‘Un segundo infinito’ vs ‘Sicarios do mediodía’
No grupo A nesta segunda xornada asistimos ao duelo entre Lois Pérez e Duncan sobre o tema: “Tempo de reacción”.
Sicarios do mediodía
O sol do mediodía abrasa o que encontra ao seu paso e o horizonte ondea líquido ao lonxe, coma se fose auga. Unha brisa cálida bate na súa faciana envolta en suor. O rapaz arrastra os pés sen ganas e chora mirando para os outros dous, que tiran del impasíbeis cara a adiante. Non sabe por que está alí pero pouca importa agora. Nada pode adiviñar mirando as caras deles dous. A violencia parece comprimida na tensión dos seus corpos, coma se algunha ira que el descoñece fose a dínamo que os conecta entre o invisíbel. Camiñan con decisión, flanqueándoo sen miramentos. Finalmente detéñense. Empúrrano a un tempo entre os dous e o rapaz cae ao chan. Un dos outros dous achégalle unha pa. Pégalle unha patada no cu.
–Cava ahí de una puta vez, hijo de la chingada– dille o maior dos dous ao rapaz, que treme e bota a man á cabeza, protexéndose temeroso.
–No…– responde el, cun fío de voz.
–¡Cave pues, carajo!– di o outro, axeonllándose onda el e berrándolle ao oído.
Entón el colle a pa e comeza a cavar con parsimonia, querendo demorar o momento. Pensa nela, nas súas caricias, na ledicia de ver a súa mirada que o protexe do medo, pero ela non está. Agora mesmo séntea moi lonxe e iso fai que se lle engraden os ollos sen poder conter as bágoas. Un suave mareo persuadido pola dor invádelle a fronte. Quixera estar moi lonxe de alí pero é tarde. A mirada asolagada de bágoas concéntrase na imaxe dela, pero non é quen de pensar: ela mais el na cociña un día calquera; el espiando en secreto as súas faccións namentres ela chora trebellando no móbil; os seus beizos na noite, o latexar do seu peito na praia. Adormecer… Un pranto afogado é o único que agroma da angustia.
–¡Tanto pedo para cagar aguado, güei!– repréndelle de novo o máis alto dos dous
–¿Qué carajo?– repréndelle de súpeto o outro, namentres o rapaz se afana en cavar con algo máis de rapidez.
–¡Que no cava, hostia! ¿Que va a ser?– respóndelle de mala gana.
O seu corpo tremelica e non é quen de soster a pa; sente que perde o control da respiración e malia que quixese berrar, os nervios apenas o deixan remexerse con dificultade dentro do furado, que agora xa comeza a ocultar parte das súas pernas.
–Te vamos a romper la cabeza y vas a morir, ¿lo entiendes, malparido?– dille o máis alto, pasándolle o pé polo ombro con brusquidade.
–No…– di el, cubrindo a cabeza coas dúas mans, temendo unha nova labazada.
–Bájale de huevos y cava ahí, güey, que no tenemos todo el día y…
Entón eles dous presenten a súa presenza, erguendo da toalla, coma unha revelación, entre o murmurio do mar:
–Cristean! Ionathan! Pero dejar el cativiño tranquilo, hombre, que vos tengo dicho, que vos rompo la cabeza a los dos! Venir botar la crema!
Lois Pérez.
Un segundo infinito
Unha billa pola que sae auga nunha cadencia perfecta, batendo cun ritmo exacto no interior dun caldeiro de metal. Un rapaz sosténdoo pola asa cos brazos estricados, agardando a que se encha por completo. Ese tempo faríaselle moi longo. Mesmo eterno, a medida que o caldeiro gañase peso e el tivese que loitar contra a inferioridade dos seus músculos fronte ao peso do líquido e o balde.
A mesma billa coa mesma cantidade de auga brotando do seu cano de metal. Nin máis rápida, nin máis lenta, exactamente a mesma. A eternidade do caso anterior converteríase no tempo máis breve do mundo se fose o que nos resta de vida, se fose o que faltase por encher un acuario onde xa non nos quedase moito oco para poder respirar.
