Os mortos, di aquel, virán. Primeira parte: ‘Benvidos a Vilaningures’, caps. I e 1

Víctor Pérez.

CHRIS: 

Joel, distingamos o paradoxo da contradición. Pode ser algo máis dunha cousa ao mesmo tempo. Pai, fillo e espírito santo. Desviámonos. Ofrezo a visión do poeta coa furna antiga, a verdade é beleza, a beleza, verdade.

JOEL:

Podemos facer xogos semánticos toda a noite Chris.

Northern Exposure (serie TV), T3E6: «A verdade».

I

Cando o autobús parou xa roldaban as dez da noite. Espertou co chío da porta enferruxada ao abrirse e co golpe frío do exterior, parecía que entrara unha nube de néboa cargada de auga a recibir a pasaxe. 

—É aquí? —preguntou.

—Si, aquí é —contestou o chofer. 

—Moitas grazas por todo. Agardo que volvamos coincidir ao meu regreso.

—Nunca se sabe. Que teña sorte coas súas procuras. Doutro lado da rúa está o bar que lle comentei. Deica logo!

Tirou a súa maleta do garda-bagaxes, e alí de pe observou como o autobús desaparecía. Cruzou a rúa, atravesando a mesta néboa, ata que un neon rosado co nome de Marcho pra Casa impedía calquera equivocación. Abriu a porta e a calor do interior embazou as súas lentes, quitounas e limpounas co pico da camisa de cadros que sobresaía por baixo do seu chaleco de punto negro, e xa vendo as cousas máis claras, inspeccionou o lugar. Só dúas mesas estaban ocupadas: nunha tres paisanos xogaban unha partida de subastado con cartas co logo da antiga caixa de aforros, que ían lanzando, coma nadadoras dun perfecto equipo de natación sincronizada, sobre un tapete verde enmarcado por tres cuncas brancas e un borralleiro perfectamente colocados nas esquinas. Na outra mesa, unha parella, que non deixaba de facerse agarimos, ollaba a televisión acompañada dunha boa colección de botellíns e dous pratos onde só quedaban unhas poucas pipas, mondas e unhas carabuñas de oliva. 

Dirixiuse á barra. Ao acercarse puido ver que o brillante topete perfectamente esculpido que tiña o taberneiro desentoaba co incipiente «cartón» reflectido no vello espello da parede no que xa non se podían ler o nome do coñac que anunciaba ala polos anos 80, aínda que se un se poñía a inspeccionar devagar todas as botella cheas de po que había polos vellos estantes, aínda tan cheos de po coma elas, seguro que podería atopar algunha botella da esquecida beberaxe.

—Boa noite, que desexaba?

—Boa noite, un café con leite por favor. Quentiño, que a noite está fresca.

Deleitouse no primeiro sorbo e sentiu como o seu corpo recuperaba a temperatura. 

—Unha pregunta, aquí na vila hai algún hotel ou pensión? Lois, o chofer do autobús díxome que este era o lugar indicado para preguntar.

—Pois si, nas aforas ten unha casa de turismo rural, na zona da praia un hotel de dúas estrelas, o Vistas ao Mar, e máis preto do porto a pensión do lugar, A Escondidiña, ao final desta rúa, xirando á dereita e baixando topa deseguida con ela. Esa é toda a oferta hoteleira de Vilaningures.

—Pois non é pouca. Irei ver se atopo A Escondidiña entón. Moitas grazas.

—Pois benvido a Vilaningures. Eu son Paco, e vostede?

—Encantado Paco, eu chámome Xan Ninguén.

A cara de Paco mudou ao escoitar o nome, e na mesa o breve silencio que parou a partida pasoulle inadvertido. A parella, allea a todo, alternaba os bicos coas pipas, namentres na televisión Iago Aspas en diferido celebraba un gol bicando o escudo da súa camiseta.

Foi a placa azul cun P e dúas estrelas debaixo da letra a que o alertou de que estaba diante da pensión. Ocupaba esta un edificio de planta baixa e tres alturas, e lindaba á esquerda con outro edificio máis baixo e á súa dereita coa intersección de dúas rúas, a rúa Perdida, onde se atopaba a entrada principal ao edificio, e a rúa Baixamar, dende a que se podían intuír as siluetas dos barcos do porto e cheirar o recendo do salitre, un cheiro tan distinto ao da pedra húmida que ten Santiago, e que o acompañara os derradeiros vinte anos, desde o mesmo día que chegara á capital para matricularse na Facultade de Historia.

O ruído dun Vespino ao pasar ao seu carón, por raro que pareza, tróuxoo de volta ao presente. Na porta, un cartel indicaba «Pull», empurrouna ao tempo que viu un adhesivo debaixo do cartel que poñía: «Para fóra, animal!». Tirou do manubrio e entrou.

—Boa noite, podo axudarlle?

—Boas. Procuraba cuarto para dez días ou un par de semanas inicialmente, ao mellor algo máis de tempo.

