‘Preme calquera botón’ vs ‘A garda’
Xornada 4 da Liga da Primavera 2022. Duelo entre Fran Fernández Davila e David Botana.
Traba: O relato debe estar escrito en segunda persoa.
Preme calquera botón
David Botana.
Pantalla de presentación en cores apagadas. Estilo retro-gaming. Aparecen as personaxes enfronte dun mercedes nun fondo campestre. Crítico de literatura escasamente balsámico, candidato ex-presidencial, escritor fóra da Galaxia. Elixes o último porque leva o teu peiteado. Seleccionas idioma galego e automaticamente axústase a dificultade en ultra. Comeza a partida, diante túa unha páxina en branco. Miras o correo, tes que escribir seis relatos curtos para dentro de dous meses. Aparecen varias opcións, decídeste por, «Hai tempo». Iso lévate ao último día sen nada escrito nin pensado. Ademais agora os relatos teñen trabas e condicións. Novas opcións, escolles «Masturbarse». Aparece un navegador, nel hai unha pestaña na que se le, «Trimestre xaneiro-marzo», aí atopas a selección completa de incunables porno do internet que cribaches pacientemente durante aproximadamente o ciclo vital dun gato de animalista. O primeiro vídeo é o de «Blind MILF fucks her friend with strap-on while she sucks her boyfriend until she cums hard». O xesto de éxtase da invidente faite pensar en Deus. De entre os camiños que se abren só podes seguir, «Escribir sobre o sentido da vida». Fas un relato con final sorpresa e sénteste sucio. «Nivel 1 superado». A pantalla en branco de novo. Agora decídeste por «Relerte». Dás un longo paseo por tempos mellores e sentes unha fonda tristura. Desta vez toca «Escribir algo triste con diálogos e poida que algo meta». «Nivel 2 superado». Non che está a gustar o xogo, pensas que nunca che gustou realmente. Sentes certa frustración porque non volva aparecer o de masturbarse dentro das opcións. O marcador do tempo ponse en vermello, quédanche catro niveis aínda e apenas tempo. Decídeste por «Introspección». Arrepínteste no momento. Que te trouxo a este xogo? Tes moitos sen estrear na túa carteira dixital e outros tanto collendo po nos estantes. Por que, ti que non tes tempo a nada, decides pasar esta madrugada só contigo mesmo, coa ansiedade, coa inseguridade, co noxo e coas dúbidas? A traba é a da segunda persoa. «Relato sobre isto de escribir» titilando na pantalla e, claro, xa non les todo o demáis. Escribes algo que igual xa está escrito cen veces, pero intentas que teña a persoalidade suficiente como para que non cante demasiado. «Nivel 3 superado». Ris, non está a ir demasiado mal despois de todo, este xogo é coma un Souls, rodas, cobres, morres cen veces, e o Celta segue sen subir. A pantalla anuncia un bonus, dobróuseche o tempo porque liches mal a data de entrega. Suspiras aliviado e buscas inmediatamente algunha pestana que poña «Hai tempo». Non a atopas por ningures, pero unha chama a túa atención, «Continuidade». Premes coma un gato. «Es unha merda, non me podes eliminar. Devólveme a miña familia». A pantalla escintila, as letras glitchean, a música distorsiónase. Colles medo, intentas cerrar o xogo, pero o ordenador non responde. Na pantalla en branco da seguinte fase vanse sucedendo as letras. Comezas a ler.
A garda
Fran Fernández Davila.
