BiosBardia

O país dos libros en galego

‘Ohana’ vs ‘Passengers’

Peluches.

Xornada 1 da I Copa Biosbardia. Duelo entre O Teamdalos e Botánica Aplicada.

Traba: O relato debe situarse no universo espacial de «Rataleón», de Carlos Vega.

Ohana

Coma todas as noites ás 22:00, Manel comezaba o ritual de peche da tenda de souvenirs Zoltar da terminal 3. Gustáballe activar o mando da persiana automatizada mentres finxía que empregaba a forza.

Unha vez que a xornada laboral remataba, os bonecos, peluches e demais familia que alí vivían podían comezar o seu tempo de lecer. Ás 23:54 a bola de cristal de «Babá a vedoira» —así lle chamaban as figuriñas de acción de Songoku— reluciu dunha forma tan intensa que ata colleu por sorpresa a anciá bruxa. «Teño unha visión, mañá o noso querido Koalaciño atopará un novo fogar».

A nova desconcertou os xornais, que se miraron uns a outros acostumados a levar a voz cantante no que a noticias se refire. Ata unha revista semanal, con aires moi garbosos, quixo preguntarlle ao comando esotérico por tal profecía, pero estes, receosos, nin lle confirmaron nin lle desmentiron tal acontecemento; aínda estaban en cuarto minguante.

Koalaciño era un peluche que gañara o persoal dende o día que chegou. Gustáballe moito dar abrazos e aquel naríz torto na súa mirada inocente enfatizaba o seu carácter de pureza infantil. A imperfección acercábao máis ao esponxoso e suave corazón dos peluches.

Pikachu, espelido coma un raio, dixo de organizar unha festa de despedida. Os superheroes fixeron unha exhibición de poderes e unha bruxa tivo que varrer a desfeita que deixaron. Stich rematou as actuacións interpretando You are always on my mind e dedicándolle unhas sentidas palabras: «Recorda que sempre seremos a tua Ohana».

Ao día seguinte había moita expectación para ver en mans de quen acabaría Koalaciño. Os pegasos dicían que seguramente aparecería algún cativo que precisase de facer voar a súa imaxinación, os unicornios non estaban para nada de acordo, xa que eles vivían na fantasía dos nenos e sabían que é interminábel. Mentres discutían, ninguén reparou nun neno que miraba para os peluches coma quen mira as inalcanzables estrelas. Ninguén agás Koalaciño, que soubo de inmediato que ese cativo necesitaba un abrazo. Dun chimpo guindouse dende o terceiro estante ata os seus brazos. A nai do cativo, avergoñada, díxolle a seu fillo: «Martín, deixa iso onde o colliches, sabes que non o podemos mercar». Manel, que asistira atónito á escena, achegouse á nai cun sorriso e resolveu a situación dicíndolle á nai que foi o koala quen elixiu ao neno e que podía levalo sen necesidade de pagar.

Esa noite ás 22:00 non houbo festa en Zoltar, pero todos os bonecos, peluches e demais familia non estaban tristes porque Koalaciño tería sempre a alguén que o quixese abrazar.


Passengers

Os arcos de seguridade sempre asubían cando os cruza un vello. Supoño que só lles presta a carne firme. Será polas próteses. Polas cicatrices. Pola carga de anos que levan enriba. Polo exceso de equipaxe. Será que os arcos de seguridade son alérxicos á vellez. Será que son o subconsciente.

Pedro sénteme vir con Elvira. Saca a vista do escáner e fítame. Coma se viñese núa. Coma un domingo á mañá. Eu finxo finxir indignación e devólvolle un sorriso. Céntrome na anciá. Empúrroa na cadeira coa cadencia aprendida. Non uso a prioridade. Facemos fila para vivir o ambiente. Aínda que pitemos no aparello. Hai un destino nas tarxetas de embarque. O noso labor é a viaxe. Respiramos fondo. Miramos arredor.

