Os corpos fráxiles: Capítulo IX

Sofía Fernández.

Ninguén nos prepara para unha perda. Ninguén che ofrece cursos, recursos ou asistencia, que che afagan o corpo para cando alguén se vai. Malia que sexa o curso natural da vida, o ser humano aférrase ao amor cun apego que non deixa ir. Cústanos soltar porque non sabemos como. Cando a persoa marcha, o corpo treme, e toda a dor loita por atopar un lugar no que asentar. A dor queda dentro de nós, a través dun burato, feita un nó. Atrapada na carne, nos ósos, no sangue. A dor transítanos por dentro coma un río. Convive con nós para sempre. Nace o dó, que atravesa as nosas entrañas, mergúllanos. E nós, contra iso, non podemos facer nada máis ca vivir a través das lembranzas.

As noticias non eran boas, o papá dixera que non era nada pero un día antes de coller o meu voo a miña tía confesárame que a avoa estaba na UCI, moi grave. Díxenlle a Kati que a miña marcha sería indefinida; que polo menos non contase comigo durante toda unha semana, quizais dez días. Todo dependería de como confluísen os acontecementos. Os días previos a marchar a ansiedade asedioume tanto coma cando tiña dezasete anos. Pensar nesas videochamadas co rostro da avoa enmarcado por paredes brancas, tubos, probetas. Pel e ósos, engurras cubrindo un corpo que parecía agora tan pequeno coma o dunha nena. Esgotada, ferida, atravesada por agullas, por vías que lle ían directas ao sangue. Nada diso tería pasado se, quizais, alguén tivese máis conta con ela, se cadra pechando a fiestra, talvez abrigándoa máis. O meu cerebro tentaba buscar culpables, unha persoa, a vida, que máis dá. É a estratexia que temos para paliar a dor, buscar culpables. E eses culpables, dá igual quen sexan, porque non queremos nada máis que resituar o pranto, o dó. Mandalo fóra.

Cando chego ao hospital pido unha máscara, e tan pronto como ma dan –unha ringleira de cinco persoas despistadas coma min esperaban para coller ese pano tapabocas– subo ao andar oito, cuarto 808. A miña avoa está aí, coma eu a vira a través da pantalla do meu móbil. Mais agora é un corpo aínda con vida que respira. Un corpo fráxil, delgado, feito po. Un corpo que levou consigo tanta vida que agora semella imposible que a poida estar a perder.

–Nena, ola —di meu pai—. Has de estar cansa. O voo, o tren, colliches un taxi?

–Collín, sí. Dende a estación. Como está?

Meu pai pídeme saír fora, e eu acompáñoo mentres vexo a avoa durmir.

–Os médicos non deron moitas esperanzas.

–Pero, que foi?

–Colleu unha infeción moi forte que lle pasou aos riles e mais ao corazón.

O corredor está cheo de xente, pero a min pareceme o lugar máis inhóspito e baleirado do mundo.

–Hmm —musitei—. Cres que aínda pode remontar?

–Non sei, bonita.

Nese momento, un mar de bágoas caen polos meus ollos en fervenza. Sinto estremecemento, pranto, medo, raiba, culpabilidade.

Cando entro no cuarto a avoa parece que abre un pouco os ollos, dúas cuncas pequenas redondeadas polas engurras. Unhas bólas de cristal. Sorrí a través da bomba de osíxeno que lle cobre todo o rostro e di algo inintelixible.

–Abueliña —digo—. Ola, meu amor, ola —Achégome e tócolle a cara, paso o fino dos dedos polo que queda sen cubrir, logo véxolle os beizos, dentro do parapeto, medio negros e secos—. Quérote, avoa, quérote.

–Nenaaaa.

–Xa estou aquí, amor, xa cheguei.

A avoa pásame a man pola cara, agora ela a min. Os seus dedos trémulos percorren a miña fronte, o meu nariz, a miña boca que se prega cando ela a alcanza, as meixelas. Sorrío. Falamos un chisco, sorrimos as dúas. O papá, de pé, tira unha foto que lle manda á tía. Logo bota a chorar, nun oco do cuarto que a avoa non pode ver porque o estar deitada reduce o seu campo de visión.

Despois dun chisco entra a enfermeira e pídenos ao papá e a min que marchemos, que lle vai mudar o cueiro. Desta vez non dicimos nada, e só nos abrazamos; o papá cólleme do brazo, e eu apértome cara a el. Silencio. O baleiro dos corpos deixa o silencio impregnando todo. Un baleiro cheo de dor.