O renxido estridente furando os tímpanos, aguilloándolle o cerebro máis alá de toda resistencia posíbel.
Se iso fose así, se o tempo depende da nosa percepción, pensou, existe só na nosa cabeza? Podería, entón, tomar control dos acontecementos, sen importar a velocidade á que estes tivesen lugar? Dominar o sucedido, a cadencia do acontecido, axustándoo ao seu tempo de reacción, a ese intervalo en que o movemento dos membros se adapta á perfección ao que transcorre ao noso redor.
As luces cegando os ollos, asolagando dun branco imposíbel aquel minúsculo universo que estoupa no interior do túnel.
Ten que ser así porque, do contrario, como é quen de ver, nunha mesma fracción de segundo, a enorme mole que vén cara a eles e ao cativo berrando no asento ao seu carón. Devece, nesa mesma fracción, por afastar unha man do volante e coller a do rapaz. Anhela sentir o seu contacto, se é que iso é o último que vai pasar. Porén, os dedos trincan o círculo de coiro como se estivesen condenados a formar parte del.
O cheiro, case fedor, do caucho dos pneumáticos a se queimar na súa fricción contra o cemento da autoestrada.
Crava os ollos na orixe do bruído enxordecedor, nas entrañas do sol ferinte que abafa aquel recendo do inferno e decide, nunha milésima de segundo, en que dirección xirar o volante, que lado do coche ofrecer como tributo para aplacar a súa mala sorte.
Xosé Duncan.
“Sicarios do mediodía”
O mellor: O xogo do engano, o despiste e o xiro final. O sentido do humor para tratar un tema que, a priori, non ten ningún chiste.
O peor: Que se lle pode achacar unha certa banalización do “bullying”. (Se alguén coñece palabra equivalente en galego, agradezo que ma fagades saber)
“Un segundo infinito”
O mellor: A idea. O ben plasmado que queda o sentimento de culpa e o mecanismo aleatorio que che pode levar desde un caldeiro enchéndose de auga ata o inferno. (Obviamente, trátase da miña interpretación do texto, pois este non nos conta o miolo do asunto)
O peor: Para o meu gusto, fáltalle algún nexo que una as dúas partes. Unha frase, unha palabra… algo que nos faga pensar ou entender que o principio non é unha reflexión aleatoria do narrador, senón parte da acción.
Vou ter que votar por “Sicarios do mediodía”, sobre todo por ese castelán tan ben escrito do último parágrafo.
Sicarios do mediodía
>>Non sabe por que está alí pero pouca importa agora.<>protexéndose temeroso<>Se iso fose así, se o tempo depende da nosa percepción, pensou, existe só na nosa cabeza?<<
Aquí tiven un problema. ese "pensou"… quen pensou? O rapaz do caldeiro? Ou foi só o modo de introducir unha nova personaxe? Ou estivo todo o tempo pensando iso esta mesma personaxe?
Sexa como sexa, non o sinalo por que non cumpla algún canon narrativo, senon porque ó chegar a ese punto sain un pouco do relato e empecei a facerme preguntas que me distraeron das boas sensacions que estaba tendo.
Logo volvo encarrilar e vou vendo que hai unha macrohistoria detrás desas reflexións, que é apuntada polas frases soltas esas.
Ó final queda claro o que sucede e tamén o porque daqueles pensamentos. Como dicía no outro relato, non é o mesmo que a nova info vaia abrindo o mundo que que o sustitúa por outro distinto.
Ó rematalo quedei… como se o marco fose moito mais grande que a foto. Pero ben, é un marco bonito.
este post está mal formateado, é pola forma na que quería destacar as citas. pódese ignorar ou borrar o comentario, o que conta está mais abaixo.
Sicarios do mediodía
“Non sabe por que está alí pero pouca importa agora.”
A segunda parte da frase sóbrame, porque se de verdade non importa… pois home, logo non mo contes.
“protexéndose temeroso”
un exemplo de adxectivo que sobra.
Ainda que vou apuntando cousiñas, e queda no tinteiro algunha repetición evitable, a prosa paréceme boa. O autor elexiu un tempo verbal en presente ó que lle saca partido.
