Se dubidas, non veñas. Cap. 6: Rafa

Mercedes Martínez Modroño.

Acabo de lelo.

Seguramente non debía, pero lino. Ou se cadra deixáchelo impreso aposta, para que eu o atopase.

Non sei onde estás, pero non che vou negar que estou preocupado. E moi molesto, tamén. Coñecémonos desde hai xa vinte anos, acórdaste? Desde o instituto, en 3.º da ESO. Igual xa non te lembras. Desde aquela sempre fuches a miña amiga máis sólida. Creo que che devolvín o apoio cando foi o da túa irmá, non sei a que vén esta especie de diario deturpado que escribes.

Sei que precisas escribir, acepto que o intentes desde a autoficción, pero por favor, realmente tes esas fantasías de que eu sexa o teu home? Non o podo crer, Olga. Estaba todo tan claro, a convivencia funcionaba tan ben. Mesturas realidade e ficción dun xeito máis que preocupante. E esa teima de escribir en terceira persoa, non creo que sexa saudable. Lembro a escena na que coñecín a Laura, no supermercado, contáchela tal cal. Non sei se puxen cara de nunca, como ti escribes, pero si lembro que te vin convertida nunha verdureira con alguén que nunca estará á túa altura. Pensei que estabas en perigo, seguramente notaches iso. Es unha persoa moi intelixente, ese tipo de cousas non se che escapan nunca. Non sei se será certo o que escribes dela (probablemente teña cans, probablemente non coma glute), pero se ese feminismo terraplanista sacado de libros de mitoloxía é minimamente fiel á realidade, por favor, esquece esa rapaza e as súas amigas, no caso, certamente improbable, de que existan. E comprende que teña medo de que consumas calquera substancia, e esa moza ten toda a pinta de meterse algo. Polo menos de cando en vez. Tamén me doeu que apareza como gordofóbico. Sabes que non é así, non aturaría a Marcos se así fose. Por non falar dese “ar de submisión filial”, que me ofende profundamente. Como es capaz de escribir iso de min? Aínda que sexa ficción, en serio, non o merezo. Que dereito tes a inventar os meus pensamentos para facerme aparecer coma un paifoco?

Paréceme que te coñezo, e con todo, estas páxinas fan que repense todo. Dásme medo. Xa non sei se quero seguir, vou marchar unha tempada e xa iremos falando.

Doeume que insinúes que levas o traballo da casa, de verdade Olga, doeume. O pacto incluía que eu puxese orde no teu caos doméstico. Cumprino, non sei a que vén ese vitimismo no lugar común do peso do fogar. En serio, é imposible que me vexas así, vou tardar en perdoarche iso.

E por certo, estiven hoxe facendo limpeza nos armarios, cheguei antes das once contando atoparte na casa. Pásoche o inventario de todos os envases baleiros que tirei. Sei que é unha das tarefas que che recomendou a psicóloga, rexistrar todo isto. Vai: 14 de iogur grego (de litro), 8 terrinas de manteiga, 23 terrinas de xeado, case todas de marca branca. Anoto que penso que te estás envelenando con tanto azucre, ti verás. 57 vasiños de iogur, dos cutres. Admite que non vas sementar tomates, dunha vez; levas tres anos acumulándoos con esa idea e non sementaches nada. 37 tetra-briks de leite vexetal. Moi ben encartados, recoñezo, pero 37 envases ocupan espazo. O vidro xa o tirei a semana pasada, e diso non escribiches nada. Sei que che vai chegar moita rabia nesa lista de números, si. Así me sinto, imaxina que che salmodio o reconto coma quen che repasa as faltas de ortografía, si.

Creo que deberías volver á terapia, Olga. Paso a vida limpando a casa dos rastros que deixas, coma se desprenderte da máis nimia posesión che causase medo ao futuro. Xa o temos falado tantas veces, non poderás reter a vida. E por favor, deixa de falar da túa irmá coma se estivese viva, faite ese favor. Xa hai máis de dous anos, parecía que a terapia che fora ben, de verdade que penso que deberías volver. Antes de que algunha conspiranoia baseada nos unicornios consiga aducirte ás profundidades dunha quimera. Deixáchela porque dicías que traballando poderías normalizar e “despatoloxizarte”. Iso dicías cando empezaches no supermercado, acórdaste?

