Os corpos fráxiles: Capítulo VI

Sofía Fernández.

Os dous días seguintes pasan sen demasiado sobresalto, a avoa aínda ten esputos con sangue, que lle limpamos cun pano que despois eu lavo e colgo mentres falo coa veciña. Ela pregúntame o que todo o mundo, e eu contéstolle coma a todo o mundo. Volvo quedar outra vez con Natalia, desta vez na rúa, mentres paseamos. Falamos de moitas cousas, sobre todo da miña experiencia como emigrante.

–Xa che contei algunha vez, penso, o dos meus pais en Suíza.

–Si —dígolle—, unhas cantas —Escápaseme unha risiña.

–Pois ti igual, xa verás, dentro de nada vés e mercas unha casiña nunha destas vilas de preto.

Debaixo dos piñeiros da alameda, un sentimento de medo envólveme. Penso que quizáis non queira voltar, pero despois penso que tampouco quero quedar para sempre en París.

–Quérote —continúa Natalia—. Vémonos pronto, cando voltes de París.

Ao despedirnos, camiño un chisco mentres sinto bágoas querendo caerme dos ollos, e eu esfórzome en retelas. Na casa como, durmo, leo un anaco, miro o estado do meu voo: listo para check-in.

–Nenaaaa —chámame o papá—. Axúdame a mudarlle o cueiro á avoa, veña, anda.

Despois dun chisco, a avoa queda limpa e descansando na cama, cunha sibilancia ao respirar.

–Tes todo preparado?

–Teño.

–Non lle dixen á avoa que marchabas, voulle dicir que non estás na casa.

–E cal é a diferenza?

–Que podes volver cando sexa.

Faise un silencio prolongado.

–Desde París os voos son baratos —digo—, vin que había moitas promocións. O de agora custoume 44 euros.

–Supoño. Como este ano viñeches tan pouco…

–O pasado, aclaro.

Xa na fileira para o avión, o tempo parece non pasar. Vexo xente con pasaportes, carnés de identidade, maletas. Abfo. Penso que quizais estaría mellor na casa, si, sen tanta parafernalia, mais despois soa a voz da azafata e xa esquezo todo iso. A rapaza di o meu nome, ensino o billete e o DNI e entro por preferente. Decidín mentirlle ao papá porque non me apetecía que me chamase exquisita por mercar unha pasaxe tan cara.

—Aquí ten, señora.

A partir dos trinta anos, as azafatas chámante señora, acostumeime. Por riba das nubes os medos non cesan: os cúmulos brancos lémbranme os alvéolos; o ceo, as bágoas. A ansiedade palpítame no corazón coma un reloxo. Xa en Francia o primeiro que fago é mirar o teléfono, para comprobar que non teño ningunha mensaxe da casa, que todo segue coma hai horas.

Na casa vai frío, acendo a calefacción e poño a tele de fondo. O telexornal avisa de posibles nevadas, da posible invasión de Rusia a Ucraína, de que este febreiro vai ser malo para os universitarios que aínda acampan na Sorbona… moitas cousas que escoito sen prestar demasiada atención, pero que calan completamente os meus pensamentos. Fago a cea, cómoa mirando a tele, lavo os pratos, dúchome, abro o armario, saco a ropua, vístome, métome na cama. Ao día seguinte, a galería paréceme outro mundo. As xentes da rúa parécenme doutro mundo.

–Comment ça t’est passé à la maison? —di Kati.

–Bien, Je suis étè avec mon mamie.

Os franceses que coñezo teñen algo e é que non preguntan nada máis logo da primeira pregunta. O silencio faise na sala deixando os cadros aínda máis espidos. Se fose na casa, enfiariamos unha conversa sobre a avoa. En París todo se fai sen falar, coma se as palabras custasen. En francés eu tamén son así, medio muda, cústame articular frases, comezar conversas. É coma se a lingua nos estruturase, nos fixese diferentes.

Pola noite chamo o papá. Camiño pola rúa co móbil na man. París é fría, pero fermosa, adornada con cipreses e baldosas de cores e cafés e librarías antigas nas que me encanta mergullarme. Soan tres pitidos e o teléfono deixa de soar, coma se colgase. Logo dun chisco, xusto cando estou metendo a chave na porta de casa, o papá contesta.

–Ola bonita, que tal?

–Ben —dígolle—. Pasou algo que non me collías?

–Estaba coa enfermeira, perdoa, que veu ver a avoa.

Entro na casa, deixo o bolso no sofá e solto o pelo, déitome na cama do cuarto coa luz da mesa de noite acesa.

–A avoíña empeorou un pouco —di papá—. Pero ti non te preocupes, anda, desfruta aí, que non todos temos esa sorte.

–Como que empeorou?

–Da pneumonia, ten os pulmóns cun chisco de auga. Por iso é que lle sangran, pero tranquila, que mellorará.

–Seguro?

–Ti non te preocupes.

–Se algo pasa hasmo contar, non si?

–Si —dime coa boca pequena.

–Papá…

–Que si, nena, de verdade.

–E por que non me dixeches que empeorara.

–Pero filla, que vas facer ti dende aí, tan lonxe?

–Teño dereito a saber, coma neta, claro.

O papá cala por uns intres e logo despídese.

–Pódesme pasar coa avoa? —digo.

–Está xa metida na cama, que é noite.

–Papá anda, veña —imploro.

–Díxenche que non, chamas mañá pola mañá cando non estea durmida.

Dicimos un par de cousas máis e despois colgamos, tras despedirnos cun “quérote” curto e logo un adeus.

Cando miro pola fiestra, todo me resulta diferente, esas rúas empedradas agora prodúcenme mágoa, e sinto que París é unha cidade inhóspita. Dende a miña casa non se ven grandes monumentos, nin tampouco carreiros fermosos. Tampouco se ve Galicia, claro. Na miña cabeza, a cara da avoa palpita coma un recordo presente, con todos os xestos e todas as faccións posibles. A súa voz resoa, calmándome.

Esa noite teño pesadelos, a mamá vénme ver nos soños e dime que cando marchou aínda non me coñecía, e despois o edificio no que estamos é derruído pola guerra. Noutro dos soños, Kati dime que a galería quere deixar de contar comigo. Érgome un par de veces, entre pesadelos. Vou ao baño, mírome ao espello, busco no móbil fotos vellas, mexo. Todas esas cousas ocorren antes de que saia o sol, de que se erga o día. Cando vou á oficina, Kati saúdame e pregúntame que tal. Eu dígolle que ben, míntolle. Diante de min un cadro: unha mancha enorme e circular vermella, cuns puntos abisais de color lixeiramente máis torrado. O lenzo está cheo de cor, de paixón, sen marco que o recobre.

–L`artiste viendra le vendredi. On veut le commissioner plus d`œuvres.

Volto á casa, coma cada día. Chamo o papá de novo, e de novo o mesmo ritual: primeiro non contesta, e logo, despois dun anaco, a súa voz sóa de fondo coma nun soño.

–Ola, nena, que tal?