Se dubidas, non veñas. Capítulo 8

Mercedes Martínez Modroño.

Laura

Non me podo crer a mala sorte que teño, agora que estamos a punto de conectar co Dragón, tócame ficar fóra. Quizais é un sinal, e realmente teño que adelgazar. Todo o que non conseguiu a presión social, xa ves. Será esta a lección que o Dragón ten para min? Nada pasa por casualidade, está claro, Vane e Rosa poderán entrar e eu terei que quedar vixiando cando aparece o garda.

Unha lección de vida. De vida auténtica.

Polo menos xa non me poño tan nerviosa. O primeiro día que notei o cheiro de xofre no supermercado, si que foi un subidón. Despois dun ano agardando polo momento, desde que Rosa nos mandou aquel whatsapp, deus, non o esquecerei nunca, aquela mensaxe: acaba de entrar unha clienta que cheira a xofre, deus, éntrame un arreguizo todo polo corpo. O 23 de abril do ano pasado, non me esquecerá nunca. E un ano despois sae o curro con ela. Porque ata entón eu cría a Rosa, claro, senón non aceptara ir traballar coa Vitoria, co mal que lle pareceu á miña nai que non lle fose ás feiras. Eu crer cría, pero sempre che queda un aquel. Non sei como dicilo, demasiado emocionante para ser verdade. Creo que fun porque no fondo precisaba poñela a proba. Dicirlle, de acordo, é unha oportunidade, esa sospeita mantida no gume da dúbida durante doce meses, vaise materializar. Vitoria precisa contratar alguén desde mañá, vou aceptar que iso significa o que ti queres que signifique, que nos está convidando a participar con ela na manifestación do Dragón. Aínda que no faiado eu pense que foi só unha conversa agardando pola tinta, alí sentada ela, contándolle a Rosa que mira que problema que preciso unha dependenta e non aparece ninguén. Pero Rosa ten esa sensibilidade, é quen de ler sinais que ás demais se nos pasan desapercibidos. Total, que fun. E á miña tía non lle pasa nada por lle ir axudar cos churros á miña nai, que nin dúas semanas foron. Este momento precísao.

Aínda sinto o arrepío, aínda me chega adrenalina ao cerebro cando o lembro, que potente, chegar alí avisada como estaba por Rosa, de que en chegando o día de San Marcos podiamos ter unha manifestación, e sentir aquel olor. Ese día comecei a decatarme de que Vitoria non ía colaborar, pero alí estaba Olga, coma unha fada. Alí xusto, ao meu carón. Nunca sentira unha atracción así por unha muller, unha necesidade real de sentila próxima para eu estar ben. Foi iso un frechazo? Inclúe algo máis esa pulsión de abrazala e confiar nela sen reservas? Eu creo que podemos namorar sen necesidade de que o corpo precise do pracer. Creo no Amor, sen máis apelidos, esa felicidade que abre os teus chakras e coloca o mundo en paz. Souben que o Dragón é, ante todo, unha forza do Amor, unha enerxía máis poderosa ca nós, que por saber que Vitoria non ía buscar un séquito de seu, induciu a aparición dela. Saída do anonimato sempre tan impensable nestas vilas pequenas, alí estaba, inconsciente da súa misión pero aberta a todo o que cumprise, contratada por unha axencia xusto a semana anterior ao 25 de abril, preparada para a Iluminación, para o tránsito ao Esencial. Un signo de que o cambio de Era está próximo, o mundo parece tolear e o novo agroma cunha forza que non podes ignorar.

E todo comezou a casar. As ideas de Rosa, que algunha vez me pareceran algo tolas, comezaron a encaixar coma un cubo de Rubik que parecía imposible. Si, iso foi, unha arquitectura complicada, moito máis que montar un moble do Ikea, todo encaixaba sen instrucións: O anuncio do cheiro do xofre, as ratas que fuxían do Dragón, as vestais que ían ir sumándose, todo. O anuncio dun tempo novo, no que todo o que Rosa me contara comezou a ser sólido: Vinme como unha muller salvaxe das que ten ela na casa nos cadros, rodeada de serpes ou dragóns que a coidan e a empoderan, coma as deusas matriarcas das culturas ancestrais, das que non queda ningún rastro, borrados, aniquilados polo patriarcado. Todo tan emocionante, e tan auténtico. Vida, vida conectada coa consciencia do fundamental.