—Temos varios libres, con baño compartido na terceira planta 25 euros por día, 150 por semana. Na primeira e na segunda planta teño dous con baño propio: 30 euros por día, 180 por semana. Se queda o mes completo podo facerlle un prezo pechado. Na planta baixa temos sala de TV e comedor.

—Na primeira planta estaría xenial, non son moi afeccionado a subir escaleiras.

—Moi ben, pois precisaría o seu DNI para o rexistro. E a primeira semana por adiantado ou unha tarxeta de crédito para a reserva.

—Aquí ten os 180 euros da primeira semana e o DNI

Namentres a moza cubría o rexistro, coa cabeza inclinada, fixouse en que tiña un pescozo moi longo, cun pequeno lunar preto do queixo, e que a súa media melena escura, case negra, tapáballe a posibilidade de ver a cor dos seus ollos. Logo levantouse e deu a volta para facer unha fotocopia do DNI na impresora. Cando se agachou non puido evitar fixarse que a costura dos petos do seu vaqueiro negro semellaban dous puños pechados co dedo medio levantado. Cando ela deu volta e foi  devolverlle o DNI, non foi capaz de reaccionar a tempo e ela decatouse de cara a onde el dirixira a súa mirada.

—Un carné noviño do trinque, de hoxe mesmo, nunca tal vira, cos chips novos e todo iso.

—Si, tiven a cita pola mañá antes de coller o autobús, non quería viaxar co DNI caducado.

—Aquí ten a chave e o mando a distancia. Cuarto mil e unha noites, é broma, cuarto mil e un, a primeira a man dereita ao subir as escaleiras. Por certo, chámome Xiana, por se precisa calquera cousa.

—Grazas, estou desexando poder ducharme e descansar, foi unha viaxe longa. Boa noite.

Ela pensou, equivocadamente, que o seu nerviosismo final fora porque o pillara mirándolle para o cu. Homes!

O cuarto estaba bastante ben, os mobles xa tiñan os seus anos, pero notábase que o baño fora reformado, aínda que conservaba unha bañeira de boas dimensións, e as xanelas e as persianas foran cambiadas por unhas máis actuais de PVC branco, que daban á rúa Baixamar, cousa que agradeceu, porque dende alí podía ollar o porto que antes soamente intuía e ademais empaparse do recendo mariño que sempre gozaba cando podía facer algunha escapada desde a capital a algún lugar costeiro no que pasar o día entre as praias e os portos. 

Tirou a maleta sobre a cama e comezou a baleirala, foi colocando no armario toda a roupa ordenadamente. Nas perchas colgou as tres camisas, todas de cadros menos unha totalmente negra; dous chalecos azuis de punto e outro negro; e dous pantalóns vaqueiros, un azul clásico como o que levaba posto e outro negro. Polos estantes deixou as tres camisetas brancas básicas, as que poñía para durmir, e catro camisetas negras con diferentes motivos, unha coa cara de Rosalía ao estilo Andy Warhol, outra que poñía Son un Toxo Revirado, outra cun mapa de Galiza con todas as comarcas, e para rematar unha que tiña escrito Le, en letras vermellas feitas con moitas palabras. Como o armario non tiña caixóns, axeitou ao carón das camisetas brancas un feixe de cirolas de varias cores marca Chano, mercados na feira dos xoves, e dous packs de calcetíns negros novos sen estrear.  

Cando rematou coa roupa, na maleta soamente quedaron un portátil, un estoxo negro e dous cadernos, un pequeno, tamaño cuartilla, moi machucado e desgastado, cunha portada que algunha vez foi azul, e que podía ter tranquilamente corenta ou cincuenta anos, e outro máis novo, de tapas negras e relucentes, con separata de tea e goma elástica. Xan colocou todo sobre a mesa auxiliar.

Deitouse sobre a cama vestido, os zapatos quedaran aos pés da cama. Hostia! Os zapatos! Esquecín meter o calzado na maleta! Non tivo tempo nin de enfadarse consigo mesmo, e aínda que excitado polo que sabía que estaba por vir, o cansazo tombouno en minutos e quedou durmido.

1

—Mamá, cóntame outra vez o de papá.

—Xa é tarde filla, e mañá hai colexio.

—Veña, porfa. So cinco minutos. Porfa, porfa, porfa!

—Está ben, pero métete por baixo das sabas. E máis vale que cepillases os dentes, se non, nin contos nin contas!

—Estou agora mesmo no baño lavándoos. 

Blum blum blum! Mamá sorrí namentres escoita os pasos da nena para chegar ao baño antes de que ela remate de subir as escaleiras.

—Xa estou. Dentes limpos e tapadiña.

— Mira que es bonita! Dáme un biquiño, anda.

— Vale, un agora e dous máis cando remates a historia, hahaha — Demo de nena!, Faime un oco, anda, e presta atención: Aquela noite…