A muller triste de diante axusta as lentes. Agóchase do grupo con roupa de vacacións. Da despedida de solteiro con cheirume a alcol. Da familia perfecta, mamá, papá y la parejita que xoga á loita cos peluches. Do neno calvo con ollos coma lúas. Do home de gravata verde que chegou só. Todos chegan sós.

Con Elvira, en cambio, viñeron até o pé do arco. Sempre hai xente que acompaña os maiores. Que chora e lles sostén a man até que llela arrinco. E logo ondéana con ollos de resío. E de agarda por nós na praia. De vai colléndonos sitio. De dálle un abrazo a papá.

Esvae a ringleira ante os ollos electromagnéticos. En breve pasaremos. E eu sorrireille a Pedro. Xuntarei os beizos para dispararlle un bico. Porei a man sobre o ombreiro de Elvira. Inclinarei a cabeza e levareina á porta. Entraremos. Axudareina a chegar ao seu asento. Despedireime dela cunha caricia e sairei. Pregarei a cadeira de rodas para que a poñan na bodega. Axustarei o temporizador e contarei o tempo. Ai, o tempo.

Pedro fita para min e logo para o teito. Coa súa mirada de escáner. Con eses ollos de vinte espida na ducha e gustoume. E eu volvo finxir que finxo para coar tristeza de contrabando. E eu fálolle por dentro. En ultrasón. Sen que me escoite. Pedro. Non me viches hoxe. Pedro. Diluír o sangue en auga. Pedro. Escorrentar o tempo e chorar. Non me verás chorar na ducha esta semana. Pedro. Até escambrar.

Os arcos de seguridade sempre asubían cando os cruza un vello. Cos nenos, non. Os nenos sempre pasan limpos. Non hai peza metálica que lles atravese o corpo. Non hai mochila de pedras de curso legal. Non hai botas altas. Non hai machetes nos osiños. Os nenos sempre pasan limpos. Coma se o feito de marchar fose unha excursión.

Pedro míraos con cara de futuro perfecto. Pedro pregunta polos nomes dos bonecos: señor Mono e Manecho. E eu baixo a cabeza e plántoa no chan. E imaxino sangue. A lavarme os pés. E eu non sei como recordarlles que só son pasaxeiros. Avións que desaparecen no esquecemento sen estoupar. E que nós nunca seremos. E que nós estaremos presos deste relato mentres existan.

https://biosbardia.wordpress.com/2018/04/19/morrina-vs-rataleon/

7 thoughts on “‘Ohana’ vs ‘Passengers’

  1. A traba pareceume difícil ao ser o orixinal un relato tan curto; a verdade é que os dous relatos son moi diferentes do orixinal e mesmo podería cuestionarse ata que punto comparten universo. Porén, isto non ten por que ser un problema, e de feito pareceume interesante como os dous relatos conseguen en certa medida crear o seu propio universo e ambiente a través do uso da perspectiva e do estilo.
    De “Ohana” gustoume o ton un pouco fabulista, un pouco surrealista, que vén sobre todo de animar e personificar os xoguetes, ofrecendo pinceladas que nos permiten albiscar como se organiza este pequeno mundo que aquí coñecemos só mediante unha anécdota. Neste sentido, se cadra a historia que se conta é menos importante que o ambiente que se crea; porén, pareceume que lle faltou algo de forza nese penúltimo parágrafo. Algún detalle máis sobre o neno e a nai, algo máis de demorarse na reacción de Manuel, etc.
    “Passengers” ten un ton máis escuro, tamén ben conseguido ao longo do relato. O centrarse no momento, en plan viñeta, paréceme atractivo e acaído ao formato breve, con varios achádegos (p.ex. o personaxe de Elvira, tan misterioso), pero tamén cunha sensación cara ao final de non estar moi claro que é o que está a pasar.
    O meu voto é para “Ohana”.

  2. Os dous relatos abordan o gran tema da soidade, que afecta a todas as persoas independentemente da súa idade.
    No caso do primeiro, destaca a sensibilidade coa que está escrito e o realismo que transpira.
    O segundo chega a nós pola contención da linguaxe e polas frases que lanzan reflexións, aínda que por veces parezan proclamas baleiras.
    O meu voto vai para Ohana.

