Os corpos fráxiles: Capítulo VII

Sofía Fernández.

–A avoa está delicada, di o meu pai. Xa ten moitos anos e calquera cousa que lle pase é un mundo para ela, os pulmóns, xa sabes, están con auga.

–Con auga?

–Teñen algo de auga si, eso dixo a enfermeira.

–Pola pneumonía?

–Si nena, por eso.

Cando colgo o teléfono, no copo méteseme unha sensación de medo, estrañeza.

Nunca souben de todo que significaba ser filla porque o fun de xeito diferente a todas as rapazas que coñecía, a todas as miñas amigas. Medrei sen nai, pero con pai, avoa, avó, tías, curmás. As miñas curmás maiores funcionaron como irmás e a miña avoa como nai, e o meu pai como pai ausente que sempre estaba a traballar para que puidese logo eu estudar. A infancia alternando vila e cidade deume unha visión das cousas que ningunha das miñas amigas tiña: eu era demasiado urbanita para as amigas da vila e demasiado vilega para as miñas amigas do colexio. Inadaptada, sen nai, cun pai que non estaba, rara. A que nos veráns ía á vila e nos invernos habitaba a cidade. Sempre fun dun lugar, pero ese lugar sempre foi grande e abrangueu tanto espazo que nunca souben dicir onde, exactamente. Medrar sen nai tamén me fixo decatarme de todo aquilo que normalmente se lle confire a unha nai, os procesos, que dende nena foron atendidos por tantas outras persoas. Lémbrome de cando me baixou a regra: un fío vermello que caía das miñas pernas mentres eu choraba. Cando unha acostuma a medrar así pensa –ou eu pensaba– que estaba rota, que había algo en min que non valía. Cando ese chorriño de sangue manchou o inodoro de vermello, eu non puiden facer máis que laiarme, e logo chamar a avoa.

—E que non sei que teño, non sei —dixen.

E ela calou e, despois duns intres, díxome:

—Que che baixou a regra, meu amor.

E veu á casa, e mercou compresas e tamén nocilla e as dúas comimos e ela falou co meu pai e dende ese día eu sempre que tiña un cólico, unha dor, chamaba a avoa. Cando rompín aquel dente en 4.º da ESO e me tiveron que pór unha férula, chamei a avoa. Cando suspendín Matemáticas e tiven que pasar un verán facendo contas, a avoa. Cando marchei a París chamei a avoa. Para cousas do amor, a tía. Para axuda económica, permisos, meu pai. A identidade fragmentada pola perda dun ser querido viuse repleta de agarimos doutros.

Á mañá seguinte volvo chamar o papá, que me di que a avoa se recupera con osíxeno, unhas menciñas, está estable. Dígolle que me gustaría vela e el contéstame que me fun hai nada, que non paga a pena, e prométeme que se algo novo pasa non mo esconderá. Eu reprócholle que iso é o que fai sempre, e que vou chamar decontado. Cando chego á oficina

vexo a Kati malumorada, como se algo lle pasase. Cóntame algo dun mozo, non sei que das vendas, a vida. As dúas entramos nunha sala que normalmente é para arquivar pezas ou materiais que non se expoñen, agardamos por un dos representantes dun posible novo cliente, un señor que aparece cunha boina, cunhas lentes redondas e anchas, sorrindo e falando un francés un pouco roto. O home explícanos que está interesado en aumentar a proxección do seu cliente, un artista armenio que emigrou a Francia hai uns anos, unha pintura figurativa, di. Logo abre o maletín que trae e saca un par de fotos que nos ofrece. Kati e mais el falan mentres eu quedo calada, mirándolle as lentes, fixándome nos detalles que as recobren. Cando remata a charla o home dános a man, e despídese dicindo que pronto mandará o seu presuposto para as obras, e un dossier para ver que queremos mercar e expor na sala.

Cando marcho do traballo o sol escorrégase polos rañaceos da rúa Saint Denis, e eu paro nunha cafetaría onde só estamos eu e mais unha señora que le un libro de Amélie Nothomb. Tempo máis tarde, xa feita a noite, vou para a casa, cunha soidade no peito, mais tamén unha sensación refulxente de autonomía. Unha das miñas veciñas saúdame no portal, unha muller de mediana idade que vive co seu fillo. Abro o ordenador, contesto correos, leo un pouco e vexo unha das cintas que teño amontoadas no escriorio do cuarto. Nela, unha nena pequena camiña case caendo, coma se ese fosen os seus primeiros pasos; sorrí cun dente partido e leva as mans a cámara, ou, máis ben, a quen a suxeita. Son eu, pequena e repoluda no río da vila, anos antes de aprender tan sequera a nadar. Logo outra. Desta, a rapaza que sae leva perrera, un pano anoado ao pescozo, unha saia fucsia, camisola e katiuskas. Está coas súas amigas, aparentemente nunha festa, bailando. O seu corpo móvese dun lado cara a outro, na súa cara hai unha felicidade propia da adolescencia. Quítoa, vexo outra, que recoñezo sen dificulade. Son eu, de novo, con vinte anos. Agora en Cortegada. Meu mozo daquel tempo faime rir, e aínda co son ben baixiño podo escoitar a súa voz, as súas bromas. Eu estou na praia cun bikini que me cobre soamente a parte de abaixo e o pelo enmarañado nunha coleta. Leo un libro que non consigo apreciar, nin tampouco lembrar. O que si que lembro é a felicidade que sentía daquela, cando era amada e amaba e todo quedaba preto e non tiña os afectos espallados. Cando a cinta chega á súa fin penso nesa relación, no aborto, na viaxe a Italia, na visita a París, nel e Helena, nas noites de pranto. A vibración do meu móbil devólveme á realidade nun intre.

–Ola, nena. Como estás?

–Ben, contesto. Na casiña, facendo pouco. Temos un cliente novo na galería.

A miña tía interrómpeme e segue falando, un soliloquio. Eu comezo a mirar as manchas das paredes do meu cuarto, ata que menciona algo da avoa. Di que ten algo nos

pulmóns, que van tela un par de días no hospital porque non mellorou co osíxeno, e que lle custa respirar, e non sei que outras cousas máis, nas que non reparo.

–E vas vir?

–A onde?

–Pois a vela, di.

–O papá dixo que non facía falta, non sei.

–Bueno —contesta—, facer non fai, pero xa sabes o que pode pasar.

–Vale, digo.

Cando rematamos de falar miro voos para a semana que vén, deixo o cursor bailar, apertando se cadra nos de menos de douscentos euros. Logo collo o teléfono, o son do premer das teclas moléstame.

–Je vais aller chez moi la semaine prochaine —digo.

Kati repróchame, di que mañá temos unha reunión importante, que estamos a piques de asinar cun patrocinador, cunha casa grande de arte e que non podo deixar a galería soa. Contéstolle como podo, pídolle que entenda a situación, pero a verdade que a galería deixou de importarme hai tempo e sei que podo marchar, así que cando colgo deixo o teléfono encol da mesa e merco o primeiro voo que atopo para o luns que vén, dentro de sete días.