Se dubidas, non veñas. Cap. 5: A expedición

Mercedes Martínez Modroño.

O vento do serán varrera as poucas nubes do ceo e a noite quedara despexada. A luz da lúa permitíalles ver con certo detalle. Dentro había moreas de escombro, unha escavadora equipada cun cazo triturador, outra escavadora eiruga, máis pequena, cun brazo perforador, e un montón de ferramenta pequena arrombada nun recanto.

Rosa achegouse ao triturador:

—A semana pasada vin funcionar este invento, cando vixiaba a Vitoria. Traga a pedra, ou o formigón, e cóspeos desfeitos. Só un home podía inventar este cacharro. E só podía facelo de ferro —E reparando noutro aparello con aspecto de mandíbula de aceiro tamaño dinosauro—: E isto unha cizalla, para cortar os piares.

Negaba coa cabeza, coma se aqueles aparellos fosen armas de destrución masiva.

—Estades seguindo a Vitoria? —pregunta Olga.

Rosa interrómpese cunha mirada inquisitorial cara a Laura, onde en apenas un segundo aflora a autoridade que ostenta sobre o grupo. Laura resposta enseguida collendo a man de Olga:

—Precisamos saber se está visitando as Portas, consciente ou inconscientemente. Rosa é a que fai o seguimento —e dirixíndose ás outras—: Estou convencida de que non é unha rata. Vina combatelas. Creo que é unha vestal non-consciente, en serio.

—O caso é que en toda a semana só se moveu entre o supermercado e a casa, que vida tan triste —segue informando Rosa—. Pero é certo que se detivo un par de veces aquí, mirando as obras.

Deron unha volta entre a maquinaria ata que Olga reparou nunhas táboas que parecían estar tapando un burato. Botou man dunha delas, pero deseguida ceibou un salaio: tiña unha contractura no ombreiro pola máquina de cortar friame. Apartouse, dorida, e foron Vanessa e Laura as que moveron a tampa. E daquela viron baixo o chan do terreo, xa case todo nivelado, un nivel inferior. Víase como a perforadora furara un espesor considerable de pavimento endurecido, unha especie de argamasa con pedras pequenas. Demasiado fondo para baixar sen unha escada. E demasiado estreito, polo menos para Laura. Apuntando polo burato as lanternas dos móbiles, calcularon unha altura de case tres metros. Como para esmendrellarse.

Foi Rosa a que propuxo achegarse á súa casa para traer unha escada de corda. Olga pensou vagamente en que clase de persoa gardaba na súa casa un obxecto tal, pero non preguntou nada. Conviñeron en que o mellor sería saír, non fose ser que houbese vixilante. Laura decidiu acompañala e Olga quedou con Vanessa agardando nun recanto escuro.

Pasaron un bo anaco en silencio, espreitando a caseta de seguridade. Nada se moveu.

—A min o que me dá noxo son as ratas —confesou Olga finalmente—. Non teño moita gana de baixar, debe estar cheo delas.

Vendo que Olga dubidaba, e quizais pola pouca gana que tiña de quedar alí soa a esas horas da noite, Vanessa tirou de certeza apaixonada, da que contaxia, para retela ata que volvesen as outras.

—Non creo que quede ningunha. Pero se quedou algo, entre as catro matámolas. Laura é boísima cazando ratas. Vai ser épico!

Olga tivo que darlle a razón, era indubidable que se Laura e as súas armas, que deixara alí onda elas, baixaba a ese tobo, o medo ás ratas desaparecería.

—Hai que acabar con elas, literalmente —opinou Vanessa con seguridade— Ódioas! Nunca me converterei nunha rata!

A Olga deulle a risa:

—Muller, se naciches humana, e se non cres na reencarnación, perde coidado!

Vanessa vólvese cara a ela adiantando a cara desde a vertical do pescozo, como nun xesto esaxerado para reforzar a estupidez que, ao seu xuízo, acababa de escoitar.

—Refírome ao nivel simbólico, tía. Ser unha rata, pois iso, poñer o teu corpo a parir coma se tivésemos que encher a terra. Que noxo. Non quero formar parte da praga da humanidade, mira como estamos, cargándonos o planeta por culpa da ideoloxía patriarcal que nos afasta do noso ser feminino espiritual. Non son sangue, non son unha fábrica de seres humanos voraces. Iso téñoo claro. Non son mamífera nin quero selo, e non vou criar unha camada de mamíferos que continúen polo camiño do medo e da violencia —resolveu.