Vés á miña casa [chof], despois de afundirme a lancha [chof], énchesme a praia de paquetes [chof], a area de coca [chof], saltas o meu valado [chof] rebozado coma unha castañeta [chof], písasme o can [chof], crébaslle unha pata [chof], entras a berros na festa [chof], dáslle un bico ao alcalde [chof], méteslle a lingua na orella [chof], tócaslle o paquete [chof] ao bispo [chof], os ollos abertos e encarnados [chof], cantas un salmo [chof], o nariz sangrando [chof] de sorber fariña [chof], que che dá alerxia, comentas [chof], e logo paras [chof], e pides unha de reguetón [chof], e vas para a piscina [chof], tiras cervexa na piscina [chof], mexas na piscina [chof] por riba da xente na piscina [chof], dende o trampolín [chof], na cabeza do meu compadre [chof], e o delegado do goberno [chof], e logo baixas os pantalóns [chof], o neopreno branco de farlopa [chof], e dás a volta [chof] e fas de ventre [chof] na miña piscina [chof] chea de xente [chof], ti e a túa amiga [chof] facedes de ventre na piscina [chof], que dis que non é a túa amiga [chof], que era unha garda civil [chof], que estrelou a patrulleira [chof] contra a lancha, [chof] que te seguiu até aquí [chof], á miña casa [chof], vés á miña casa [chof] e tráesme a Garda Civil [chof] cando dou unha festa [chof], a miña muller detida [chof], a miña filla detida [chof], o Toby na canceira [chof] coa pata rota [chof] e aínda me preguntas por que [chof], por que o burato [chof], por que esta pa [chof], por que [tap], por que [tap], por que [tap], por que te escollería a miña filla [clonc].
Outro duelo moi desparello. Os dous son bos relatos, pero é que hai un…
‘Preme calquera botón’
Na miña opinión este é o mellor relato do que levmos de torneo e coido que estará dentro da antoloxía que fagamos de entre todos os publicados nestes anos, se é que tal antoloxía se publica, que espero e desexo que si.
Para min este é un caso práctico de que as trabas axudan a potenciar a creatividade. Que é posible que o autor deste relato chegase ao mesmo resultado sen trabas? Pois claro, pero a necesidade de adaptarse a unhas regras desembocou nesta marabilla. O uso da segunda persoa é perfecto. Empata co mundo dos videoxogos e, igual que fixera Sabela González na liga do outono pasado, coa serie ‘Escolle a túa propia aventura’. Nesa materia prima forxa o autor o seu aceiro e logo chega ao cima poñendo a foto ao servizo do relato. Hai ritmo, hai poética, hai evocación, hai complicidade co lector; pero sobre todo hai autenticidade. Nestes torneos, pola súa propia natureza, finximos moito. E en moitas ocasións vese demasiado o artificio. Non ten nada de malo, pero de cando en vez agradécese un relato que latexa, coma este, onde os clixés están do outro lado da pantalla, coma o fondo da historia, pero sen amarrala. Porque a historia vai da vida, das súas pequenas miserias. O autor foi valente e coido que o risco lle pagou a pena, porque produciu esta pequena marabilla. A min recordoume ‘La novela luminosa’, de Mario Levrero, pero en formato cativo, nun concentrado de sensacións cruzadas baixo a sombra das olladas dos catro personaxes que nos miran a todos desde esas ruínas de Irlanda.
‘A garda’
A piques estiven de poñer ‘Chof’ no título, porque ao rematar a lectura, para min, quedan máis na memoria as onomatopeas ca as demais frases. Este relato ten graza, un excelente ritmo (os bordóns das onomatopeas séntanlle moi ben) e por momentos o ton humorístico está moi logrado (rebozado coma unha castañeta). Coido que lle sobran algunhas frases (o do can deixaríao en dúas, tamén outras referencias), e interésame máis como exercicio sobre o ritmo que como relato con interese máis alá dunha lectura rápida e unhas risas. Porque no fondo todo o seu valor está na incógnita sobre o significado do chof. Que non é pouco. Aquí pasou o contrario ca no relato, desta mesma xornada, ‘Retiro dourado’. Se alí competían unha trama moi ben deseñada e un universo autónomo e orixinal, neste caso hai un universo moi convencional (a referencia cinematográfica ocúpao todo: Airbag, Casino…) e un recurso expresivo ao alcance de calquera (recordoume o Batman televisivo). E con iso amasou un pan que dá para alimentar.
