Se dubidas, non veñas. Cap. 7: Olga

Mercedes Martínez Modroño.

Hoxe cheguei a traballar coma se chegase ao bordo dunha piscina olímpica xa sen folgos, como me pasa cada vez que hai moito tempo que non vou nadar. Pensar en chegar en poñer os brazos aí arriba e coller aire. Polo menos vinte segundos. E como presta.

Debería volver á piscina. Pasoume a idea de ir nadar, a verdade é que non fago deporte nunca.

Hoxe non teño gana de nada. Igual tiña razón a psicóloga e fanme mal as noites sen durmir. Ha ser iso.

Non sei nin onde teño a camisa do uniforme. Non pode ser que a deixase na casa.

Merda, si, estaba collendo o uniforme e acendín o teléfono e xa non me acordei máis. Só quería dar unha ducha, despois de pasar o día con elas. Foi bonito que Rosa nos convidase á súa casa, entrar na súa intimidade e na súa coherencia, todas as ideas que me bolen aínda sen repousar. Non tiña nin idea de que se puidesen substituír todos os tarecos metálicos da cociña. Saír da ditadura do aceiro inoxidable, como dixo ela, é unha idea interesante. E esa especie de noite iniciática que pasamos as catro nas obras do cine Odeón. Niso pensaba, en dar unha ducha, preparar o uniforme e meterme na cama co pelo mollado, sen máis. Pero collín o teléfono para contestarlle a Rafa, e coa rabia esquecinme.

Vai á merda, Rafa. O teu protectorado abáfame.

Mellor que me deixes tranquila.

Olga, por que es tan despistada? Porque non es capaz de seguir unha rutina e facer sempre o mesmo? Porque te aburres. Si, un pouco, Aínda así, a piscina gustábache, deberías volver.

Igual tamén é patolóxico que me fale así en segunda persoa. É o xeito de darme as autoinstrucións que me dixo a psicóloga. Outro non teño. Cando quedo atoallada, cos nervios e o medo e me vai subir a ansiedade, autoinstrucións.

E agora que fago sen a camisa.

Voulle dicir a Vitoria. Igual prefire que volva á casa por ela. Eu que sei. Non será tan importante.

Que mal me parece que Rafa lese o que escribo. Era algo íntimo e terapéutico. Se el tivese que aturar todos os días as chamadas do meu pai, igual escribía literatura de ciencia ficción para escapar da fodida realidade. Rafa séntese sempre por riba dos demais, desde que o coñezo. Escribir de min en terceira persoa axúdame a verme desde fóra e a ordenarme un pouco. Como se as cousas tivesen sentido. E a inventar unha vida emocionante. Que apareza un criptopórtico no mesmo centro da cidade, por exemplo. Imaxinar corruptelas e heroicidades. Unha vivencia vicaria, mentres a escribo. Aínda que non sexa certa. Relatala, imaxinala, describila, faime dalgún modo vivila. Escribir ficción tamén é imaxinar outra vida. Gústame.

Olga, por favor, acalma os teus pensamentos. Respira. Son as nove menos cinco e non tes a camisa do uniforme, merda. Tes que saír á tenda a traballar e mira que facha traes, co niki das festas.

O primeiro será falar con Vitoria.

Prefería escribir en terceira persoa, era coma se me mirase desde fóra e fixese unha novela. O que eu quería era escribir Literatura. E de que vou escribir, se paso o día no supermercado? Do que teño gana hoxe é de que me poñan a pasar a mopa toda a mañá, mirar para a xente e que nin me miren. Limpar o chan e limpar de paso a cabeza. Esta mente miña que ás veces está viscosa e pinga desde as tempas o corpo todo coma se fose un ovo podre que vai caendo amodiño. Un só non, media ducia, polo menos. Esparexéndome esa angustia resesa que xa coñezo de sempre.

—Vitoria, esquecín a camisa na casa, non sei como fixen que quedou fóra da mochila e estes días tiven visita da familia e co cambio de rutina, …si, a miña irmá, coa miña sobriña, e o meu pai, que estiveron na casa… ah, pois fago iso, poño o mandilón da carnizaría, grazas Vitoria, desculpa, de verdade… si… que falta fai estar coa familia, si.

É tan doado mentir para non ter que mentir.

Ala, ao lío. O malo será que me aguante o ombro toda a mañá coa condenada máquina esa. Espero que haxa máis mortadela ca chacina, calquera cousa branda para non ter que facer moita forza porque estou que rebento.