Dicías que non querías estudar as oposicións porque che lembraban a ela, dicías que precisabas un traballo pouco complicado, coñecer xente, saír da casa e cambiar de aires. E pareceu que funcionaba. Canto tempo levas? Seis semanas? Eu víate ben, non albiscaba todo o que che andaba no maxín.

En serio que aínda non sei como tomarme isto que escribiches. Eu creo que sería boa idea que estudases, a verdade. Creo que serías unha profe excelente. Pero serás ti quen teña que tomar a decisión, aclarar os teus obxectivos, a túa vida e a túa orde doméstica.

Xa non sei de que queres lembrarte ou que camiños vai inventar a túa cabeza para escapar outra vez. Marcos quería vir verte, ocorréuselle mentres almorzabamos esta mañá. Díxenlle que non viñese, xa non sei se quero que o noso fillo naza de ti, a verdade. Menos mal, nin imaxinaba que atoparía o piso baleiro e estes papeis. Ás veces asústasme, Olga; es tan imprevisible cando te deixo soa. Quérote, non sei se chegas a ser consciente de canto te quero. Ata me gusta o sexo contigo, de verdade que non preciso finxir, gozo de cada vez que compartimos o leito. Diría que ti tamén. Se non estivese casado, se non estivese tan feliz con Marcos, quizais ata poderiamos ter algo, ti e mais eu. Pero xa o temos falado, Olga. As miñas aventuras sexuais remataron cando coñecín a Marcos, sábelo. Aínda que teña mal tipo, que non dea reducido o sobrepeso, é o meu esposo, non comprendo como aínda teño que explicarcho, unha vez máis. Lamento tanto que te confundises coa nosa relación.

Pero o certo é que a idea de coñecer a experiencia da maternidade foi túa. E fun eu quen convencín a Marcos de que era unha idea mellor ca a adopción, ou dunha clínica privada para conseguir un embarazo subrogado, unha idea que nos espanta. Esas eran as nosas opcións cando a ti se che ocorreu ofrecerte, coma unha fuxida cara adiante coa túa pena e a do teu pai. Ou non o lembras xa? Pero son eu o que expoño a estabilidade da miña parella, son eu o que teño que levar os celos del. É unha persoa aberta, pero ten que levalo. Se aceptou o trato foi porque polo menos o neno terá parte da miña xenética, e a ti sempre che quixo ben. Pero aínda que non se queixe, eu sei que ás veces lle doe. Rimos moito co do sexo canónico que teño contigo, coa única finalidade de enxendrar unha criatura. Niso é no único que nos parecemos ti e mais eu a un matrimonio, Olga. Soa duro, pero é así: só fodemos para procrear.

Resúltame ridículo que escribas que o teu home (é dicir, eu, no teu relato) vaia ver a “Marcos e Tania”. Todo tan hetero, tan normaliño. Quen carallo é Tania? Por que tes que ocultar , por que a estampa recorrente do matrimonio cis-hetero atravesado de micromachismos? Toda esa invención da relación á que lle falta algo, claro que falta, non somos nin sequera parella. Intentamos que concibises un fillo meu, iso é todo. Levamos medio ano con estas visitas unha vez ao mes, case unha semana que quedo contigo de cada vez. Entendemos que te sintas soa, entendemos que non é doado superar o suicidio dunha irmá, e menos nas circunstancias que o rodearon, pero o trato non incluía que quixeses apartarme de Marcos. Era mellor que fixésemos unha inseminación artificial. Coller unha xiringa e acabou. Enredamos de máis, está claro que o bebé ten que nacer do amor, pero neste caso Marcos fica excluído e aínda por riba ti saes agora con isto. Non foi unha boa idea, está claro. A min parecíame que poderiamos manter as emocións fóra do asunto, (ao cabo, era repetir o que xa fixeramos intermitentemente de adolescentes), pero así non é un bo plan. Son unha persoa non binaria que non quere outra relación aberta. Teño un matrimonio feliz e quero conservalo, máis nada.