—A min as ratas sempre me deron moito noxo —confesa Olga—, moitísimo. E cando tivemos que perseguilas no supermercado case me sentou ben.

—Normal! Cando é o tempo do dragón, non hai ratas. Aliméntase delas, porque a rata é antagónica —isto díxoo amodo, coma se tivese que lembrar a orde correcta das sílabas— do espírito reptiliano do dragón. A rata é o arquetipo mamífero que se expande sen control. É o cancro da biodiversidade. Ou por que cres que de sempre se usaron varas de xofre queimado para espantar a rachez? Porque escapan do dragón, é por iso. É cuestión de pensar un pouco, e non tragar con todo o que nos contan. Queren que nos poñamos a parir para que literalmente consumamos máis. Eu paso.

A lúa sacou un escintileo do vestido dourado que levaba arremangado por debaixo do traxe de faena. Desabrochara os primeiros botóns da camisa.

—Tapa ben o vestido! —avisouna Olga—. Poden vernos.

Vanessa obedeceu apertando a camisa ben pechada contra si, coma se estivese abrazándose a si mesma, case ennobelada nos seus pensamentos e nas súas roupas ao mesmo tempo.

—A ver, pensa —continuou—. Cal é o símbolo químico do xofre?

Olga enderezouse sorprendida:

—Non sei, son de letras. O xofre… un S, non?

—Exacto —Vanessa, envurullada no traxe verde escuro, sorrí con aprobación, e debuxa o signo cun dedo no ar, rapidamente, para seguir sostendo a camisa ben pechada—. Unha representación esquemática da serpe: S. O xofre é o elemento da serpe, e polo tanto, fundamental na alquimia e na gnose, de aí o uroboros. De aí a representación do Dragón. Xusto o que espanta as ratas, que son a causa de enfermidades, o signo das pragas. Da multiplicación enfermiza de seres. Non serei nai nunca. Nin vou renunciar ao pracer da sensualidade feminina nin vou prestar o meu corpo para a barbarie.

—Es moi nova para querer ter fillos —comeza Olga— eu, á túa idade…

—Non é a xuventude! —enfádase Vanessa—.Teño as miñas propias ideas. En canto cumprín os dezaoito pedín unha ligadura de trompas. Pero claro, non interesa, queren que nos poñamos todas a parir para encher de xente o planeta —Nega coa cabeza sufrindo a inxustiza.

Nesas chegan Rosa e Laura levando entre as dúas unha bolsa reutilizable de supermercado cun lema estúpido e debuxos de estrelas. Parece pesada. Rosa comeza a explicar que hai moito tempo que non usa a escada, que non resulta doado se non se ten algo de práctica.

—O mellor será que baixe eu de primeira —decide—. É de cinco metros, creo. Vai sobrar —Rosa cóntalles sen présa o xeito preciso no que hai que pasar brazos e pernas por detrás e deixar a escada ben pegada ao peito—. É de cando facía espeleoloxía, antes de usar aparatos modernos de descenso. Todos de aceiro, claro —di con repugnancia—. Esta non, é do ano de Maricastaña. A min sempre me tirou o escuro, sempre tiven claro que a feminidade non se leva co sol —continúa mentres van atando a escada a un dos aparellos de demolición que quedara preto do burato—. Estas tecnoloxías simples son as mellores, descer para atopármonos.

Como Olga non quere baixar ofrécese para quedar na superficie e retirar a escada, colocar a táboa no seu sitio e agardar polas outras. A escada á vista, durante quizais moitas horas, é un risco demasiado evidente. Deciden que baixe Laura e Olga fique como equipo de superficie, atenta ao móbil para que poidan saír. Porén, Laura entra polo burato tan xusta que non pode mover os brazos para manobrar.

Olga non quere, pero ten que baixar.

Cando chega abaixo, Rosa e Vanesa xa despexaron algo os escombros que cobren o chan. Parecen os materiais caídos pola perforación do burato polo que puideron entrar. Todo recente, mollado só na vertical do acceso: é evidente que a chuvia destes días atrás entrou por aquel orificio aberto coa maquinaria de derribo.

—Queridas —di Rosa colléndoas as dúas da man, con ton emocionado e solemne—. Creo que estamos na cripta do Dragón —E bícaas as dúas.

