Carne picada. Capítulo 11

Adrián Bokas.

DE CANDO OS BURATOS SE CONVERTEN EN POZOS

28 de xullo do 2026

—Non foi de todo mal a noite de onte 🙂

Cando era cativo, a miña nai máis eu tiñamos un rito que repetiamos todas as noites: eu agardaba os seus aloumiños na miña cama totalmente destapado, mentres ela lavaba os dentes. Lembro escoitar o cepillo dentro da súa boca e o ruído da auga saíndo pola billa, mentres no salón o meu pai vía algún programa de actualidade política. Ao pouco, ela viña onda min e despois de botar por riba miña un par de mantas e bicarme no nariz, sacaba o conto aquel da lagosta que quería vivir fóra do mar. Ao rematar a historia marchaba para o seu cuarto deixando a luz do corredor prendida para que os medos da miña infancia (eran moitos), me deixasen durmir. Entón quedaba quieto, deitado de lado mirando un reloxo dixital cos números de cor verde e eses dous puntiños a pestanexar mentres a cidade se apagaba pouco a pouco.

Hoxe fago o mesmo, só que en lugar de quedar parvo mirando para un reloxo, quedo parvo mirando e lendo unha e outra vez o whatsapp que o outro día me mandou Jana. Apago a pantalla do dispositivo para intentar durmir e aos dous minutos préndoa de novo para repasalo coma se tivese algunha mensaxe oculta que se me escapase, que precisase descifrar e saber así como actuar cando me volva cruzar con ela no choio. “Non foi de todo mal a noite de onte ”. Que supón iso? Quererá volver repetir a saída da fin de semana? ou aínda que non foi de todo mal, hai algo que si foi mal? Levo investidas tantas horas de pensamento nesta puta mensaxe que apenas penso no cristazo de vida que teño agora mesmo entre os Pim Pam, as eliminacións e a fábrica. Sempre me ocorre o mesmo, as mulleres sácanme de min; fanme perder a concentración nas miñas cousas, revólvenme a cabeza e obríganme a dedicarlle tempo a merdas como: “Que estará pensando de min”, “quererá que volvamos quedar” ou: “Será boa idea chamala por teléfono?”.

Son xa as 3 da mañá e as pálpebras pouco a pouco van facendo do meu ollo unha pequena xanela pola que entra a información xusta para comezar o sono. O meu corpo afunde no colchón coma se este fose de xelatina e a miña cabeza cóbrese de viscolatex mentres o ambiente entre as mantas se caldea e me empurra os xeonllos cara ao peito, e eu adquiro a posición que durante nove meses compartín coa muller que me deu a vida.

*

Can you feel it

Can you feel it

CAN YOU FEEL IIIIIT

(…)

Merda, quen carallo será a estas putas horas? A voz de Michael Jackson saíndo polo rechiante altofalante do meu móbil perfórame o cerebro e aínda por riba non vexo nin media hostia, o que fai que teña que palpar toda a mesiña de noite para por fin coller o celular e deslizar o telefoniño verde na pantalla.

—Quen é? —contesto malhumorado.

—Son Petra, Cibrán. Tes que vir ao Pim pam da rúa Fragoso, por favor! —dime unha voz alterada rozando o choro.

Petra leva traballando con nós nos picadeiros desde hai un mes e medio e até o de agora, foi unha tipa que se valeu por si mesma sen ter que darlle moita explicación sobre o traballo que nos locais se facía. O seu ton, entre medo e desesperación, fai que me incorpore na cama e obrígame a volver ao mundo nun tempo récord.

—Que ocorre, Petra? Son as cinco da mañá!

—Ven, por favor, estou aquí soa, teño medo…! —as palabras de Petra parecen estar bailando na cornixa do último piso dun edificio de corenta plantas.

—Merda… OK, tranquila, xa vou!

Cago en diola… non podo crer que vaia saír da casa; o asunto xa pode ser grave de carallo, se non mañá está na puta rúa. Poño os meus Levi Strauss 501 que estaban dobrados enriba da cadeira do lado da cama. Abro o armario e collo a primeira peza que está no montón; unha camisola dos Ramones que merquei no feirón de Bouzas de hai un par de semanas e saio escopeteado mentres calzo as All Star negras que tiña no zapateiro da entrada.