Por non falar de todo ese tufo esencialista no que escribes, temos falado tanto da invención do xénero, da necesidade de subverter as identidades binarias (si, iso é de Judith Butler, sei que o recoñecerás retorcendo o xesto), da imposición do xénero para impor a ideoloxía do capitalismo patriarcal. Non creo que puideses resetear todo iso para tragares o da feminidade primordial, que pasa co xiro ontolóxico, do que estivemos falando ultimamente? Tamén formatado? Porque xa me explicarás, xa que é tan importante, en que consiste exactamente iso de ser muller. Fóra das convencións de xénero máis clásicas, saias, rímmel, complementos e calquera tareco que non leven xa profusamente moces e artistas non binarios, podes explicarme en que consiste esa vosa feminidade? E non vale definir unha muller como aquela persoa que pode xestar e aleitar. Porque se a condición biolóxica ha de terse en conta para a propia entidade individual, ontolóxica, de cada unhe de nós, explícame se pode unha persoa considerarse muller se non é quen de concibir un bebé, quintaesencia natural da feminidade. Unha capacidade que a nós os dous, polo que parece e polos resultados nulos destes seis meses, condénanos a non poder chamarnos nin muller nin home (pola miña parte xa renunciara ao título, ti verás). O signo menstrual tampouco vale: excluiriades pre púberes e post menopáusiques. O argumento é retrucado, porque a invención cartesiana do feminino e o masculino tamén o é, produce absurdos cando se leva ás súas últimas consecuencias. Nada que non teñamos falado tantas veces, ou como mínimo, cría eu que falaramos. Síntome coma se de repente xa non te coñecese de nada, lonxe, inaccesible, perdida.

Era o que me faltaba, ter que aturar discusións sobre a investigación evolutiva dos dragóns: nin existen nin existiron. Seres con existencia social, coma os unicornios e, de paso, coma a idea do xénero. Ía levar de volta o libro de Inma Otero, pero aquí che queda. Volve botarlle un ollo, por favor. Hei mercar outro exemplar para min. Direille a Marcos que foi un agasallo, está agardando para lelo. E por suposto non lle vou contar destes papeis, non quero facerlle dano. Este equilibrio estaba funcionando ben, pero os tres sabemos que é inestable. Falar de min coma se fose o teu home é o máis perturbador que se me ocorre.

Sigo preocupado por saber onde estás. Chama en canto poidas, pero polo de agora quero acabar con estas visitas. Non te preocupes polo alugueiro, por suposto, a transferencia está programada. Voulle propoñer a Marcos reiniciar os trámites para a adopción, parecía un camiño demasiado longo, pero seguramente sexa o mellor para todes.

Levamos xa seis meses con este apaño e non hai embarazo. Pola miña parte podería continuar, pero estes escritos teus cámbiano todo. Non serei quen de soportar todo este barullo emocional. Sabes que non son tan forte, e ti tes que procurar o teu benestar sen comprometer a miña relación de parella.

Xa ves, pensaba deixarche unha nota rápida e saíume unha carta coma as que se escribían antes. Por certo que me sentou ben escribir a man, había ben anos que non o facía. Quixen facer tempo por ver se aparecías, pero ao final quedou escrito o que me gustaría dicirche ao vivo. Quizais sexa mellor así, quedei máis tranquilo e evitamos unha liorta que tería sido dolorosa. Polo menos quédache unha despedida en papel, tanxible, ou queimable, ou atesourable.

Chámanos se precisas cartos, xa sabes, e cóidate moito. Come san, por favor, fai exercicio e evita as  drogas, que a maternidade é unha cousa moi seria. Aínda que eu non forme parte da túa vida, cóidate.

Rafa

PD. Chámame. Mañá traballas, así que supoño que virás durmir. Se non temos novas túas en vinte e catro horas teremos que denunciar a desaparición. Espero que sexa unha das túas de ter o teléfono apagado, pero avisa.