Xornada preliminar da Liga Maruxairas do Outono 2021
Dámosvos a benvida á Liga Maruxairas do Outono 2021 coa publicación dos oito relatos que conforman a xornada preliminar, un “todos contra todos” que serve, fundamentalmente, para definir as posicións dos duelistas no caso de que sexa necesario desempatar duelos nas seguintes xornadas.
O sistema de votación nesta xornada será por puntos. Cada votante (autores/as) deberá outorgar 5, 3 ou 1 puntos aos seus tres relatos favoritos. Os duelistas non poderán votarse a si mesmos.
Tras as puntuacións da xornada cada autor recibirá unha asignación de posto do 1º ao 8º. En caso de empate a puntos, a posición final decidirase por sorteo.
O público en xeral de Biosbardia pode comentar os relatos, igual que en calquera xornada, pero non votar.
Velaquí os relatos de Sabela González, David Botana, Lois Z, Carlos Vega, Daniel Ugarte, Pilar Vilaboi, Xerardo Méndez e Sofía Sicilia, anónimos, coma sempre, até despois do resultado da votación.
Teoría da cor
Carlos Vega.
Ao principio non había nada máis que negro. Profundo e baleiro. Logo un estoupido branco que encheu o mundo de tódalas cousas. Ensináranllo moito tempo atrás, cando era neno. Só que non era así. Para ser máis precisos, era todo ao revés.
Non o descubriu ata a secundaria. E non foi o seu ollo o que lle amosou como se relacionaban as cores de verdade. Foi coa cámara que insistía en enfocar a rapaza, a lebrescura da clase, perdida no medio do festival.
Coa mente conectada á lente pola ponte do cranio, aquela imaxe reinou nel. O cabelo da rapaza era á arbore da que partían o resto de cores. Todo nacía del. O branco do ceo era un lenzo sobre o que o negro vertía ás súas raíces.
Agora, cando algún amigo os visita encántalle, coa foto na man, repasar como namorou da teoría da cor.
Alí estabamos nós
Sofía Sicilia.
—Alí estábamos nós, lémbraste Graciela? Mira, mira —Xandre ensina unha foto na que se poden discernir, sen moito intríngulis, un grupete de xente leda, colorida e xunta, danzando—. Alí estabamos antes de que colapsase todo, cando se podía xogar á lebrescura, tocarnos os uns aos outros sen ter remorsos, sen ningún tipo de prohibición, acariñando coas mans a derradeira pinga de liberdade.
—E que tempos aqueles.
—Va que si? Xandre amarra a Graciela polas coxas, traena cara a si, bícaa na meixela e logo apártase paseniño, coma se entre os seus brazos agochase o tesouro máis fermoso do mundo.
—Canto tempo pasou xa desa época, meu amor? Anos? Dous? Cinco?
Dende había moito as persoas perderan o sentido do tempo, os días volvéranse grises, como nubes de pó dispersas polo aire. A vida reducírase a unha monocronía constante, un sabor insípido do peso da existencia.
O funeral da vella
Lois Z.
Cando se sentiu morrer só lles pediu unha cousa. “Deixaime dispoñer a min o enterro, meus filliños queridos, deixaime polo amor que a vosa nai vos deu. Que eu non quero flores, nin coches de liña, nin nada, eu só quero deixar unha misiña paga para o meu repouso”.
Cando chegaron os primeiros coches ó tanatorio xa estaba alí a carpa do Circo California. Había un palco de música acabado de montar para a noite. Nun aparte os animadores organizaban actividades para os cativos. Soaba Tanxugueiras a toda mecha e de vez en cando un foguete estoupaba no ceo. As polbeiras fervían a auga e había barra libre ata o amencer.
E ela estaba alí tan tranquiliña dentro da caixa, con esa expresión de lebrescura que tiña. Parecía que escoitaba os mariachis cantar a de “de mí no vas a ver un peso” mentres aterraba o helicóptero de Juan Pardo.
Xente nova e leña verde
Pilar Vilaboy.