  3. Terceiro e último duelo para min esta semana. Esta foto si que era de terror XD
    Dous relatos moi distintos e cada un cos seus logros e as súas eivas… Difícil decisión.

    ‘Ohana’: Mi madriña, o caixón de referencias… a min aínda me dan repeluses cando leo Zoltar, case coma os tambores do final de Jumanji. Gustoume moito o ritmo e tamén a estrutura, navégase fácil polo relato e está moi ben narrado. Pola contra, a historia en si non me acaba de atrapar. Resúltame tenra pero… ainsh, non sei.

    ‘Passengers’: O ambiente deste relato está moi ben creado. Gústanme as frases xustapostas, enumerando situacións de forma natural, coma dun pensamento orgánico; e tamén me gusta a voz que narra, aínda que a veces se perda no lirismo. Iso si, non acabo de entender ben a historia que conta o relato…

    Custoume moito decidir, pero desta volta vou quedar coa forma, a pesar da historia incomprensible de fondo, así que o meu voto vai para ‘Passengers’ (se se me permite, o título podía ser mellor).

  4. Dos tres encontros da primeira rolda da Copa, este é, para min, o que mellor se adapta a traba imposta.

    ‘Ohana’ resolve a cuestión plantexada en Rataleón. Propón encontro, fogar e sentido da existencia alí onde en Rataleón se nos daba espera e camiño. Porén, conectei coa historia a un nivel moi superficial. Os bonecos e peluches, aínda que animados, seguiron a me parecer obxectos máis que seres con volición. Por amolar un pouco, tamén me parece que se podería puír o estilo de frases como ‘Manel, que asistira atónito á escena, achegouse á nai cun sorriso e resolveu a situación dicíndolle á nai que foi o koala quen elixiu ao neno e que podía levalo sen necesidade de pagar’. Nótese, por exemplo, a repetición en ‘achegouse á nai’ e ‘dicíndolle á nai’.

    ‘Passengers’ paréceme que utiliza un estilo e un ton máis cercano ó universo de Rataleón. O bo uso das frases curtas e a escolla mirada das palabras cautiváronme mesmo neses momentos nos que a forma comeu ó fondo, como xa apuntaron as compañeiras. Gústame o pouso triste que deixa.

    O meu voto vai para ‘Passengers’.

  5. Que guai a traba de coller o espacio de Rataleón, aínda me lembraba dese conto, dun torneo moi memorable hahaha. Serve moi ben Rataleón como traba porque é un conto con moita ambición dentro, e de feito inspirado nel saíron dúas propostas radicalmente distintas.

    Ohana
    En xeral non me acaba de convencer moito este conto. Gasta moitas palabras en meter e meter referencias e intenta enriquecer o seu mundo por pura acumulación, pero como nas tendas de merchandising, sinto que todos estes elementos están aí como ecos do que significan noutro sitio, sen engadir nada con alma propia. Isto ademais quítalle espazo para sabermos máis do neno e da nai, de Manel e da súa decisión, que a fin de contas é o lugar onde reside a carga dramática do conto. Creo que se apega un pouco de máis aos tropos de Toy Story (en particular á idea platónica do “neno” en vez dun neno en concreto”), pero aquí non hai palabras abondo para montar unha obra coral onde os xoguetes son os que teñan os arcos de personaxe.

    Na parte boa penso que salvo algunha excepción ten unha sintaxe clara e as frases funcionan bastante ben, é moi lexible, algo no que destaca tamén en contraposición co seu rival. Gústame tamén que non se corte nada en apostar pola tenrura como baza, cun final co que eu non conecto porque en xeral o conto non me acaba de conquistar, pero que se escribes un conto como este, precisas intentar lanzar esa estocada final ao coração.