De confusión e de sono, máis ben, rebento.

Entre o meu criptopórtico e o seu dragón, a verdade, non sei que será máis fantástico. No fondo prefiro pensar en restos arqueolóxicos que na cripta dun dragón, coma Rosa. Interésame o Dragón coma ser simbólico, jungiano, máis nada. Aínda así, prestaba atopalo e que fose certo que unha era feminina está a chegar. Que gusto dá sentir o apoio doutras mulleres. Que ben o pasei. Repensar o corpo co que nacemos sen poñelo en dúbida: iso é, agora entendino, o que me desacouga do pensamento non-binario de Rafa. Chegar ao teu corpo e pensar que é o único posible, que non hai brétemas nin alternativas. Muller entre mulleres. Como chegar ao bordo da piscina, á zona de confort, como volver aquí, ao supermercado, cortar ben fino, empaquetar, colocar bandexas de repostaría antes das once, se cadra, ou axudar á descarga da mercancía. Consumir o día, as horas, o corpo, e non ter que pensar.

E que gana teño de chegar a casa, pechar todo e apagar o teléfono ata o luns.

Do Rafa paso. Da súa disimulada superioridade moral, que parece que non me deixa dicir non. E non entende o que é que meu pai me chame a diario e sempre me fale do mesmo, de que hoxe vai sol e a túa irmá estaría hoxe collendo cantarelas, e como nos gustaban, a túa nai que en paz descanse e a min, e ti nunca fuches de ir aos cogomelos, non papá, a min xa sabes que o monte non me tira. E dálle cos cogomelos, e con que bota en falta a Sabeliña, pois claro.

Este debe ser o novo. Xa lle vale á Vitoria, non mo presentar.

—Encantada… si…non te preocupes, eu vouche dicindo… Boh, moita experiencia non teño, nin un mes, pero polo menos xa sei como vai o almacén e como funciona a máquina.

Todos botamos en falta a Sabeliña. Agora vexo claro que quería quedar embarazada para darlle gusto ao meu pai, e que tivese outra neta. Nunha das miñas fases de euforia, vaia idea. Igual debería retomar a terapia. Para non meter a zoca, para non confundir os meus desexos cos doutras persoas. Cos de Rafa, cos do meu pai. Cada vez que lembro a psicóloga dicíndome que trastorno ciclotímico sóbeme a carraxe ata a gorxa, póusaseme ata nas falanxes dos dedos, calcifícame o esqueleto. Ás veces estou optimista e ás veces pesimista, como todo o mundo. Que vaian poñerlles etiquetas ás árbores do parque. Estafa psiquiátrica, control mental.

Olga, céntrate, este rapaz non se pispa e aínda hai que traer o friame todo. A ver se dá feito el só o de repasar o cristal coa baeta, polo menos, e podo colocar eu. Que paciencia. E coa mañá que levo, que cansazo.

Se a psicóloga tivese que pasar pola morte da sobriña e despois da nai e despois da irmá e despois por aturar as chamadas do pai que está afogando na pena, que pretende que eu substitúa a miña irmá e faga o que ela e vista coma ela e teña unha filla coma ela, quen vería a psicóloga. Que diagnóstico tería ela se tivese que chorar pola xente que queremos e se foi, e aínda por riba ter que resistirse a ser ti mesma, e odiar o monte e non parir unha Sabeliña?

—Os queixos están aquí, mira, ti vas colocando estes onde vexas o outro igual. Limpas con esta baeta, si.

E doutro lado o Rafa e as súas exquisiteces matrimoniais, coma se eu puidese explicarlle ao meu pai que para non nos sentir tan orfos decidín quedar preñada dunhe amigue non binarie, o Rafa, o do instituto, lémbraste, agora che explico, papá, é moi sinxelo. Porque así, de paso que soluciono a cuestión económica da crianza, pois de paso leva o apelido dele e do seu home, e meu pai entenderíao todo de vez. Claro, Rafa, é tan simple como iso, explicámosllo ao meu pai, porque a ti non che parece ben que lle diga que teño mozo. Desequilibra o teu matrimonio, comprendo. Ao meu pai, non, non o desequilibraría nada que lle aparecera embarazada e non se soubese do pai da súa neta. Ou neto, ou nete. Claro que tamén llo podería ocultar, só que se quero quedar embarazada é precisamente porque me pareceu que encher o oco que deixou Sabeliña nos iría ben, a el especialmente.