Comezou a alumar ao redor. Efectivamente, estaban nunha pequena sala que parecía abovedada. Tiña un ar tétrico, pero tamén amable, como unha escuridade civilizada, ou como un averno a escala humana. Un silencio total, que elas non se atrevían a luxar.

A pouca luz do luar que entraba pola boca da cripta minguou cando Laura meteu a cabeza nela:

—Ei! Vou quitar a escada! Sorte, queridas, sorte —notábaselle na voz a enorme decepción por ficar fóra da expedición.

As de abaixo acenáronlle para despedirse, pero entón Vanessa, que xa quitara o traxe de operaria e lucía o seu vestido dourado, ceibou un berro agudo. Ficara inmóbil, coas dúas mans aínda facendo pantalla na boca moi aberta, coma se seguise berrando en silencio.

—Acabo de ver unha labarada de lume —dixo cun fiíño de voz—. Xúrovolo. Súper rápido, literalmente, súper rápido e súper intenso —Tremía toda ela—. Viña de aí.

Pero alí só había un muro continuo, algo derramado, pero sen fendas.

—Tranquilas —dixo Rosa, que se tremía non quería que se soubese, para tranquilizarse a si mesma—. Demos coa cripta e o Dragón saúdanos. Vós sodes as voces, eu son impura estes días —E dicíndoo, colocou a Olga xunto a Vanessa, mentres ela se colocaba tras delas, pousando as mans en cadanseu ombro, coma se fose cega.

Olga só pensaba en marchar canto antes, pero por suposto ficou sentindo a suor da man de Vanessa na súa, e a man dereita de Rosa no seu ombreiro, sen ousar dicir nada. Nin rastro de ratas, era o único que lle importaba. Pasaron dez, quince minutos. Respiraban acompasadamente xa. Sentiran caer a tampa do burato polo que entraran e só a luz das lanternas dos móbiles alumaba o espazo.

E daquela, mirando o muro con esa luz insuficiente, Olga recoñece a opus caementicum nun flash back directo aos seus tempos de estudante, coma se estivese escoitando a voz da súa profesora amosando a mestura de pedra e cal. E esculcando muros e bóveda con novos ollos, berra desfacendo o misterio:

—É un criptopórtico! Estamos nos restos dun criptopórtico que se mantivera oculto debaixo do antigo cine Odeón! —E instintivamente sóltase de Vanessa para levar a man á boca, coma se non quixese crer o que ela mesma está dicindo.

O berro de Olga rompe a comuñón entre as tres.

—Que dis?

—Un criptopórtico romano, iso é este burato! —insiste Olga, que segue borboriñando como nunha ladaíña—: Incrible… alucinante…

—Que carallo dis? —retruca Vanessa—. Que cona é un criptopórtico?

—Unha bóveda subterránea, unha cimentación, en realidade. Usábana cando o terreo non era firme ou incluso para levantar un edificio por riba do resto do conxunto, como un templo que destacase sobre o nivel do foro —Agora é Olga a que está excitada polo descubrimento—. E isto é só o principio, toda esta terra arredor quizais oculte un espazo maior. Hai que escavar, está claro, quizais estamos baixo o que en tempos foi o foro romano da cidade. Podería ser, seguro. Ou quizais fose terreo que se asolagase, estamos moi cerca do río, quen sabe.

Rosa sente o descubrimento como unha reviravolta non invocada da situación e non oculta o seu enfado:

—Creo que perdemos a posibilidade de contacto. Non hai sinais do Dragón, todo desapareceu. O Dragón precisa da comunicación espiritual, en silencio.

Vanessa expresa a súa ira sacando o móbil e comezando a marcar:

—Pois piramos, non?

Olga entende a desaprobación das compañeiras, pero non lle importa moito. Continúa admirando o lugar, eses muros milenarios. Tardan uns minutos en comprender a situación: non teñen cobertura. Cero.

—Merda! Estamos puto pechadas neste burato, literalmente, puto pechadas! —comeza a berrar Vanessa.

Si, estaban atrapadas.

Pasaron varias horas baixo unha manta. Supuxeron que aparecería alguén de seguridade, pero só podían agardar, sen comunicación con Laura. Vanessa parecía un faladoiro cutre cuspindo solucións, desde berrar para que as escoitase o garda e apandar coas multas ou o que fose, ata subir unha enriba doutra a ver se alcanzaban o burato, volver invocar o Dragón, chamar ao 112, chamar a súa nai, contade algún conto ou algo, durmíuseme o pé, e se facemos unha meditación, e se cantamos algo.

