Os corpos fráxiles: Capítulo IV

Sofía Fernández.

Para a miña avoa sempre foi moi importante que os seus fillos estudasen. Tanto, que cando todos acabaron a universidade, o meu tío Celso regaloulle un marco con todos os títulos. Tres fillos enxeñeiros e unha filla economista fixeron a miña avoa a nai máis orgullosa de toda a vila. Deses tres enxeñeiros, dous acabaron sendo mestres, e só meu pai foi quen de traballar do seu. Marchara a Madrid sentíndose un emigrado, porque a súa carreira non a había daquela en Santiago. Dous meses despois de rematala atopou un traballo nunha multinacional que conservou ata a fin da súa carreira laboral.

Eu sempre crin que sería coma meu pai, porque de todas as persoas que existían no mundo, el era sen dúbida a única á que eu quería parecerme. “Eu vou ser enxeñeira”, dicía. Claro que cando fixen dezaseis anos comecei a suspender todos os exames de Matemáticas e a aborrecer a Física. O día que tiven que decidir a especialidade do Bacharelato, fun correndo onda a avoapedirlle consello.

—Non quero ningunha destas materias.

—Seguro que non queres cursar Latín? Mira nena que iso éche moi bo, que así saberás a orixe de case todas as palabras na nosa lingua. Ou podes dar clase despois tamén, no instituto, coma min.

Acabei por pedirlle ao papá que me quitase do colexio no que estaba e me matriculase nun instituto con materias de arte; así que os últimos dous anos da miña experiencia escolar paseinos no IES As Lagoas. Tiven Debuxo Artístico, Danza e Francés como optativas. Aínda meu pai e miña avoa, cando rematei, pensaban que querería quizais estudar algunha filoloxía, pero acabei por cursar Historia da Arte. Gradueime con moi boas cualificacións; fixen un Erasmus en París, onde coñecín o que por aquel tempo pensaba que sería a persoa coa que pasaría o resto da miña vida, pero rematei por deixalo porque estaba en contra de vivirmos algún día en Galicia.

Pasei na Coruña uns cantos anos traballando nunha galería. A miña avoa preguntáballe acotío ao meu pai se ía facer as oposicións, se xa atopara un traballo de verdade. Ao cabo dun tempo na galería, o meu xefe ofreceume viaxar a París para unha exposición dun artista franco-arxentino do cal querían mercar a obra. Aceptei. Viaxei coa idea de conseguir unha serie de cadros que logo a pequena empresa para a que traballaba puidese vendelos cunha marxe do 30%. Tiña que volver a Francia e quedar alá unha tempada.

—Mira, nena que teñas coidado —dicía meu pai—, que a min esas cousas sóanme raras.

O mesmo dicía a avoa.

Cando me ofreceran aquel contrato dubidara, porque incluso na facultade che din que de historiadora da arte ou curadora non vas atopar traballo, e menos despois da crise do 2008, que recolocou o sector artístico nos chanzos máis precarios da economía do país. Pero finalmente aceptei.

Ao principio compartín piso en París. A pesar de que o salario non era malo, non pensaba que aquel traballo me fose durar moito. Pero pasaron os meses e canseime de cohabitar, que é como lle chaman na tele á precarización da xuventude que está impedida de independizarse ao xeito. Mudeime á rúa Saint Denis. Meu pai veu visitarme e dixo que aquel era o lugar máis fermoso que visitara nunca. Decorara o meu apartamento con plantas, teas e cerámicas de Sargadelos.

Pouco despois, a galería na que expuña o artista que fora seguir ofreceume un contrato e traballei alí dous anos, até que a empresa pechou por un problema de solvencia. Non sufrín. Para entón eu xa fixera algo de nome no mundo da curadoría artística, polo que decidín poñerme pola miña conta. Comecei a traballar con proxectos independentes, fixen un curso en liña e aprobei un mestrado sobre arte europea contemporánea.