As rúas están totalmente desertas. Teño que cruzar case por completo o centro da cidade e o ton desesperado da voz de Petra, incrustado no meu oído, fai que acelere o paso mentres intento imaxinar que é o que cona sucedeu. Onde hostia están os taxis cando se un os precisa?

Os varredores lavan as calzadas preparando a cidade para o día que está a piques de comezar e os semáforos mudan de cor para ninguén, coma ese cantautor que toca por primeira vez fóra da súa cidade e ten de público o técnico de son e o dono do bar, mentres este aproveita para encher as neveiras de cervexas.

Can you feel it

Can you f…

—Estou chegando Petra, Que foi? —Estou comezando a poñerme nervioso de verdade.

—Fáltache moito, Cibrán? Por favor, apura —Agora si está chorando.

—Vale, acouga, en dous minutos estou aí. Ti non te movas, agarda por min.

*

Nada máis abrir a porta, Petra bótase enriba de min tremendo de medo. O seu cabelo longo e normalmente liso, parece estar agora enmarañado e feito unha desfeita, coma se un exército de lendias levase dous meses aniñando nel. A súa cara está barnada de rímel e os seus ollos dinme que levan botado unha chea de bágoas. Non sei que hostia ocorreu aquí, pero a aperta desesperada de Petra púxome os collóns a altura do peito.

— Tranquila, Petra, dime que ocorreu? —pregúntolle mentres lle acariño o cabelo.

— Está aí dentro, Cibrán, no segundo cuarto… Escoitei berros, penso que do cliente, e uns golpes tan fortes que tremían as paredes… e de súpeto, silencio. Non me atrevín a entrar, non sei que ocorreu aí… —dime chorando mentres sinala tremendo a porta vermella do fondo do corredor.

Deixo a Petra na entrada do piso e avanzo amodo cara ao dormitorio onde se supón que vou atopar vai ti saber que cousa. Polo camiño collo un paraugas negro e levántoo coas dúas mans coma se eu fose agora o puto Cid Campeador. De fondo, os altofalantes reproducen ese tipo de música instrumental relaxante que a xente utiliza para practicar ioga ou meditación. O piso cheira a incenso ou a algunha desas caralladas en forma de barriña que os hippies queiman para dar ambiente. Petra é ese tipo de rapaza que cre nas auras das persoas e no efecto que ten a posición dos astros nas cousas que facemos de diario, pero o certo é que o traballo que desempeña na nosa empresa non dá pé a moito misticismo.

A porta vermella móstrase diante de min agora coma un portal máxico ao descoñecido; coma un vórtice entre o que son eu nestes intres co mundo que me rodea, e o que serei unha vez mova o picaporte e entre no cuarto.

—Boas noites! —digo en alto buscando un ton de voz entre a “amabilidade co cliente” e a “autoridade do dono”—. Vou entrar, non intente ningunha parvada.

Non hai contestación. Tan só unha respiración forte cun pito de fondo, como a dun asmático recén chegado de cruzar a meta da VigBay. Empurro a porta de madeira que chía pedindo a berros unha boa ración de Tres en uno e alí, ao lado da cama, asisto ao final dunha función que pola desfeita que hai montada tivo que ser, como mínimo, espectacular: un home duns dous metros de altura e cento cincuenta quilos de barriga de cervexa mira cara a min, parado de pé, espido, coa pirola tesa coma se fose un deses ganchos que hai nas entradas das casas dos westerns, onde todo cristo colga o seu sombreiro despois de todo o día andando a cabalo polo salvaxe oeste asaltando bancos e bebendo whiskey no saloon. O estado do carallo do cabestro que se mostra aí estático, non me parece nada do outro mundo, á fin e ao cabo estamos nun prostíbulo, pero ao seu carón, deitado sobre un charco de sangue e cun burato circular na gorxa, recoñezo finalizado o incons que eu mesmo trouxen para aquí onte a noite; un macho caucásico duns 50 anos ao que lle falta unha man. Ao achegarme a escena decátome de que o cliente, que parece estar en estado de choque, ten o rabo ensanguentado. O moi dexenerado estivo fodendo no incons polo oco que lle fixo á altura da noz e por se lle parecese pouca cochada, correuse dentro, deixando un rego no pescozo de liquido rosado que me lembra a cando se me derretían os frigopés que miña nai me mercaba nas baiucas da praia de Samil. O esperma branco mesturado co sangue sobresaíndo por esa gorxa convertida en cráter parece un deses grans xigantes adolescentes que por moito premer, fan da cute unha auténtica peli gore.

Dou a volta e na entrada do cuarto vexo a Petra coa cara descomposta. Os seus ollos perderon toda capacidade de pestanexo e a súa pel pasa de castaña a branca e de branca a amarela nun abrir e pechar de ollos.

— Acouga, Petra… —Achégome a ela amodo, intentando non axitar demasiado o aire ao noso redor, intentando que a estabilidade que agora pende dun fío non caia ao fondo dun pozo do que Petra non vai ser capaz de saír.

Sen previo aviso, unha arcada sóbelle polos pés e bota enriba das miñas Converse o que parecen unhas lentellas sen apenas dixerir. Merda, hostia, era visto. Achégome a ela e aguántolle a cabeza, apartando o seu cabelo para que o vómito saia despedido sen ningún tipo de obstáculo. Con toda a carallada que se trae das auras, os incensos e as enerxías, sempre pensei que Petra era vexetariana (non sei que relación ten todo iso co vexetarianismo, pero por algún motivo esta xente non cata carne ningunha), pero un anaco ben grande de chourizo sen mastigar acaba de caer a chumbo no medio do charco facendo un ruído seco coma cando un se tira en prancha á auga da piscina, e as miñas papilas gustativas actívanse, pensando no chouripáns que comín no casco vello na última Reconquista de Vigo.

O corredor convértese agora nun circuíto de carreiras que Petra percorre de arriba a abaixo intentando, supoño, volver ter o control da súa cabeza e do seu corpo. A súa forma de asimilar o que acaba de ver é simplemente intentar botalo da súa mente, agarrando a cabeza coma se ese fose o único xeito de mantela no sitio, axitando os brazos desfacéndose da angustia, tapando a cara mentres se decata de onde se meteu a traballar. Supoño que este choio non é para todo o mundo.

Na enésima carreira, cólloa polos ombreiros.

—Mírame, Petra, aténdeme ben.

As bágoas non deixan de caerlle pola faciana.

—Non podo, Cibrán, non podo. Quen fai algo así? Miña nai!

A súa respiración é irregular e os mocos cáenlle por riba dos beizos coma se fose unha nena de párvulos.

—Escóitame, temos que limpar esta desfeita e mandar a tomar polo cu o puto tolo este —digo mentres lle limpo os restos de vómito que ten na comisura da boca cun pano de papel que tiña no peto dos meus jeans—. Chama a Breixo e dille que veña botarnos unha man mentres eu me ocupo deste fulano.

Puta vida, hostia…

UN DÍA LIBRE NON LLE FAI MAL A NINGUÉN

8 de agosto do 2026

Desde hai unha semana non hai unha puta noite que non esperte ás 4 da mañá empapado en suor, intentando lembrar un pesadelo que fai que os meus pulmóns se enchan de aire a ritmo de chiwawa. Despois, coas pulsacións a 200 km/h, non hai cristo que volva durmir así que marcho todas as mañás á fábrica con pouco máis de tres horas de sono. A miña produción coas máquinas está baixo mínimos e hoxe pola mañá Camilo levoume a unha esquina da nave para dicirme que a empresa estaba pensando en cubrir o meu posto cun incons.

Sinto coma se unha tuna estivese tocando ao lado dos meus oídos todo o santo día; charrasca arriba charrasca abaixo e o meu tímpano vibrando a máis non poder, rachando, sangrando. Os bombos golpean forte contra as paredes do meu cranio facendo palpitar o meu cerebro a ritmo de muiñeira: “Boom, boom, boom; chascarras-chascarraschás”. Merda, vou rebentar…

—Imbécil, que hostia fas?!

