‘Take On Me’ vs ‘Nostalxia da carne’
Duelo de cuartos de final entre o primeiro clasificado do grupo C (Marcos López Concepción) e o segundo clasificado do grupo B (Raúl Raz Santos) baixo o tema ‘Veganismo’.
Nostalxia da carne
Incluso neste momento, cando xa non estás, a túa presenza, o teu olor, a túa aura, seguen inundando a miña casa. O meu fogar está cheo de ti, Natalia. A miña vida segue a xirar arredor túa e o meu espazo mais o meu tempo seguen téndote a ti como unidade de medida.
Que pouquiño me duraches.
E non foi por nostalxia da carne que chegamos ata aquí, Natalia, sábelo tan ben coma min. Non digas iso. Aínda que eu fora de churrasco ata tres veces á semana e deixara de comer carne por ti e polas túas neuras. Non foi por nostalxia da carne que agora nos vemos así.
En parte foi medo a perderte, a non poder estar contigo nunca máis. Un medo máis alá de toda razón, xa o sei, pero foi un medo que se apoderou de min, e non puiden facer nada por botalo fóra. Non foi por nostalxia da carne, Natalia, non o foi.
Como podería a carne competir cos teus beizos? Os teus beizos de auga que se desfacían en desexo ao máis leve contacto cos meus. Os teus beizos, especificamente deseñados para bicarme a min. Só a min. E que tan pouquiño me duraron.
Os teus peitos, Natalia, os teus peitos redondiños e firmes, a suavidade da túa pel baixo a tenra presión das miñas mans e as caricias da miña boca. Como ía eu botar de menos a carne, Natalia, se tiña en ti todo o que eu quería? Como podes tan sequera insinuar que foi por nostalxia da carne?
E as túas pernas, Natalia, que se enroscaban con forza na miña cintura e me empurraban todo o dentro que de ti me era posible chegar. E aí, no medio, entre esas túas pernas, a salvación. O anhelo de regresar, a posibilidade de renacer. A mesma esencia de ti, concentrada nese recuncho secreto do que só eu podía beber ata afogar. Nin te atrevas a pensar que foi por nostalxia da carne, Natalia.
Nin te atrevas a pensalo.
Ningunha muller me gustou nunca tanto coma ti.
E que pouquiño me duraches.
Tanto me gustabas, Natalia, que non podía soportar a agonía de pasar nin un segundo lonxe de ti. Tanto me gustabas que o tempo perdía a súa razón de ser cando estaba contigo, e convertíase no peor dos inimigos imaxinables cando che tiña lonxe. A vida non tiña sentido cando non estabas ó meu lado, Natalia. Así que non digas que foi por nostalxia da carne, non sigas con iso, por favor.
En realidade foi porque non quería separarme nunca máis de ti, quería poder levarte sempre comigo. Para facer que ti mais eu nos xuntásemos dunha vez e para sempre. Sen posibilidade de desfacer o feito.
Por iso, porque me gustabas tanto, Natalia, voume servir outro anaco. Pequeniño, que xa vou bastante farto. Este mesmo, este cachiño no que tiñas a marca de nacemento, preto do embigo, onde tanto me gustaba facerche cóxegas.
Segues estando boísima, Natalia.
Take On Me
Mentres corto a carne pouco feita e mastigo un anaco aguantando as ganas de trousar, lembro como foi que acabei queréndoa coma un tolo.
Presentáronnos nunha festa. Deitámonos esa mesma noite. Eramos diferentes pero a verdade é que nunca se acaba de coñecer a unha persoa. Supoño que estabamos fartos de estar sós e esperabamos ter unha relación normal.
Descubrín que a ela non lle gustaba ler ciencia ficción. Eu escoitaba a súa música favorita. Ela comía de todo e eu era vegano. As fins de semana a min gustábame patear e ela quería quedar na casa. Eu, deixándome levar pola idea de que todos merecemos unha persoa que queira entenderte, quedaba con ela facendo maratóns de series. Comiamos entón o que eu cociñaba, comida saudable, e bebiamos do viño que ela escollía. Nun principio a min gustábame o de ir borrachos para a cama e facelo así, era un xeito máis. Pero ela sempre o precisaba. Non me decatei da gravidade do problema ata a noite que caeu polas escaleiras. Estaba a esas alturas fascinado polo seu mundo, tan diferente ao meu, que todo o que facía me convertía nun espectador. Lembro por exemplo, cando bailaba Take On Me co cabelo tapándolle a cara, en bragas e suxeitando unha copa a xeito de micrófono. Tivo que enfrontar a realidade no hospital, coa perna rota. Os médicos dixéronme que eu só non podería axudala.
