A cidade das luces. Capítulo IX

Víctor Pérez.

Y bailaré sobre tu tumba

pop churué, pop churuá

Y bailaré sobre tu tumba

pop churué, pop churuá

Bailaré sobre tu tumba (1985)

Siniestro Total

Cuspídeme enriba cando pasedes

por diante do lugar onde eu repouse

enviándome unha húmida mensaxe

de vida e de furia necesaria.

Poesía última de amor e enfermidade (1992-1995)

Lois Pereiro

Cando chegou á caixa arrastrando o enorme cesto gris con rodas, chamoulle a atención o tipo duns cincuenta ou cincuenta e cinco anos que parecía estar a falar só. Supuxo que estaría escandalizado polos prezos, aínda que estaban nunha tenda das baratas, desas onde o persoal, maiormente mulleres, vestía roupa máis axeitada para mover os palés de mercadoría e cargar as caixas, que os típicos uniformes de pantalón de tergal e camisa cos logos da empresa, dos supermercados clásicos de toda a vida. O certo é que o guicho levaba un deses auriculares, ou mans libres, non o tiña claro, na súa orella dereita, e debía de estar a falar algo moi importante, porque nin lle deu os bos días á caixeira, nin se lle abriu o corpo para poñer un separador na cinta transportadora, e que así el puidese ir colocando a súa compra. Cando por fin avanzou algo a compra na cinta, aproveitou para acercarse e cun: “Desculpe”, coller o separador. Estaba contento porque era noite de porcalladas, o único día da semana no que Marta permitía a entrada de comida insá na casa. Iso si, para compensar as dúas napolitanas, as berlinas de chocolate, as fitas de millo sabor grellado, a bolsa de sementes de xirasol con extra de sal, e as cervexas de limón, collera tamén unha ensalada César e un paquete de salmón afumado. Claro que o salmón tiña intención de papalo cunhas tostas e queixo de untar a esgalla. Conformábase con non vomitar antes de marchar a durmir. Foi a voz do tipo do aparato na orella a que o sacou dos seus pensamentos. Pedíalle non sabía o que á caixeira.

—O tícket?

—Si, o tícket.

—Desculpe, pero debe ter activada a opción de só tícket dixital na aplicación.

—Pois hai que preguntar.

Decidiu avanzar e lanzou un bo día, acompañado dun xeneroso sorriso, dirixido á caixeira, ao tempo que intentaba acertar co código QR no lector da caixa para que lle aplicasen o desconto de 20 céntimos nas tiras de millo sabor grellado. Deseguido, sacudiu a bolsa de rafia que levaba dobrada a carón do cliente anterior, que parecía que aínda quería seguir protestando; porén, musitou algo entre dentes en marchou, agora si, falando só. Gardou a compra, pagou e despediuse, despois de ollar a súa placa de identificación, cun: “Grazas, Sonia, non preciso tícket”, e unha chiscadela que sacou un sorriso e un “Moitas grazas” da rapaza.

Abandonou o polígono industrial onde convivían o novo centro comercial e os dous supermercados con naves industriais e talleres. Ademais, unha fin de semana no verán, as hordas de reguetoneros tomaban parcialmente Nigrán, e segundo a dirección do vento, podías padecer máis ou menos a influencia sonora das maquinas de autotune. Eran tardes nas que sempre tiña a punto os discos de Siniestro Total ou The Clash para contrarrestar os posibles ataques acústicos. Despois da visita ao pazo da familia da viúva do finado de Lobeira pasara a mañá en diferentes visitas en Nigrán e Baiona: Un piso no centro de Nigrán, onde tivo dúas visitas diferentes, unha señora maior que cando topou o último tramo de escaleiras que tiña que subir a pé, descartou o piso inmediatamente; e unha parella nova á que o único que lles faltou foi facerlle unha proba do carbono catorce para verificar que a idade do edificio era a que el lles dicía. Unha quinta en Monteferro e outra en Camos ao mesmo interesado, un home de Madrid, que viñera traballar a Vigo e gustáballe a zona, e que non tiña presa por mercar, pero “se están dispostos a baixar o prezo”, estaba disposto a facer unha oferta. Para finalizar, cambiara de concello ata o barrio de Sopegal, onde fora tirar as fotos de varias parcelas para un posible proxecto dun cliente. Despois de parar a choiva, o ceo quedou con bastantes claros, e as vistas que abarcaban ata as Illas Cíes eran fermosas. Porén, el prefería as de Panxón, aquel lugar que estaba a volverse casa e a onde regresaba sempre que precisaba despexar a mente.

