A cidade das luces. Capítulo X

Víctor Pérez.

Día de tormenta, treboadas na cabeza

meu cerebro incandescente está a piques de estoupar.

Sinto o demo dentro e non sei que estou facendo

dou mil voltas pola casa e non podo parar.

Cantiga de marzo (2024)

Os Residuos Atractivas

A vida é ese vento perfecto

que che bate na cara.

Non sei cando vai ser, pero

chegará un día en que todo

teña moito sentido.

Chegarán as ondas e o mesmo

mar a inundarnos o corpo.

Azul e estranxeira (2005)

Lupe Gómez

—Párao aí, párao aí! Mira como choca co Megane! Dálle ao play outra vez, agora é cando sae polo ar e cae enriba do Audi. Que pasada, neno. Ti víchelo? Onde carallo estabas?

—Xa lle dixen que me atopei mal da barriga, Mingos. Marchei para casa.

—Foi unha pasada. A que si, Clara?

—Eu case me desmaio. Cando o Audi freou e chocou co coche de diante, o cadaleito abriuse e o morto quedou sentado co brazo dereito en alto, parecía que resucitara.

—Si, coma se estivese a pedir unha cervexa no bar.

—Que animal es, Mingos.

—Clariña, tamén podería ter dito que quedou cantando o Cara al sol. Porque o Lobo era un facha de coidado.

—Non tes remedio. Pero, claro, mercámoste así e agora xa nos caducou a garantía.

—Made in Vigo. Estou feito para durar. Como cando na Citroën se facían coches de verdade, e non trapalladas coma agora.

Se o vídeo duns días atrás, cando o seu ataque á estrela da morte, se fixera viral a nivel local e dos arredores, desta vez traspasara fronteiras. O estraño suceso do ataúde voador fora nova en todos os noticiarios televisivos do país, e mesmo nalgúns medios internacionais. Un vídeo dun minuto e sete segundos que recollía desde o momento do comezo do descenso do féretro de caoba até o intre no que o corpo inerte de Francisco Lobeira parecía regresar á vida, sentado e co brazo dereito en alto, amosárase en todo tipo de programas. Raíñas das mañás televisivas, programas de zápping, de entretemento, informativos. No Land Rober da TVG aproveitaron para recuperar uns vídeos de Ricardo, o personaxe do home atropelado varias veces ao día, que interpretaba Touriñán, e presentar un novo actor do programa no papel do morto atropelado, como o seu herdeiro. En internet, desde Tik-Tok a Facebook, pasando por Instagram e as aplicacións de mensaxaría instantánea, sucedíanse os vídeos curtos, memes, gifs e demais manipulacións audiovisuais. Até no Tonight Show de Jimmy Fallon se fixeron eco do suceso.

Porén, o que realmente lle preocupaba a el era o feito de que nesta ocasión, el si aparecía na gravación. Xusto no momento do primeiro choque, ao fondo da imaxe, ao carón da tenda de lapidas. Nos vídeos que pululaban polas redes non se recoñecía, pero nos primeiros que emitiran algunhas televisións podíase ampliar a imaxe e recoñecelo. Cando viu o accidente, marchou pitando de alí. Esa noite soñou que López e Ufarte o levaban para a comisaría e o interrogaban de novo. Mais desta vez el era o asasino do señor Mincha, as súas pegadas estaban na arma homicida. Espertara xusto cando o recibía, cun exceso de amabilidade, o seu compañeiro de cela no cárcere da avenida de Madrid, que levaba anos pechado como tal e que funcionaba como Centro de Inserción Social Carmen Avendaño Otero. Non conseguira volver conciliar o sono, así que marchara cedo á piscina da Ramallosa. Durante media hora mantivo un ritmo constante de longos, iso si, na rúa de recreo. As rúas rápidas eran territorio para os máquinas habituais. El prefería compartir espazo con algunha xubilada. Entretíñase moi a miúdo, por exemplo, contando os azulexos azuis e brancos que había no piso baixo a auga. Iso si, cando chegaba á ducha do vestiario, xa esquecera cantos eran, e prometía lembrarse de tomar nota a vindeira vez. Xa desde alí marchara para a oficina. Fora o primeiro en chegar e aproveitara para facer traballo de arquivo. Non lle apetecía nada colocarse diante do ordenador, seguro de que ía recibir avisos de novos vídeos sobre o asunto. El só quería deixar morrer o tema. Pero desde que chegaran Mingos e Clara ás nove e media, non deixaran o tema. Sentía a cabeza a piques de estoupar. Procurou no caixón da mesa un paracetamol.