Todo é fume. A miña infancia foi como unha patria: meus pais ensináronme a fitar o mundo. Apareceu un lado convexo cando comecei a voar do niño. A decepción primixenia da chamada puberdade. O trauma de ser unha incomprendida: a lebrescura infantil devalou nunha adolescente indolente. O cerebro como un órgano exterminador que todo transforma ou destrúe. Chámanme millenial e non flúe a enerxía cos adultos, desequilíbroos. Eles ven un desenfreo descontrolado onde eu só vexo vivir o momento, bailar, gozar da liberdade. Aconséllanme protexerme, vivir na burbulla do confort, ser precavida. Teño dereito a complicarme a vida. Rebélome e berro buscando o camiño á felicidade. Por que non tentar ver o mundo coas miñas cores de ollos tenros en vez do branco e negro das súas cataratas? O futuro está no arco da vella.
Escribo
David Botana.
Nese intre Clara foi feliz. Illada nun océano de xente, cores e ledicia. Ela participaba á súa maneira de lebrescura, cómplice pero muda. Cada risa de neno, cada aperta de namorados, cada canción, cada bico; abanaban o berce da súa alma en resonancia ata facerlle riscar o ceo. Viuno ao lonxe e sorriulle. El acercouse saudando…
—Que fas? Todo o puto día coa libreta esa!
—Que pasou?
—Tes que limpar a mamae, volveu cagar por ela.
—E nai?
—Foi á verdura. Que escribes aí?
—Escribo. Déixame en paz.
—Temos choio, Clariña. Non hai tempo para iso.
—Vou agora.
—Clara…
—Que xa vou, hostia!
—Vamos falar ti máis eu despois. Non tardes.
…colleuna e levantouna no ar. E bailaron baixo a chuvia de cores, pai, filla e ninguén máis.
Pirotecnia
Daniel Ugarte.
O seu cerebro vazaba dopamina mentres mesturaba o magnesio coas tinturas. Completou o amoado das bengalas con esencia de bergamota e serraduras de xabón. Cando llas enviou á comisión de festas sorriu satisfeita.
Adoraba a pirotecnia. Sentíase segura alí. Fabricaba obxectos para o pracer, tiña control absoluto sobre cada gramo de materia e todos vestían voluminosas máscaras que desalentaban o compadreo, evitando que unha palabra ben ou mal intencionada a ruborizase. O ambiente ideal para unha lebrescura.
O día da foliada subiu ao outeiro. A altura e a distancia permitiríanlle gozar do seu traballo e da euforia dos outros. Espiuse e agardou a que na vila comezase a esmorga. Acendéronse as bengalas e o fume ascendeu cara a ela. O púrpura foi o primeiro en atrapala, pronto o amarelo, finalmente o encarnado. Fregou con eles pel e cabelo até que, por causa do xabón, o fume tornou escuma. Pintándoa, perfumándoa.
Fuxida á esquerda
Sabela González.
Os ollos pecháronse e a lingua paseou o índice para facilitar a adherencia á páxina da revista. Foi entón que a rapaza aproveitou para saltar dunha foto á outra, cando a imaxe dun lado e a do outro se acariñaron no punto exacto. A imaxe da familia numerosa na gasolineira dun deserto americano perdeu un membro nun segundo. Onde mirarán?, pensaría o lector antes do seu empaste. Seguramente o lector non repararía na personaxe allea entre a multitude daquela especie de Holi. O lector non tería nin idea de que aquela moza sempre fora unha lebrescura, a coitada irmá mediana daquela familia de Wisconsin, fotografada unha tarde, mentres facían gasolina e estiraban as pernas. O lector crería que ollaba fóra da escena, sen máis. A familia, queda na súa páxina, agora para sempre, pensaría sorprendida que miraba para eles, pobriña. Libre e ousada, por fin, ela despedía o pasado.
Ollos de lebre
Xerardo Méndez.
Non hai cobertura, nin rede. O día está morriñoso e chove, ou non chove, pero o ceo é gris, o aire quente -podería dicir cálido? Podería, pero non teño gana- e detrás da fiestra debería ver as ovellas pacendo, pero esta xanela é pequena, e de certo que han estar procurando o acubillo da corte.