Durante un tempo, logo de entrar na asociación, non mellorou. Non sei aínda hoxe por que o facía. Cando saía da oficina tiña que buscala polos bares. Ir ás reunións foille ben pasados tres meses. Os progresos eran lentos ao mesmo tempo que a súa actitude comigo empeoraba. Prefería ler revistas que falar xuntos. Se intentaba bicala dicía que andaba sempre a babexar tras dela. Doíame ese distanciamento. Empezou a estar moito tempo fóra pero xa non chegaba borracha. Non me daba explicacións de por onde andaba. Eu tampouco quería comezar unha discusión que interrompese a melloría. Fun un covarde.
«Teño que buscar choio», dixo un día. Pensei que o conseguira, que todos os seus problemas, as malas noites, a loita contra o alcohol, quedaban atrás. Pero o seguinte que comentou fíxome sentir innecesario, afundiume, tanto esforzo non valera para nada. «E temos que falar porque… creo que necesitamos deixalo unha tempada.»
«De que vas?», díxenlle. Enchinme de medo e odio. «Agora que estás ben, non? Cando cagabas por riba e eu te limpaba na bañeira, que? Lembras? Entón para ti todo ía total.» «Estou como presa», dixo a piques de chorar. Non aturaba que a estivese sempre avaliando, tan atento do que facía. Tanta escrupulosidade, tanto mirar etiquetas. Tanta prohibición e tanto tofu. Non soportaba que cociñase para ela. «Es como esa comida que comes». A frase da despedida quedoume cravada.
Sigo queréndoa, claro. Estou tan triste que paso os días intentando cambiar para achegarme a ela, como moita carne e bebo demasiado. Lembro os seus bailes en bragas. Estaba preciosa.
Nostalxia da carne
O punto forte do relato para min está no uso da 1º persoa, nesa liña de pensamentos do prota, tan ben narrados. As repeticións fan que pareza un poema en prosa, ademáis de que son moi axeitadas para describir ese pensamento recurrente do narrador. Está moi ben escrito.
O punto feble está no deseño da historia. O autor viuse na obriga de entreternos antes de soltar o final. A parte na que fala dos beizos, peitos e pernas da rapaza é puro recheo, e nótase tanto que a esa altura tsouben que algo gordo me esperaba. Que sexa previsible ou non dame igual. O malo é que xa estou esperando que estoupe o petardo, e iso non me gusta, porque é algo que depende -ou parece depender- da extensión do relato, e non da historia en si.
Se queres deixar unha bomba para o final o último que debe facerse é estirar aquilo que en realidade non queres contar. Por que non dicir na 3º ou 4 parágrafo que está comendo a Natalia? Así terías por diante medio relato para envolver ó lector nesa escena tan peculiar.
Eu son partidario de que o lector debe ter a mesma info que o narrador, se é posible. Só desa forma se pode entender un relato (escrito en 1º persoa). Para chegar a esa identidade narrador-autor cómpre que o narrador lle vaia entregando esa info ó lector nalgunha orde, que non ten por que ser cronolóxica, pero si consistente. Neste relato non vexo consistencia. O narrador, inda que pareza que non, evita activamente dicirnos que está sucedendo, que está facendo. O resultado é un narrador que sabe que está sendo lido, que está creando unha historia dentro dos seus pensamentos para un público ó que quere facer sorrir coa última frase. E iso non é consistente con alguén que está xantando á súa moza.
Take On Me
Outro relato en 1º persoa. A primeira frase non me gustou. É como unha presentación forzada, sobra totalmente. Ó final xa nos di o tipo que come carne e é obvio que o relato é unha lembranza. O inicio debía ser: “Presentáronnos nunha festa”.
Esta liña de pensamento, sen ser tan florida como a do seu rival é moi mais crible e honesta. O parágrafo ese grande non é recheo. Todo o que menciona é importante, son ferramentas que se van usar mais adiante no relato: a cociña, a bebida, a canción, o que el esperaba da relación. Ese parágrafo, sen nós darnos conta, xa nos está inoculando o relato todo.