—As cuñas de queixo que vaias cortando telas que envolver en film antes de poñelas no expositor, e pesalas e poñerlles a etiqueta… si, non digo que non quedasen ben colocadas, pero é que se chegan sen marcar á caixa temos un lío…

Este tío parece bastante parado. Vai ter razón Fina, escollen a xente, mimá.

Tamén podía ir meu pai onde a psicóloga.

Nin amentarllo. El lévao ben, mentres estea eu colléndolle o teléfono. Eu levo o meu e o seu. Con que haxa unha tola na familia chega ben. El non precisa atención psicolóxica, que va, el bota enriba de min toda a merda e a ciclotimia ou como carallo se chame, que ata bipolar chegaron a chamarme, todo iso enriba de min, que podo con todo. Celebrando os aniversarios de Sabela. Di que non pode comer só ese día. Hai cinco anos do accidente, e seguimos celebrando os aniversarios. Como lle digo ao meu pai que a nena non ten once anos, que a nena morreu con seis no accidente. Nin se pode falar da piscina, hai que utilizar ese eufemismo paraugas do “accidente”. Como llo digo para que me escoite, porque de repetirllo estou xa farta. Que me escoite, que me mire cando falamos do tema. Que chore. Ou que berre, ou algo.

—Enredáronse as etiquetas… si, non pasa nada…, hai que colocar o rolo tendo coidado de que non enganche aquí. Xa verás, en dúas veces xa lle tes collido o truco, ti non te preocupes.

Aínda levo postas as imaxes da escuridade alá abaixo, tiran de min. Coma se todo este lucerío fose se non un engano, polo menos un decorado. Demasiado branco. Asusta. Alá abaixo entendín de súpeto que non era eu a que quería un bebé. Comprendino falando con Vanessa. Fóra desa noite, non cruzara unha palabra con ela. E porén, esa inocencia súa, ese discurso visceral e infantil contra as ratas, conectoume directamente. Como me custa escribir revelación.

Dá igual, nin Rafa nin outra persoa o van ler. Pois si, foi unha Revelación.

Entender que pese a que marchara de casa do meu pai, pese a que leve case un ano repetíndome que quero ser nai, era un desexo que obedecía á miña culpa, a de non ser como a miña irmá, a de non dar sacado a praza coma a sacou ela, a de non lle dar alegrías ao meu pai, a de non lle dar netas.

Porque os dous necesitamos ter outra oportunidade e criar unha nena e non a deixar soa nunha piscina nunca máis, porque Alba deixou soa a Sabela para levar a mamá á revisión, e se calquera de nós levásemos a mamá en lugar de deixar todo encima de Alba, Sabela non afogaba, Alba nunca se suicidaría, eu seguiría en Suíza e convencida de non querer ter fillos nunca. Unha revisión que non valeu para nada, todo ben, todo recuperado, e aos tres meses fóisenos igual.

—Bo día, que poñemos… moi ben, en lascas finas, verdade…?

Eu estaría en Suíza. Ti, papá, terías unha filla que te leva de paseo ao monte cunha neta que tería feito os once anos en febreiro e eu podería ser a irmá incompleta que non saíu ben e non chama nunca e non quere ter familia. Vivindo feliz. Todos felices.

—Algunha cousiña máis?

Pero agora son a filla que tivo que volver para facer un papel que non é o meu, e tiven que coñecer a Laura neste mesmo sitio, beizón, para decatarme de que non son eu a que quero converterme en nai, senón esa especie de deber filial mal entendido. Esa imaxe de ratas que me revolveu.

Beizón.

Boto en falta a Laura. Este rapaz non se decata de nada.

E se Rafa non o entende, mellor. Un erro que camiñamos xuntos seis meses, estupidez compartida en grao de tentativa. Fin. Etapa nova. Cuestión de tempo que recuperemos a amizade. E vainos ir mellor sen sexo, sen dúbida. Todo encaixa. Coma se os contratempos se anulasen entre si: Non consigo quedar embarazada, ruptura coa parella. Xa non teño que explicar nada na casa, e mira que lle dei voltas a como comezar a falarlle de Rafa.

—Se acabaches cos queixos, vai onde a Vitoria por se hai que facer algo fóra, eu polo de agora apaño, aínda está isto tranquilo.