Vinme coma a doncela que nas estampas medievais ve morta de medo e en silencio como se achegan eses santos cristiáns, armados de espadas, para raptala do acubillo do Dragón e entregala á sociedade androcéntrica onde será violada e escravizada. Que razón tiña Rosa, só hai que mirar sen as lentes do patriarcado esas imaxes antigas: nós somos esas virxes fuxidas e silenciadas, que buscaron na cova do Dragón un lugar seguro. O metal da espada coa que nos secuestraron co pretexto de liberarnos resume todas as conquistas masculinas do ferro meteorítico, daqueles primeiros pasos para agochar as deusas que ata aquel momento, completamente vencelladas coa terra e co lume, mantiñan a humanidade en equilibrio. No equilibrio natural. A Idade do Ferro que rematou coa existencia feliz da caza e a recolección, o Paraíso dos saurios do que nunca debemos saír. E claro que armado coa relixión cristiá, a máis depredadora, a máis masculinizante, a que nos deixou sen voz e case sen corpos. Ai, este corpo meu que o Dragón rexeita. Elas non se atreven a dicirmo, pero eu xa recibín o contacto telúrico con esta mensaxe, nada é casualidade, nada carece de razón. Quizais teño que pensar nunha dieta para adelgazar, que mensaxe terrible.

Que diferente todo nas tradicións orientais. Outra cousa que lle teño que agradecer a Rosa, que me falase do I Ching. E leva razón en que o tempo do Dragón coincide co Leste, coa primavera. Non lle dixen que collera pola miña conta o libro na biblioteca. Non foi por desconfianza, creo eu, foi máis ben ganas de lelo por min mesma. Se non les en inglés, coma ela, non o ves. Eu de parva teño pouco, a min gústame pensar por min mesma, ler. Pero claro, cousas interesantes, non o lixo manipulado dos medios de comunicación. Ler cousas que de verdade acheguen outros puntos de vista, que nos desvelen a verdade oculta. Na sabedoría antiga fálase dos dragóns, polo tanto existen ou existiron. E atopeino, exactamente o que ela dicía. A madeira oponse ao metal coma a primavera ao outono, como o Leste ao Oeste. Coma a auga ao lume e o Norte ao Sur. Clarísimo. De aí saquei eu que iso de que os santos matadragóns sexan santos da primavera, mira san Marcos e san Xurxo. Aínda que a ela non lle convenza a miña teoría, os datos encaixan, todo encaixa. Por iso a revolução dos Cravos, o 25 de Abril, clarísimo. Non pode haber nada máis oposto ao ferro ca unha flor nunha carabina. A propia imaxe é feminina. Temos que pensar, pensar por nós mesmas, os Amos do Mundo quérennos servas e ignorantes.

Falta por resolver que haxa tamén santos asasinos de dragóns no outono, claro, niso leva razón Rosa. Faltan san Miguel e san Gabriel, pero eu creo que eses movéronos máis tarde. Están colocados xusto no inicio do outono, iso significa algo. Tampouco é casualidade que o dragón oriental sexa signo de prosperidade e beizón, como tampouco que o asocien ao trono, e non ao lóstrego. Toda esa potencia, o estoupido que parece elevar a nosa alma de terra á eternidade. (isto teño que escribilo, por certo, que despois se me esquece, para o Insta).

Aí non soubo contestarme Rosa, eu creo que porque lle custa aceptar teorías novas se non as le ela de seu, pero temos que atrevernos a descubrir novas ideas, iso creo eu. Podemos sacar esa explicación orixinal nosa, das nosas propias investigacións, a nivel mundial. Porque, como explicamos que sempre, unha semana antes ou unha semana despois do san Marcos, haxa treboadas? Ten razón o I Ching, hai conexións entre a primavera, os dragóns co seu símbolo, o trono, e as mentiras cristiás contra eles.

Non parecía convencida, pero eu creo que vai aceptar a miña teoría, igual ca Vanessa. O das treboadas é un signo moi claro.

Teño gana de volver aí abaixo, desta vez con lume real, non foi boa idea o das lanternas do móbil. Se facemos fachos con palla, seguro que hai máis posibilidades. Vaia equipo que somos, e iso que nos falta Olga, polo menos dúas semanas ata que lle volva a regra.

Convencer a Rosa de que non nos equivocamos con Olga vai ser difícil. Non me pareceu moi ben que acordásemos non nos comunicar con ela mentres tanto. Eu véxoo esaxerado, pero se Rosa se sente máis segura así, hai que aceptalo. Mellor que non haxa nada que desequilibre a consciencia e a atención, xusto neste momento.

Así a todo, se eu non acertei con ela, tampouco ela acertou coa Vitoria. Unha cousa é tela de clienta no salón de peiteado, e outra tela de encargada no supermercado. Dúas persoas distintas, ben seguro. Cando me despediu quedoume claro que meteramos a pata. Vinlle metal nos ollos. Ten a feminidade demasiado inconsciente, creo eu. Aínda que está tamén o da loita contra as ratas, non sei que pensar da Vitoria. Que non me gusta nada, téñoo claro. Se ela chegará a estar con nós ou contra nós, non o sei. O seu inconsciente pode ver a verdade, pero se ela o reprime, non podemos contala como nosa.