E, como debe ser (dígoo en relación ó deseño dun relato coma este), antes de chegar á metade o conflito está sobre a mesa: ela tiña un problema co alcohol. Ben, xa temos un gancho no que picamos a partir dunha info que parecía anecdótica.
Logo ven o xiro. Ó rehabilitarse ela, deixa de sentirse atraída por el. As duas cousas ían xuntas, eterna contradiccion, problema irresoluble para o narrador, que xa estaba exposto desde o inicio no ton da narración.
E ó final, que non ten bomba nin a necesita, volvemos coller eses elementos, canción (moi ben escollida) e o da comida, polo tema, claro.
‘Nostalxia da carne’. Gustei moito da parsimonia da narrativa e do pragmatismo do protagonista, do seu xeito de aceptar (e xustificar) unha acción terríbel. Ao contrario de Lois, non me prestaron as repeticións de ‘non foi por nostalxia da carne’ e ‘que pouquiño me duraches’. Penso que teñen o seu momento e efecto, mais son excesivas (para min). Tampouco me pareceu ben conseguido o argumento do cuarto parágrafo cando no anterior cualifica os gustos particulares da súa parella como ‘neuras’. Se eu penso que o xeito de vida da miña parella son neuras súas, como argumento que non sexa quen de vivir sen ela, de non aturar a posibilidade da súa ausencia? Non sei, non o vin coherente.
‘Take on me’ (aínda que non veña a conto), despois de gozar coa versión acústica que subiron non hai moito ao youtube estes marabillosos músicos, xa me tiña emocionalmente gañado. Concordo con Lois de que o primeiro parágrafo non é tan potente como o resto do relato e mesmo resta algo de forza. Porén, a partir de ese intre… Paréceme moi logrado o drama do compromiso e do fracaso. Quedoume máis o pouso do fracaso do prota que a traizón dese ser perdido que remata por se atopar e decide rachar con toda a súa vida anterior para poder comezar unha nova. Tamén esa viaxe de perdición que el inicia cando sente a decepción do rechazo. Si, penso que é un relato moi completo para o breve que é. Parabéns.
O meu voto para ‘Take on me’
O meu voto é para “Take on me”, creo que está mellor construído, en troques “Nostalxia da carne” fíxoseme demasiado insulsa.
Voto por “Take on me”.
Igual porque xa nos imos conocendo, o final de “Nostalxia de carne” pareceume previsible. O desenlace chéirase desde o primeiro pero, ollo, igual era esta a idea do autor. Deume pena que as miñas previsións de amor caníbal se verificasen, mais aínda así gustei da sorna desas dúas frases finais: “Por iso, porque me gustabas tanto, Natalia, voume servir outro anaco. Pequeniño, que xa vou bastante farto” e “Segues estando boísima, Natalia”. Por outro lado, teño un serio problema con algunhas das imaxes que emprega o autor para facer referencia ó amor, ó desexo e ó sexo: beizos que se desfán en desexo, pernas que se enroscan e empurran cara adentro, esa idea da salvación agochada entre as pernas da amante. Sóame tipificado e pouco veraz. Tería gustado de referencias máis reais, máis individuais e personais que fagan pensar en corpos de verdade.
“Take on me” (que era, ademais, unha das miñas cancións e dos meus vídeos musicais favoritos de pequena) paréceme un relato correcto, unha “slice of life” cunha mensaxe algo desesperanzadora, mais non acabei de identificarme cos personaxes. Paréceme, ademais, que toda a forza do relato se concentra no final: “Non soportaba que cociñase para ela. «Es como esa comida que comes»”. Paréceme que nesta frase hai moita potencia agochada, potencia que non se aprecia (ou que eu non consigo apreciar) no desenrolamento previo da historia.
Resultoume curioso e moi revelador que ámbolos dous autores asociaran, cada un pola súa banda, os temas veganismo – carne – muller / amor / sexualidade. De feito, comida e sexualidade están culturalmente moi relacionadas, pero esta é outra historia, hehehe.
Boeno, que me lío. O certo é que me custou decidir. Veña, voto por “Take on me”.
Con Nostalxia da carne pasoume talmente o que a Erica: ao pouco de empezar, xa o vía merendando a moza. Malia todo, as últimas liñas están tan ben tiradas, que non por previsible o relato perde calidade ningunha.
