo simple no estilo.
O meu voto vai para o primeiro.
Como último apunte, teño que dicir que os autores destes duelos teñen magníficas dotes para contar o terrible, o sucio, o máis turbio do ser humano.
Pois non vin “A Serbian film”, así que parto sen ter moita idea. Pido perdón ós duelistas se fago comentarios nacidos de ignorancia.
‘O gume aceitoso dun prato’: menudo cruce entre “Prevenge”, os realities e as pelis snuff! Certo é que a ambientación da historia nun reality show tampouco resulta unha novidade e, aínda que esa violencia pola violencia chega a desagradar (é o que toca neste caso), tampouco me sorprende de todo. É o tipo de relato que espero ler se o tema do duelo é unha peli como “A Serbian film”.
‘Trufas’: este relato capturoume moito máis por esas frases sinxelas e descriptivas, propias dun documental, que o autor usa. Conta todo o que precisamos saber da historia sen botar man da violencia explícita e, porriba, o que conta é moi turbio. Deixa mal corpo. Bravo!
O meu voto vai para ‘Trufas’.
Vaia, vaia, alguén quería ler cousas hardcore, porque poñer como referente “A Serbian film” a min xa me impón. Difícil deixarme peor estómago do que aquela película me puxo, pero os dous contendentes sen dúbida inténtano sen matices, disparan con todo o que teñen, xusto o que tiña que ser aquí.
O gume aceitoso dun prato
Este é un relato nos que se dá a rara circunstancia de que é máis do que a suma das súas partes pero non sabería dicir moi ben por que. As ideas son bastante clásicas: o entorno de reality para deshumanizar, o canibalismo, o punto snuff de todo o asunto, o embarazo para engadir crueldade. Tamén no formal penso que ten acertos na capacidade para ir e vir do diálogo á narración, pero o monólogo interno non é unha novidade tampouco. Porén, o resultado final gústame moito, concordo no que comentaba Eva de que ten un aquel de viñeta, sempre está a un pasiño de distancia e do conxunto resulta un ton e unha ambientación que a min parécenme moi opresivas, moi ben logradas. Ten algún problemiña eu creo coa xestión de información que fai un pouco confuso algún tramo, pero case nin me molesta, como que ensucia un relato que non pide perfección nin moito menos.
Trufas
A diferenza do contrincante, este conto procura o ton abafante de maneiras indirectas. Case desde o principio intuímos o que vai pasar, e co tema do “documental” xógase a que o lector sexa entre nese xogo de observar animais, de mirar pero non intervir, que era tamén a posición do protagonista. Gústame isto, que penso que tamén é un dos temas de A Serbian film ou de películas como Funny Gamen. Fáiseme quizais máis plano que o seu contrincante ao non ter ningún xiro, e o estilo chama tamén menos a atención, moito máis frugal, aínda que podo entender que é unha decisión correcta para a mensaxe que se quere tratar.
En xeral penso que son dous contos bastante bos e bastante parellos. Custoume decidir, máis creo que vou quedar con “O gume aceitoso dun prato”.
O gume aceitoso dun prato
vou dividir o relato en 2 partes. á primera voulle chamar parte argumental. nesta parte Fran puxo toda a carne no asador. púxonos sobre o prato un masterchef no que uns participantes cociñan a outros (e penso que tamen a xente de fora), nun ambiente de opresion no que, se entendin ben, o presentador e/ou outros membros do staff ademais abusan dos/as participantes (pareceme entender que a narradora falaba de que a violaban sistemáticamente). Como di guilermo, a deshumanizacion é maxima, todos son vitimas e verdugos. Como non vemos mais aló dese momento concreto non sabemos por que está esa xente participando, se foi voluntariamente ou non. Pode que non importe. As descricións rematan de sazonar a narración e o conxunto queda como un exercicio de imaxinacion gore no que o que mais me chama a atencion é a completa aceptación desas regras inhumanas, ata o punto de que a prota está pensando en que o seu bebé vai ser cociñado e iso lle da unha vantaxe nese mundo.