A historia vai de dous matóns e un rapaz ao que parece que van executar. Si, xa lin o final, pero iso non cambia nada. Eu lin a historia de dous mexicanos no deserto de Sonora mais un pobre diaño que ía acabar mal e sempre verei iso por moito que o relea. Ó chegar ó final o que sentín foi que o que lin non era o que autor estaba escribindo -el escribía sobre cativos na Lanzada-. Non sei se me explico. Para min nunca vai funcionar isto de soltar unha frase no final que cambie a historia, as caras, o xénero, a especie ou o que sexa acerca das personaxes ou historia que acabo de ler. Polo menos non desta maneira. Pablo fíxoo moi ben no seu relato, porque o final non invalida nin reemplaza o lido, só o complementa con info extra.
O que máis me gustou do relato foi a frase final. E o título tamén.
E digo eu, por que non escribir este relato, pero de verdade? Por que non mostrar desde o comezo a eses 3 mocosos na praia, coas nais ó fondo e coa mesma surrealidade?
Un segundo infinito
Os dous primeiros parágrafos son unha boa intro.
“Se iso fose así, se o tempo depende da nosa percepción, pensou, existe só na nosa cabeza?”
Aquí tiven un problema. ese “pensou”… quen pensou? O rapaz do caldeiro? Ou foi só o modo de introducir unha nova personaxe? Ou estivo todo o tempo pensando iso esta mesma personaxe?
Sexa como sexa, non o sinalo por que non cumpla algún canon narrativo, senon porque ó chegar a ese punto sain un pouco do relato e empecei a facerme preguntas que me distraeron das boas sensacions que estaba tendo.
Logo volvo encarrilar e vou vendo que hai unha macrohistoria detrás desas reflexións, que é apuntada polas frases soltas esas.
Ó final queda claro o que sucede e tamén o porque daqueles pensamentos. Como dicía no outro relato, non é o mesmo que a nova info vaia abrindo o mundo que que o sustitúa por outro distinto.
Ó rematalo quedei… como se o marco fose moito mais grande que a foto. Pero ben, é un marco bonito.
Comento:
‘Sicarios…’ é un gran título. Parece dunha novela inédita de Roberto Bolaño (non descartemos que apareza). Eu teríalle eliminado o primeiro parágrafo. Probade a lelo empezando na primeira liña de diálogo? A min paréceme que se mantén o núcleo narrativo e se gaña en evocación xa que a descrición inicial é algo convencional, recargada e algo obsoleta. O tema do sicariato mexicano está tan metido na nosa retina e meninxes que xa todos imaxinamos o ambiente sufocante, o sol e o po. É desa atmosfera da que nos tira a voz da muller da praia. E nese sentido o relato consegue sorprender porque de todas as reviravoltas posibles, a escollida polo autor é brillante.
‘Un segundo…’ é un relato ambicioso porque supera a anécdota e propón un dilema, un dilema co que construír un micromacrouniverso narrativo. Hai dominio da técnica (a pesar de certos erros que sinalou o Lois Z) e unha pregunta final moi suxestiva. O lector ten que resolver o dilema proposto, de aí que teña sentido toda a introdución, un tanto didáctica.
O meu voto vai para ‘Un segundo…’
Pois si, Sicarios faise mellor sen o 1º parágrafo. E se tivese só os diálogos, sen nada máis, tería levado o meu voto, inda que daquela non sei se podería dicirse que é un relato escrito en galego.
Vamos que nos vamos!
Excelente cruce este tamén. Escolma dunha moi elevada calidade a desta xornada.
Vou votar por Sicarios do mediodía por saber romper o eixo da narración contra o final, polo seu manexo da tensión e pola súa riqueza léxica: en galego, en chicano e no que carallo estea escrito o derradeiro parágrafo.
Non estou de acordo en que ese parágrafo reescriba o relato, tal e como indica Lois (a quen agradezo a mención): en ningúm momento se nos di que dous matóns camiñen polos secarrais mexicanos, interpretámolo nós polo ben levado que está o texto, pero podían ser (eran) dous nenos xogando a Narcos cun terceiro. O único que me renxe é a dramática lembranza de despedida da vítima, aí si estou de acordo en que podería patinar a montaxe, porque un neno o que faría sería choromicar e chamar a berros pola súa nai, non pensar nela coma se non a fose volver ver.