Coñecina hai tantos anos que doe lembralo: aínda non había festas na Facultade de Matemáticas, e se me matas, non sabería dicirche nin se había facultade. Ela estaba alí, na segunda fila, e cando quixen mirala ben a palabra asaltoume como unha seta: lebrescura.
Non sei os anos que botamos xuntos: non quero contalos. Cruzamos África un verán e fomos en moto ao Cabo Norte. Era alegre coma o viño de abril e tímida coma un gato sen nome. Un día mercamos esta casa e botamos raíz. Hoxe tirou a tintura e guindouse da trabe.
Comezo co que o organizador sempre di que é a parte máis importante do torneo, os comentarios.
Parabéns a todos/as, a tarefa non era doada.
En xeral, vexo que a maioría de nós optamos por un ton lírico para este relato. Era unha foto bastante suxerente e festiva. Quizais por iso nos deu polo romanticismo, e quizais por iso algúns dos relatos usan a foto de referencia dun xeito literal (como obxecto que os personaxes miran). Tamén penso que encaixar o da “lebrescura” foi un atranco importante. Alguén coñecía a palabra (eu non)? Con tan poucas palabras dispoñibeis, non era doado introducila na trama sen que quedase forzado.
Os meus 5 puntos van para “O funeral da vella”. Penso que é un relato simple mais efectivo, que se diferencia dos outros en que renuncia totalmente ao lirismo e opta pola comicidade. Ten un humor branco con recendo a conto clásico que funciona ben. O do “Circo California” encantoume. Ademais, penso que é un dos que mellor encaixa a palabra obrigada na trama do relato. Polos seus actos, vese que a vella era efectivamente unha lebrescura.
Os meus 3 puntos van para “Xente nova e leña verde”, pese a que non me convence o título. Pareceume un relato con forza, moi directo, que reflexa ben unha actitude adolescente. Ten un aquel propagandístico que noutro tipo de relato non me gustaría, mais que no contexto da adolescencia, penso que lle vai ben. No seu debe, creo que lle falta algo máis de trama, aínda que en tan pouco espazo, non é doado.
O meu voto de 1 punto vai para “Teoría da cor”. É unha declaración de amor fermosa. Penso que precisaría revisar unha chisca a estrutura para que gañase forza (a conexión do primeiro parágrafo co resto do relato) pero prestáronme as imaxes que suxire.
Boas tardes a todos e todas. En primeiro lugar dicir que a foto da xornada pareceume un acerto e daba moito xogo. Opino igual ca Daniel que o de encaixar “lebrescura” foi un hándicap importante. Eu tampouco sabía o que significaba e tiven que mirar o seu significado.
Voto con 5 puntos “Pirotecnia” porque foi o que máis me gustou (despois de lelos todos catro veces). Paréceme orixinal, intimista, onde todo encaixa ben. A miña noraboa ao seu autor ou autora. Cádrame máis que sexa unha muller, pero isto é pura intuición.
Voto con 3 puntos a “Ollos de lebre”, porque paréceme un relato sorprendente. Disfrutei moito del desde o principio e encántame ese final tan impactante e duro. Se lle teño que poñer algunha traba, non lle topo moita relación coa foto. Pero é unha opinión subxectiva.
Por último voto con 1 punto a “Teoría da cor”. Cautivoume de novo o ton intimista e ecléctico de mesturar cores con sentimentos na narración. Está ben escrito e resultoume emotivo.
Boas a todos e todas. Aquí andamos de novo. Alégrame moito volver a compartir area cos guerreiros veteranos e ardo en desexos de ver as novas tácticas que van a desenvolver os novos neste circo literario. O dos atrancos é coma estar intentando ter unha boa pelexa a espada curta e inda enriba ter que evitar aos tigres… eu tampouco sabía o que era unha lebrescura, así que o asunto xa serviu para algo. Penso que esta xornada 0 foi menos variada en temáticas e tons que as anteriores, a foto é desas que focalizan narrativa, moi difícil afastarse das cores, se lle sumamos outro carril “lebrescura” aparecen temáticas obvias moi marcadas. Un experimento fantástico. Creo que os relatos máis salientables son precisamente os que deron fuxido ata certo punto da atracción lírica deses dous elementos.