Con Olga é diferente, de certo, por iso quedou na casa de Rosa esta mañá. Se Rosa quere agardar ao próximo ciclo, por min vale, pero non teño dúbidas. Que va. Non sabía que tivese parella. Como non fose o calvo aquel tan guapiño que a saudou no súper… Igual está con ese. Noteina nerviosa, como submisa ou avergoñada ou algo. Igual lle fai as beiras, que sorte, vaia tipazo que tiña o rapaz. Será ese.

Pois con agardar que poida volver, todo amañado. Igual esa é a mensaxe que o dragón ten para Olga, reconectarse co seu feminino, seguro que ese tío non lle convén, por guapo que sexa. Se lle conviñese falaríame del, digo eu, cando apareceu alí. O que sexa, pero eu de Olga fíome. Eses ollos non menten.

Olga

Case dúas semanas sen escribir. Que pouca constancia teño.

Pensei que ao deixar de ver a Rafa escribiría máis, e foi xusto o contrario. E non pasa nada, parece que xa estou entrando no labirinto da culpabilidade. Ou quizais mesturo a culpa e o medo. E algo a soidade, tamén. Era unha boa idea para unha novela que aparecesen restos romanos debaixo das obras do cine, podo retomala de que pasen as oposicións e poñerme a escribir en serio.

A verdade, boa falta me fixo o tempo para volver coller a miña vida e buscar a miña coherencia, pregarme a rutinas, afacerme ao descenso do meu ánimo sinclinal esperando que a onda volva subir, tranquilamente.

Teño gana de ver a Laura. Supoño que me virá a regra xa esta semana, poder chamala por fin e saber delas. Gana de rituais de mulleres para mulleres, de sentirse ben e de facer medrar o feminino interior. Vencer o Dragón simbolicamente, coma un ritual de paso cara á heroicidade. En realidade, vencer as ratas, a imposición do ser mamífero, avanzar cara á liberdade interior e a consciencia total, si.

Cústame crer en dragóns, a verdade, pero a experiencia coas ratas mudoume, algo se me colocou dentro. Aínda non sei o que. A sabedoría total da muller primordial, quizais? Ou simplemente unha travesía do medo, coma se fose unha fervenza, para descubrir que detrás da cortina de auga ameazante existe unha cova en silencio e paz? Aínda non sei que pensar, Rosa ten unha personalidade que me atrae e ao mesmo tempo me resulta ás veces excesiva, extravagante e sedutora ao mesmo tempo. Indagadora, ha ser a palabra: hai algo dentro que non encaixa co que nos contan.

Ou se cadra o que preciso é descansar un pouco do meu pai. Hoxe díxenlle que non ía velo porque estaba estudando as oposicións. A catro horas diarias, ao saír do traballo. Creume porque quere crelo. Calquera cousa que non sexa a realidade consólao.

Se o penso ben, non hai ningún motivo para este desacougo. Desde que volveu o Santi da baixa levo moito mellor o curro. Cáeme ben. E de paso Fina canaliza con el toda a súa ira e o resto do persoal somos as súas aliadas. Precísanos, como precisa dunha diana inimiga para estar ben consigo mesma e co mundo. Non podo imaxinar como será na súa casa, supoño que chega a diario coa rabia posta aquí. Tería graza, vela como un modelo de amor e paciencia familiar.

E de paso, queda el nos embutidos. Así eu podo aliviar o ombro, que xa levo dúas sesións de fisio e amola bastante gastar o soldo en amañar o corpo do traballo.

*

Se non me ven mañá, fago a proba. Era o que me faltaba.

*

Non creo que me despedisen porque se incorporou Santi como me dixo Vitoria. Eu creo que foi porque pedín a mañá para ir ao xinecólogo.

Tivo que ser Fina a que o contou, só o sabía ela. Que necesidade tiña eu de contarllo a Fina.

Nunca pensei que Vitoria puidese ter esa frialdade para dicirme que acabara o contrato. Non sei canto lle pagarán por despedir as empregadas que quedan embarazadas, nin como pode durmir tranquilamente, nin como pode asumir esa distancia, levo case tres meses traballando ben, todo eran sorrisos e amabilidade. E de socato, que vaia á ETT asinar os papeis do finiquito e a mensaxe automatizada de que todo vén de arriba coma se viñese do panteón de Zeus. De arriba, ha. Á rúa, sen paro. Vitoria caíame ben. Eu cría que eu a ela tamén, ha.

Ás veces gustaríame que o meu corpo, coa súa cabeza, fose só un avatar e poder cambialo e vivir aínda que fose unha semana con outro personaxe que non fose tan estúpido como o son eu.

Bastante teño con estar embarazada, como para aínda por riba contarllo a Fina e que me despidan.

E no sindicato din que tal como estaba o contrato, poden botarme ao se incorporar o Santi.

Han coller alguén deseguida, seguro. Méteno na peixaría, asunto amañado. Xa o sacarán para o forno cando lles conveña.

Non me atrevo a contarllo a Laura. Nin creo que faga falta, se ven que non escribo, xa o imaxinarán. Que vergoña sinto deste corpo de rata. Vergoña infinita.