Xornada preliminar da Liga Maruxairas da Primavera 2021

Arranca a Liga Maruxairas da Primavera 2021 coa publicación dos oito relatos que lle dan forma á xornada preliminar, un “todos contra todos” que serve para definir as posicións dos duelistas no caso de que sexa necesario desempatar duelos nas seguintes xornadas. Tamén servirá para desempatar posicións na clasificación.

O sistema de votación nesta xornada será por puntos. Cada votante (autores/as) deberá outorgar 5, 3 ou 1 puntos aos seus tres relatos favoritos. Os duelistas non poderán votarse a si mesmos.

Tras as puntuacións da xornada cada autor recibirá unha asignación de posto do 1º ao 8º. En caso de empate a puntos, a posición final decidirase por sorteo.

O público en xeral de Biosbardia pode comentar os relatos, igual que en calquera xornada, pero non votar.

Velaquí os relatos de Carlos Vega, Ana Vigo, Fran Fernández Davila, Érica Couto, Guillermo Rodicio, Sabela González, Anxo Vacca e María Pais, anónimos, coma sempre, até despois do resultado da votación.

Saïd

Fran Fernández Davila.

E o vello Saïd adoita frear a caravana na portela das dunas e sinalarlles aos turistas unha árbore, a única en dez días de camiño, e afirma que en realidade é unha dama, a esposa dun visir confinada por adulterio, por permitir que un servente do que estaba namorada a contemplase a través da fechadura.

E cóntalles Saïd, a cambio de nada, que a parella fuxiu do palacio unha noite sen lúa, e que camiñaron durante días ata quedar sen auga, sen folgos, sen ar… ata chegar á explanada onde agora lles fala, para abrazárense e rezar, ela polas súas almas, el pola vida da amada, que por acto de Alá se converteu en acacia.

E remata Saïd de xeonllos ante ela unha pregaria, e verte do seu único ollo unha única bágoa, a que mantén a árbore con vida, dende hai seis séculos, cada semana.

O ritual

Carlos Vega.

Se o viaxeiro remonta o río Draa durante a estación seca é moi probable que se atope coas caravanas da tribo Drawa, que descenden durante dúas lúas enteiras para realizar o ritual.

Chamaralle a atención as decenas de persoas que se erguen inmóbiles sobre tapices, baixo o ardente sol, pois o rito pode ocupar días enteiros. Nel, o bérber, deitado sobre a area, pregúntalle ao sol polo momento da súa morte, que lle é revelado por como a duna recibe o seu corpo. 

De afundirse o areal baixo o seu peso, o Drawa recibirá a chamada do deserto e será deixado atrás cando a tribo remonte o rio. Non se laiará, nin pedirá que lle presten alimento ou armas. Sendo creado o home a partir das propias dunas é natural o dereito destas a reclamar o seu fillo con paciencia, ata que volva a formar parte delas.

Primeira vez en Onania

María Pais.

O corazón roto. Despois de me deixar Brais foi así, quedei quebrada. Pensar que eu era a culpable fíxome querer agradar os seus recordos. Tal e como el entraba en min probei a meter os dedos imaxinando que estabamos xuntos. Procurei as súas ganas, o seu porno. Pero eu non sentín nada. Igual que cando me penetraba de verdade. Sumade tamén agora que me odiaba a min mesma e a degradación. Puro deserto sentimental. Ata que (lembrarei o día) deixei de mover a man como se fose Brais quen se movese. Sería por puro cansazo físico ou porque merezo ser feliz. Non sei. Da presión suave sobre a pube abrollou un gromo verde. O corpo tomou a curva, por fin relaxei a postura. Nunca antes acontecera. Pulsei o reinicio e o pracer espreguizou flexible por vez primeira despois de me fochicar os homes tanto e tantas veces.

Nova memoria

Guillermo Rodicio.

Canta memoria ten un músculo? Canto tempo hei pasar sen tocar a cítara antes de que os dedos xa non recoñezan as cordas? Cantas mañás terei que erguerme soa para deixar de apartarme, anoxada, dos corpos que xa non dormen comigo? Cando poderei ollar unha moeda sen que a miña cona responda alerta, lista para traballar?