Cando me ofreceron o proxecto no que traballo a día de hoxe, fun clara coas condicións:

-Traballo remoto ao 100%.

-Salario fixo.

-Un mes de vacacións pagas.

-Gastos de desprazamento e manutención.

A xestora, Christine, aceptou todas as condicións. Sentinme a persoa máis privilexiada da miña familia, e sen dúbida da miña xeración. Podería ver máis a familia, prevín pasar dous meses ao ano en Galicia. Quería estar co meu pai, coa avoa.

*

Chego coa avoa ao centro de saúde mentres recibo mensaxes de Christine.

—Senta aquí, cariño —dígolle—, veña.

Amarro a avoa polos brazos e axúdoa a acomodarse na cadeira de plástico.

—Concepción? —di a enfermeira.

—Concepción, si, aquí está a súa tarxeta —dígolle á enfermeira mentres o móbil vibra no meu peto. Xa contestarei na casa, penso.

Ao cabo duns minutos o médico mándanos pasar, así que ergo a avoa e lévoa canda min á consulta. Alí repito a mesma operación para sentala, desta vez coa axuda dun enfermeiro novo, se cadra da miña idade.

—Como está, Conchita, como se atopa.

—Ben, ben —di ela. Logo tose.

—A ver, abra a boca.

A miña avoa abre a boca e o médico mételle un pau pola gorxa. Sinto un arrepío.

—Moi ben, así. Ben. Marcos, pásame o oscultómetro. Vale, o corazón vai ben. Moi ben, Conchita. E logo que tes, a neta de visita? Estás como queres. E logo por onde andas ti agora? —pregúntame.

—Vivo en París —contesto—. Vin pasar unhas semanas.

A avoa mírame cun sorriso, coa boca aberta que desvela a súa dentadura postiza, máis branca ca a miña.

—O corazón anda ben —di o médico—. Vamos mirar a tensión agora e logo os pulmóns. Agarda, Katy, míraslla ti?

—Miro —di a enfermeira.

—Que tal toma as menciñas? —pregúntame o médico.

Dáme apuro non saber que contestar.

–Iso normalmente faino meu pai —dígolle—. Non sei moi ben a verdade.

—Parece que tes a tensión un pouco baixa, sénteste máis cansa ultimamente —pregúntalle o doutor a miña avoa.

Miña avoa encóllese de ombros, unha reacción normal para unha persoa de máis de noventa anos.

—Vouche cambiar unha menciña, tes que ir por ela á farmacia —O médico pasara de mirar a avoa a mirarme a min.

—Sen problema —contesto.

Logo dun anaco Katy volta e di algo de que a miña avoa ten unhas flegmas nos pulmóns, e que debe pór unha cousa para cuspir pola noite e tomar non sei que outra cousa máis, que ademais no inverno pode complicarse. Comezo a pórme nerviosa. Ao meu carón, a avoa sempre medio sorrinte, sen dicir nada.

Cando saímos do centro de saúde miña avoa mándalle un bico á recepcionista, que llo devolve acenando coa man. No camiño cara á casa paramos un par de veces, para que poida coller aire. Tardamos case dez minutos en subir desde o portal ao noso piso, e cando chegamos eu deixo a avoa e vou correndo á farmacia antes de que peche para collerlle a nova prescrición. A farmacéutica pregúntame se a avoa se atopa ben, que hai moito que non a ve, e eu sospeito tamén que iso das menciñas é algo perigoso, aínda que ela non o menciona.

–E que xa non sae moito —dígolle.

Cando volto para a casa, por fin podo coller o móbil e ler todas as mensaxes que Christine me deixara. Fala de que hai un novo comprador interesado na colección, que se lle podo mandar un dossier do noso catálogo antes do venres. Contéstolle axiña, desculpándome pola demora e asegurándolle de que antes do venres terá na súa bandexa de recibidos o que me pide.