Aínda así, o meu voto vaino levar Take on me. Recoñezo que, máis aló de sesudos xuizos literarios, a tristura miserenta do cotiá, ese cheiro a Carver, engailoume de principio a fin.
Parabienes aos dous. Para min, o duelo máis complicado de votar esta xornada.
“Nostalxia da carne” paréceme un relato moi ben escrito, pausado, cheo de ambiente. A min as repeticións prestáronme. Tamén o feito de que el lle estivese falando directamente a ela en moitas ocasións. O paragrafo final está moi conseguido. O único que se bota en falta é un maior chispazo emocional. Algo difícil de conseguir, pois vese que o tipo é un psicópata. Eu acudiría ás cousas pequenas entre eles dous, coma na última escena na que fala dese lunar que bicaba sempre. Ese é o camiño para que enganchemos con algo cotiá. Comer a alguén non impacta tanto como comer a alguén que coñeces. Temos que saber máis dela e menos del.
Gracias ao autor de “Take On Me” levo toda a semana coa maldita canción na cachola. Claro, venme a canción e o relato detrás. Habilidoso non, o seguinte. Gústame do relato a honestidade e verosimilitude que desprende. Foxe de artificios. Conta unha historia de amor que se complica, conta moitas cousas tamén sen contalas. Encántame ese final que comenta Couto, ese: “Es como esa comida que comes”, tamén penso que pode dar para máis. Unha gran frase, tan adicada ao tema en cuestión, merece algo máis de chicha previa. Neste caso poida que con algo máis de metraxe, para poder ver mellor ao antiséptico narrador vegano do que fuxiu a reconvertida muller.
Gustáronme moito os dous. Nótase que estamos en cuartos. Os meus parabéns.
VOTO por “Take On Me”.
“Comer a alguén non impacta tanto como comer a alguén que coñeces.”
Por iso os polos da casa saben mellor.
Non hai nada máis galego que establecer lazos coa comida.
Comento:
‘Nostalxia da carne’ é un relato demasiado previsible. Sabemos o que vai ocorrer na segunda liña, tal e como se comentou. Polo tanto, nun relato “all in” coma este, o resto xa se esfarela, xa nos dá todo igual, á espera de que se nos presente a escena truculenta.
‘Take on me’ é un bo relato. Talvez o autor abusa do sentimentalismo e iso lle tire forza literaria. A ver se me explico: dá a sensación de que ao autor lle deu igual o tema. Tanto vale para veganismo como para fonte de zorza. O cerne é epatar, levantar no lector o sentimento propio do abandono. E o desamor sempre funciona. Leva triunfando na narrativa unhas cantas décadas. Ademais, en cada relectura esa sensación non se evapora senón que se solidifica. Hai algo de verdade nesta historia? Si. A escena do baile. E quizais esa escena do baile, por tan precisa e inesquecible, apague todas as dúbidas do resto do relato.
Un apuntamento curioso: O tema é veganismo e os dous autores fóronse á carne. Vai ser certo o que di Josito Pereiro, que o veganismo é incompatible co ADN galego.
Voto por ‘Take on Me’.
Para o 1º relato eu votaría por un inicio tal que así:
“Segues estando boísima, Natalia.
E por iso, porque me gustabas tanto, voume servir outro anaco. Pequeniño, que xa vou bastante farto. Este mesmo, este cachiño no que tiñas a marca de nacemento, preto do embigo, onde tanto me gustaba facerche cóxegas.”
Lido isto xa non caben recheos.
E se non sae nada máis que dicir -que creo que si que podería aproveitarse polo menos a metade do texto como continuacion-, é que xa sobraba todo menos iso.
Máis que un relato, isto era un punto e final a unha historia que comezou fai demasiado tempo e que non se dá decidido a rematar. Unha especie de exorcismo.
Resulta bonito que sexa así tamén o meu punto e final neste torneo.
Estou de acordo con David en que lle falta un chispazo emocional e que debería terme centrado máis nela e menos nel. Sempre me dou conta destas cousas despois de que fago ‘click’ en ‘enviar correo’.
Ó resto dicirvos que moitas grazas polos consellos, pero non vos vou facer caso. Os relatos que formulades cos cambios poden estar ben, pero non son relatos que me apeteza escribir.
Parabenizar amplamente a Marcos, que me meteu unha paliza das que marcan época, e nada máis.
Foi un gustazo participar nisto, moitas grazas por invitarme.