Sobre as dez e media comezou a sentir unha forte somnolencia, así que baixou a tomar un café. A maioría das cafeterías de Navia aproveitábanse dos soportais dos edificios para poder montar terrazas cubertas, nas que a clientela que o precisase puidese fumar durante todo o ano. Escolleu pasar ao interior e fumar despois. Sentou nunha mesa libre, preto da barra. A cafetaría era enorme, e soamente tiña dúas persoas por quenda de traballo. Por sorte, aínda era cedo para o café de media mañá da maior parte do persoal de oficina da zona, e non había demasiada xente no local nin na terraza. Saudou cando chegou á altura da barra.

—Bo día.

—Café co leite frío? —preguntoulle a camareira.

—Si, por favor. Pequeno.

Xirou para acceder á zona de mesas. Preguntoulle a un señor maior, outro cliente habitual, se rematara co xornal. Este asentiu coa cabeza. Colleu o diario e sentou do lado da parede. Prefería ese lado, era máis tranquilo. Agardou a que o servisen e comezou a lectura. Nunha mesa próxima aínda sen recoller quedaban dúas cuncas baleiras e un anaco de rosca. De socate, unha pomba entrou en voo planeado polo local adiante, e aterrou sobre a mesa. Cando a pomba agachou a cabeza para beliscar o doce, recibiu o impacto do pano de cociña que a camareira máis veterana e experta lle lanzara desde a barra da sección de panadaría e pastelaría. A pomba fuxiu deitando a única cunca que non rematara no chan despois da agresión recibida. Apurou o café con leite. Levantouse e pagou na maquina automática que tiñan para cobrar, unha desas que xa che devolve o cambio automaticamente, e que como non lle entre á primeira un billete, xa pode un tolear para que o acepte. Recolleu as voltas, fixo unha bonoloto automática e saíu de novo á rúa.

Acendeu un pito ollando o escaparate da drogaría. Estaba de oferta o paquete de dous lavalouzas por cinco euros con cincuenta céntimos. Un ano antes, o mesmo paquete, custaba cinco euros e traía máis cantidade de produto. Camiñou de regreso á oficina matinando no moito que subira o prezo de todo, ben de todo non, porque el seguía a cobrar unha merda. Cando alcanzou a entrada da oficina aínda non rematara de fumar. Parou diante da carteleira de pisos e casas a apurar o cigarro. Apagouno na sola do zapato e con el na man comezou a subir as escaleiras. Un tipo enorme plantouse diante del no segundo relanzo. Antes de poder rematar o “bo día” que emitira a modo de saúdo, chimpoulle unha puñada na boca do estómago que o dobrou no chan e o deixou sen ar.

—O meu xefe quere algo que ti tes, cona! E vasllo dar sen protestar.

—Cof, cof. Non sei de que me estás a falar. Debes estar equivocado.

—Resposta equivocada.

Outra puñada á zona baixa fixo que vomitase, nunha das macetas do seguinte descanso, o anaco de croissant e o café con leite que viña de tomar. Non estaba seguro de se lle quebraran un par de costelas.

—Non sei quen es. Cof. Non sei quen é o teu xefe, cof, cof, e non sei que podo ter que sexa del.

—Vas vir comigo e punto, cona.

Enganchouno do brazo e levouno fóra coma se dun monifate se tratase. Non era máis alto ca el, mais superábao en envergadura. Era un tipo grande, que tiña uns brazos longos e musculados que parecían pernas, e uns ombros cheos de vultos. Na súa faciana destacaba unha mandíbula desas grandes e cadradas, coma de debuxo animado. O pelo, longo, levábao engomado e peiteado cara atrás. Parecía que papara a Steven Seagal, e o mesmo tamén a Chuck Norris. Ao carón dos colectores do lixo estaba aparcado un Mercedes de cor negra, enorme, longo. Abriu a porta traseira e tirou con el no interior. O mangallón ocupou o asento do copiloto. O coche arrincou lentamente, os vidros tinxidos impedían que calquera puidese observar o interior do vehículo.