Un segundo infinito encadea unha serie de imaxes desacougantes na que o tempo, coma as pingas de auga, se nos van escapando das mans para rematar nun dilema a resolver nunha fracción de segundo. Se non voto por el é porque esa sucesión de diapositivas aparecéuseme demasiado entrecortada (coma as diapositivas de verdá, ben é certo) e vinme máis engaiolado polo ritmo do relato anterior.
Os meu recoñecemento para os dous autores.
Difícil elección. O meu voto vai para “Un segundo infinito”, creo que esas imaxes que transmite como fogonazos funcionan para crear certo desacougo que busca.
Buff… pois si… de novo moi difícil. Moi parellos. O primeiro divertido con ritmo. O “Segundo” pausado con dilema. Ambos con relampo final. Cada un na súa liña.
Quedarei neste combate con “Un segundo infinito” empregando o criterio que segundo o meu parecer aproxímase máis o tema proposto “tempo de reacción”.
Voto por “Un segundo infinito”.
Un comentario xeral con respecto a moitos relatos que estou a ler neste Torneo de Duelistas (póñoo aquí por que non sei onde escribir un comentario xeral que lea poida ler alguén): ¡nomes propios, por favor! Un nome propio axuda ao lector a centrarse, a identificar como ser único ao que estamos a nomear. Ademais un nome ben escollido poder dicir máis que cen palabras. ¿Que sería do relato de Remixio se Remixio só fora o sacristán, Don Enrique só o cura e Madalena só “a campá”?
Sicarios de mediodía
O relato estábame parecendo unha boa descrición dunha escena que non por ser moi cinematográfica e tópica perde para min nadiña de valor. O que xa non me gustaba tanto era o ton de sicario hispanoamericano nos diálogos, semellaba como… sobreactuado. Pero bastante ben, o relato chega ao final dignamente ata a derradeira liña de diálogo.
Gustoume moi pouco, por non dicir nada, ese recurso do golpe sorpresa final. Síntoo, pero non aturo o que considero un engano ao lector: facer un desenrolo la historia cun narrador que te leva por un camiño e… zas! Aparece un elemento tipo Deus ex machina xa sexa unha nai que chama aos cativos para botar crema ou un ovni ou un programador que lle da ordes ás dúas intelixencias artificiais para que deixen de rifar.
Segundo o meu punto de vista o relato melloraba dicindo da primeira liña: “Cristean e Ionathan, 8 e 9 anos, levan a empuxóns a Xurxiño un cativo máis pequeno pola praia cara a beira do mar”. Como todo é discutible, pero non digo máis co que penso.
Un segundo infinito
Custoume un mundo centrarme tamén en saber de que me estaban falando. É un relato máis expresivo que o seu rival pero comecei pensando que se trataba de un sono (e non andaba moi desencamiñado).
No entanto, neste caso a sorpresa final si se vai anunciando. O lector vai tendo pistas do que vai pasando e a néboa na miña mente vaise disipando a medida que avanzo na lectura.
Está ben dramatizada a situación dramática e gustoume, máis que nada, o final. Ese último intre, esa decisión de cal será o lado do coche en recibir o impacto (o seu ou o do rapaz que leva ao seu carón).
Voto por “Un segundo infinito”.
Identifícome co que puxo P. Fernández: hai 2 nenos xogando a Narcos (tal cousa é máis que posible no mundo absurdo en que vivimos), hai un neno bloqueado pola situación e hai un final cómico.
En todo caso, poñería bastante en cuestión as categorizacións contrapostas de anécdota/idea transcendental.
Poñería bastante en cuestión tamén os ‘tons categóricos’ como xeito de se aproximar aos textos. Rara vez o pensamento é unidireccional.
Tyson podería protexerse antes de levar unha hostia, e non por iso estaría necesariamente temeroso; por exemplo…
(reflexión de autor derrotado)
:)))
Ningún autor está derrotado ata que remata o prazo, e menos cando inda faltan 6 ou 7 persoas por votar.
O ton categórico economiza palabras. O que se di aquí xa é por definición a opinión de cada un, non vexo necesario acudir a máis circunloquios dos xa utilizados habitualmente para resaltar iso. A min paréceme que (“a min paréceme que”, 5 palabras que poderían ir no comezo de todos os meus coments pero que me cansaría reproducir unha e outra vez) o peor que se lle pode facer a un relato neste torneo é non dicir nada del.
Estaría ben termos algo de paciencia para intervir como autores aludidos nestes debates. No período de valoración con voto é mellor manter o anonimato dos relatos e que falen só deses relatos os autores non involucrados. Tempo haberá cando se avance de xornada para o diálogo (enriquecedor e interesante) no que xa participen os autores no seu propio duelo se o consideran oportuno.
Tedes razón, a verdade é que nin reparei no número de opinións nin estaba a ter en conta o número de autoras/es. Supoño que me deixei levar, pero non volverá acontecer. É bo que fagamos tal e como dis.
Sorry, carafio!
“Sicarios do mediodía”
Ao principio pareceume que tiña unha estrutura correcta, pero logo chego a xiro final, repentino de máis, que non está tan ben levado como podería e perdín o tren.
A idea da que parte non está mal, e a cousa está graciosa, pero logo non acabo de entender o por que do parágrafo de recordo: dado o final da historia, paréceme que se pretende enganar ao lector e non é xusto. O xiro perde aínda máis, pois a sorpresa pasa a ser un engano maior. Quero entender que o autor é un fan de Narcos (fala unha que non viu Narcos, non xulguen :D) e por iso falan así os nenos, pero non me queda claro se é así, se é necesario ou se é mesmo crible que Cristean e Ionathan falen así.
“Un segundo infinito”
Creo que aínda non entendín o da billa, pero as cuestións da relatividade temporal gustáronme. A min si me gustaron as “diapositivas” nas que avanza a historia: na miña mente o efecto foi o de “flashes” de imaxes, unha dilatación moi gráfica dos acontecementos.
Voto por “Un segundo infinito”.
En parte, tes razón.
Quédome coa túa reflexión.
Neste duelo quedo con Un segundo infinito, porque a forma de narrar, a brevidade do texto e a exactitude na descrición da atmósfera achega ao lector ao momento, De súpeto transpórtate a ese momento, a ese segundo no interiror de ese coche. Quédome pois con esa sensación, que foi o que me enganchou.
Sicarios do mediodía, gústame a idea de que sexan nenos xogando a sicarios, ese desenlace é moi sorpresivo, tanto que me descolocou un pouco. Se cadra porque a atmósfera de que se describe en case todo o relato é tan concreta que choca demasiado que remate así. Pero premio a orixinalidade e a boa construción do ambiente e situación.
Voto para Un segundo infinito.
“Sicarios do mediodía”
Encántame o título. Non son eu moito tampouco das trampas e os xiros abruptos nos relatos, a non ser que o hostiazo que che dea ese xiro compense de sobra o uso do recurso. Porque unha trampa tamén é un recurso, e iso hai que sabelo ben, e tamén valoralo cando está ben feita. De cando en cando entro no relato para ler en voz alta de soñara a última frase que rompe todo, e escacho coa risa.
“Un segundo infinito”
E claro, este duelo vaime custar. Porque o seu rival non engana. Un relato moi ben construído, cunha cadencia moi fermosa e unha imaxes visuais moi fortes. Pero cando entro na páxina para ver como van as votacións non acudo a ler a súa última frase e escachar coa risa.
Por iso o meu VOTO vai para “Sicarios do mediodía”.
Voto por “Sicarios”. Creo que ese final sorprendente funciona moi ben: pasamos de imaxinar unha escena protagonizada polos membros dun cártel a una realidade ben distinta e, xustamente por iso, por ser un exemplo de matonismos entre nenos, resulta dobremente desacougante. De “Un segundo” gustei da idea que articula o conto, a relatividade do tempo, pero acho que as imaxes usadas para desenvolver a idea (billas, auga, caldeiros) me resultaron alleas.