    Passengers
    Penso que este conto comparte máis o ton con Rataleón, e mesmo algunha das eivas que tiña aquel conto. Hai algunha cousa que me gusta moito en Passengers. En particular os parágrafos que comezan con “os arcos de seguridade”, teñen un lirismo precioso, e como pretenden ser máis “xerais”, resultan máis comprensibles que o resto do conto. Tamén aprecio o atrevemento de ser tan radical coas frases curtas e a descrición a golpes. Non acaba de funcionar de todo pero por ser consecuente e levalo ata o final transmite moi ben o ton mesmo cando non o sentido, esa tristura que mencionaba Erica. Aproveita tamén ese formato para facer saltar do que acontece fóra e o que se pensa dentro, e fai evidente o tema con fomas como as de “finxo finxir indignación”, un achado.

    Agora ben, no haber do conto hai un haber grande, e que eu tampouco acabo de entender moi ben o que pasa. Igual que non sabía moi ben que pasaba en Rataleón. Hai indicios do que pasa, o neno enfermo, a relación, os peluches, non sei. Acaba o conto e sinto que se siguen engadindo cousas, que non acabo de conectar coas de antes. En xeral o conto pide moito e sen explicarse consegue agasallar cunha unha emoción e unha atmosfera moi interesantes, pero penso que gañaria sendo un chisco menos críptico.

    Voto por Passengers.

  6. Pásome por aquí para agreder que se escollera o meu relato para expandirlle o mundo. Moitas grazas aos autores. Foi un texto que me saliu nun momento algo complicado e non debeu ser doado darlle forma a algo da mesma índole¡ Un saúdo.

  7. Ohana

    Fomos todo o torneo apurados coa entrega dos relatos, case sempre compartiamos os textos no chat do equipo o ultimo dia, a veces pasado o prazo. Por causa diso apenas puidemos betearnos entre nos. Algunha frase cambiada, algunha gralla correxida, algunha idea que podía dar tempo ou non de incluir… Meu irmán -o autor deste relato- levaba (se calculo ben) 5 anos sen escribir unha liña e el notábase -cito- “verde e oxidado á vez”.
    Neste relato tirou de referencias xoguetís, a foto daba pé. Ohana (familia) ten como prota un peluche de Stitch, o becho alien da peli co mesmo nome. A relacion é boa porque os mecos da tenda son coma unha familia, e á vez, cada un deles qeure marchar dalí para estar con outra familia. É interesante sempre esta especie de programacion que case sempre teñen os xoguetes na animacion, como en toy story, que queren ser xogados coma se o seu deseño implicara o seu destino. No fondo están atrapdos na sua propia distopia, pero esa sería outra historia. Nesta so vemos a cara amable, a festa porque un membro do grupo atopa por fin o seu fogar. É un concepto de relato bonito e as referencias fan que lectores nados nos 80-90 se sintan comodos.
    O texto en si necesita un repaso. Non vou detallar unha por unha, só que é evidente que este non é o estadio final do relato se pensamos no seu maximo potencial gramatical/linguistico. Argumentalmente vexoo ben. Pode que fose algo melodramatico o do neno, pero modulando algunha frase poderia arreglarse sen cambiarlle o sentido.Por exemplo, en vez de dicir a nai “non podemos mercalo” podia usar outra formula mais neutra, sen ter que meter o concepto de se teñen cartos ou non, ou se é porque non teñen sitio nas maletas. Ese “non podemos” é demasiado rechamante, non deberia ter o protagonismo que ten. O prota é o peluche, non os humanos. Son detalles como este, vamos, o que é ter 1 dia extra para ler e reler, os que deciden un duelo.
    Por utlimo, que sexa unha tenda de souvenirs nun aeroporto e non unha xoguetería sacaoume un pouco do relato nun principio, pero ten sentido co ton de urxencia e “pasaba por aqui” que terá despois o encontro da nai e o neno coa tenda. Ademais de que se usou o “universo espacial” de rataleon. Por certo, alguen entendeu que queria dicir iso do “universo espacial”? non, vouno dicir doutra forma: Ninguen, nin os autores nin o xurado, entendimos que significaba “usar o universo espacial de” e iso fixo que nos como autores ó ver os comentarios dos relatos que iamos escribindo sufrisemos un estres innecesario por non saber que esperaba de nós o xurado, pois cada un tiña en conta iso dunha forma distinta, ou incluso algun non o tiña en conta para nada. Isto foi moi confuso e oxalá non se repita.
    En canto ó que dixo o xurado de Ohana, entendo que buscasen ese “algo máis” no relato. Un xiro final, un golpe de efecto, ou ben que houbese unha tension que por fin se libera, etc. Entendoo porque me pasou o mesmo. Iso non quita que, unha vez aceptado que iso non está, o relato poida valorarse tal como é. Un relato cun final feliz. Non estamos acostumados a iso, a relatos que sexan só tenros, sen mais. Pero por que non? Non ten que ser todo sexo e violencia. Este é só un apunte xeral, non pretendo insinuar que non ganou por iso.
    Por dicir algo mais, non entendo ben por que Eva dixo que o relato era un pouco surrealista. É fantasía, pero non é fantasía surreal. Se tivera que elexir estou mais con Tensy, que falou de realismo (dentro da fantasía, claro). Sería algo asi como “toy story” é fantasia realista e “hora de aventuras” é fantasia surreal. Ou algun capitulo de bob esponxa. acae mellor, non?

