Carne picada. Capítulo 7

Adrián Bokas.

VIOLENCIA

06 de marzo do 2026

Levo toda a semana dándolle voltas ao evento desta noite. Hoxe vai ser a primeira vez que participe na organización dun show destes, aínda que durante a “festa” Breixo mais eu estaremos sentados nas bancadas coma dous espectadores máis por iso de ser novatos no bussiness e ir entrando pouco a pouco no choio. O traslado do incons desde a nosa nave até Sárdoma non foi nada doado. Ao imbécil do tipo da furgoneta saíulle un choio legal levando mobles caros a casas de relambidos no Val do Miñor e deixounos tirados, polo que houbo que trasladar o “corpo” na parte de atrás do coche de Breixo, un Citroën Xantia verde que ten máis anos que Carracuca, a plena luz do día polo medio da cidade, arriscándonos a que a policía nos collese coas mans na masa. Mentres non se legalice o libre uso dos incons, por isto que imos facer pódennos meter na cadea sen pasar nin tan sequera pola liña de saída, así que dependemos de que o PROL gañe as eleccións para poder expandir o negocio con total liberdade.

Por fin hoxe nos van deixar un oco nun deses combates que se fan nos almacéns de froita, aos que Breixo mais eu imos desde hai un tempo a apostar os cartos. Hiena coñece o organizador desde hai tempo xa; parece ser que foderon un par de veces uns meses atrás e o tipo quedou engaiolado dela, así que aproveitou a situación para pedir o favor. Levo media tarde pechado nun vestiario da nave onde imos facer a nosa primeira actuación, controlando que ninguén se decate de que trouxemos o incons para aquí, no medio da xornada laboral. Ando nervioso, dando voltas nesta pequena habitación, tremendo coma un flan, temendo que en calquera momento esta porta de metal na que me apoio se abra de súpeto e me atopen aquí con este medio morto e teña que inventar todas as escusas nas que nin sequera tiven tempo en argallar. Vexo o incons aí de pé, nunha esquina e me achego a el, coido que para sentirme un pouco acompañado. Trátase dun macho ben grande de 1.90 m máis ou menos e unha boa panza. O corpo ten unha postura pouco natural propiciada posiblemente por unha malformación na cadeira que loce case en diagonal. A súa perna dereita está metida cara a dentro contra a perna esquerda, e as súas costas preséntanse arqueadas até tal punto que dubido moito que na súa vida de consciente fose capaz de estar moito máis de cinco minutos erguido. Agora, liberado de toda dor, permanece sobre eses dous pés enormes as horas que fagan falta. Mírolle os ollos e por momentos sinto unha pequena conexión, producida seguramente pola miña situación de soidade engaiolado entre lavabos de aluminio e pratos de ducha. O chan está cuberto por unha fina capa de serradura, supoño que para eliminar a humidade e evitar algún esvarón. Mentres eu estou aquí, Breixo foi buscar unha rapaza que se supón que pagou unha morea de cartos para poder estar co incons no escenario. Quedan un par de horas para que os traballadores marchen para a casa e comecen a chegar os asistentes á festa.

*

A nave está até arriba de xente, son as 23:00 e a pelexa coa que se abriu a velada rematou xa hai uns quince minutos. O combate foi longo coma un día sen pan. Os dous loitadores estiveron ao redor de dez minutos tenteando até que comezaron a lanzarse golpes. Aínda por riba, o estilo dun e doutro baseábase na defensa e en aguantar os golpes. Eran dous sparrings tentando gañar un combate ilegal sen normas. O resultado foi un espectáculo longo e aburrido, que non fixo outra cousa que deixar os asistentes sedentos de violencia, xusto o motivo polo que nós estamos aquí.

Pablo quedou co incons no vestiario, mentres Hiena, Coiote e Voitre foron detrás da nave a mudarse. Noto como a xente está impaciente e comezo a escoitar algún que outro asubío.

—Veña, hostia, que cona está a ocorrer hoxe? —quéixase o tipo que está sentado á miña dereita—. Non paguei para ver a merda que vimos e agora estar agardando aquí até mañá por non sei que carallada. Ou empeza isto xa ou voume cagar en Diola —ameaza enfurecido.