O guitarrista estase a cagar na miña puta estampa mentres eu recollo do chan todas as moedas que quedaron esparexidas pola rúa ao darlle unha patada ao sombreiro que tiña diante del no chan, onde o tipo ten un cartel no que anuncia que os seus discos están a 5 euros, ao tempo que coa mirada lle pido mil desculpas.

— A ver se miras por onde andas machiño…!

Foi todo tan rápido que non me deu tempo a asimilar a persoa na que me convertín nestes últimos tempos. Antes era un currela, facía o meu choio entre semana e os sábados queimaba a noite para esquecer o son do fío da folla contra as pranchas de metal. Agora son unha especie de comercial de carne picada para uso e desfrute de todos os putos colgados deste país. Sen decatarme convertinme nun fodido proxeneta especializado en que todo canto tolo hai poida facer co putrefacto corpo da túa nai ou do teu pai, o que se lle pase pola súa enfermiza cabeza. Pódoche ofrecer tamén un anaco de carne mesturada con ósos, pel e sangue, para que malles nel até que non poidas levantar os brazos, mentres un millar de tarados vomitan merda polas súas noxentas bocas pedíndoche que ti fagas o que eles non teñen collóns de facer.

Lightman ás 23:15 ou a última de Max Rodríguez ás 23:30. Non hai quen pille unha boa no cine ultimamente. Xa só hai superheroes para que as familias vaian ver como catro matados en mallas se meten de hostias con música orquestrada de fondo a todo meter, mentres por detrás catro edificios son devorados polas lapas dun incendio que nin Deus sabe como cona empezou; ou unha andrómena brutal sobre o amor imposible entre unha parella histriónica, con vernices de humor adolescente para que por momentos rías e te vexas identificado mentres pensas: “Iso pasoume a min!”.

—Lightman ou Sempre nós, señor?

Estou ata a punta do carallo de ter que decidir entre dous anacos de merda e pagar 8 pavos para papala nun sofá sobado até o cabeceiro, mentres un retardado de 17 anos escaralla coa risa cada vez que o seu colega de instituto conta calquera historia adornada con cen fantasmadas. Pero ao final sempre caio; sempre veño ver unha peli eu só, cando preciso afastarme un pouco de todo o que me rodea, e métome na sala intentando pensar que alí dentro a vida vai a outra velocidade, que o mundo pódese terminar fóra, ou comezar unha guerra química que mentres a pantalla siga prendida, todo iso non vai comigo.

—Señor, escóitame? Lightman ou Sempre nós? —O fulano apóiase no mostrador intentando achegarse a min.

—Perdoa, unha para Lightman.

Desde rapaz gardo as entradas do cine na carteira co resto de tíckets de compra, garantías e demais merda, e ao chegar a casa gárdoas nun caderno a modo de álbum ao que ás veces acudo para lembrar o que me estaba a ocorrer nese preciso instante e cal era a carteleira naquel momento. Supoño que me dá algo de perspectiva e me axuda a entender cal foi o meu camiño até o día de hoxe ao reparar en cal era o tipo de película que ía ver segundo o momento da miña vida.

—Algo máis?

—Si, ponme tamén unha de pipoca, unha Coca-Cola e unha bolsa de Conguitos —Encántanme esas boliñas de chocolate.

—Agora mesmo temos a oferta Pipocón, por dous euros máis levaría este cubo de pipoca e a Coca-Cola XL.

O dependente móstrame orgulloso un cesto de cartón onde se supón que van meter calculando a ollo uns 50 quilos de pipoca. A miña faciana de sorpresa fai rir algúns dos empregados que están ao outro lado do mostrador.

—Si, si… a min ponme o Pipocón ese!! —Tócame os collóns quedar sen viandas no medio da película. Con semellante caldeiro vou comer pipoca deica o Nadal.

Cargado coa miña compra, diríxome á entrada, onde outra traballadora rompe a miña entrada e me deixa entrar ao recinto.

—Sala 3, ao fondo á dereita —indícame a tipa.

Al fondo, al fondo, al fondo a la derecha, al fondo, al fondo, al fondo a la derecha…

Sempre quixen tocar nunha banda de rock’n’roll, pero nunca me parei a estudar un instrumento…