Voto con 5 puntos a “O funeral da vella”, gústame todo menos o título. Entendo que tendo tan pouco espazo un teña que aproveitar o título para meter toda a info precisa, pero eu usaríao para outro chiste. Ou para meter a Juan Pardo. A imaxe Juan Pardo a baixar do seu helicóptero é gloria bendita.
Voto con 3 puntos a “Pirotecnia”. Poida que precisase algo máis de fogos artificiais, pero a maneira de contar o que pasa, ese estraño ritual liberador, faise de maneira tan fresca e cotiá que o relato gaña moito.
Voto con 1 punto a “Fuxida á esquerda”, paréceme un relato atrevido na temática, poida que a mellor idea de todos os que vin. Unha lebrescura que sae da súa foto da revista para meterse noutra. Non está optimizado para ese formato, penso que o escritor se quedou sen as palabras precisas e ao final non transmite demasiado ben a información.
Parabéns ao resto e saúdos.
Ola
Voto con 5 puntos a Escribo.
O texto en si non é do mais chamativo, pero o pouso que me deixou si que o foi. Na miña cabeza ese que fala coa nena que escribe é o pai (penso que é asi pola forma de referirse á avoa). É unha conversa moi desagradable que leva a pensar nunha pésima relacion pai-filla. Pero chegamos ó final e resulta que nas fantasías da nena -a personaxe ten o seu mesmo nome- quen se achega a ela cun sorriso non é un principe azul, é un pai. De novo na miña cabeza é o mesmo pai que tan mal lle fala. Son estas contradiccions tan humanas as que na miña opinión lle dan vida ás historias, as que crean personaxes vivas máis aló do punto final do relato.
Voto con 3 puntos a Xente nova leña verde.
Aqui sucede algo similar, só que ese aire propagandistico do que fala Ugarte fai que sone a “un relato de xeración” en lugar de a un relato dunha persoa concreta, con nome e apelidos. Compensao cunha forma máis atractiva. Ten boas frases, unha boa composición, un bo discurso. O final é o que menos me convence, porque é precisamente o que transforma o discurso niso, nun discurso, nun manifesto. Concordo de novo con Ugarte en que o contexto da autoafirmacion adolescente o salva polos pelos.
Voto con 1 puntos a Fuxida á esquerda.
Dubidei moito se este ultimo punto iría a este relato ou ó dos ollos de lebre. Finalmente escollin o que escollin por 2 razons. unha, as fortalezas do propio relato escollido. É orixinal e transmite ben a pesar de explicarse mal e pouco (tiven que buscar en google o que era un Holi para entendelo). A segunda razón é que lle teño alerxia ós suicidios de ultima liña. Sobre todo cando os xulgo como golpe de efecto gratuito. Se en vez de guindarse da trabe comese unha cenoria terialle dado o meu voto, porque me parece moi ben escrito e ten a mellor frase da xornada “timida coma un gato sen nome”.
Eu tampouco coñecía a palabra Lebrescura.
Moi boas.
Como novato nestas lides teño que dicir que a primeira vez que lin os relatos parecéronme mellores que cando repetín. Ao poñer máis atención entendín ben a necesidade do “lector/a” que substitúa ao editor, aínda que é difícil atopar un/ha que o faga co coñecemento e a franqueza necesarios para ser efectivo. Creo que ao escribir hai que coidar moito a corrección da linguaxe, e non é fácil por cen razóns que non vou nomear. Sei que alguén se vai sentir ofendido. Supoño que sempre teño que meter o pé na poza.
Cinco puntos para “o funeral da vella”, unha vella que non me caeu moi simpática. Moitos cartos había ter para tal dispendio, e moita xenreira gardada contra os fillos.
Tres puntos para “Escribo” a pesar de non entender como pode ter que limpar unha nai que foi á verdura.
E un punto para a “Fuxida á esquerda” pola orixinalidade e a atención posta na foto, a pesar de que o final non me parece que estea ben resolto. Un punto que ben podía ter ido a “Pirotecnia”, pero esa soidade esta algo desolada de máis para o meu gusto.