O home mételle un grolo longo á súa cervexa até rematala e esmaga a lata baleira, que deixa caer debaixo das súas pernas. Ten as mans cubertas de calos e as unllas cheas de aceite de coche. Desde que sentei ao seu carón, ao principio do combate, leva fumado medio paquete de Farias, o que explica o rexistro do ton da súa voz de ultratumba.

Quérome erguer a coller unha birra para min, pero o presentador da noite acaba de saír ao escenario, así que supoño que todo vai comezar. Estou cagado. Xa non hai marcha atrás. Se a partir de agora se lle dese por entrar a unha parella da garda civil, xa me podo ir esquecendo da miña liberdade na pouca vida de consciente que me queda. Pasaría seguramente o meu último ano na Lama compartindo cela con calquera tolo. Por verlle o lado positivo, despediríame tamén do cabronazo de Camilo… non hai mal que por ben non veña.

—Boas a todos de novo! —Alá imos—. Como o estades pasando, ben? —pregunta arriscada…

—Vai á merda! —bérralle o tipo da miña dereita.

A xente comeza a asubiar e a guindar ao escenario latas baleiras de cervexa. Comezo a dubidar de que hoxe sexa a noite idónea para estrearnos.

—Ben, ben! Non vos preocupedes que o que vos traio agora estou seguro de que vos vai encantar —Non poñas as expectativas moi altas meu—. Antes de nada, quero darvos as grazas de novo por volverdes encher o local. O que hoxe ides ver aquí é o futuro destas pequenas festas que facemos as fins de semana. Queremos ir un pouco máis alá dentro destes combates, unha nova vertente onde se valorará a parte artística e creativa dos participantes e para iso contamos cun xurado que porá en valor o que imos ver. Sen máis preámbulo, os membros de dito xurado. Comezamos con Hiena! —O público comeza a aplaudir tras a presentación mentres ela aparece polo portón da nave. Vestida cun abrigo de cor parda simulando a pelaxe dun cánido, saúda ao público cunha pequena reverencia—. Que pase agora Voitre! —Este leva un traxe de plumas que lle colgan polos brazos e polas costas, achégase correndo ao centro do escenario e comeza a dar voltas cos brazos abertos simulando voar. Para completar a caracterización, Voitre cobre a faciana cunha máscara en forma de peteiro amarelo. O público ri e aplaude. Parece que están a pasar un bo momento e que esqueceron o terrible combate do que foron testemuñas—. E por último, Coiote! —O último membro do xurado entra a trote cunha máscara de can. Leva posta unha especie de gabardina, que finaliza nunha cola ben longa de cor marrón, que parece que, dalgún xeito, pode mover a pracer. Pasa correndo por diante das primeiras filas chocando as mans co público, dando unha volta completa coma se fose unha estrela de rock’n’roll.

A xente que me rodea parece asombrada polo que alí está a acontecer. Non quitan ollo dos movementos que se suceden naquel espazo, que parece que pasou nun suspiro de ser un ring de boxeo ao escenario dunha obra de teatro. Os tres membros do xurado sentan nunhas cadeiras de plástico branco que hai á man dereita mentres uns voluntarios preparan unha mesa onde eles apoian os carteliños coa puntuación que estivemos facendo onte á noite.

—Vexo que inda non marchastes, polo que intúo que queredes ver o que temos preparado para vós, non? —A xente comeza a berrar presionando o presentador para que acelere o speech.

—Vamos, hostia! Déixate de conachadas! —quéixase unha rapaza que está detrás de min.

—Os vosos desexos son ordes para min. Así que, que pase o primeiro protagonista da noite. Que metan o incons!

O grandón co que compartín as últimas catro horas da miña vida metido nun vestiario de seis metros cadrados entra a escena todo vestido de branco, andando de forma dificultosa, con pasos curtos, arrastrando unha das pernas seguindo un rapaz que o leva até o centro do escenario amarrado por unha cadea desde o pescozo. A xente comeza a berrar. Uns botan as mans á cabeza, outros rin, outros calan serios, pero ninguén lle quita ollo ao que alí ocorre.

—Estades flipando eh? Pois agardade que o que vén vaivos deixar coa boca aberta… Que pase A Pantera de Coia!