A ver se aprende pronto e deixo esta máquina, teño o brazo dándome punzadas todo o tempo. Se non esquecese a camisa, igual estaba agora repasando o chan. Non, porque este non se decata. Tocábame a máquina hoxe sen remedio. Acabo de sentir culpa por esquecer a camisa, e non ten nada que ver con que estea aquí ris ras. Tocábame si ou si. Se Laura non marchase estaría repoñendo ou no forno. Gústame o carácter dela. Oxalá tivese eu ese xenio. E Rosa e Vanessa gústanme tamén. E o ben que me fai estar con elas. Si que foi unha boa idea coller este traballo. Desas veces que a vida sabe por onde levarte e só precisas fluír.

Todo volve a un tempo feliz e calmo, e estou contenta. Farta das mexericadas de Rafa e a súa suposta perfecta saúde mental. Ha! Agora teño traballo e non preciso da súa axuda. Pode ser que a miña independencia o amole, que sintan que perden o control sobre min.

E o meu pai poderá superar a perda de Alba e de Sabela sen que eu teña que poñer o meu corpo a parir.

Descansar e apoiarme firme, ata que algún día poida volver estudar as oposicións. Aínda é cedo para iso. Aínda sinto a Alba ao meu carón axudándome cos temas. Aínda non. A cabeza dáme so para poñer o uniforme e mover caixas dun lado a outro e concentrarme no grosor das lascas e recollelas coas pinzas nun movemento rítmico e colocalas ben colocadiñas no papel encerado e encartalo ben e sorrir e mover máis caixas e agarrarme á fregona coma se fose unha luminaria nunha tempestade de vento e neve. E que o cerebro descanse da fatiga.

E de cando en vez escribir para pulirlle os cantos á puta realidade.

E que quererá Fina agora.

Manda truco, o que é ser veterana, deixou o rapaz no forno para vir de parola. Se lle digo que me parece un inútil vaille facer a vida imposible, seguro. Todo ben, moi riquiño, vese que non sabe, pero aprende rápido. Ala, listo. Vas ter que volver ao forno sen carnaza, Ha!

Eu creo que o meu pai tamén sente culpa por non ter atendido a miña nai, pero tamén hai que comprendelo, cando ela volveu nós xa estabamos criadas, el foi quen quedou na casa, e eramos ben pequenas. Tivo que doerlle moito. Normal que non quixese saber nada dela, normal. Pero nós somos as súas fillas e non a vas deixar tirada. Ao cabo, era a nosa nai, volvera, e estaba enferma. E nada máis. Pero caeulle todo enriba a Alba.

Alá pasa a Fina outra vez, xa acabarían cos bolos no forno. Pero que cara ten, en lugar de repoñer ela o leite pon o novo, que cara.

—Pois aquí nos embutidos moi ben, no forno igual o colleu de novas. Xa se afará, muller, a min paréceme bo rapaz.

Parece normal, di ela, e volve co de Laura, aínda lle proe, aínda despois de conseguir que a botasen, aínda se queixa. Que idea terá Fina do que é xente normal? Que seica o problema con Laura é que non pasou a selección da ETT e veu por unha coñecida, coma se na ETT non collesen o primeiro que pasa pola porta e está disposto a traballar o sábado de Pascua avisándoo dous días antes. Ríome eu da selección da ETT.

Entendo que o meu pai non fose aquel día á revisión. Porque xa tivera que estar dúas semanas no hospital, tendo a relación que tiña coa miña nai. Normal. E eu en Suíza. Tamén sinto culpa. Podía ter quedado aquí e preparar as oposicións ao rematar, coma Alba. Pero saín aventureira coma mamá, xa está.

Quen podía imaxinar que a nena podía afogar? Había máis nais e pais, nunca pasa nada, eu que sei.

O caso é que esta familia vive abafada pola culpa que comezou a miña nai cando marchou da casa. E xa é moito dicir familia, quedamos meu pai e mais eu. E sen visos de continuar a estirpe. Pois mellor.

Verás como en canto saia de traballar xa me chama. E terei que ir por alí, que hai días que non paso.

Meu papaíño, como o quero, canto leva aguantado. Esta finde póñome en serio a escribir, vaime facer ben. Ordenar ideas e axustar a vida, atender o meu pai, e recompoñerme aos poucos. E coidar as miñas amigas, benvidas.