Tema á parte é o uso da segunda persoa: este é un narrador en primeira persoa que converte o seu interlocutor en protagonista da acción, pero que incluso no argumental acaba subordinado ao narrador (acaba cavando a propia tumba porque llo manda o narrador, o caesar augusto da historia).
Voto por ‘Preme calquera botón’.
Preme calquera botón
gran idea o do link a youtube, a musica acompaña o relato moi moi ben.
O concepto do relato xa é a ostia. O autor úsase como protagonista nunha ficcion figurada usando a 2º persoa, co cal o protagonista-autor pasa a ser o lector.
A skin dun xogo retro funciona de marabilla, cadra ben co torneo. Non vou facer spoilers do argumento en si, creo que todos veremos nel o que hai que ver. O unico que mudaria é que é o Depor o que segue sen ascender.
gustame esa estruturacion cronoloxica do relato, parece que sucede todo seguido nun tempo indeterminado, está moi ben fiado, tamen foi boa eleccion presentalo en bloque.
O final abre a porta ó seguinte nivel/relato. Isto é como unha novela por entregas, como unha serie do amazon prime (son demasiado pobre como para citar outras plataformas) da que sae novo episodio cada semana. Toca continuidade na seguinte? Recuperaremos algunha das personaxes de relatos anteriores? Semella que si. Xa me tarda en chegar o xoves.
A garda
Chegou un momento no que deixei de ler os “chof”. Pero creo que está ben, non están aí para lelos, non os quitaría, teñen a sua funcion mais aló da onomatopeia. o concepto do relato está ben, ten humor e unha estrutura orixinal. Ó mellor o que lle sobra é historia, curiosamente. Hai moita informacion, moitas accions, que se superpoñen, que xa non suman. xa da igual se lle tocou o paquete ó bispo ou se lle sangra o nariz. un perde demasiado rapido a perspectiva do que é grave e do que non. É case como se o propio narrador, en 1º, estivese poñendo da sua parte para facer o chiste, como cando un se fai o enfadado cun cativo. E iso resta moito, porque xa non o cres. Necesitas o esperpento, si, pero ten que ser mais autentico, mais inconsciente (se é narrado en 1º persoa). Non pode dar a sensacion de ser un enfado finxido, non pode dar a sensacion de que o propio narrador axuda a facer o chiste para que o lector ría.
O final está ben. Se fose un micro de 100 palabras seria un relato redondo.
Voto por Preme calquera boton. Apuntou alto e deu no cravo. A sensacion ó lelo é única e irrepetible.
Boas.
Coido que os dous relatos teñen a súa miga.
“Preme calquera botón” sitúa ao lector ante a posibilidade de se ver como un escritor e a xeira de escribir como un video xogo no que ir cumplindo etapas, marcando fitos. Neste sentido a actitude vital da personaxe está construída de acordo aos moldes da competición, e insire a creación de relatos en marcos paisaxísticos e psicolóxicos propios, mesmo utilizando a caída na ludopatía. Tal e coma as personaxes con dependencias, o contacto do protagonista coa realidade é prácticamente nulo, criándose un universo pechado que se autoalimenta como única forma de se soster. Ese creo que é o seu fallo. Tampouco me acaba de convencer a linguaxe, hai algo aí que sinto como que renxe. Non sei, acaso ese narrador omnisciente sexa omnisciente de máis…
“A garda” é moito máis divertida, aínda que ten demasiados “chof!” que fan supoñer unha ambientación acuática que funciona ben na lectura pero non acaba de entroncar na liña temporal do relato. Coido que este, o descoido da liña temporal, é o principal defecto do relato. O nivel de parentesco do protagonista co narrador xustifica que puideran producirse todos os excesos anteriores no marco da “festa” podendo entender o uso do eufemismo “facer de ventre” como unha inserción do narrador nas súas pretensións sociais, un tanto conflictivas con ese final tan “pequena empresa familiar” que marca o tono e o ritmo de toda a historia.