Adió adió!
No camiño imos quedar todos menos un, algúns antes e outros máis tarde. Pero a participación non remata coa eliminación, ou non debería. Quedan a semifinal e a final por disputarse. Ler, comentar, e votar, é tamén participar. Así que nada de despedidas. O Torneo continúa, e o que chegue ó 23 de decembro comentando no último duelo poderá dicir co mesmo dereito que o gañador que participou no Torneo ata o final, que o que no fondo todos queriamos facer ó comezar.
Completamente de acordo co Lois. E estaría ben que os autores non comentasen nos seus propios duelos até se pecharen as votacións, por favor 🙂
A despedida era como autor, salvo incidencias de forza maior teño pensado seguir lendo e comentando, iso si…
Perdón por comentar coas votacións aínda abertas, o certo é que se me foi 😕
De todas formas, o duelo estaba máis que decidido, que non?
Vaia, vexo que chego tarde… xa se descubriron os autores!
Telegraficamente, veño a dicir que estou de acordo punto por punto co que comentou Lois Z. Aproveito que Raúl xa falou para confirmar que notei que non era un texto axeitado para o ritmo narrativo dun relato curto. Pareceume que se recreaba demasiado, que lle sobraba metraxe que sería necesario para desenrolar unha historia: xogábase todo a un final de impacto que, por esperado, precisamente perdeu forza.
Take on me, sen ser un relato perfecto, é unha historia efectiva e con emoción (e de desamor con algo de rabia). A medida que nos conta o que pasou, vai pingando toda a narración con marcas emocionais. Pareceume realista como a vida mesma, ben podería ser unha historia verdadeira e iso sempre é bo. “Es como esa comida que comes”: tan antitéticos eran que ela ata falaba en castelán. Bo detalle.
O meu voto vai para Take on me.
Boa noite. Vou botar por take on me. Comparto a opinión que se deslizou por aquí de que talvez se desbaratou a idea do primeiro relato nesa frase que di: ‘que pouquiño me duraches’. En todo caso, é discutíbel que o feito de que o narrador xogue con máis información có lector invalide un texto, non son da mesma idea.
A esta temática sen dúbida controvertida, eu poñería enriba da mesa un relato de Bernard Quiriny, un escritor belga novísimo, que escribiu os Contos Carnívoros, un libro do que eu incompresibelmente non escoito falar pero que me parece un verdadeiro achádego (agora que o escribo, penso que vou indagar se publicou máis dende entón, porque me pareceu un auténtico xenio), pero ao caso; hai un conto, penso que é o primeiro ou o segundo (teño o libro no baño e non vou ir por el) fala dun home que está nun hotel e pide un zume de laranxa. E a partires de aí para min desenvólvese un conto maxistral no que indubidabelmente o autor xoga ás claras con moita máis información có lector e vai deslizando maxistralmente o subministro da información ata chegar a un final fermoso, incríbel. Recomendo encarecidamente o conto e o autor, pois teño gana de saber a vosa opinión sobre el (ao mellor xa o lestes e estou perdendo o tempo, pero probade, por favor).
No tocante ao segundo, non se desbarata como o primeiro e atura a lectura, pero penso que lle falta algo de ‘punch’ sendo unha boa narración, ben escrita para min, con naturalidade, sen pretensión (curiosamente cando a autora/ autor renuncia á grandilocuencia ou á ‘pasaxe xenial’ e cando moitas veces flúe a literatura e acontece o literario, que nos fai esquecernos de quen escribe, que me parece algo fundamental). En todo caso, vaia o voto meu para este segundo conto.
Un saúdo!
Se Quiriny o fixo de forma maxistral seguro que non hai queixa.
Vou votar. Hahahaahh VOTAR, VOTAR, VOTAR.
En todo caso, debo dicir que me fixo rir o primeiro relato, malia todo. Especialmente na última frase. Que lle imos facer..
A última frase está aí para iso, para facer rir. Grazas.
Ainsh, perdoade a tardanza 🙁
Aaaa ver… a min tamén me pareceu algo predicible “Nostalxia da carne”, pero ollo, que me gustou. Con todo, ese sentimentalismo de “Take on me” (e a referencia, maldita sexa!) a min gañoume. Voto por “Take on me”.
Moi bo o comentario de que o veganismo é incompatible co ADN galego, vai ser certo, vai.