Parou na biblioteca de camiño ao piso. Aproveitou que entre semana non pechaba ao mediodía. O edificio novo estaba moi ben. E sacáranlle un bo proveito, xa que a obra finalizárase cunha morea de tempo de atraso, pero a cambio inaugurouse varias veces, unha das veces baleira de todo, e outra sen libros. Incluso foi merecedora dalgún premio de arquitectura de moita sona. As obras públicas é o que teñen, dixéralle unha vez Mingos, falando dos retrasos no PAU de Navia. Subiu ao primeiro andar, onde, grazas a o muro dun amigo, soubera que estaban dispoñibles varios volumes da serie “Criminal” de Ed Brubaker e Sean Phillips. Colleu o tomo I e baixou, esquivando un cubo que recollía a auga dunha pingueira, e que non vira ao subir. Entregou o tomo e o seu carné na recepción e marchou.

O xantar na casa con Marta foi tranquilo. A pescada en salsa verde con ameixas estaba moi boa. Lavou os pratos e as tixolas a man.

—Tiñamos que poñer un lavalouzas, Marta. Aforrariamos tempo e cartos,

—Cando teñamos o noso propio piso, cariño.

—Xa, pois ou mercamos pronto ou vaime pasar coma a Agatha Christie, vou comezar a imaxinar asasinatos.

—Estás tolo.

—Toliño por ti.

Despois de rematar de fregar púxolle unha macela e serviu un café para el. Sentou no sofá e comezou a ler “Cobarde”, a primeira historia do cómic que collera na biblioteca. Quedou adurmiñado e soñou que escapaba polas escaleiras do edificio do estudio perseguido polo Lobo e polo seu xefe. Espertou cando a alarma que puxera no móbil soou por quinta e sexta vez. Eran as catro e quedara con Mingos e Clara no tanatorio de Pereiró, de onde saía o corpo do señor Lobeira. Lavou a cara, peiteouse, e despediuse cun bico de Marta, que durmía a sesta no cuarto e non se decatou de que marchaba.

Cando chegou a Pereiró custoulle dabondo aparcar. Os claros da segunda parte da mañá desapareceran e o ceo encapotado prometía choiva segura. Xa no tanatorio comprobou que o falecido estaba na sala 2. Aquilo parecía unha feira, a cantidade de xente que alí había non era doada de contar. Foi Mingos o que o mirou a el e levantou o brazo para chamar a súa atención; Clara estaba con el.

—Isto parece un “quen e quen” da xente de pasta da cidade. Clara e eu levamos xa un anaco xogando a ver quen recoñece máis xente.

—E non viches o xefe? Segue co teléfono apagado.

—O xefe debe andar de festa. O mesmo está de viaxe con algunha amiga. Ti non levas moito tempo na empresa, neno. Pregúntalle se non a Clara. A que si, Clariña?

—A verdade é que ás veces pasan semanas sen que teñamos novas del. Mentres vendamos pisos e casas e os clientes ingresen as comisións na conta da empresa, a el dálle un pouco igual o que fagamos.

—Se o dicides vós, será así. Vou dar unha volta por aí.

Camiñou entre a multitude de xente que orbitaba ao redor da sala. Chamou poderosamente a súa atención a colección de reloxos que se podía facer cos das persoas que alí se atopaban. Eles levaban grandes pezas, de cor prateada, posiblemente Rolex a maioría deles. Os que lucían elas, auténticas xoias de ouro e diamantes, que brillaban en contraste coas vestimentas, maioritariamente negras, que paseaban polo recinto. Era bastante probable que a suma do valor que lucía naqueles pulsos fose superior a toda a carteira inmobiliaria da súa empresa. Tamén pensou en que ese feito tiña algo de obsceno e preguntouse se, ao estilo dos faraóns exipcios, eses ricos e ricas quererían ser enterrados coas súas pertenzas máis valiosas. Xa lera, non lembraba onde, dalgúns casos de persoas que pediran ser soterradas coas súas mascotas. Aínda que non estaba seguro se iso sería peor que poñerlles zapatos aos cans. Comezou a chover, e viuse arrastrado pola marea de xente que se achegou ás zona cubertas. Cando se decatou, estaba na entrada da sala de velorios. Alí estaba o libro de condolencias. Púxose a ollalo e atopouse con dedicatorias do máis ilustre do país, desde o alcalde da cidade a algúns donos e membros dos consellos de Administración das empresas máis importantes de toda Galicia, iso si, a maioría con sede en Madrid.

