Rolda exprés por un posto en cuartos no grupo C
Tras a fase de grupos deuse un triplo empate polo segundo posto no grupo C entre Leticia Goimil, David Botana e Diego Casal. Velaquí os seus relatos. O que teña máis votos pasará a cuartos de final. A imaxe foi escollida polo outro membro do grupo, Fernando Fernández Davila.
A porta verde
Diego Casal.
Dende que teño memoria, o taller de meu pai sempre foi unha obsesión para min. Os sons e ruídos alí orixinados transformábanse, no meu maxín infantil, en melodías ateigadas de misterio e emoción. Porén, tiña totalmente prohibido atravesar aquela porta verde baixo ningún concepto. Meu pai afirmaba necesitar estar só para concentrarse, para que as súas ideas fluísen. Un cativo non faría máis que molestalo. Eu aseguráballe que non sentiría a miña presenza, que sería como se non estivese. Mais non había maneira de convencelo.
A miña teima non parou de medrar co tempo. E iso que descoñecía o tipo de mecanismos creados por meu pai. Cando saía do taller con algún deles listo para entregar, sempre o levaba xa metido na súa correspondente caixa. Ás miñas insistentes preguntas respondía cun parco: “cousas demasiado complexas para ti entenderes”. Mais do que si me decataba era da importancia das súas creacións. Pola rúa a xente parábao cada pouco para saúdalo cunha mestura de respecto e admiración. “O seu último invento foi incríbel!”, “nunca cousa tal viramos”, “como se lle ocorren tales marabillas?” eran algunhas das frases que adoitaban dicirlle mentres eu tentaba discernir, con escaso éxito, nova información deses comentarios.
Á fin, como non podía ser doutro xeito, chegou o día no que decidín desvelar aqueles segredos tanto tempo agochados. Agardei esperto ata que as badaladas da igrexa sinalasen as tres e achegueime o máis de vagar que puiden ata o cuarto de meu pai. Escoitábaselle o forte roncar dende fóra, así que arrisquei e abrín a porta. Os gonzos fixeron tanto ruído que quedei case sen respiración. Meu pai farfallou algo en soños pero deu a volta e continuou durmindo. Colgada dun dos postes da cama estaba a chave do taller que durante o día non quitaba do pescozo. Achegueime con decisión, collina e dirixinme ó taller. Diante da desexada porta verde e coa chave xa na fechadura, asaltáronme as dúbidas. Sempre fora un cativo moi guiado e aquilo non era propio de min. Porén, sentín un último impo de afouteza e xirei a chave.
Tiña razón meu pai. O meu coñecemento infantil era demasiado escaso para comprender aquelas máquinas. Ademais, a meirande parte semellaban a medio facer. Había pezas, materiais e ferramentas espalladas por todas partes. Esferas de madeira, tubos metálicos con cristais de aumento, reloxos de todo tipo… Todo o que alí había parecía case máxico.
Si semellaba rematado o trebello que máis chamou a miña atención. Ó seu carón, agardaba xa por el a caixa onde ía ser gardado. O mecanismo consistía nunha especie de combinación de pequenas esferas. Estas, sostidas por arames, uníanse a unha esfera dourada situada no centro dun círculo metálico gravado con moitos números. Xusto cando non me puiden resistir e estaba a fedellar nel, sentín entrar a meu pai.
—Moito demorou en impoñerse a túa curiosidade —díxome cun enorme sorriso.
………………………………………….
Cona! A unha xa! E iso que é? Un astrolabio?
David Botana.
Non, non vai ser, parecen planetas. Quen dixo César que mandara a foto? Fran, non? Que cabrón, co boíño que parece. Iso serán os seus pés? Eu quería facer un relato ben porco e con isto non hai maneira. Igual ata levaba o voto de Ariza, despois do que dixo da súa dieta. Céntrate! É un sistema solar, pero ten métrica, iso é algo técnico. Algo ben feito, alemán, vello. Un sistema solar… se me saio pola tanxente podo facer calquera cousa. Un de ciencia ficción! As distopías aquí arrasan. Ten que ser algo que lle guste a todos, algo que teña emoción. Nesta edición manda o corazón. Mira o Bilardazo do Ugarte, o Morrer do Marcos, a Néboa do Fran… Que cabrón o Fran. Deiuxounos os tres aquí tirados na cuneta, pasou polo grupo como un furacán. Que tamén, vaia grupo! Non sei como sigo en pé. E despois, rolda exprés! Un relato sobre algo que parece un astrolabio pero non o é; nun día. Voume poñer un Chivas, que carallo! As dúas e media… e só teño este quencemento de dedos, a palla de antes de escribir. E se mando isto? Sobre a foto vai… cento noventa e sete palabras, coidao. Vanme cuspir na cara virtual. Inda que a metaliteratura adoita gustar. Fervenza plantou moita cara co seu… isto sería… unha «homenaxe». Cona! Estou a retomar o «pequeno obradoiro de plaxio»! Ademais cito peña, iso é voto asegurado. Ao mellor funciona. Dios… é que non se me ocorre nada. Un día…. tas de coña, César? Pero non ten miga, non hai profundidade máis alá da miña frustración. Non podo. Ao mellor se meto algo máis, algo…
—Que fas?
—Estou co dos Duelos. Tardou en durmirse?
—Estaba morta. Hoxe non parou.
—O Señor Mono mais eu damos fe.
—Estás bebendo?
—Si. Teño que mandar algo mañá e o té verde non fai baixar as musas.
—Tampouco sobe o ácido úrico.
—É medio vaso augado. Para coller alento de escritor.
—A ver a foto? Iso que é?
—Google dime que calquera cousa menos un astrolabio.
—Xa tedes moral, coa que está a caer.
—A min vénme ben, así sáenme os pulmóns carbonizados de meu pai da cabeza.
—Ei… Estás ben?
—Estou. Inda que cando soa a canción esa do anuncio de Vodafone véñenme ganas de chorar. Non sei por que.
—Ser é bonita, e ti moi de choromicar…
—Iso é un golpe baixo.
—Non mereces outros. Quiiita, anda. Vamos durmir.
—Sabes como se baixan ben as musas?
—Non vai colar.
—Bueno… Miramos un cacho como dorme?
—Veña. Hoxe chamou moito por Mina.
—E o que lle queda. Miña pobre.
—Moito lle acorda.
—Xa sabes. As avoas son o sol arredor do que orbitan os sistemas familiares da nosa terriña… Cona!
—Que?
—Que te quero.
—Non vai colar.
……………………………………………………
Incompleto
Leticia Goimil.
O universo é demasiado complexo, demasiado insondable, demasiado demasiado para ser representado nun modelo físico. A pequena reprodución metálica do sistema solar que ten diante está incompleta; nin tan sequera inclúe a Urano e Neptuno, moito menos a Plutón. Porén, bástalle para facer os seus cálculos.
As ecuacións que se amorean nos seus cadernos carecen desa elegancia proverbial da que os matemáticos falan. Os números non parecen brillar nin encaixan entre si coma anacos dun crebacabezas cósmico, senón que reptan polas follas nun bosque impenetrable de fórmulas. O fío da cordura que o mantén atado ao mundo real tórnase máis feble a cada paso nesa maraña, mais non ten opción.
A xente pasea ao seu redor polo museo, deixando unha estela de murmurios insubstanciais. «Ese é, o que che dicía», «Sempre está aí, mirando ese traste», «Chámanlle “profesor”. Ninguén sabe como se chama». Se non estivese tan concentrado, podería rir. Un nome. Que pode importar?
—Átomos e espazo baleiro, todo o demais son opinións —musita para si sen despegar a vista das formas que xiran en torno a un sol dourado de latón.
A meirande parte da xente fuxía da fría lóxica. Non queren saber que as súas vidas, os seus sentimentos, poden ser explicados. Din que hai algo máis. Buscan sinais, tomando as variables que lles conveñen, sexan relevantes ou non, e obviando as que os incomodan. Sempre lle volvía á mente Mariela xurando que o amaba porque non podía vivir sen el. Coma se tivese algo que ver. A el, non obstante, reconfórtao. Despois de tantos anos entre números, atopara unha vía entre a confusión.
No comezo do seu periplo, os datos sepultárano, a súa vida parecía chea de vectores sen dirección. Ata que atopara esa miniatura chea de ocos que, porén, avanzaba con precisión. Todo estaba conectado pero, dependendo do que un buscara, podía illar o primordial. Esquecer o ruído.
—E que graza ten así? —pregunta a voz de Mariela. O seu rostro, suavizado coa pátina sepia do recordo, reflíctese no cristal da vitrina—. Cres que atopar todas as respostas te fará feliz?
El pestanexa unha vez, dúas.
—Esa nunca foi a meta.
A muller do vidro sorrí con tristura, pero o profesor xa non a ve. Non así. Ante os seus ollos todo son números, regresións que trazan a curva dos seus beizos e calculan o momento en que a oxitocina deixou de ser suficiente para mantelos xuntos. Volve a mirar para o pequeno sol dourado e velaí está. Todo o que buscaba. Ten a resposta diante, ao alcance da man, pero as súas mans xa non son mans; as contas que o conforman escorregan sen pel que as conteñan. Disólvese no aire mesturándose co todo, atopando e perdendo todas as pezas que lle faltaban e que sempre estiveran nel.
Pola mañá, fronte a vitrina, xa non hai home. Só un espazo baleiro xunto a un bolígrafo e un caderno ciscados no chan.
Moi bos relatos, sobre todo para un único dia de prazo.
A porta verde sóubome algo a pouco, está ben escrito, pero non me acaban de encaixar as frases do pai, e a historia non me da tanto como o resto.
De Cona! A unha xa! E iso que é? Un astrolabio? está moi ben logrado, e as metareferencias, polo menos ao meu parecer, seguen entrando ben. O dialogo esta tan ben que me fai dubidar se non estará calcado. En calquera caso, parece un bo relato co que pasar o rato.
Incompleto sorprendeume porque non esperaba una historia que se desenvolvese tanto nesta ronda rápida. Para as voltas que lle da ao tema, non sae mal parado e coido que foi a que mais me gustou.
Por ese xiro final e o interese que me suscitou, o meu voto vai para Incompleto. Parabéns aos autores por este esforzo extra do que, eu, polo menos, non creo que fose capaz de salvar con tanta calidade.
Parabéns aos tres autores. Sairon con éxito dunha situación ben complicada. Por suposto, aos tres relatos lles viría ben un cepillado, mais en 24 horas máis non se pode pedir.
O meu voto vai para A porta verde. É unha historia simple, mais que esta tratada con bastante lirismo e ten un xiro final que me gustou moito.
Sempre é todo un desafío escribir unha historia nunhas poucas horas e coa dificultade engadida de cinxirse a unha imaxe concreta como motivo de inspiración. Así que parabéns a Leticia, Diego e David.
A porta verde
O autor ou autora optou por unha estrutura clásica. E penso que funciona ben como exercicio narrativo para practicar a creación de escenas de intriga. Pero coido que o final é un pouco bluf. Cando preparas un texto para que haxa unha apoteose final, cando introduces drama, suspense e chaves e portas e segredos, a resolución ten que estar á altura porque se non o lector pode pensar que foi vítima dun calote. E noutros relatos hai posibilidade de esquivar ese final tan protagonista pero neste coido que é imprescindible que ocorra algo máis aló dun sorriso.
Cona…
Hai dúas partes do relato e coido que son como mundos paralelos. Persoalmente, tería prescindido de toda a primeira parte e centraríame nese diálogo tenro, cheo de elipses, realista pero poético. Moi ben fiado. Coido que tiña material suficiente para construír unha narración xeitosa. Non sei se con ese texto chegaría o autor o autora ás 150 palabras, iso si.
A primeira parte é un monólogo interior gracioso, metaliterario, metabiosbardiano, un tanto homenaxe ao relato ‘Noitebra’ e con referencias ao primeiro torneo de duelistas no que houbera polémica pola decisión de Lois Z de aproveitar o universo doutros relatos para construír o seu. Unha afouteza que lle custou o título.
Aproveito para dicir que cada torneo ten a súa polémica. Esperarei ao final deste para ver cal se impón.
Incompleto
Outro relato con estrutura clásica e oficio para as técnicas narrativas do relato psicolóxico e para converter en palabras as emocións a base do leit-motiv da imaxe. O autor ou autora fixo un traballo moi complexo para unhas poucas horas e demostra que hai un narrador ou narradora potente detrás. Do meu punto de vista sobran adxectivos (fría lóxica, elegancia proverbial, bosque impenetrable…) pero coido que é un gran relato. Ao seu autor ou autora pídolle que entenda que aínda que non vote por esta historia, me gustou moito.
Voto por ‘Cona…’
Parabéns ós autores. Os tres relatos son moi interesantes. Nótase a saber facer.
Presotume moito A porta verde. Tocoume esa distancia, só aparente, entre pai e fillo ou filla.
Con …Un astrolabio? teño sentimentos contraditorios aínda que, iso si, rin moito. Sempre me gusta ver audacia no que leo.
Incompleto paréceme o texto máis traballado dos tres e por iso lle dou o meun voto.
Parabéns para as tres plumas.
A porta verde
Gustáronme varias cousas deste relato. A principal é que conseguiu armar unha historia sen recurrir a estridencias. É un neno que ten curiosidade por ver o taller do pai, este non lle deixa entrar e ó final resulta que o xogo era a ver canto aguantaba o rapaz a curiosidade. É un argumento que ó mellor moitos descartaríamos por parecernos pouco impactante. E en cambio funciona perfectamente, esa tamén é unha leccion á hora de pensar en ideas para un relato.
En canto á execucion, necesitaría unha poda. Algun exemplo:
“Un cativo non faría máis que molestalo.”
Esta frase non só un autoresumo do que se acaba de dicir, é que ademais parece posta para despistar ó lector, xa que a razon non era esa. Nin sequera é unha frase do pai (está en condicional), é un pensamento elaborado a posteriori polo prota.
“E iso que descoñecía o tipo de mecanismos creados por meu pai”.
esta frase quedou rara. Tamen a quitaría. A mellor forma de mostrar que non coñece os “mecanismos(?)” creados polo pai é que non fale deles, ou os mencione indirectamente, como fixo a través das louvanzas dos clientes.
Son detalles pequenos, pero unha boa execucion (que moitas veces consiste en quitar palabras sobrantes, nada mais ca iso) é clave para poder disfrutar da historia, sobre todo historias coma esta.
Cona! A unha xa! E iso que é? Un astrolabio?
Un relato metaliterario coma este xa é complicado de analizar, e se encima ven cargado de referencias ó torneo, inda mais. Este relato é unha bomba intelixente, toca moitos puntos guays, é consciente de que o fai, dínolo na cara e inda así funciona porque da exactamente o que promete. Empeza cun monologo hiperrealista cando esperabamos unha ficcion e continua cun dialogo “calcado da realidade” que o autor quere facernos pasar por improvisado. Colará?
Paréceme unha pequena obra de arte experimental, xa dixen noutro coment que en literatura arriscar é seguir escribindo como hai 200 anos. Probar cousas novas está ben. E ademais paseino moi ben lendoo. Creo que funcionaría tamen fóra do torneo. Animo ó autor a que faga a proba e llo de a ler a alguen de fora do torneo, mellor xunto con algun outro a modo de “relato control”. E despois que nos conte o resultado.
Incompleto
Concordo con outros comentaristas en que a historia deste relato ten gancho. E non me parece doada de executar tampouco, talvez por iso non me acabei de sentir comodo co narrador. Un exemplo:
“O universo é demasiado complexo, demasiado insondable, demasiado demasiado para ser representado nun modelo físico. A pequena reprodución metálica do sistema solar que ten diante está incompleta; nin tan sequera inclúe a Urano e Neptuno, moito menos a Plutón.”
este é o inicio do relato. Agora vou cambiar de orde as 2 frases:
“A pequena reprodución metálica do sistema solar que ten diante está incompleta; nin tan sequera inclúe a Urano e Neptuno, moito menos a Plutón. O universo é demasiado complexo, demasiado insondable, demasiado demasiado para ser representado nun modelo físico.”
Que conseguimos con isto? Introducir ó protagonista (“ten diante”) antes (e de forma secundaria tamen introducimos a info de uqe estamos ante un narrador omnisciente). Así, a seguinte frase interpretamola como un pensamento do prota, en vez de como unha opinion do narrador (que nese momento non sabemos nin se existe). Hai que situar ó lector o antes posible. Que narrador usas, quen é o prota e o seu nome, que perspectiva se usa, a actitude do narrador, o xenero do prota.. todo isto hai que introducilo sutilmente nas primeiras frases e nunha orde que non xere equivocos.
Seguindo co narrador, pareceume demasiado invasivo. Quítalle protagonismo ó protagonista.
“A meirande parte da xente fuxía da fría lóxica. Non queren saber que as súas vidas, os seus sentimentos, poden ser explicados. Din que hai algo máis. Buscan sinais, tomando as variables que lles conveñen, sexan relevantes ou non, e obviando as que os incomodan. Sempre lle volvía á mente Mariela xurando que o amaba porque non podía vivir sen el. Coma se tivese algo que ver. A el, non obstante, reconfórtao. Despois de tantos anos entre números, atopara unha vía entre a confusión.”
aqui repitese o esquema de antes. Primero o narrador da a sua opinion sobre a vida e sobre a xente (ese “fuxía”, cando despois ven todo en presente, tampouco axuda a situarnos) e despois fala do fisico. De novo eu poría antes a parte do prota e despois a reflexion. E habería que revisar os tempos verbais para que sexan consistentes coa perspectiva do narrador.
Penso que se se arreglan esas cousas pode ser un gran relato. O titulo tamen me gustou.
Arriscar é seguir escribindo como hai 200 anos?
depende de quen vaia xulgar o texto, claro.
Non entendo. Dis que hoxe en literatura o arriscado é escribir como hai 200 anos?
quería darlle a volta ó concepto de risco que se ten normalmente. Digo que ser conservador é arriscado porque quero premiar a valentía. A veces sae mal, pero incluso neses casos queda no lector un pouco novo. Pastiche, Paratha e Noitebra perderon os seus duelos e inda así voume acordar mais deles que da maioría dos relatos dos demais. Quedoume unha moi boa imaxe de Miguel como escritor. Tamen limos moitos relatos clasicos no torneo, algúns espectaculares. Alguns dirían que os seus autores “non arriscaron”, pero claro, é moi facil dicir iso cando o relato é bo. Se escribes un relato conservador e sae mal, ser conservador non che valeu de nada.
En fin, non era a miña intencion defender o concepto de risco nun debate, só o repetín para que a xente non se apoltrone e se anime a probar cousas, mellor dito, a inventar cousas e a equivocarse de maneiras diferentes á de sempre.
Falo do torneo e da miña opinion, non do concepto de risco na literatura actual.
Boas, Lois, son a de “Incompleto”. Non vou defender que o relato esté perfecto, porque fíxeno en menos de 3 horas e non daba para máis (houbo un momento no que esquecín en que tempo estaba a escribir; tratei de revisalo pero entre a présa e o cansancio escapouse algún verbo). Porén, quería comentar un par de cousas.
Sobre o de intercambiar as frases iniciais e finais deses parágrafos, entendo o que queres facer, e no segundo caso pode resultar ben, pero no pimeiro non me gusta o resultado. O sentido que pretendía darlle é o de que por suposto que os modelos do universo están incompletos xa que este é demasiado complicado, pero que a maqueta é aínda máis incompleta do esperado. Coa túa reorganización parece que está a desculpar que falten planetas, cando non ten moita ciencia engadir un par de boliñas máis para facer o esquema básico do sistema solar. Quizáis (seguramente) non expresei ben ese matiz, pero son sentimentos distintos.
O de situar ao lector canto antes; home, é unha frase “de retraso”, non tres parágrafos.
Co de diferenciar entre voz do narrador/voz do protagonista deixáchesme un pouco perplexa. Trátase dun narrador equisciente (non sei se en galego tamén se chama así); coma o narrador protagonista pero en terceira persoa. É dicir, non hai “opinión do narrador”, todo o que se di é o que pasa pola cabeza do protagonista. (Salvo no final, claro, pero aí tamén depende da interpretación de cada un). Esa era a intención, vaia.
Coma sempre, grazas polo teu minucioso traballo de análise.
ola Leticia, o que entendín cando lin o 1º parágrafo foi que ou unha personaxe falando en 1º persoa ou ben un omnisciente dician a 1º frase. Ó lera segunda tiven que refacer a miña idea do relato. Parei, volvin ler a 1º e tentei facerme idea do que pasaba. Era un pensamento do tipo que miraba o sistema solar? A lóxica dicia que si, peor non podía estar seguro, porque a frase era previa á súa presentacion. Unha frase de retraso pode contaminar toda percepcion dun relato. A min pasoume e por iso o comentei. Cambiando esas frases o que interpreto é que o tipo pensa que calquera representacion do universo será imperfecta por moitas boliñas que se engadan ó modelo. E interpretoo mellor así, cambiandoo, que tal como está no relato.
O uso dun narrador equisciente nun relato tan curto e onde só hai unha personaxe non é moi efectivo porque o equisciente non se define só por narrar desde dentro do PJ narrado, senon tamén polo nulo coñecemento do que lle sucede ós demais, do que está fora da súa cámara. Sen ambos extremos non tes a esencia dese narrador, e aqui non hai sensacion de que o narrador mostre un sesgo informativo, non da tempo, só se narra un instante de tempo minusculo onde non cambia a accion. Ten en conta que o funcionamento deste narrador non é “narrar en 3º persoa o que narrarias en 1º”.
“A xente pasea ao seu redor polo museo, deixando unha estela de murmurios insubstanciais. «Ese é, o que che dicía», «Sempre está aí, mirando ese traste», «Chámanlle “profesor”. Ninguén sabe como se chama».
Tras ler isto o natural non é pensar que se narra desde a perspectiva da personaxe. A primeira frasé semella dun omnisciente, describe algo que pasa literalmente detrás da personaxe, e está narrada cunha elaboracion non propia dun equisciente “unha estela de murmuios insubstanciais”. Un non se da conta de que o profesor está escoitando os murmuios ata o final do parágrafo, e inda así é interpretable.
En fin, eu creo que a forma mais doada de retocalo é facer un cambio de orde das frases neses 2 parágrafos e reescribindo o dos murmuios. O final deixaría tal cal está a pesar de sairse tamen fora do ambito do equisciente.
Parabéns aos autores polas súas propostas en tan pouco tempo, eu sería incapaz e menos aínda con esa foto.
Neste sentido creo que a porta verde xoga con esa idea de non meterse a falar do que hai no taller, como coa foto. Así estructura un relato tradicional que como ben di César xera unhas expectativas que non se cumpren e deixa un pouso estraño. Con todo, relino con gusto, mágoa que o final non cerrara ben tan bo relato.
“Cona! A Unha xa!! …” xoga cun certo realismo sucio premeditado. Eu imaxinei a Bukowski por momentos. As dúas partes por separado poderían dar para dous relatos. Non me convenceu a parte dos diálogos, é como se lles faltase profundidade e lles sobrasen intervencións. Con todo, o relato cumple o seu cometido, sendo cómico e provocador.
Incompletos xerame varias dúbidas. Non sei moi ben cal e a historia, o que sucede exactamente. Cada párrafo resultante delicioso, traballado, lévame dun noutro pero non sei cara a onde. Creo que hai un boa historia detrás pero non soubo axustarse a exixencia da extensión. Aínda así creo que a escrita e fantástica.
Tendo todo isto en conta vou votar por “cona! A unha!..” polos riscos e o realismo.
Súmome ós parabéns por facer estes relatazos en tan pouco tempo. Eu asumo que non sería capaz. Directamente non me sairía nada. Os meus máis grandes respectos ós tres autores.
A porta verde: disfrutei moito léndoo. Quizáis me pasou un pouco como a moitos dos compañeiros, que me quedei con ese final un pouco descafeinada. Pero a verdade é que o que moitos tildan de clásico, para min é unha escritura sinxela, ben tecida e sen grandes aspaventos. Algo que favorece a intriga que vai collendo a historia e che vai empurrando a bo ritmo sobre ela.
Cona…: moloume moito a idea. A min non me parece tan improvisado, o cal lle da un punto a favor. Botei de menos que fora máis irónico coas tendencias que triunfan en este torneo, xa que me estou dando conta de que en cada certame lévanse unhas diferentes. Moloume que fixera referencia a elas. A segunda parte, bueno… podía ser outra e non pasaba nada.
Incompleto: a verdade é que é flipante que en un prazo tan curto alguén desenvolva unha historia así. Gustoume o relato, pero sobráronme elementos. Como que primeiro parece que vai a falar do protagonista. Despois parece que en realidade vai de que á xente non lle gusta a lóxica (personalmente tivérame gustado que tirase por aquí), despois parece que vai a centrarse na historia do protagonista coa súa amada… Supoño que foi cuestión de falta de tempo ensamblar todas estas cousas. É un relato que con 48h máis sería de encadernado con tapa dura.
De verdade. Noraboa outra vez ós tres. Estou abraiada. Vou quedar con “A porta verde”.
Ehhhhhh, moi ben para os TRES!!!!!!a verdade, tempo récord e foto complicada dende o meu punto de vista.
Gustanme moitas cosas dos tres, da porta verde a narrativa calma e lirica . Pareceme impecable.
De cona o sorriso que provoca, o dialogo final, perspicaz, habitual, pareceme moi inteligente.
Finalmente de Incompleto me sorprende a habilidade de misturar dun xeito natural poesia e ecuacions matemáticas.
Así as cousas, dubidei moito, tanto que cambie de voto tras unha segunda leída. ….
Así que Cona! Velai vai o meu voto
Noraboa ás tres autoras pola solvencia coa que superaron o estrés de ter que escribir un relato gañador en vinte e catro horas. Non é doado. E as tres turraron de si mesmas para non quedar bloqueadas no intento.
Un relato intimista en A porta verde, unha suposta carallada en Cona e un toque de realismo máxico en Incompleto.
Non vou entrar no que habería que puír neles. Se xa unha semana de prazo non chega para ter a perspectiva precisa co texto para lle atopar as eivas, non digamos un día.
Da porta verde gustoume a sinxeleza. Como nos fai ver, cos ollos dunha crianza, a curiosidade por saber en que cousas importantes anda o pai, simbolizada nesa porta verde que agocha marabillas. O final acáelle. Non me pareceu, en absoluto, que lle falte nada.
Cona ten tanto da autora, que creo que non é un segredo para ninguén. Non adoito mirar os nomes das autoras antes de votar, pero este relato obrigoume a subir á parte de enriba da páxina para saber quen eran os contendentes. Aínda así, non vai influír no meu voto. Penso que lle botou arrestos coa proposta e saíu ben parada do intento. Vai colar? Cola, porque agocha máis do que di, aínda que me sobrou boa parte do primeiro parágrafo.
Incompleto pareceume o relato máis completo, aínda que de redacción irregular. Penso que vai un chisco máis alá que os outros dous. E, como xa dixen que non ía entrar nas eivas propias dun redactado en vinte e catro horas, o meu voto vai por el, aínda que gustei moito dos tres.
Parabéns polos relatos. Penso que ningunha de vós tería que quedar fóra do torneo (xa, xa, é o que hai e todo iso).
Xa o dixeron anteriormente e eu o repito: parabéns aos tres por tan magníficos relatos, que se escribiran nun só día ten moitísimo mérito. A iso chámaselle talento. É un duelo moi igualado e de moita calidade.
“A porta verde” é moi bo relato. Ben creada a atmósfera, levoume da man a toda présa polo texto, sen folgos, e cando chegamos ao final… como que me decepcionou. Eu agardaba saber que era iso que fabricaba o pai e a última frase sóubome a pouco.
“Cona! A unha xa! E iso que é? Un astrolabio?” …Vas levar o meu voto, vas… Valo levar de carallo. Relato moi ben escrito, fíxome rir da primeira á última palabra todas as veces que o lin. Gustáronme as referencias aos outros duelistas (que se é repetitivo cansa, mais neste texto está ben conseguido) e ao “pequeno obradoiro de plaxio” (aínda que se non sabes o que é, como que despista).
“Incompleto” é moi bo relato, está ben escrito e moi traballado. E facer tan bo relato e escribilo tan ben nun só día é moi difícil.
O meu voto vai para “Cona!…” polo atrevido e simpático da proposta.
P.D.(1)- Propoño que os duelos de desempate, na vez de estar basados nunha imaxe nova, estén escritos a partir dos relatos de outros autores do torneo, ou incluso a partir dun relato do duelista que non participa no desempate. Hai que recuperar o Pequeno Obradoiro de Plaxio.
P.D.(2)- A “dieta de Ariza”, por se a alguén lle interesa, é: comer pouco e escribir moito. Con isto do confinamento, como non sei cociñar, seguramente remate nos ósos. A ver se a cuarentena non se espalla demasiado no tempo… es-palla, o pillastes? XDDDD
Parabéns para os tres por facer textos xeitosos en tan pouco tempo. Incompleto para o meu gusto é o que precisa quizais un chisco máis de revisión. De todos os modos, sen ser un mal texto, ten o inconveniente que hai pouco saíu no torneo outro relato de profesor obsesionado e fórmulas matemáticas xirando arredor dun obxecto. O bo recordo de aquel impúxose sobre este.
O de Cona! a ver… hehehe… a min fíxome graza pero creo que a primeira parte é tan metaliteraria que corre o risco de acabar nunha brincadeira privada. O autor empregou aí unha estratexia un pouco collage de tocar moitos paus e non me acaba de convencer. O diálogo funciona moi ben. Esa parte vai xenial. Ten tamén algo de o relato “A Xusta” e sendo orixinal o pensamento do autor/personaxe ao principio non me parece tan realista como a conversa que ben despois. Ese contraste pásalle factura.
Finalmente está a porta verde. Un relato sinxelo. Lémbrame que en ocasións reducir ideas é a mellor opción para saír adiante. É como o contiño de as pantasmas de aluguer, e polo que vexo, poida que sexa da mesma persoa, pero nesta ocasión creo que non hai ningún fío solto. O final, do que algúns se queixaron, paréceme tamén moi ben acaído. Ese momento que deixas de ser neno e pasas a formar parte do segredos do mundo. O paso que debe dar un por se mesmo sen que os pais (neste caso ese inventor misterioso) forcen nada ou mesmo o fagas despois de que eles te poñan a proba. O pai sorrí pensando que xa era hora! Nunha clave de literatura para rapazada este comezo é un xenial inicio de historia de aventuras. O meu voto vai para Porta Verde
Moi grandes por poder crear un relato en tan poco tempo. Xa atopar a idea é complicado, así que parabéns.
“A porta verde” acerta a tratar a historia dende a perspectiva da nenez, sempre tan chea de nostalxias. Os misterios na idade infantil son unha temática moi atinada.
” Cona! A unha xa! E iso que é? Un astrolabio?” segue unha liña orixinal. Unha escrita inconfundible. Neste caso espontáneo e con pouca ficción . Provocando.
“Incompleto” está dotado dunha profundidade que me gusta. Esa volta de porca de cara ao final funciona perfectamente.
Estou entre…os tres relatos, mais por unha cuestión de orixinalidade, quedo con “Cona!…”
Ten moito mérito presentar tres relatos tan interesantes en tan pouco tempo, noraboa polo bo resultado.
‘A porta verde’ foi un relato que amosa ben esa curiosidade infantil enfrontada ao temor de desobedecer ao pai, gustoume, ainda que o final podería ter deixado un pouso máis intenso ou, non sei, salientable.
De ‘Cona…’, como xa comentaron, destaca a súa orixinalidade. Eu, persoalmente, desfrutei moito máis coa parte dos diálogos que coa inicial.
‘Incompleto’ vai recibir o meu voto, por ser a historia que me debuxou un universo máis completo e me fixo partícipe dunha historia que me pareceu máis complexa. Foi o que máis me gustou.
«A porta verde»
O relato está moi ben concibido para unha rolda exprés. No resultado habería aínda que traballar, sobre todo aplicar tesoira (poderíase eliminar tranquilamente un terzo). Está ben narrado, sabe xerar a tensión, traslada con eficacia a curiosidade infantil á literatura. Para min o final funciona, o pai precisaba que se impuxese a imaxinación do fillo para compartir con el o seu traballo. Creo que unha descrición máis superficial do laboratorio (ou que fose directamente ao aparello da imaxe) mantería mellor a incógnita sobre as marabillas que encerraba a porta verde, non era preciso desvelalas aos que lemos, porque nunca van estar á altura da imaxinación que lle atribuímos ao cativo que debuxa o conto.
*Devagar vai xunto.
«Cona! A unha xa! Iso que é? Un astrolabio?»
Este relato ten xusto as dúas cousas que eu estaba agardando neste torneo. Por un lado fai referencia directa á invasión do coronavirus. Ese escritor que está apuntado no torneo, xógase a vida bebendo para poder entregar o relato a tempo (aplausos) e, inda por enriba, vai o pobre e emociónase coa canción de Vodafone… (glorioso). Apuntade: se saio nun relato, gañades o meu VOTO directamente. (Ademais gustoume moito)
Coa?
Chanzas á parte, si que me prestou. O relato explora varias emocións diferentes, demostra que non é incompatíbel o humor coa tenrura. Afronta ben o diálogo interno da persoa que o está escribir, que ademais non atinxe só a creación, senón tamén a competición. Valoro o interese posto en incorporar con criterio cousas do torneo (incluso dunha edición anterior), dos relatos mais tamén dos comentarios, non só como un exercicio de citar a discreción para gañar simpatías. A parte dialogada é moi boa, como nos guía de forma efectiva a través dunha chea de emocións. Escaralleime co «Xa sabes. As avoas son o sol arredor do que orbitan os sistemas familiares da nosa terriña…», que serve ao tempo para que o relato non remate cun exceso de emotividade. Está todo moi ben narrado. O texto só podería mellorar se, en lugar de escribilo quen parece que o escribiu, fose obra dunha das outras persoas na disputa do desempate. Aí o exercicio sublimaríase e a homenaxe ao obradoiro de plaxio de Lois quedaría completa. Quero manter até o final a esperanza de que sexa así.
«Incompleto»
Hai escritura de moito nivel aí, na que se coan algunhas partes pouco puídas (como as xa apuntadas) e algunhas expresións manidas. Vai de menos a máis para acabar no alto. É outro deses textos que paga a pena retomar para deixar un conto apreciábel cun pouco máis de traballo. Gran retrato dunha mente obsesiva.
Parabéns a Leticia, Diego e David pola súa destacada participación neste desempate e no torneo enteiro. O meu voto vai para «Cona! A unha xa! E iso que é? Un astrolabio?»; coou, vaia se coou.
Creo que falta un voto, pero dado que o resultado está decidido, parabéns ao autor de “Cona! A unha xa!…” pola vitoria.