Enton, dentro dos ocos -facilmente recheables- que o autor quixo ou tivo que deixar, o argumento entendese, a actitude do relato entendese. E agora ven a outra parte, a parte emocional. Que seria algo asi como responder a “e a min que me provoca todo iso?” Pois pouca cousa. Vou tentar averiguar por que.
Se tivera que resumilo nunha frase, diría que o relato me deixou tan frio como fria é a narradora. Ela ten o seu plan, qeure ganar, quedou preñada para ter mais opcions e vai asar ó recen nacido para lograr o seu obxectivo. No medio de todo isto tocalle destripar a Senka, que se pouco lle importa a ela menos me importa a min, sobre todo coñecendo o final. Emocionalmente Senka é un entrante. Nin sequera ten opcion a deixar mella porque -como é normal- ela está mais preocupada por ela mesma. Ata semella raro cando di iso de uqe paseaban xuntos, como a quen lle da pena tirar as botellas de auga baleiras que andan a rolos polo coche. Ese é o nivel ó que está Senka. O do peaxe nocturno é o punto alxido emocionalmente falando do relato. É no unico no que narradora e lector conectan. Será cousa miña pero eu vivo as emocions a través das personaxes. E parece que aqui se puentea ás personaxes para “emocionar” ó lector a través de accións que ás personaxes lle son case indiferentes. Claro, eu poderia pensar “buah, como o debeu pasar esta para que matar a Senka lle sexa indiferente”, igual que podo preguntarme por que aceptou participar no concurso. Non sei, non cheguei aí. Só me quedei co odio que sente cara o presentador.
Se o relato estivera en 3º persoa quedaría marxe para preguntarse “joder, como o debe estar pasando, que debe estar pensando, etc” e é unha forma de buscar a empatía indirectamente. Ó estar en 1º xa sabemos como o está pasando: está contenta porque vai cara a final. Para min este relato precisaba escuridade sobre o pensamento da narradora para non ser unha psicópata particpando nun concurso deseñado por e para psicopatas.
En definitiva, para que o relato se adaptara a min, ó meu gusto, e tivera só 2 ou 3 movementos para cambiar algo (o cambio a 3º persoa implicaria outros mais profundos seguramente), o que faría sería 1º eliminar o odio cara o presentador (a preñez pasaria a ser unha maquinacion, un plan) e eliminar o ñoñismo cara Senka. Ese ñoñismo podelo poñer narrando en 3º pero en 1º a min non me vale se despois lle vas cortar os uevos, porque é todo falso. Así, sería unha feliz participante, un alienamento completo. E bueno, así ó mellor so me gustaba a min, pero que lle vou facer, eu xulgo co criterio que teño.
Trufas
Este foi o relato que mais me gustou do torneo. Mandounolo Vega a ultimisima hora e non cambiamos unha coma. Como nos 2 anteriores de Cesar, o que triunfou foi un excelente traballo do narrador, incluindo a eleccion do presente como tempo do relato.
Esa distancia con Pedro, que parece do mais cercana primeiro e se descobre despois que non tanto, deixalle marxe ó lector para situarse nun lugar cómodo. O código simbolico funciona moi ben e vaise trasladando á realidade nunha transicion cada vez mais preocupante. Un apunte: os dias lectivos non soe haber nenos nos parques ás 9h da mañá. E se me apuras, nin os non lectivos. A ultima frase paréceme maxistral, contén toda a tensión que se foi formando nesa parte final do relato.
Di tensy que o relato lle pareceu previsible. A ver, con esa pelicula e esa foto, creo eu que non se pode ir por aí. Se a foto fose a dun mando a distancia e a peli o rey leon, seguiría sendo predecible o relato? Pois eso, xa está ben que as trabas son jodidas como para que un se amolde e elas e encima che afen iso.
Teñen razon outros cando comparan o relato cun documental no que vemos un depredador en accion.