‘Post #11497’ vs ‘A fervenza da ira’
Xornada 6. Xosé Duncan fronte a Carlos Vega.
Post #11497
Non sei por que escribo neste foro. Normalmente anoto os pesadelos, ou calquera cousa que me dea medo, na libreta que o doutor me fai levar comigo dende hai uns meses, cando me deixaron saír. Danme medo moitas cousas, pero normalmente sempre podo dar media volta, cambiar de beirarrúa ou buscar un banco onde sentarme e tapar os oídos. Pero cando soño non controlo o corpo e non podo fuxir. Creo que por iso non me chega o caderno, o pesadelo necesito soterralo aquí, de forma anónima, baixo tanta angustia allea.
Sempre é o mesmo lugar. O Río e os nenos. Nunca recordo máis deles que as bermudas laranxas. As primeiras veces aínda me atrevín a buscarlles a cara, pero sempre a esconden entre gargalladas, tirándome auga aos ollos. Ao principio o doutor quería que intentase calalos, por moito medo que me dese, pero acabou ensinándome a nadar.
O Río si que son capaz de recordalo. Ao principio podo erguerme nel pero en canto afundo a cabeza podo ver, moi profundo, as siluetas do pobo asolagado. Ao lonxe podo distinguir o cruceiro da igrexa. Cando me dou de conta levo mergullado un bo cacho e xa non distingo a luz da superficie do refulxir verdello que o tinxe todo.
No soño non me custa chegar ata alí, aínda que nunca aprendín a nadar. Cada noite afúndome máis nesa escuridade na que pensaba que estaba só, pero hoxe vin por primeira vez o Peixe. Ao principio era un punto gris que se recortaba contra as siluetas negras pero nun pestanexo estivo ao meu carón. Xa iso me paralizou o corpo, que notaba inchado do sangue baixo a presión da auga, pero o que me espertou e me ten aquí diante do ordenador, cos xeonllos tremendo coma elefantes dementes, foi verlle a boca, deformada co sorriso dos nenos.
O doutor, cando estiven alí pechado, ensinoume que o Río o tiña entre as orellas, detrás da fronte e baixo os cabelos. Que cando os nenos rían demasiado escapábaseme o Río polas unllas e alí onde más cravase. Que tiña que aprender a nadar nel, pois ao fondo, preto do peito, a auga enche os sentidos e atópome tranquilo. Deixoume marchar cando lle ensinei que xa non distinguía as voces dos nenos, de tan profundo que nadaba.
Pero hoxe atopeinos alí abaixo. O doutor non sabe nada do Peixe, que é capaz de rir igual que os nenos incluso na aldea asolagada, tan lonxe deles. Pero non podo deixar que descubran que non podo nadar máis profundo. Con isto podo aguantar sen ter que volver ao tratamento. O Peixe só me coñece a min e, quizais, se o manteño aquí, busque outro Río. Aínda que os nenos sigan a agardar na superficie, rindo. Se podo volver ás profundidades, onde nada chega, podo controlalos. Tan só teño que aguantar sen durmir, para que non escape desta xaula. Agora mesmo o Peixe está aquí, con ese sorriso cheo de dentes, agardando outra corrente que o leve.
Carlos Vega.
…………………………………………
A fervenza da ira
(Dous)
Aspira, aguanta a emoción dentro dos pulmóns durante un par de segundos e crava as mans no río. Xúntaas coma se fosen a pa dunha escavadora. Expira e bota ao ar o que no seu maxín é unha furiosa fervenza. A súa mirada crúzase coa do seu compañeiro e estoupa a rir.
O peito do outro ínflase e desínchase á mesma velocidade das padas de auga coas que mollan o cativo. Extasíase cos brillos da auga baixo o sol e fecha os ollos, desexando que o inofensivo líquido se converta nunha chuvia afiada.
Imítao e apaga coas pálpebras o mundo que os rodea, mantendo o ritmo guiándose unicamente polo ouvido. Concéntrase en non dar unha desas palmadas furiosas fóra de tempo. Esfórzase en ignorar os prantos do pequeno e non ceder á tentación de soltarlle unha labazada.