    Passengers

    De novo un aeroporto. Pero é un aeroporto moi especial. Os arcos de seguridade pitan segundo os pecados que leves encima. Algo asi, supoño. Iso convertería a Pedro en San Pedro e os arcos nas portas do ceo.
    Cando o empecei a ler o 1º paragrafo xa me pareceu recargado en exceso. Se en Ohana faltaba edicion a min aqui sobranme frases. para entendelo tiven que lelo varias veces e consultar con outros lectores, non só polo argumento en si, tamen por como está escrito, e inda non o entendo de todo.
    Por exemplo
    “Pedro sénteme vir con Elvira. Saca a vista do escáner e fítame. Coma se viñese núa.”
    Aqui aparecenme 3 personaxes. Unha delas saca a vista do escaner, que será Pedro. E a núa, quen é? Elvira? A/o narrador/a?
    Despois hai unha anciá. será Elvira ou outra personaxe?
    Non é unha critica ó relato, é só unha mostra do que vivín lendoo. É dificil situarse.
    Despois ven a descricion dunha ristra de pasaxeiros que tamen van pasar polo arco.
    A prota debe ser unha traballadora do aeroporto celestial, e leva a Elvira a pasar polo arco. A familia despidese. Esa despedida non é unha despedida normal. Está claro que Elvira non vai coller un avion a Cancún. Elvira ten billete para o outro mundo.
    Despois está a relacion entre a narradora e san pedro. En realidade o relato está aí. O resto era para situarnos na escena. Enton soltase o machetazo ese da sangue na auga e todo adquire un tinte dramatico. O seguinte parágrafo serve de respiracion para que o lector vaia cavilando no que pode estar pasando aqui.
    O dos nenos engancha coa “parejita” con peluches da que se falou antes. E despois esa especie de revelacion criptica. Curiosamente xa non hai referencia a Pedro nela, asi que me figuro que o punto forte está na propia narradora. Que lle pasa? Será que os suicidas non poden entrar no ceo e teñen que qeudar no limbo levando as maletas dos mortos legais. Pedro non é suicida, é o garda e sabe que non debe deixarlle pasar, daí a relacion tensa entre ambos. Viuna “núa”, claro.
    Eu consideraria mudar a orde dos 2 primeiros paragrafos. Con iso e raspar un pouco, so un pouquiño, o estilo recargado, xa me valia.
    En comparacion co seu rival é un relato ó 99% do seu potencial, e iso nótase.

    Sobre o que dixo o xurado, non me sorprende que aprecien a caligrafia do relato, e ese ton triste, ou mais que triste deprimente ata case rozar o terror, do final. Tampouco me sorprende que non o entenderan ben, nin me sorpenden os 3 votos que levou. Pero si me sorprende que ninguen comentara nada do relato en si, da historia, quitando as mencions á tristeza. Digoo como curiosidade, en liñas xerais non se falou dos argumentos dos relatos.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *