Se dubidas, non veñas. Cap. 4: A Irmadade do Dragón

Mercedes Martínez Modroño.

Pola viaxe do seu home ela está soa esta mañá solleira do xoves de Pascua. Hoxe será un bo día de cogomelos e pensa na súa irmá, enchendo feliz un canastro de cantarelas que despois terá que regalar a veciñas e familiares. Nunca é quen de parar. E que gana lle entra de ir aos cogomelos coa irmá, a verdade, pensa mentres acaba o café mirando a escasa vista desde a súa cociña. Cando chega a mensaxe de Laura, un breve e directo “podemos vernos e falar”, ela recíbea como unha candea nunha cova, como un espello onde se reflicten as preguntas que lle andaron na cabeza toda a noite e aínda están disipándose co primeiro café.

Non lle apeteceu contar na casa o do despedimento de Laura, non tiña gana de aturar a rexouba polo do cheiro da roupa da Vitoria. Xa lle contará, cando volva das vacacións, ou nin iso. Esa tentación de escapar da racionalidade del. Prometeulle aproveitar estes días para estudar, claro. Porque levar leva razón, este traballo é só algo temporal, ten que comezar coas oposicións, pero primeiro quere falar con Laura. Pola tarde, dise, comezará. Polo menos ordenar os apuntes e organizarse. Está cansa. Os apuntes pesan tanto, as letras están tan apertadas, os colorinchos dos subliñadores son tan agresivos. Prometer, prometeullo, con biquiños e ollos baixos e un aquel, case imperceptible, de submisión filial.

Ten tanta gana de preguntarlle a ela como é que non volverá. Porque non acaba de crer a Fina. Podería ser certo, sabe que Vitoria mantén os eidos na aldea, sabe que teñen ribeira, pero é que Fina lle cae tan mal, que por non darlle a razón prefire pensar que algún motivo oculto acabou coa praga das ratas. Para ela foi como unha curación. Un rito de paso salvaxe, vencer o noxo e enfrontar a podremia e o medo. Ver matar un bicho, así, sen filtros. Dalgún xeito empoderouna.

Que pensará disto a súa irmá, tan decidida sempre.

Combinaron de atoparse no parque. Laura chega camiñando con tres cans que ceiba xusto antes de parar á súa beira e sorrirlle con esa boca tan grande onde lle cabe toda a alegría da mañá. Nunca a vira fóra do traballo, está ben guapa. Apértanse bambeando lixeiramente. Laura é tan festeira, tan grande, tan transparente.

Por suposto, non traga coa historia do xofre nas viñas. Conta como Vitoria a chamou á oficina para despedila a partir do luns, notábaselle nerviosa, ocultando algo, conta Laura.

—Estaba moi claro que se sentiu descuberta e quixo apartarme. E eu non podo seguir traballando e facer como que non pasa nada, en serio, non podo —Laura aparta a guedella de pelo violeta que lle cae sobre a fronte—. É unha tapadeira, seguro. Non entendo por que Vitoria non confía en nós, pero vamos seguir adiante. Viches algo estes días? Algún movemento dela? —Non, Olga non viu nada estraño—. Nós estamos preparadas, aínda teño que falarche da Irmadade do Dragón.

Chama o máis pequeno dos cans, que anda a correr a máis de cen metros de onde elas están. Seguramente para darlle tempo a Olga a preguntar:

—Que é a Irmandade do Dragón?

—Irmadade —corrixe Laura —, de irmás, chamámonos irmadade. Levamos tempo agardando o espertar do Dragón: a encarnación primixenia do espírito feminino. O símbolo gnóstico que foi desprazado polo patriarcado na Idade Media. Moito antes, en realidade, cando a ortodoxia cristiá esmagou toda a diversidade de ritos e cultos que floreceron mentres o Estado romano esmorecía e as mulleres atoparon o camiño da sabedoría, e do poder. Tes oído falar de Exeria? Das comunidades que atopou na súa viaxe? Da influencia gnóstica sobre as mulleres priscilianistas? O Dragón está emparentado cos elementos alquímicos, entre os que sobresae o xofre, decátaste? O uroboros alquímico é a súa representación máis antiga.

Laura ponse en pe e amosa triunfal a súa camisola. Sobre fondo violeta, un círculo que lle enche o peito pechado pola cabeza do que parece unha serpe trabando a súa cola. Olga recoñece o deseño dos pendentes que xa lle coñece do súper, que ela rexistrara simplemente como aros.

—¿Sabes que o gnosticismo só comezou a verse como algo negativo (de feito, a Prisciliano acusábano de maxia e de ter contacto cos gnósticos) despois de que o poder masculino se fixese co control da vida espiritual antiga e dos misterios que permaneceran acesos, transmitidos polas mulleres de xeración en xeración? As gnósticas eran mulleres sabias, moitas veces poderosas e ricas, como Melania, que querían comprender o mundo e estudar en profundidade os misterios da alma. Disto falamos na irmadade. Sabemos que a era do espertar está próxima, non ves como as mulleres forman parte, outra vez, da vida política? Todo son sinais. A era da terra está rematando para o feminino, o novo ciclo é o do lume, o da luz.

Perece que se detén a coller folgos, ou a retomar o fío dese discurso que semella ter ben sabido, e continúa con pracer:

—O tempo dos dragóns mídese en séculos. Espertan en períodos longos, en torno a mil cincocentos anos segundo os nosos calendarios. Aí está a dificultade. Parece que non existen só porque os seus ciclos son demasiado longos para nós. Como as montañas que a nós nos parecen eternas, e porén, o que pasa é que cambian demasiado devagar. Imaxina como nos ve a nós unha mosca, como seres inmortais. Ou un gato, imaxina. Só que a hibernación do Dragón pode durar milenios. Esta é a razón de que o eterno feminino se manifeste só en determinadas épocas históricas. Cremos que foi iso o que pasou cando as grandes viaxes das mulleres peregrinas, hai case dous mil anos. Se o reptiliano perde esa batalla, terá que agardar polo seguinte ciclo para vencer. Agora estamos aproximándonos a un cambio de Era. As ratas e o olor a xofre son síntomas clarísimos. E por esta intermitencia e estes letargos tan longos é polo que a ciencia non conseguiu, aínda, establecer de que liña evolutiva descenden os dragóns. A hipótese reptiliana, a verdade, é a que ten máis adeptas, pero hai outras. Hai investigacións que relacionan os fósiles das sereas cos dos dragóns. Pero claro, non interesa que se saiba. Na prensa nada, está toda manipulada, xa sabes.

Volve marchar o cadeliño e ela asubíalle de novo. Laura fai unha pausa no discurso para lle facer agarimos aos outros dous cans que fican deitados ao seu carón.

—Na irmadade estamos organizadas con xente de todo o planeta. Sabemos que está habendo espertares en lugares diferentes do mundo, estanse acumulando as manifestacións. A que máis sabe é Rosa, porque se criou en Londres e ten contacto con xente de todo o planeta. Nos Estados Unidos hai varias irmadades. Grazas a ela, porque eu en inglés non entendo case nada, a verdade.

Olga está hipnotizada polo deseño da camisola, (sempre lle gustaron estes deseños celtas de liñas sen fin, aínda que este é moito máis simple), polo bo carácter dos cans, pola voz de Laura, polo sol que lle empeza a queimar a cara, polo discurso. Xírase cara a Laura. Pousa o brazo no banco estendido tras as costas da súa nova amiga e xira o corpo cara a ela, como para escoitala mellor.

—Contabamos coa colaboración da Vitoria, pensamos que é unha vestal do Dragón. Non penso que sexa rata, imposible. Non as combatería así, de certo —e baixando a voz, gozando a confidencia—: Só que é posible que se corresponda a unha vida pasada e ela non sexa agora consciente, comprendes? Se fose así, o importante é seguila porque o seu rexistro agáxico repetirá os padróns de comportamento que nos acaben levando á fonte.

—Que fonte?

—Ao Dragón —contesta Laura con certa condescendencia—. Chamámoslle a fonte, a fonte do feminino, porque aínda que o Dragón é de lume, é unha fonte que mana e non un fogo que queima, non se poden confundir. O caso é que Vitoria seguramente adoita visitar a porta de entrada á fonte sen ela saber a que vai alí. Iso, se non sabe que é vestal. Se o sabe e nolo está ocultando, a cousa é diferente, non vai permitir que academos o contacto —Isto parece preocupala. Baixa os ollos, acariña a cabeza que a cadela lle acaba de pousar entre as pernas.

Olga aproveita para confesar a súa ignorancia:

—Sempre pensei nos dragóns como algo negativo, como un monstro destrutor.

—Claro! —reactívase Laura—, igual que os lobos, a tiranía masculinizante ocupouse en que lles teñamos medo, toda a mitoloxía cristiano-patriarcal baséase na loita contra o Dragón, contra o feminino, é moi evidente. A súa forza é a única coa que contamos para deter o colapso total da humanidade, a destrución do coñecido. Quetztalcoatl, a dualidade, a serpe divina. A que Eva, e só Eva, sabía escoitar. Tes que vir á irmadade. Esta noite imos buscar nas obras do cine Odeón. Pensamos que aí pode haber unha Porta.

Olga quita o brazo do banco inmediatamente, coma se lle fixese falta para protexerse, non sabe ben de que.

—No cine? Por que alí?

—Cremos que as ratas viñan de alí e que alí se refuxiaron. O Dragón debe estar aínda durmido debaixo das máquinas, alimentouse das ratas e por iso desapareceron tan rápido, non reparaches? Foi algo moi estraño. Pero agora quizais corre perigo. Necesitamos contactar con el, antes do cambio da lúa. O chamamento ten as mellores posibilidades cando a lúa está chea, de noite, é o cerne do principio feminino. Tes a regra? —pregúntalle pousando as dúas mans nas pernas, coma se fose ela mesma unha interrogación corpórea.

—Pois non —contesta Olga—, fáltanme dez días.

—Ahh, mellor, estás rematando a ovulación, fantástico! Estás como Vanessa, xenial, con vós as dúas podemos chamar o contacto. Rosa e mais eu témola agora, eu empecei onte e Rosa antonte. Aínda que Rosa leva moitos anos de purificación, sabes? A regra non é máis que unha limpeza do corpo de elementos tóxicos, xa sabes, sobre todo metais pesados. Rosa leva moitos anos de depuración, xaxún e dietas especiais, xa apenas a ten dúas ou tres veces ao ano —suspira como con envexa, ladeando a cabeza—. Eu nada, eu cada vinte e oito días con esta penitencia. Quédame moito por limpar. A min cústame, o do xaxún.

É coma se vise os anos que lle quedan diante para perder definitivamente a regra, como unha columna que rubir, mira ao ceo, azul radiante, sen mácula, para retomar e novo o fío do seu entusiasmo:

—Vaiche caer ben Rosa, xa verás. E non só sabe moitísimo do principio feminino e dos misterios do Dragón, é moi boa peiteadora. Que che parece o meu? —E volve colocar as guedellas, virándose para exhibir a caluga rapada—. Moi boa. Pero desta vez cadroulle mal o ciclo. E a min tamén. Non pasa nada, somos un equipo. Nós seremos os escudos e vós as dúas as voces.

Olga érguese do banco con rapidez, coma se un medo inconcluso e amplo a empurrase.

—Non estou preparada para iso.

—Ningunha de nós; é algo descoñecido — ri Laura—. Será algo grande, pero ten que ser sincero. Pensamos en levar roupa da cor do lume, vale vermello, ou laranxa, ou amarelo se queres. Vanessa vai levar un vestido dourado —precisa cunha chiscadela.

—De verdade que non sei se me apetece…

Laura érguese do banco e chama de novo o can, co que os outros dous baten co rabo entendendo que a conversa rematou. Anícase para enganchar ás correas a súa familia canina en canto mira a Olga levantando os ollos:

—Se dubidas, non veñas.

E erguéndose entre os cans, despídese de Olga cun bico nos labios.

***

Quedaran á noitiña, ao pé dunha figueira enorme do parque. Desencantouna saber que os bicos nos beizos eran o saúdo habitual naquela singular comunidade e non algo persoal con ela.

Vanessa, efectivamente, leva un vestido dourado, da fin de ano anterior, comprado por internet (baratísimo, aclarou), metido nunha mochila xunto con roupa que ela chamou de expedición (botas de monte, roupa vella de traballo da súa nai cando traballou na escola obradoiro do Concello). É a máis nova, quizais dezanove ou vinte anos, calcula Olga. Leva o pelo tinxido dunha cor laranxa rechamante e contaxia vitalidade. Rosa, a que parece a mestra do grupo, podería ser a súa nai. Ela é quen se achega á figueira e practica unha pequena incisión no tronco. De seguida comeza a manar látex da codia, unhas pingas que recolle con devoción no dedo índice da man dereita para debuxar un círculo no torso da esquerda, xestos que o resto imita. A secuencia déixaas colocadas en círculo arredor da árbore, e rematan a cerimonia arrodeando collidas das mans o enorme tronco da figueira.

Soltan as mans, que lles obrigaban a quedar case abrazadas á arbore. Rosa comeza entón, moi baixiño, unha invocación para guiar ao grupo:

—Inspiramos recibindo o leite que mana da terra…

—Expiramos sentindo o círculo do eterno comezo que revitaliza o noso corpo…. Inspiramos… expiramos… sete veces…

—Inspiramos recibindo a forza das vidas pasadas que nesta mesma figueira celebraron a muller primordial…

—Expiramos sentindo o círculo que formamos a Irmadade do Dragón….

            A voz de Rosa agarima. Fala suave como se a voz ficase enredada no cabelo vermello que o vento move, unha imaxe que Olga entrevé nun intre no que abre os ollos. Están nun recanto do parque por onde apenas pasa ninguén. As respiracións compartidas comezan a facer o seu traballo, Olga séntese moi ben. O cabelo vermello ao vento é unha imaxe que lle sobe e lle baixa con cada inhalación.

—Inspiramos recibindo a sombra protectora de todas as árbores e todas as colleitas. Das colleitas duplas, do ciclo eterno do tempo que se expresa nos nosos corpos.

—Expiramos para que o Dragón saiba que o tempo é propicio, que a irmadade planetaria está preparada para recibir a sabedoría da lúa.

E xa moi baixiño, sabendo que non é precisa a información:

—Repetimos sete veces, sete respiracións lentas, profundas…

Comezaran a moverse nunha danza bambeante, a dereita, a esquerda, ao ritmo da respiración, Olga séntese mellor que nunca nos últimos meses. Rematada a meditación, experimentan a unión como se fosen un so ser, como as representantes dun continente ateigado de almas de mulleres que as escolleran como interlocutoras co misterio.

Continuaron a conversa. Olga aprendeu que unha dieta alta en xofre pode curar a psoriase e ter outros beneficios para o corpo; recomendáronlle MSM para os seus problemas de pel, MetilSulfonilMetano, apuntaba ela no móbil, e por suposto deixar o glute e o chocolate, acrecentaba Vanessa. Partillaban o coñecemento do misterio, as vergoñas que o sistema, en palabras de Rosa, quería ocultarlles ás mulleres para mantelas sometidas á maternidade imposta como escravitude:

—O ser feminino escuro, a rata, emerxe no momento en que os meteoritos rompen a liña evolutiva do Dragón —Ante a protesta incipiente de Laura, ela atalla—: Xa sabes que eu son da hipótese reptiliana, a hipótese da serea ten moitas eivas —E virándose inmediatamente cara a Vanessa

—: por non falar da teoría do unicornio, eu creo que os derradeiros fósiles indican unha conexión entre os dinosauros e os dragóns, para min é clarísimo.

—Eu estou repensando na teoría do unicornio —protesta Vanessa—. Antes levaba ata o pelo rosa, ou non lembrades? Era literalmente unha tola do unicornio. Sigo pensando que hai unha ligazón evidente cos dragóns, pero admito que poden ser liñas evolutivas diferentes.

—A cor do pelo é o de menos —apunta Rosa—, o importante é o noso ser de madeira, a vida flexible e dura, o ciclo eterno que remata no lume. A era dos metais é a da vida androcéntrica, a das guerras polo metal precioso, a prostitución da arte nobre da alquimia gnóstica en pos da riqueza mundana… nada terá senso ata que non abandonemos a era do metal.

Cando chegaron ao antigo cine Odeón xa era noite pecha. Coáronse por un burato no valado e recoñeceron naquela explanada o pouco que quedaba xa do patio de butacas.