Abre os ollos e berra con rabia. O outro fai o mesmo e golpean á vez o terror da súa vítima con impactos de auga e gritos, deixándolle claro que non van parar, que non sairá do río se eles non queren que saia.
Aumentan o ritmo e, a cada golpe, achéganse máis e máis ao cativo. A cada golpe, berran máis e máis alto. A cada golpe, a auga parece ferver e converterse nun torrente de pedras. Achéganse até non se poder achegar máis, e as súas bocas berran a cinco centímetros del.
(Un)
Protexíase a cabeza coas mans e cubría os ollos cos brazos cruzados por diante do rostro. Non os vira chegar. Só escoitara como chapuzaran con forza desde a beira e, no acto, atopárase no medio dunha batalla acuática que el non comezara nin provocara.
O primeiro golpe collérao coa boca aberta e tragara bastante auga. O segundo impediulle tomar aire. Encolleuse instintivamente, como se iso puidese facelo desaparecer, ocultalo dos seus agresores.
Aprendeu a respirar entre ataque e ataque. Neses escasos tres segundos aspiraba con forza, temoroso de que o río entrase pola súa boca e o afogase. Notaba a intensidade do odio dos dous maiores en cada salpicadura. Notaba a súa ira cravada na súa pel. E rompeu a chorar.
A súa mostra de debilidade alentou os depredadores, que berraron para agochar a tímida chamada de auxilio. Os seus gritos semelláronlle o estrondo do mar rompendo contra as rochas.
As ondas eran cada vez máis fortes, máis grandes, máis furiosas. E el estaba atrapado no corazón de todas elas. Xa non tiña tempo para respirar, xa case non había segundos entre unha e outra.
Remexeuse entre a violenta marusía e estirou o pescozo para tomar aire, mais dúas ondas chocaron entre si por riba da súa cabeza e levárono con elas ao fondo do mar.
(Cero)
O silencio pesará coa laxe inmensa do ceo como única testemuña, un baleiro absoluto interrompido polo galope dun par de corazóns desbocados. Mais ningún dos dous volverá ser rapaz de novo, e o outro aboiará boca abaixo na corrente. Un tronco de catro pólas tesas no que ninguén se fixará.
Post #11497
“na libreta que o doutor me fai levar comigo”
entendo por que o autor queria poñer isto, pero queda un pelin raro dito asi, porque a obligacion non é levar a libreta con el senon anotar as cousas. a non ser que teña que levar ESA libreta en concreto en vez da que o prota quereria levar. estaria mellor dicir que o doutor lle fai anotar as cousas ou dicir simplemente que o doutor lle deu esa libreta, asi xa se di todo de forma mais simple.
“aínda que nunca aprendín a nadar.”
isto é un pouco contraditorio co que se di antes.
Ata aqui estame gustando o relato. A narracion flue ben, parece ir lenta pero está contando moitas cousas entre lineas. O ton está ben logrado e un percibe como se forma a intriga en torno ó pesadelo, que sucede nel e que significa.
Cando aparece o Peixe xa hai algo que me fixo ir atrás. Se di que o viu hoxe é que este non é un pesadelo recurrente, sen embargo no incio falase como que si, están o rio, os nenos o pobo.. non entendo ben se iso forma parte sempre dos pesadelos (ata ese momento non o parecía). Por sorte ó final as cousas vanse colocando no seu sitio e a confusion queda aclarada. Está ben que un qeude con ganas de saber mais do que lle pasa a este bo home. Non vou lanzar hipoteses. O relato está ben, gustaríame que o maior desacougo chegase algo antes do final, esa parte onde o doutor lle di onde está o rio fixoseme un pouco corta rollos polo extensa que é e o lugar que ocupa, xusto antes do final, ademais non saquei moito en claro daí.
A ver se lendo os vosos comentarios consigo afondar mais nese rio.