Voto por ” A garda ” porque me divertiu máis e porque encontro ao narrador máis coherente coa historia.
‘Preme calquera botón’: Paréceme moi conseguida a relación do proceso de escrita co videoxogo e o uso da segunda persoa para converter ao lector no escritor. Pero pode que sexa máis unha cuestión de gustos, o recurso de usar o propio torneo na trama non me acaba de convencer, sempre me leva a pensar nunha falta de ideas máis orixinais.
‘A garda’: Pode que tamén aposte por cambiar algunha das frases, pero tampouco atopo ningunha que moleste en exceso. Divertiume o estilo, e pareceume un relato moi áxil.
O meu voto é para ‘A garda’.
Moi boa xornada esta. Creo que ambos relatos souberon darlle un bo uso, tanto á imaxe como á segunda persoa.
Preme calquera botón gañoume dende o inicio, coa inspiración tan clara na música. Semella que o autor a escoitou mentres redactaba ao relato. Encantoume como encadea o ritmo e como somete tanto á traba e a foto á súa necesidade e non o relato ás trabas. Algunha vez pensei no de conectar os distintos relatos ao longo da liga, pero isto está a un nivel superior. Plasma con naturalidade a necesidade coa que creo que nos identificamos todos. Penso que o segredo para que un relato perdure despois da súa xornada é isto, superar as fronteiras das trabas e convertelos en accesorios da súa propia personalidade. As referencias funcionan ben e xuntan todo o texto.
A garda fíxome pensar no complicado que é encontrar unha onomatopea axeitada para un momento, e máis cando vai ser usada como marcador constantemente. Dálle un toque cómico que casa moi ben co ton xeral do relato. Algunhas imaxes están ben escollidas e o trato da segunda persoa consegue involucrar ao lector, que por moito que sexa manido, non deixa de ser complicado de conseguir. Tece unha ambientación case que cos chof tan só. Gustoume como exercicio de estilo.
O meu voto, por esa vea de personalidade e esa conexión coa música, vai para Preme calquera botón.
Ves estes duelos de segunda persoa coma un marciano un partido de baloncesto. Pregúntaste por que carallo algúns escollen tirar ao aro cando é máis fácil quedar coa pelota e vendela en Wallapop. A túa humildade estadística dicta que si, que es un marciano, porque es o único que non lle ve a ganancia a coller un relato en terceira persoa e engadirlle eses. Entón flaxélaste, imprimes os comentarios de Biosbardia e sostéñelos cos brazos en cruz. Conxugas un millón veces…
Cuando despertó el dinosaurio seguía ahí
Cuando desperté el dinosaurio seguía ahí
Cuando despertaste el dinosaurio seguía ahí
Cuando despiertas el dinosaurio sigue ahí
Que fas?
pero ti non te sintes interpelado, búfate que un relato te interlapele cando estás sentado a tomarlle algo en Medina Cydonia, porque es un marciano e non atopas o botón do play, pregúntaste entón se te pasarías co trago e compraches, sen darte conta, unha lavadora, e estás a ler as instrucións…
e cando espertas, o dinosaurio segue ahí falándoche nunha innecesaria segunda persoa con acento circunflexo porque queda máis bonito, e lémbraste do gato Jinxx: mardita’ democracia, e do conto aquel do tipo que gaña unha pelexa de cans cun can-codrilo con orellas postizas, probablemente de elfo, ninguén pode vencer un crocodilo con orellas postizas, pensas, pero o relato de Botana non é un crocodilo con orellas postizas, non?, pregúntaste en marciano, e contestas non, que en marciano significa non, o can-codrilo era Sol escuro, Preme calquera botón é unha moto, pasouche por riba unha moto,
varias veces.
Parabéns, Botana.
Por fin fixeches un relato ben feito en segunda persoa 😛
Non é tal. É un relato en primeira re-conxugado. 😉
Iso é o que pensas ti, pero para nada é así. Como científico sabes que calquera observación modifica o obxecto.