Eu por min opinaría sobre todos os relatos, pero como son novo e vexo que so falades de aqueles aos que lles dades puntos, pois mellor non o fago.
o malo de falar de todos é que nos obrigaría a comentar o relato propio para manter o anonimato. Pero sempre se pode facer ó remate da xornada.
Xa. Pero unha autocrítica aí dentro tamén era un xogo interesante.
Feliz comezo de torneo a tutti!
O dos atrancos non o esperaba, por agora paréceme que lle engade emoción, pero seguro que nun par de xornadas me queixo XD. Eu tamén descoñecía a palabra “lebrescura” e gustoume ver como se foi encaixando nos relatos.
Os meus 5 puntos son para “O funeral da vella”. Concordo con David que o título quedou frouxo, pero, por favor, Juan Pardo, unha vella rancorosa que lla xoga á familia… Fantástico, moi poucas liñas que deron para moito.
Doulle 3 puntos a “Pirotecnia” porque, aínda que precisei dun par de lecturas, deume moi bo rollo, transmitiume moita cor e felicidade.
E o 1 punto vai para “Teoría da cor”. Custoume un chisco entrar no comezo e dinlle unhas voltas, pero o final conquistoume.
Parabéns a todos e todas!
Feliz torneo <3
Gustaríame darlle os meus 5 puntos a Escribo, porque me parece fermoso o xeito que ten que conmover cunha historia simple, no bo sentido da palabra, entre un pai e unha filla e o hábito que supoño aquí todas temos, en definitiva, de escribir.
Os meus 3 puntos van para xente nova e leña verde, porque se non lembro mal Borges dicía que unha soa páxina boa xustifica toda unha novela e neste caso: "o futuro está noa rco da vella", xustifica toda a fermosura do relato.
O meu derradeiro punto vai para ollos de lebre, pola frescura coa que usa os adextivos.
Bo día e boa sorte.
Velaquí os votos de Carlos Vega, que tivo problemas técnicos:
Bo día. Antes de nada aproveito para saudarvos a todos e para dicirvos que, a xulgar por estes
textos, vai ser un dos torneos máis duros¡ Agardo poder competir con vos e dar un bo
espectáculo. Gústame o detalle da traba en cada relato e penso, ao igual que vos, que foi difícil
encaixala, pero non imposible. Estaba ben escollida a palabrexa. Eu non a coñecía e unha
palabra tan rechamante en medio dun relato tan breve case que che obriga a facelo en torno a
ela. En fin, polo menos sobrevivimos todos.
En xeral, creo que a maioría dos relatos tiran polo suxestivo. A foto era especialmente propicia
a isto. O formato de fotografía o narrador que a observa, e con el cada autor conseguiu sacar
un relato que recende á personalidade. Penso que vai ser unha edición ben cargada de estilo.
Os meus cinco puntos van para O funeral da vella. Ten un estilo simple, pero que chama a
atención por si so. Consigue cargar a narración con dúas ou tres imaxes ben potentes, sen que
quede sobrecargado. O de Juan Pardo é o final perfecto.
Os meus tres puntos van para Pirotecnia pois pareceume unha escena xenial. Consegue
afastarse algo da imaxe, pero manter unha relación fundamental. Está ben narrado e non
desperdicia nin unha palabra.
O meu punto, por último, vai para Fuxida á esquerda. Ao principio enleeime algo coa lectura,
pero creo que é unha aposta atrevida por un ritmo acelerado ao que non lle viría nada mal
algo máis de extensión. O proceso de pasar dunha foto a outro, explicándoo mellor, podería
quedar impecable. Aínda así, a idea pareceume moi interesante. Parabéns a que n o escribise.
O que máis me decidiu en canto a estes foi o gusto persoal, noraboa a todos os autores por tan
bos relatos
Como penso que xa votou todo o mundo, dou as miñas impresións sobre os relatos polos que non votei.
Fuxida á esquerda: Paréceme a mellor idea da xornada e creo que frase por frase, está moi ben escrito. Porén, penso que ten un problema de xerarquización, máis que de extensión. Non sei se utilizou lector beta, pero creo que lle viría ben que se lle indicase ao autor/a que unha idea tan boa como a da rapaza que salta dunha foto a outra non queda clara ao ler o texto. Cunha mensaxe máis clara, daríalle os 5 puntos.