A fervenza da ira
Case morro tentando descifrar qeu sucede no relato. Conseguino gracias á foto. O propio concepto de alongar en 200 palabras o que acontece nunha fraccion de tempo moi breve, a base de adxectivos e dramatizacion da escena, é unha morte antes de nacer. Describir unha accion tan sinxela como unha respiracion ou tirarlle un neno auga a outro de maneira que perda o sentido ten ata mérito. Imaxinome un relato, que digo relato, unha novela, basada nun movemento ocular do protagonista. Non daria tempo na novela de contar que estaba mirando, iso quedaría para o segundo volume. Non é boa idea narrar así. Non funciona. Pode que algunha vez se alineen os planetas e a algunha historia lle sente ben a grandilocuencia e o aspavento de mans, pero como forma de narracion estandar é unha elección terrible. Se os relatos estivesen en orde inversa pensaría que os autores se puxeron dacordo en crear primeiro o trauma (no lector) e despois en mostrar as consecuencias. Metaliteratura involuntaria.
O titulo gustoume. Curto, expresivo, manexa dous conceptos que rara vez ves xuntos (fervenza, ira), pero que se relacionan ben (as fervenzas fan ruido e son furiosas). Por que fervenza non foi un “líquido elemento a temperatura ambiente que en libre albedrio se precipita en caida libre a través dun desnivel importante no monte comunal (adxunto referencia catastral) cunha acelaracion de 9,8 m/s (pendente analise de potabilidade, non chegaron os resultados dentro do prazo de entrega)”? Pois porque fervenza era a palabra perfecta e adecuada para describilo. Autor, bird or devil, que diría Poe, pensa cada frase dos teus relatos como se fosen o titulo de outro e non che pasará isto nunca mais.
Boa tarde. Esta foto foi unha das que mandei eu e creo que inspiraron dous bos relatos. Paso a comentar as miñas impresións dos mesmos.
Post#11497
Un título orixinal e un relato que baixo o formato de pesadelo fainos estar en tensión ata o final. Un protagonista un pouco descentrado que me parece moi logrado. Pero desde que apareceu o Peixe foi perdendo algo de forza. Aínda así gústame o final e felicito o seu autor.
Fervenza da ira
Un relato sublime onde eu entendo que se narra a morte dun dos rapaciños a mans dos outros dous. Felicito o autor porque me parece un xeito moi orixinal de describir a escena da foto xogando con (tres) posibles escenas (teatrais) ou secuencias (temporais). Encantoume e creo que é un dos meus preferidos desta xornada.
O meu voto para Fervenza da ira.
Encántame a foto. Preciosa escolla, Pilar.
Custoume moito máis este duelo que os outros. Ambos relatos son moi intensos e, ata certo punto, ambos me fixeron sentir angustia. Parabéns a Xosé e a Carlos.
Post #11497
Este tamén é un deses relatos duros ao que me custa entrarlles e que sei que teño que ler varias veces. Está moi conseguida a imaxe psicolóxica do protagonista, mais non logrei entrar de todo na historia. Non fun quen de trazar esa liña, recta ou curva, dun principio a un fin.
A fervenza da ira
Gustoume moito a estrutura, que deixa ben claro que imos desfrutar de varios puntos de vista. Non defrauda e maila que se intúe o final dende xa case o principio, a situación fai que se me aumenten as pulsacións.
O meu voto vai para A fervenza da ira.
Boa tarde. Duelo denso este ou só mo parece a min? En xeral hai unha tendencia a tirar polo dramático, pensei que era eu soa, e este duelo é un claro exemplo. Co alegre que parece a imaxe, para dous deles cando menos! Un e outro relato semellan as dúas caras dunha moeda, se en Fervenza o prota non morrera, claro. Quizais se fosen nesa orde, primeiro Fervenza e despois Post #11497 sería máis doada a lectura de ambos. É unha percepción. Parabéns aos autores por arriscar con dúas propostas tan interesantes.
Post #11497
O individuo traumatizado polo experiencia nun río. Un prota depresivo, moito, post 11. 497 eso son 11. 496 post anteriores. Non sei se o número ten algunha razón de ser. Nada e non nada, perdínme entre tanta actividade mental. Sabe o que lle pasa pero dalle medo poñerlle un nome explícito: loucura, ansiedade…. e quizais de aí o peixe. Materializar a dor nalgo ou nalguén sempre o fai máis doado “Non sei por que escribo neste foro” … “ non me chega o caderno, o pesadelo necesito soterralo aquí, de forma anónima, baixo tanta angustia allea” Entón si sabe porque escribe no foro.