Ábrese a porta de madeira, e dela sae una rapaza de pel negra, alta, delgada, de cabelo rizo e longo. Viste unha camiseta azul mariño sen mangas e un pantalón de licra que marca todos e cada un dos músculos dunhas pernas que parcen duras coma pedras. A xente aplaude de novo e comeza a animar. Sinto como moitos deles poden imaxinar o que alí vai acontecer. O que fai que o ruído da nave vaia en aumento de forma exponencial. Cada aplauso, cada berro, cada sorriso do público fan que as dúbidas que hai cinco minutos invadían a miña cabeza esmorezan e lle deixen paso a unha sensación de seguridade e clarividencia que nunca antes vivira.

—Que comece o espectáculo! —berra o presentador mentres se bota a un lado.

Alí no medio situábase xa en posición de ataque A Pantera para unha sesión de deporte e o incons, con esa cara de terror que teñen os recén transformados. A lingua asómalle polo lado dereito da boca e os seus ollos coas pálpebras a medio pechar, miran cara ao fondo da nave coma se alí estivese alguén dicíndolle algo. A nós pásannos o corpo con toda a medicación administrada, polo que non temos nunca problemas derivados de recordos da vida consciente como pode ser que boten a correr, ou que lles dea algún arrebato violento. Manteño a miña mirada no incons e decátome de que o seu corpo está empapado en suor. A camisa pégaselle ao corpo coma se lle acabasen de pegar un mangueirazo e o tratamento que lle xutaron, faino cambalear. De súpeto, a moza comeza a bater nel coma se este fose un saco de boxeo. A vista non parece unha persoa demasiado forte, pero a súa técnica á hora de mallar, dubido que sexa de alguén que fai isto por primeira vez, aínda que eu á fin e ao cabo, non teño nin puta idea sobre loita. Despois de aplicarlle unha serie de puñadas no enorme bandullo, bótase cara atrás, pega un chimpo e lánzalle unha patada na cabeza, que fai que o incons caia ao chan e bata coa faciana na esquina de cemento da bancada. Os energúmenos que alí se atopan cólleno e empúrrano cara ao centro do escenario. De volta, a rapaza volve lanzarlle unha hostia nas costas para continuar cunha cambadela que volve levar o grandón ao piso. A negra abalánzase coma se fose un animal, agárralle a cabeza e rebéntalle o cranio coma quen quere abrir un coco contra o chan. O público enteiro comeza a berrar, entusiasmado co que alí están a presenciar.

Remátao! —Escoito ladrar a muller que teño enriba.

—Mórdelle a cara a ese fillo da puta! —Cuspe un pai acompañado do seu fillo duns oito ou nove anos.

Nun momento apártase e cun xesto rápido levanta o gordo, saca dunha funda que ten na perna un coitelo de cociña e dunha poutada córtalle o pescozo. O sangue empeza a saír a chorro a ritmo do corazón. Con tranquilidade, achégase, bótalle a cabeza cara atrás abríndolle a ferida, facendo que o sangue saia con moita máis forza e a ghicha comeza a beber o líquido vermello coma cando o dono do Candela me deixa mandarlle da billa da cervexa.

Os berros de xúbilo dos asistentes lémbranme aquel gol que Iago Aspas lle marcara ao Barcelona hai sete anos en Balaídos. Vaia golazo, hostia… as pebidas de xirasol saíranme voando e tirara con toda a coca-cola do meu amigo Carlos.

O incons ponse branco coma a neve e cae coma se fose un trapo. De entre os espectadores, saen dous tipos para limpar aquilo. Collen polos brazos o corpo inerte e arrástrano cara a fóra. O corte do pescozo é tan profundo, que a cabeza parece non formar parte do corpo.

A rapaza, con cara de cansazo, esboza un sorriso que por algún motivo acelera as miñas pulsacións e fai que a miña entreperna se accione a ritmo cardíaco. Colle unha toalla que ten afastada nunha esquina e limpa a cara de todo ese sangue que lle barna o corpo.

—Diola!, que xeito de rematar con ese cabronazo eh? —comenta o presentador desde o medio do escenario—. Pois imos ver agora cal é a puntuación do xurado.

Isto é máis potente do que eu imaxinaba.

—Comezamos con Hiena!

O personaxe érguese da súa cadeira e levanta un cartel co número 6. A xente asubía, e abouxa dando o seu parecer por aquela nota. Isto das notas paréceme unha puta parida e ademais non aguanto máis. Saco do peto o gramo de cocaína que lle collín a Pablo antes de vir para aquí e con paso máis ben lixeiro vou até o baño. Abro o poio, mollo o dedo e barno as enxivas coa fariña. Fago un par de raias, meto o canelo no nariz e nifro toda esa merda coa esperanza de poder sentirme un animal máis, unha besta, un puto psicópata. Agora si… só, no baño, miro cara ao teito e berro todo o forte que podo, pecho o puño e doulle hostias á porta até que me sangran os cotelos. Aquí estou, alá vou ardendo, botando lume polos ollos, cuspindo veleno…

Volvo ao meu asento prendido coma un candil, e ao chegar, decátome de que ao meu redor, a xente está cabreada de máis. Levántanse acenando de forma violenta, insultando os tres membros do xurado. Parece que a votación xa foi e que non gustou moito. De súpeto, alguén me pon a man na caluga. Miro cara atrás e vexo a Breixo. Levántome e póñome ao seu carón.

—Voitre e Coiote déronlle un 4… aquí vaise montar unha liorta… —infórmame Breixo a medio camiño entre preocupado e entusiasmado.

De súpeto unha limusina entra no medio do escenario e Hiena, Coiote, Voitre e mais o presentador, métense no automóbil. A xente altérase aínda máis e comezan a lanzar botellas e todo tipo de obxectos. Vexo como unha lata de cervexa impacta no rapaz que está diante de min e pola súa cabeza comeza a esvarar ese líquido vermello, que tan de moda está hoxe aquí. O neno chora e o pai ao ver a faciana do seu neno, levanta a mirada buscando o culpable. Entre tanto, algúns dos asistentes comezan a invadir o escenario empurrándose e berrándose os uns aos outros. Fóra daquela nave ía un frío de carallo, pero aquí dentro… a temperatura que colleu isto fai que pareza o puto inferno. O rapaz, cunha brecha na fronte do tamaño do meu polgar, segue a chorar mentres o pai á nosa esquerda xa está a pelexar con dous tipos. Isto é unha batalla campal. Non hai bandos, é un todos contra todos e por se a cousa non fose suficiente, a farlopa estame pegando unha luzada na cabeza que estou flipando. Síntome case obrigado a participar nisto, así que collo un tipo que teño detrás e métolle unha testada no fociño. O fulano cae a chumbo e eu lánzome sobre el queréndolle abrir ese melón que ten por cabeza. Non sei como, o tipo dispárame un puño ao meu ollo e todo comeza a dar voltas. O meu compañeiro de pelexa mais eu caemos pola bancada abaixo. Ao noso redor, todo cristo parece estar enleado con alguén. Aquilo non hai Deus que o pare… a noite vai ser longa, e a mañá asemella que tamén.

*

Levo dúas horas en Urxencias e aquí non me atende nin cristo. Isto parece a puta Gran Vía ás 5 da tarde dun sábado, e curiosamente coido saber quen son case todos os pacientes. Miro ao fondo da sala e coa cabeza botada atrás, recoñezo o tipo co que me estiven a bater hai un chisco. O fulano ten o nariz inchado e a min iso faime un pouco de graza. Baixa a cabeza, mira cara a min, sabe quen son e envíame un sorriso de medio lado coma quen manda un saúdo pola rúa. Eu contéstolle con outro sorriso. Teño o brazo caído, non sei que hostia me fixo este cabronazo pero doe de carallo. Ao meu carón, coa testa vendada e o brazo dereito en estribeira, está Breixo comentándome a xogada do que alí ocorrera, flipando con todo aquilo. Sei que os que alí estamos sentímonos como guerreiros, como partícipes de algo que está por riba de nós. Dunha porta sae un rapaz con uniforme de enfermeiro:

—Cibrán Riobó? —pregúntanos en alto aos alí presentes.

Levántome suxeitando o ombreiro con medo de que se me caia ao chan e entro na sala coma quen leva o coche ao taller, onde agardo que me arranxen esta desfeita.