O albergue. Capítulo 11

Beatriz Cabaleiro.

Ao tempo que se iniciaba a folga no albergue, volveu a furgoneta da Garda Civil. Eran as tantas e todo o mundo estaba deitado. O Xurxo e a Arxentina acudiron aínda co pixama e en toda a veciñanza armouse unha boa algarada.

—Pero que queredes facer? —queixouse o dono do albergue diante dos axentes uniformados—. Que me levades o meu sustento!

—Señor, abra o local e déixenos facer o noso traballo —contestoulle a mesma axente que estivera alí horas antes—. Xa lle expliquei antes por teléfono que vostede non cumpre os requisitos para acoller inmigrantes. Mañá pola mañá vaia á Xunta e aclare o que teña que aclarar, pero nós non podemos deixar este continxente a durmir aquí. Son ordes da Delegación do Goberno.

—Pero se teño todo en orde —respondeu o Xurxo—. Case morro abafado entre a maldita burocracia. Isto é un atropelo contra o emprendemento liberal. Unha manobra máis do socialcomunismo que nos invade.

—Que nos abra, señor —insistiu a garda—. E vou facer a vista gorda sobre o feito de que haxa aí dentro unha morea de persoas trancadas por dentro e sen ningunha supervisión.

—É que somos vítimas dunha folga salvaxe —respondeu o Xurxo—. E non vou deixar o albergue aberto, que eses negros son capaces de subarrendar os cuartos e converterme o establecemento nun hotel-patera.

—Pois sorte que confiou en que non llo ocupasen —dixo o outro garda civil.

—O medo un sempre o ten, axente —O Xurxo abriu por fin o albergue. Os gardas entraron—, pero a min gústame vivir a vida con risco extremo —dixo o Xurxo.

—E agora que imos facer? —preguntou a Arxentina—. Mañá tes que abrir e non hai persoal. Co traballo que levara eu formando o novo cadro de traballadores!

—Querida —dixo o Xurxo—, que lles aprendiches por señas a faceren café e a abriren o Internet Explorer para ir ver o Booking. Nin media hora te paraches con eles.

—Contaba con completar a formación mañá —contestou a muller—. Polo menos eu deféndome co inglés, non coma outros.

—Che, che, che! —O Xurxo levantou un brazo e inclinou a palma cara a ela—. Eu falo o inglés coma en Cambridge, e por iso estes carallos non cachan nin unha palabra.

—Déixate de presumir, Xurxo! —berroulle a Arxentina—. Temos que tomar unha decisión. Hai que negociar?

—Cos subversivos? —dixo o Xurxo—. Xamais. Un tarda anos en construír unha reputación e pode perdela nun sopro. Un macho alfa nunca agacha a orella.

—Pois como non volvan ao seu posto de traballo —dixo a Arxentina—, pronto andaremos á esmola ti e mais eu.

Os inmigrantes, con cara de sono, saíron acompañados polos gardas.

—Estes aproveitaron para dar unha última ducha —dixo o Xurxo osmando no aire—. E levan as frangullas do croissant na comisura dos beizos! A min quen me resarce deste gasto, quen?

Os gardas non lle fixeron caso mentres el seguía a laiarse da deriva totalitaria do goberno e da indefensión xurídica do empresariado. Montaron todos os inmigrantes e volveron marchar a fume de carozo. Aínda había curiosos na praza.

—Xurxo! —berrou a Arxentina—, déixate de facer espectáculos e pensa en como imos saír desta.

—Agora non podo pensar. Teño que durmir as miñas once horas para ser persoa. Pomos aí un letreiro de que mañá non se abre por descanso do persoal ou por avaría e vía.

—Que non, Xurxo. Que temos que falar co Manolo, a Laura e o Matteo!

—Esquéceo. Cando vexan que pasan os días e non cedo á súa chantaxe, virán todos co rabo entre as pernas… Antes había unha cousa que se chamaban ETT. Ti ías, mandábanche un traballador unhas poucas horas e logo, até nunca, Miraflores!

—Miraflores?

—É unha forma de falar.

—Pero agora xa non se permiten facer contratos temporais tan alegremente.

—Nena, que o italiano está sen contrato! Tampouco agora nos poñamos tan estritos… Resumindo: eu volvo para a cama. Ti fai o que queiras.

Ambos volveron á casa do Xurxo, pero a Arxentina non daba prendido no sono. Ao contrario, o seu mozo roncaba a todo volume e aínda por riba, de cando en vez, pronunciaba frases inconexas, pero inequivocamente relacionadas co mundo dos soños altamente eróticos.

Así que a muller, desvelada, despois de bañarse en leite de burra e maquillarse ao óleo, saíu porta fóra á primeira hora da mañá sen deixar aviso. Atravesou a vila até o barrio onde vivía a Laura e calcoulle no timbre.

—O Xurxo mándate a ti para despedirme? —dixo a recepcionista.

—Non, Laura. Veño negociar. Que fai falta para que volvades?

—Tería que falar cos meus compañeiros. Pero temos unha extensa lista de reclamacións: salario, condicións…

—Págoche a ti 500 euros máis en negro e convéncelos de que volvan cunhas melloras mínimas.

—Estasme subornando?

—Non. Estoute premiando polas túas capacidades xusto co que mellor che vén neste momento: pasta —A Laura tragou saliva. A Arxentina continuou—: Ti e mais eu sabemos que en canto che saia algunha oportunidade mellor, vas deixar inmediatamente o albergue e nós quedaremos a velas vir para atopar alguén.

—Ninguén pensaría nese proxecto a longo prazo.

—E non che pido iso; simplemente busco a maneira de que poidamos facer a transición dunha maneira ordenada.

—Non, síntoo. Se acepto sería como corromperme.

—Sabes que a cuestión non é que haxa almas incorruptibles; o que faltan son fondos… 600 euros?

—Pero a cambio facédeslle contrato ao Matteo e pagádeslle as horas extra ao Manolo.

—Laura, non te pases!

—Mira que xa meteu no allo un sindicato e ten previsto ir con piquetes informativos esta tarde. Toda a praza con pancartas, pénsao ben.

—Está ben. Pero só me tes que cumprir outra condición —A Arxentina parou de falar para engadirlle misterio á frase. A Laura abriu moito os ollos—: Quero que me vixíes o Xurxo, que sexas os meus ollos e os meus oídos no albergue.

—Pensaba que o dono era el.

—Claro que o é. Pero quero saber se me anda pondo os cornos.

—Ha, ha! —A gargallada da Laura asustou a Arxentina—. Por iso podes despreocuparte. El dispara sobre todo o que se move, pero nunca ninguén lle fai caso. Hai que estar moi desesperada para liarse con… Ui, perdón…