O peixe co sorriso dos nenos foi unha especie de transfiguración que me deixou crucificada e parece que ese é o seu maior temor pero no penúltimo parágrafo volvemos ao río. (gustoume moito iso de que o rio a temos entre as orellas e se nos escapa polas unllas) Volven o río e os nenos e o peixe que, esperemos busque outro rio, outro individuo? Non sei se o prota se ve como un afluente da loucura ou algo así. Despois o peixe está con el, creo, nunha xaula. Están os dous? Sen durmir. Pesadelos no Sil. Eu vin a Freddy Krueguer pasar pola pantalla. Gustoume toda a idea de auto exploración da loucura, de como manterse a flote tras experiencias traumáticas e utilizar foros ou calquera xeito de expresión para plasmar dun xeito produtivo a angustia que certas lembranzas disparan. Iso de mergullarse nun mesmo para ver se atopamos peixe ou relato resúltame un lugar coñecido.
A fervenza da ira.
Un relato aparentemente máis claro que o anterior pero cuns primeiros parágrafos densos. Quizáis quedaría mellor comezando coa experiencia individual, non sei? Eu polo menos comecei a entender o relato aí pero claro, rompería a orde numérica. Ten descrición moi logradas e precisas, gustoume moito esta expresión “apaga coas pálpebras o mundo que os rodea ”,”aprendeu a respirar entre ataque e ataque”pero fáiseme demasiado lento por momentos, como se estivese todo o tempo pasando o mesmo a cámara moi lenta. Xa estou no río, xa imaxino o que vai pasar. O final, iso si, está logrado aínda que quizais tráxico de máis, alguén había notar a falta do cativo, digo eu?
Voto por Post #11497 por cuestións de afinidade
Boa tarde! A imaxe nesta ocasión paréceme potente por amosar acción, os dous autores a utilizan de forma correcta nos seus relatos.
‘Post#11497’: Este relato mantén o interese de principio a fin, e malia resultar algo confuso ás veces, entendo que tamén o protagonista así se debe sentir, dalgunha forma explorando a loucura nesas imaxes oníricas e ese final inesperado e impactante. Desfruteino.
‘A fervenza da ira’: Neste caso gústame a linguaxe, pero non tanto a estructura da historia. Imaxino que está así feita para que se note a escalada de tensión, pero penso que resulta excesivo.
O meu voto é para ‘Post#11497’.
Boas. O último, coma case sempre. Veño votar porque prefiro iso a pelexarme co último relato… Encantoume a foto, tremenda e fermosa captura dun momento. É curioso que unha foto tan feliz levara aos autores por uns derroteiros tan escabrosos e intensos.
“Post #11497”. Gustoume o relato pola paranoia que transmite. É un relato de sensacións e imaxes moi perturbadoras. O ritmo lento, pausado e onírico fanlle moito ben. Xa me gustaría ter conseguido algo tan acuático no meu anterior relato. Gustoume bastante a verdade. Poida que o do peixe non remate de quedar todo o ben que debera. Igual lle fose mellor outra imaxe para seguir mantendo o ton, un afogado ou algo así. Non me gustou demasiado o título, e penso que o feito de que sexa un post non aporta demasiado.
“A fervenza da ira”. Paréceme un bo exercicio de estilo, intentando capturar o que fixo a foto, un instante. Gústame sobre todo a estructura, neses tres pases con tempos distintos. O título e algunha das imaxes tamén están bastante ben. Non me gustou o ton en xeral. Tampouco dei empatizado demasiado cos protagonistas, ao mellor por estar tan definida a acción no canto das persoaxes. Creo que tamén me pasou factura o feito de mirar antes a foto un anaco e quedarme a rir coa festa que teñen montada esos nenos… costoume moito meterme nesa escena de violencia posterior, pero iso xa só é culpa miña (inda que da para debatir o efecto que pode ter unha foto nun relato e viceversa).
O meu VOTO vai para “Post #11497”.