–Que, mamá, queres algo, comer un chisco de iogur?

A avoa move a cabeza negando.

–Pero despois verdade que comes algo, unha cullerada aínda que sexa, non si?

–Si —di. A avoa prolonga o final das palabras, chisco a chisco.

Logo veñen outra vez as enfermeiras, cámbianlle o soro, din que nunha hora traerán de novo o antibiótico. A avoa permanece deitada, ás veces durmindo, ás veces esperta. Eu penso en como unha persoa que lles deu vida a tantas persoas, que albergou tantas cousas dentro de si, pode estar apagándose desa forma.

–Mamá, veña, bota a flegma.

A avoa cuspe limo cun chisco de sangue nunha servilleta. O papá tenlle que quitar o respirador, e logo ela tose outro pouco, e logo o papá vólvelle pór o respirador e ela volve quedar durmida. Despois esperta outra vez.

–Veña abu, que a semana que vén toca cocido.

A avoa sorrí e volve pechar os ollos.

Pola noite chego á casa co papá. Nada máis entrar pola porta o baleiro acóllenos. Ningúen fala, non hai ninguén nese piso enorme máis ca nós. O cuarto da avoa impoluto, sen rastro, nin cheiro, nin presenza. A casa paréceme máis grande ca nunca, coma se o corredor se estendese dun xeito que antes descoñecía. o papá dime se quero cear algo, que cos petiscos que comín na cafetaría do hospital non me vai chegar. Dígolle que si, pero cando paso á cociña e abro a neveira atópoa sen apenas nada, soamente cun anaco de cabaza, unhas cenorias, medio limón, algo de xamón e uns cantos iogures. Como un iogur por comer, porque o meu estómago está pechado coma unha fiestra. Despídome do papá e vou á cama. Esa cama que agora parece un mar de flanela no que afundir, tan grande e violento que me empapa de lembranzas. Poño a alarma para ir ver a avoa o día seguinte ao hospital, e logo miro por riba algunhas mensaxes que me deixaran Kati, Natalia, algunha outra amiga á que avisei, mais non contesto ningunha.

A noticia chega á mañá seguinte da man da miña tía. O papá e eu marchamos correndo ao hospital. O médico de familia espéranos diante da porta mentres a miña tía está dentro, coa avoa.

–Vai ser unha sedación rápida. Non vai sufrir.

Non quero entrar en que fallou, que organo decidiu deixar de funcionar. Cal foi o momento exacto no que ese médico decidiu o futuro da miña avoa por ela. Meu pai asente e logo, cando o médico marcha, apértame forte. Eu sinto as súas bágoas humedecerme a camisa, e as miñas brotando tamén. Agora, no entanto, son eu a que conserva a calma, e que tenta calmar o tremor do meu pai. Ese día non miro o móbil máis ca para pólo en silencio, mirar a hora cando estou fóra do cuarto e non podo atisbar o reloxo, para nada máis. A cea facémola a miña tía e mais eu na cafetaría do hospital. Eu pido unha tortilla que me serven fría e ela unha carne cunhas patacas asadas, que di que están boas, pero a min paréceme que teñen unha pinta horrible.

–Ela quérete moito. Sábelo, non? Está moi orgullosa de ti.

Teño que tragar as bágoas mentres empuxo o derradeiro anaco de tortilla co pan. Antes de marchar para a casa déixolle unha mensaxe a Natalia, outra a Kati e despois apago o móbil. Pola noite non durmo nada. Érgome a deshoras. Ás tres da mañá vou ata o cuarto da avoa, agora en soidade, e déitome na súa cama. Penso que o seu corpo aínda pode voltar, que todas esas lembranzas deixarán paso a outras. Choro, enfádome co mundo e logo quedo durmida outro chisco, ata que ás sete o papá me toca no ombro.

–Anda, nena, esperta.

Despois de beber o café, o meu pai pregúntame se estou lista. Do de durmir no cuarto da avoa non comenta nada, non pide explicacións. Todo o camiño ao hospital facémolo en silencio. Eu outeo as árbores dende a fiestra. As pólas parécenme agora veas de xigantes. Cando chegamos a avoa dorme, ou polo menos ten os ollos pechados. Ao cabo dun chisco entra o médico, e procede. Eu doulle a man, e paréceme sentir unha minúscula presión, moi feble. Sinto outra bágoa caer pola meixela. É así como a avoa marcha. Como marcha para sempre. Respira e logo, nada. Vaise cun conato de alén na gorxa.