Alí estabamos nós: Penso que o último parágrafo debería ser o primeiro, para contextualizar o relato e facer os diálogos a partir dalí.
Escribo: Penso que está ben estructurado (a combinación de texto lírico da vida coa que soña a rapaza vs a realidade no diálogo) e está ben narrado. Desafortunadamente, non me gusta nada o uso de “tacos” nos textos salvo que cumpran unha función narrativa moi concreta. O contido do diálogo foi o que me botou para atrás para non votalo.
Ollos de lebre: Pásame como a Lois, non me gusta cando hai un “efecto especial” ao final se non está ben cosido co resto do relato. Esa morte violenta final foi o que me fixo non votalo.
En calquera caso, parabéns a todas e todos polos relatos desta xornada.
O lector beta de “Fuxida á esquerda” abandonou á autora para participar no torneo XD E á autora pillouna o crono sen revisar abondo… Moitas grazas polos comentarios!
Eu teño que dicir que teño por defecto prexulgar nunha primeira lectura, e ás veces non lle dou aos textos a atención e a profundidade lectora que debera. Por iso penso que persoalmente me viu ben ler algún voto antes de rematar a miña revisión no documento de traballo, para revisitar os textos. Por exemplo, na primeira lectura “Escribo” non me dixo nada, porque non caín no do pai, e é un detalle moi bo.
Noto tamén que tiro por ideas divertidas, textos positivos, e ás veces xoga na contra de introspeccións.
En xeral, moi bo comezo! Seguimos para bingo!
Moi bo apunte de Ugarte sobre “ali estabamos nos”, se o ultimo parágrafo fose o primeiro o dialogo ganaria forza e emocion polo contexto dado. No fondo é unha especie de final sorpresa escondido, e por extension case pode aplicarse o mesmo a ollos de lebre. se o autor/a queria contar exactamente iso, tiña que ter empezado polo final. Acaba de colgarse a miña parella, eso é o 1º que teño que dicir. E o despois, con esa info na mente o lector afronta o resto do relato dunha forma distinta, mais intensa.
Tamen estou dacordo en que a idea de fuxida a esquerda non quedou ben aproveitada polo dificil que é compoñerse durante a lectura do que está pasando. Se queres escrbir un relato que suceda nun mundo apocaliptico, o primeiro que debes facer é comunicarlle ó lector que as personaxes están nun mundo apocalíptico. Se fas iso, calquera conversa que manteñan estará embebida xa dese ambiente. Se fas ó reves nunca conseguirás iso (falo como norma xeral, é perfectamente posible escribir un relato maxistral facendoo ó revés ou de calquera forma imaxinable).
Pirotecnia pareceme ben escrito pero non logrei sentir nada lendoo. Non din entendido á protagonista, non sei por que fai o que fai, nin estou seguro de que fai exactamente. Con teoría da cor pasame algo parecido. Estalle ensinando unha foto a un amigo pero non sei que lle está contando. Están os 2 en silencio mirando a foto e o narrador repasando mentalmente? Penso que o problema está -para min- en que o narrador está moi lonxe do prota ó inicio e ó final fai un zoom autorefencial que non casa -na miña opinion- co caracter do lido previamente. Xa postos, talvez este relato tamen ganaría situando a ultima frase como primeira. Non literalmente, porque non seria consistente tal cual está escrito, pero se o que queres é mostrar a un tipo mirando unha foto e que o relato se centre niso -é o que parece-, enton faino así: mostra ó pimpín mirando a foto e despois o que pensa mentres a mira. E se vendoo asi che parece que o relato non funciona, enton non te enganes, non vai mellorar por desordenar a cronoloxia.
esquecinme de comentar unha cousa do meu: estou dacordo cos que sinalaron qe o titulo do meu é frouxo. Puxenllo en modo automatico -faiseme mais facil escrbir cun titulo como cabeceira- e despois xa non o mirei mais.
Podes chamarme Daniel. Ugarte era o meu avó 🙂
vale, usarei Daniel de aquí en adiante.