Cantas veces, cantas tardes de sol ceibo neste deserto, terei que debuxar esforzada co meu corpo o símbolo da liberdade antes de que os músculos esquezan todo o demais?

Sirsasana

Sabela González.

Hai que reinventarse. Inspiro en tres, exhalo en seis. A canle de youtube xa ten abondo seguidores para rentar e vou vendendo subscricións mensuais aos poucos. O blog vai ben. En nada teño a tenda ecolóxica en marcha. Inspiro en catro, exhalo en oito. Estes retiros formativos tampouco están mal. Menos polo tipo ese que non me quita ollo. Púxose detrás a sabendas. Vino sorrirme entre as pernas no Adho Mukha. Inspiro, exhalo. Vale que vou lucindo cacha kardashian. Hei lucir o que me pete. Lúzoo para min, sabes? Dáme igual o que pensen as esfameadas da primeira fila. Inspiro… Pero véxoo sen velo. Nótoo. Sorrime cando me viro para Sirsasana. Cando flexiono a perna, concentro un esforzo titánico na activación dos glúteos e condenso neles o orgullo reencontrado tras as bágoas da adolescencia. Exhalo. Case podo sentir o algodón revellido do chándal sostible estirándose nun vergoñento saúdo ao sol.

O reloxo de sol

Érica Couto.

Disque, cando aínda gobernaba a raíña Medaia, o deserto de Edin-uza estaba sementado de homes e mulleres prodixiosos. Contan que erguían os corpos por riba da area dourada, sostendo o peso enteiro nos brazos e elevando os pés cara ao ceo. Coas pernas dereitas como as agullas desas construcións que nos contos de demos chaman catedrais, proxectaban no chan móbil do deserto unha sombra permanente, estreita nas horas de maior luz, alongada e tenebrosa no resto do día. Disque lle chamaban os gnomons de carne e que servían para lle recordar á xente que, se o tempo deixa pegadas nos corpos, tamén os corpos deixan pegadas na area. E agora que a raíña Medaia leva mil anos morta e as augas do mar varreron Edin-uza, agora, meu amigo, quen hai que nos lembre que estamos feitos de tempo e de sombras?

Area e sol

Anxo Vacca.

Sinto a brisa rozándome a pel, a area está ardendo baixo os meus pés, o sol tórrame nunha sensación entre agradable e picona mentres fago exercicio, subo, baixo, impúlsome, síntome lixeira dentro deste gran mundo baleiro; parece non ter fin, tan só sol e ceo azul que se estenden máis aló do que podo ver, lonxe de todo; só subo, baixo, impúlsome e volvo, fago posturas, manteño, os meus muscúlos tensan e afrouxan quentes, só penso niso, loito por manterme, continúo e sigo intentando, subindo, baixando, impulsándome e volvendo a darlle, noto cada vez máis a suor, respiro máis forte, tento tranquilizarme, e sigo, manteño pero caio, podo notar a area que me queima xusto antes de apartarme para a toalla; quedo así un segundo deitada, intentando recuperarme, aínda que non sen se darei moito máis, intento darlle unha última vez, non podo, sopro e quedo aí, mirando para a area quente e o ceo azul, cansa. 

Concentración

Ana Vigo.

Inspirou profundo, concentrándose na nada. Expirou de forma controlada, mentres estendía as súas estremidades ata o límite.

Ao lonxe resoaban os ecos da loita, pero non debía prestarlles atención. Inspirou. Precisaba un estado mental adecuado para levar a cabo a invocación. Ninguén máis pararía a guerra, a ninguén lle interesaba facelo. Expirou. Pensou no nome do xenio. Cruzáronse na súa consciencia as imaxes da súa vila, arrasada polo odio entre veciños. Perdeu o equilibrio e precipitouse sobre a area.

Secou co antebrazo o seu rostro. Inspirou, expirou, e compuxo outra postura. A tensión non existía, a dor era imaxinaria, e a tristeza formaba parte do seu ser.

O xenio escoitaba con contrariedade. Ela murmurou a súa súplica. Notaba a presión da natureza e de si mesma, pero non cedeu. A criatura actuou.

Cesaron os disparos, os berros e os prantos. O silencio invadiu o deserto. Todo rematara.