Eu escribín “Incompleto” (non, o da porta non podía ser meu, coma suxeriu Marcos, eu tería metido maxia a tope nese final). Sei ben que o relato está lonxe de ser perfecto, máis que nada porque non tiven 24 horas, senón menos de 3: Gmail decidiu non alertarme do correo de César e atopeino pasadas as nove da noite do xoves (o límite eran as 23:59). Estiven a piques de facer un relato na liña do comezo de “Cona…” por pura frustración (inclusive a pregunta de “iso é un astrolabio?”). Tamén considerei dicir “mira, paso, qué fago eu con ese trasto?”, pero se algo son é teimuda, e aquí viñemos a xogar, ou non?
Moitas grazas a todos polos comentarios, alégrome de que polo menos o meu relatiño vos fixera pasar un bo rato 🙂
Non falta, non, porque desta volta participabades tres, así que só había 13 a votar.
Pois máis mérito entón se o tiveches que escribir nesas circunstancias. Traballaches moi ben as atmosferas en todos os relatos e foi unha mágoa que te vises obrigada a escribir este tan ás présas, porque para min con ese puído sería o teu mellor texto do torneo e loitarías aínda máis ese pase á seguinte rolda. En calquera caso, parabéns, Leticia, polo gran torneo.
Ah, si, sabía que eran 13, debín de saltar algún comentario porque saíanme 12 votos.
Moitas grazas.
Pois entón aínda ten máis mérito 🙌🙌🙌🙌
En primeiro lugar, parabéns a David pola súa vitoria e moita sorte nas seguintes roldas.
A falta dun par de horas aínda non sabía que facer coa foto esta. E, curiosamente, ó igual que Leticia, tamén pensei ata o último intre nunha solución estilo a de Cona! coas reflexións e ideas que fora descartando ó longo do día (menos mal que non tirei por aí porque non tería acadado o que logrou David nin de preto).
Grazas a todos polos vosos comentarios. Obviamente á Porta Verde faltoulle un par de voltas para que tivera quedado moito mellor pero que se lle vai facer, o tempo non me deu para máis.
Jajaja, tería sido curioso ver tres relatos así xuntos (as grandes mentes…), pero eu tampouco tería feito algo do nivel de David.
Para a seguinte vez poñémonos dacordo!
Boas. Graciñas a todos polos comentarios e votos. O certo é que cando lin os relatos de Leticia e Diego, pensei que estaba xa fóra. Para traballar con tan poucas horas de marxe… vai par de relatos que sacastedes. Noraboa!
A porta verde é un relato, como apuntaron moitos, fantástico na súa aposta sinxela. Para min o final está perfecto. Esa maneira de espoldrexar a un rapaz, de facer que a súa curiosidade e imaxinación fagan superar os seus medos, é moi boa. O único que precisa o relato é algo de edición para levar esa idea á mínima expresión. Se diches sacado tanto petroleo en dúas horas…mi madre. Todos lemos o resto de traballos de Diego, sabemos perfectamente que vai quedar niquelado. (Por certo, cando lín o título e por culpa de certa formación que teño en certo tipo de cinema, pensei que a historia ía ser ben distinta…)
Coincido con Miguel, este relato con algo de traballo, pode ser o mellor (para min, claro) de Leticia no que vai de torneo. Dalo feito en tres horas é un logro de coidado. O final lembroume á fantástica novela do home minguante, ese ir desaparencendo co coñecemento adquirido é un gran concepto. Imaxineime a este Profesor como o rival (comepetente) do meu mestre psicópata do duelo de segunda rolda. De feito penso que lle pasa coma ao meu, a idea principal é tan potente que a presencia da parella, Mariela neste caso (Ana no meu), quede algo ensombrecida. A este relato poida que lle preste algo máis de espazo.
Eu, realmente, comecei a escribir isto porque o trebello de marras non me daba dito nada. É algo que me pasa con cada unha das fotos. Tírome dos poucos pelos que teño, vou para a cama preso do pánico e da ansiedade, teño pesadelos e desperto con ideas. Tendo un día o pesadelo tiña que ser escribir. Así que fixen tal cual o que lestes, whisky incluído. O díalogo é inventado porque a miña parella realmente se quedou durmida coa nena. Depois leu o relato e confirmoume que no, non ía colar.
En Contos Estraños (buscade no Face), abrimos convocatoria para o seguinte volume da revista. Para este vou seleccionar eu os textos, a temática é o Pulp (isto abrangue desde Lovecraft a Marcial Lafuente Estefanía). Gustaríame ter pouco traballo que facer sabendo que van chegar relatos de xente tan talentosa e competente coa palabra coma vos. Animádevos! (Isto vaia para todos os que vos estades deixando aquí os dedos e, sobre todo, para o meu querido grupo).
Por certo. O relato inicialmente comezaba cun “Joder…” decidín cambialo para facer unha concatenación de de tres “conas” (algo que só Rocco pode dicir sen que sexa unha chorrada). Agora arrepíntome. Sería unha auténtica gozada vervos a todos escribir un fantástico (sobre todo nestos días de reclusión): “Eu voto por Joder…”
Neste caso o que había tras a porta verde era para tódolos públicos non como o que ti imaxinabas David