De socate sentiu un tremendo aperto, a salsa verde do xantar debía estar sazonada de máis. Estaba seguro de que non ía chegar aos baños públicos do tanatorio, así que optou por deslizarse no baño da sala. Tirou do manubrio, estaba algo roto, así que a pechadura non lle pareceu demasiado segura. Optou por apoiar unha man contra a porta ao tempo que sentiu como se desfondaba. Pasaron uns sete ou oito minutos que lle pareceron eternos. Ía abrir a porta cando escoitou como todo o mundo estaba a abandonar a sala. Cando deixou de escoitar pasos arriscouse a saír, moi lentamente, coma se fose James Bond. Asomou a cabeza e puido ver como a viúva, María Teresa Quintas de Fábregas y Barreras, Tere para as amizades, estaba soa na sala, dentro da estancia do cadaleito, ao carón do corpo de Lobeira. Musitou un “hostia”, polo baixo, cando viu que comezaba a bailar ao ritmo dunha música que soamente ela escoitaba dentro da súa cabeza. Era un ritmo lento, sensual. Pareceulle ler un: “Adeus, fillo de puta” nos beizos dela xusto cando parou, e antes de anicarse para bicar a meixela do corpo inerte do seu marido. Escondeuse dentro do baño de novo cando a muller saíu e lle indicou á responsable do tanatorio que xa podían levar o corpo e as flores para o enterro.

Cando estivo seguro de que se afastaran un pouco, intentou saír, pero a porta da sala estaba pechada por fóra. Entrou en pánico. “Pensa, hostia, pensa”, repetíase. Probou a ver se a porta que comunicaba co cadaleito estaba aberta. “Ben”, pensou. Estaba, pero a porta que daba opción a saír da sala por esa zona tamén estaba pechada. Escoitou ruído tras a porta, optou por ocultarse detrás dunha enorme coroa cunha cinta que rezaba: “Os teus amigos do Club Náutico de Baiona non te esquecen”. Accederon á sala tres homes vestidos con traxes negros, camisa branca e gravata, que comezaron a retirar algunhas coroas que se atopaban máis preto da porta. Respirou fondo, colleu a coroa que o ocultaba polos lados e saíu coma se fose un máis. Xa se daba por liberado da incómoda situación cando o parou unha muller de traxe, cunha identificación colgada da lapela do chaqueta, que poñía un nome que non alcanzou a ler e o logo do tanatorio.

—Ti quen es? O da ETT?

—Si, son eu, envíanme para…

—Si, si, para substituír a Maxi, que está de baixa outra vez. Pasa a axudar os teus compañeiros, fai o que che manden.

E iso foi o que fixo, cargou varios centros e ramos de flores máis. Despois, xunto cos outros tres homes, moveron o cadaleito para unha angarella metálica de transporte con rodas. Chegaron á entrada onde os agardaba o coche fúnebre que ía levar o morto á súa derradeira morada. Tocoulle detrás, meteron o cadaleito no coche e o comezaron a aseguralo cunhas cinchas. Non daba colocado o peche da súa, as pingas de suor percorrían a súa fronte. Optou por deixalo como estaba. “Total, os coches que levan mortos non corren”, pensou. Cando ía pechar o portón traseiro do seu lado, ollou, entre a xente que agardaba a saída do vehículo, a López e a Ufarte. Presa dos nervios non asegurou o peche. Xirou sobre si mesmo e desapareceu entre a xente. Correu ata a avenida de Castrelos, e amparándose como puido pegado a un baixo comercial onde se facían lápidas, acendeu un cigarro. Exhalou unha bocalada de fume soltando a tensión acumulada dos últimos minutos.

Chovía con forza. Desde onde estaba puido observar como o coche fúnebre abandonaba Pereiró e se incorporaba á avenida de Castrelos. E xusto antes de coller a rotonda para baixar de novo á avenida, a roda dianteira do coche encallou nunha fochanca cuberta de auga, a mesma que dous días antes un veciño do barrio, Manuel Vieira, denunciara no programa da televisión local, A cidade de cerca, onde lle solicitara ao alcalde a súa reparación antes de que houbera un accidente. Pois aí estaba o accidente. Ao afundir a roda, a traseira do coche elevouse, e o cadaleito, que quedara mal suxeito, soltouse, golpeando o portón traseiro, que tamén quedara mal pechado. Así que, como se fose unha escena dunha película de Tarantino, o ataúde saíu disparado do coche. E coma se dunha zorra se tratase, e axudado pola abundante auga que baixaba pola estrada, iniciou un descenso suicida, se non fose porque o seu ocupante xa estaba morto, a fume de carozo.