De cando en vez, cando Vanessa calaba, ou incluso cando non o facía, Olga pensaba en que incrible nova ía sacar a prensa, de como ían entrevistala, a ela e ás súas compas, con este achado que de certo sería pronto o monumento máis importante da vila, e seguía para si, perdida en recoñecementos e musealizacións, cambiando de postura para evitar as dores. E ese ombro que non lle pasa, do esforzo do curro.

De cando en vez, como un interludio na verborrea de Vanessa, Rosa volvía repasar o sucedido. Hoxe era a primeira lúa chea de primavera, tivera a certeza de acadar o contacto. Pero, que puido fallar? Quizais a distracción polo descubrimento arqueolóxico.

—Non é con retranca, Olga, pero estou segura de que os romanos construíron isto aquí porque xa había unha cripta previa —E sinalaba as paredes coma se nelas estivesen escritas as xenealoxías dos dragóns xunto aos planos dos enxeñeiros romanos—. Quizais levamos algo de metal e non nos decatamos —E case choutando—: Vanessa, o vestido! Ese dourado pode levar metais na composición!

Revisan nerviosas ata atopar a etiqueta:

—Cen por cento poliéster —anuncia Vanessa, pero Rosa non se dá por vencida. Move a cabeza. Coloca os dedos nas tempas coma se o xesto lle masaxease as neuronas.

—Vamos repasar todo outra vez. Pendentes ? Tatuaxes? Aneis, colares? DIU? —Vólvese cara a Olga—: Igual levas un DIU!

—Noon, tranquila —sorrí Olga— non tomo precaucións.

Hai un silencio que nin Vanessa ousa interromper coas súas solucións. Rosa incorpórase un pouco, para preguntarlle moi seria:

—Poderías estar embarazada?

Olga sorpréndese:

—Non, ou sexa, por poder, poder podía, pero que va, pero se levamos seis meses e nada! Muller, poder, poder… Imposible non é. Pero moi pouco probable —E apuntala a opinión negando coa cabeza.

—Se hai un embarazo, a cerimonia do contacto é imposible — di Rosa cortante, pero sen rabia. E todas entenden que vai calar.

Este silencio dura máis que os anteriores. Moito máis. Aínda que ningunha dorme. Pactan o silencio e pactan esquivar o desacordo.

Laura veu rescatalas pasadas as cinco. Contoulles que un garda de seguridade comezara a súa quenda a medianoite e por fin de madrugada quedou durmido na caseta. Cando deron saído, faltaba pouco para o abrente. A lúa chea reformulaba os recordos doutras noites, facendo daquela hora un momento que flotaba na irrealidade. Xa fóra do valado botaron a correr detrás de Rosa, sen preguntar nada, só correndo, para tornaren o medo, para escapar do perigo e para sentirse mellor. Pararon na Avenida, hiperventiladas e espertas. Abrazáronse. As catro cabezas multicolores —vermella, violeta, laranxa e gris— ben xuntas, os catro pares de pernas ben abertos, ata comezaren ese movemento de onda común, a dereita e esquerda, ata que as respiracións se acompasaron e puideron falar.

—Que facemos agora, Rosa Targaryen? —pregunta Vanessa.

—Vamos todas á miña casa, o primeiro será comer algo e descansar.

—Targaryen? —pregunta Olga—. Que apelido tan curioso . De onde é?

—Ai, Olga, era unha chanza —Ten que explicarlle Laura pasándolle o brazo polo ombro dorido— Será posible que sexas a única persoa que non viu aínda House Of The Dragon?

—Eu xa a vin tres veces, equisdé —fachendea Vanessa—. E igual aínda a vexo outra vez. En serio, non a viches? O capítulo dous é o mellor con diferenza. Antonte soñei que na miña cama gardaba un ovo de Dragón… Tes que velo, Olga. Rhaenyra Targaryen ten unha dragoa que se chama Syrax, que escena!!!. Imaxinades ter unha dragoa que te protexe, que te sente súa, que che fai sentir sempre poderosa?

—Pero por favor, é só unha serie comercial —Rosa parece enfastiada, Olga percibe que non é a primeira vez que sae o tema— A que guionista descerebrada se lle ocorre colocar a Casa do Dragón nun trono de ferro? É só un intento de dividirnos. Unha deformación sen escrúpulos do feminino primordial. Un disparate.