No interior do coche estaba sentado un home cun traxe azul claro impecable. O seu cute amosaba un moreno típico das persoas que pasan horas traballando ao sol, ou das que van á praia nas horas do cancro, como dicía sempre Marta. Descartou a primeira opción. Tampouco estaba seguro da súa idade. A pel de coiro vello e a delgadeza podían colocar a franxa de idade entre os cincuenta e moitos e os case setenta. Porén, tiña uns ollos verdes cheos de viveza, coma os dun mozo que descobre o mundo un pouco cada día. Tamén era posible, non o descartaba, que a dor que sentía polas puñadas recibidas anubrase a súa percepción. Foi cando as súas miradas se toparon que o home comezou a falar.

—Bo día. Agardo que o meu gardacostas, O Bocas, non fose demasiado efusivo na súa petición para que viñese con nós dar unha volta.

—Mire, penso que isto é un erro. Eu non o coñezo a vostede, e non sei que podo ter seu. Eu son un simple axente inmobiliario.

O home levantou a man nun sinxelo xesto que entendeu perfectamente. Pedíalle que calase.

—Deixe que me presente. Pode chamarme León.

—Mire, señor León.

—Nada de señor. Atúame, soamente León, todo o mundo me coñece por ese nome. Pero agora, cala e escoita. Serei breve. Paco Lobeira, o Lobo, era amigo meu, ademais de socio nalgúns negocios que tiñamos xuntos. O caso é que sei que gardaba toda a información sobre as súas operacións empresariais e comerciais nunha memoria USB. Tamén era coñecido por todos os seus achegados que levaba sempre enriba esa memoria. A policía non atopou nada entre as pertenzas que levaba o día que faleceu. No seu coche e na casa tampouco apareceu. Por eliminación, se non o tiña o vello que morreu no piso e tampouco estaba alí, a única persoa que queda es ti. Porque ti fuches o que atopou o vello. Non é así?

—Eu non sei nada dese pincho USB. Eu non o teño, xúrollo. Xa llo dixen á viúva do señor Lobeira.

Durante a conversa, o coche saíra do polígono de Navia e descendera pola circunvalación que leva a Bouzas e seguira pola avenida de Beiramar. Ollou o exterior e viu o cemiterio de diplodocos amarelos que parecían os vellos guindastres ao carón dos peiraos. A onde se dirixían? Se a súa intención era ter unha conversa e despois deixalo marchar, o máis normal sería daren un paseo pola parte alta de Navia e despois regresar á oficina da inmobiliaria. Sentiu medo por primeira vez desde que comezara todo isto. Si, levara un bo susto cando atopou o cadáver do señor Mincha, e acolloouse un pouco na sala de interrogatorios e no tanatorio. Porén, agora era diferente. Faltáballe aínda algo de aire polos máis que probables danos nas costelas, e estaba seguro de que ao Bocas non lle importaría volver empregalo como saco se o seu xefe llo pedía. O coche seguiu avanzando, primeiro o túnel pequeno e despois o grande. León mantíñase en silencio ao tempo que se servía un whisky dunha botella cadrada con filigranas de ouro. Serviu outro e ofreceullo.

—Faga memoria, amigo. Se cadra, escápache algo.

Colleu o vaso. A ver como lle dicía que non sabía nada, e que ademais detestaba o whisky, que el era máis de licor café. Doulle un grolo. Sentiu lume na gorxa e calor na barriga. A verdade é que era un bo licor, o mellor que probara nunca. Magoa da ocasión.

—Encantaríame poder axudarte. Se tivese ese USB, garántolle que cho entregaría de inmediato.

Non se decatou, pero o coche saíra do túnel pola acceso á Paelleira, collerá a saída en  dirección á Alameda, subira pola rúa de Colón, logo o desvío á esquerda á altura do Teatro Cine Fraga, unha xoia arquitectónica da cidade que levaran, case que regalada, os compradores da vella caixa de aforros. O coche detívose ao lado da entrada ao aparcadoiro da praza de Portugal.

—Xa chegamos, baixe do coche, imos facer unha visita.

Na rúa caeu na conta do que querían. Seguro que agardaban subir ao estudio. Debían pensar que alí estaba agachado o puto pincho. E se non atopaban nada, que? Imaxinou o seu propio corpo no mesmo sofá onde atopara o corpo do vello. O Bocas deulle unha palmada no ombro, con tal forza, que fixo que se movese varios pasos.

—Veña, cona. Move o cu.

Sentiu cruzarse algún cable na súa cabeza. Mirou a León, despois ao Bocas, xirouse e marchou correndo cara ao interior do aparcadoiro.