‘O home de vinilo’ vs ‘Verbas en Irmeá’

Xornada 3 da Liga Maruxairas da Primavera 2021. Duelo entre Guillermo Rodicio e Sabela González.

O home de vinilo

O home de vinilo é mouro coma a noite. A súa silueta de xigante percorre as sombras case imperceptible e asómase pantagruélica nas portas dos garitos. Se o ollases de ben preto, verías que un suco finísimo percorre o seu corpo, da cabeza aos pés, arredor dos brazos e de cada dedo. Na súa pel, o home de vinilo agocha melodías, ritmos e sons que só el coñece e eu morro por descubrir.

O home de vinilo vive baixo a cabina do dj, aproveitando a súa altura, nun recuncho acolchado con coxíns e teas de veludo para non raiar as pistas do seu corpo contra os recantos. Os sábados á noite asoma pola cortina e toma asento na súa butaca verde, ao fondo da pista de baile. Sorbe whisky con coca-cola por unha palliña e escoita atento as sesións. Cando é hip-hop, dá co pé no chan. Cando é minimal, move a cabeza e sorrí, amosando unha galleta vermella de Television Records.

Cando coñecín o home de vinilo, os meus brazos metálicos ocultábanse nas amplas mangas dunha blusa, as cápsulas das falanxes nos puños pechados. Tremíanme as agullas, que anticipaban o pracer das melodías ao vibrar sobre a súa pel e cando pousei a miña man na súa o peito quíxome estoupar con baixos de Daft Punk ata a gorxa. Falamos co tacto inquedo e a copa fácil aquela noite e moitas máis e un día puiden por fin pasearlle as pistas todas. Detrás de aparencias de Moderat atopei un recordo de Ocean Colour Scene. Entre cóxegas do Reno Renardo atopei refráns de Rosa León. Baixo o po de Pearl Jam estoupei con Mumford and Sons.

O home de vinilo dorme ao meu carón co clac-clac da miña agulla aínda no final do seu corpo. Segue xirando sen son despois da última pista, respiración profunda, 33 revolucións. Sorrío, destápoo e fágoo voar no aire cun xiro maxistral. Cara B. Esperta. Unha nova sinfonía.

…………………………………………………..

Verbas en Irmeá

O “disco riscado” foi un misterio para os habitantes de Irmeá durante case un milenio. A Voyager caeu no fondo dun canón fluvial do seu planeta, que durante unha época foi considerado maldito. Nos séculos seguintes, un imperio de base relixiosa acadou hexemonía no continente, rescatou o disco e venerouno como unha das súas reliquias sagradas, un agasallo dos ceos. Cunha tecnoloxía semellante á do imperio persa, non tiñan medios cos que acceder ao contido do disco, mais xa neste momento inicial sospeitaron que as liñas de estrañas formas inscritas nel debían ser algún tipo de mensaxe. Sacerdotes e ilustrados mantiveron acendidos debates e argallaron as máis bizantinas teorías. “Acendidos” no caso dos irmeáns non é metafórico, hai que ter en conta que se comunican provocando cambios de presión na súa epiderme, mudando de cor de maneiras sutís, un mecanismo evolutivo de camuflaxe que virou código lingüístico.

A presenza do disco moldeou a historia de Irmeá. Un desenvolvemento temperá da química corroborou a súa orixe esóxena, o que provocou un furor pola astronomía. A relixión politeísta á que estivera asociado desde antigo conseguiu tal prestixio que se converteu en ecuménica, favorecendo a un tempo movementos globalizadores no planeta, convencidos dese “nós” fronte aos “donos do disco”. Puxeron un satélite en órbita cando aínda non sintetizaran a lei da gravitación universal. A ciencia irmeá ten ata hoxe un forte carácter mistérico, máis dialéctico que empírico, froito de colocar un enigma irresoluble no seu centro.

Porque os irmeáns nunca poderían escoitar o contido do disco. A densidade do aire en Irmeá é tal que o son viaxa a velocidades absurdamente lentas, polo que as ondas acaban mesturadas nun constante ruído de fondo. Ningunha especie animal desenvolveu receptores para o son nas veigas de Irmeá. Ningunha combinación de cores na pel significa “escoitar”.

Foi nas primeiras viaxes espaciais que a xente de Irmeá descubriu o concepto do son. O planeta máis grande do seu sistema solar, Curmeá, dun tamaño aproximado de 17 Terras, resultou albergar vida. Os astronautas quedaron abraiados coa vizosidade dos seus ecosistemas, as súas observacións revolucionaron varios campos científicos, mais o que fascinou o irmeán común foi a capacidade dos animais que alí vivían para comunicarse sen necesidade de mirarse.

Por suposto intentaron aplicar todo o aprendido ao disco, mais a idea de esculpir fonemas nun obxecto non é intuitiva para unha civilización que só coñece o son teórico. A pista final déronlla os xigantes de pedra de Curmeá. Individuos extremadamente solitarios e lonxevos, viven case sempre arredados dos outros. Cando queren falar con outro xigante colócanse nun punto estratéxico e emiten un berro colosal que vai rebotando en montañas e vales, ata chegar matizado ao xigante receptor. Empregan a orografía do planeta como gramática.

A lingua dos xigantes permitiulles aos irmeáns deseñar a súa primeira versión do gramófono, e de aí un mecanismo de tradución son-cor. Así, nunha tarde especialmente quente dun verán irmeá dentro de 250.000 anos, nun dos seus laboratorios-templo puideron ver o saúdo do presidente da ONU, que para eles “falaba” cun estraño sotaque verde-azulado.