Carne picada. Capítulo 9

Adrián Bokas.

O “NON” XA O TES

23 Xullo do 2026

Desde que Antonio se transformou, a vida na fábrica é aínda máis puta merda se cabe do que era antes. Polo menos cando el estaba, no descanso botabamos unhas gargalladas poñendo a caldo a Camilo ou vacilándonos entre nós. El mais eu eramos dos veteranos da empresa e iso dábanos unha especie de caché entre o resto dos compañeiros. Agora eu son o máis vello… o seguinte en se transformar. A maioría do resto dos compañeiros, son xente moza que inviste o tempo das súas vidas en mellorar nos seus deportes, ou ascender no choio. Seguro que hai algún que busca parella estable para ter fillos, antes de que as contas supoñan que a súa transformación sexa antes da maioría de idade do rapaz. Evidentemente, ese tren pasou para min hai xa moito tempo e agora mesmo só agardo a aforrar o suficiente cos meus negocios para poder deixar de vir a esta merda de nave que me fode a vida e fuxir o máis lonxe posible despedíndome de todo cristo cun sorriso falso mentres penso: “Que vos fodan, fillos de puta”.

—Veña, rapaces, dúas horas máis e rematamos. Ánimo! —berra Camilo desde a porta da súa oficina.

Desde hai un par de meses, todo o que ocorre na fábrica dáme exactamente igual. O meu ritmo de traballo baixou de xeito considerable. O número de pezas que saco ao día minguou ao redor dun 50% e a verdade, tanto me ten. O meu traballo principal agora mesmo son as eliminacións e os clubs. Esa é a miña última oportunidade para despedirme desta vida de forma máis ou menos digna.

O neno que substitúe a Antonio na máquina que teño ao lado, Xurxo, terá uns 21 anos, cunha melena loura atada por detrás cunha gomiña. O fulano fala máis que solda e ponme a cabeza coma un bombo coas tipas coas que anda. Que se o sábado díxolle a María que esa era a última vez que ían quedar, que coñecera a Ana e que namorara dela, que se Ana escribiulle un whatsapp para quedar despois do choio… que pereza, hostia!

—E ti que? Non andas con ningunha? –pregúntame coma se nos coñecésemos desde hai media vida.

—Eu non, ando retirado da vida do pillo —contéstolle cun sorriso de medio lado.

—Veña, home, algunha haberá, non? –insiste.

Coma se unha enerxía a chamase telepaticamente, Jana pasa por diante de nós cos miolos inmersos nos papeis dunha carpetiña que agarra forte co brazo esquerdo, mentres coa outra man leva á boca un bolígrafo Pilot negro, deses que se lles ve a tinta líquida desde fóra. Tan só a imaxe do bolígrafo batendo contra os seus beizos, ponme toureiro e non podo evitar debuxar un sorriso pícaro na miña cara cansa polo exceso de horas no carallo da máquina, o que o meu compañeiro entende coma unha porta aberta á información.

—Algunha hai, pero a verdade é que non houbo nunca nada —explico sen deixar de mirar cara á soldadora.

—Pois algo lle terás que dicir algún día, non? Non sei cantos anos tes, tío, pero eu non deixaría pasar nin unha se fose ti —espétame.

Sigo soldando coma se a afirmación non tivese ningún tipo de valor para min, pero non é certo. Ten razón, aínda que a simple idea de achegarme a ela fai que me treman as pernas. Algo hai con Jana que non me ocorreu con ningún dos meus ligues ao longo da miña vida. Non vou falar de amor nin dese tipo de caralladas que a estas alturas non creo, pero o certo é que teño a sensación de coñecela máis alá da fábrica, aínda que non crucei palabra con ela na miña puta e miserenta existencia.

—Veña, ho! Que tes que perder? O non xa o tes! —anímame o tipo, coma se fose o presentador do programa ese onde vai a rapazada a buscar a súa media laranxa.

*

—Boas meu, tesme que facer un favor…

—Que ocorre?

—Por favor, vaime abrir ti o club da rúa do Pracer, que me toca a min e teño que facer unha cousa…

—☺ Macho, que estou preparando a eliminación desta noite…!

—Veña, por favor, non che pido máis cousas na puta vida…

—Última vez tío, e apura que teño moito choio por facer aínda!

—♥

Estou facendo o miñaxoia. Hai unha hora que rematei a miña quenda e estou apoiado no muro do aparcadoiro fumando un porro, agardando a que saia Jana. O gilipollas de Xurxo estívome comendo a cabeza ata que soou o timbre e agora estou aquí, cunha fame criminal e debéndolle favores a Breixo, que xa sei eu que mo vai recordar unha boa tempada. Total para que? Jana mais eu pertencemos a mundos distintos. Para min a vida non foi máis que unha carreira constante por conseguir os cartos suficientes para manter a miña nocturnidade intacta, mentres ela, con total seguridade, matouse a estudar para agora vivir con todo tipo de luxos e unha xornada laboral de pouco máis de catro horas. Estamos nos antípodas, pero as palabras de Xurxo: “o non xa o tes”, afoutáronme á saída da nave e agora non marcho de aquí sen dicirlle algo.

De súpeto, a porta abre e aparece ela, cunha chaqueta vermella, despedíndose de non sei quen que aínda queda dentro. Boto a última calada e tiro co porro ao chan, mentres me incorporo e boto a andar na súa dirección. Ela parece decatarse da miña presenza aínda afastada e sorrí cordialmente mentres se dirixe ao seu fantástico Mercedes Clase C. A miña cara de papaleisón ten que ser para poñer no dicionario como exemplo gráfico de: “Subnormal: Que padece algún tipo de deficiencia mental de carácter patolóxico”.

—Ei que tal? Xa marchas…? —Eu son parvo.

—Ola! Pois levo aquí máis tempo do que debera, así que si… xa marcho —contesta con amabilidade.

—Foi un día duro hoxe, eh? Moito choio, non? —non sei nin de que falar con ela.

—Ben, a verdade é que levamos un bo ritmo para facer as entregas a tempo, así que eu non ando moi abafada, peor foi o ano pasado —Pois eu estou derreado, cago en diola.

—Ah… pois que ben. Mira, non sei moi ben como comentarche isto, pero… preguntábame se che apetecería un día destes ir tomarlle algo, así cóntasme algo máis do que facedes aí arriba, he, he.

—Hum… non adoito quedar con xente do traballo; bastante teño con vervos as caras todos os días, ha ha ha. Pero mira, abriron un restaurante chinés ao final da rúa Real. Paréceche o sábado sobre as 20:00? —proponme, facilitándome o traballo.

—Xenial —A miña cara de sorpresa é tal que bota a rir—. Por min, guai, ha, ha. Alí nos miramos!

OLLO!

24 de Xullo do 2026

As viaxes longas en coche rebéntanme o corpo. O cheiro do ambientador de pino revólveme o estómago e por culpa da calor que vai fóra (Carlos Boavide dicía hoxe pola mañá que iamos chegar aos 35 graos, isto é Galicia ou o Congo Belga?) temos que ter a merda do aire acondicionado posto no High que fai que sinta como se tivese un gato na puta gorxa rabuñándome as mucosas. Aínda por riba tocoume ir detrás con Voitre e teño que aguantar a súa verborrea de macho alfa toda a puta viaxe: que se o outro día foi a non sei onde e ligou cunha tipa, que a levou a non sei que sitio e meteulle a pirola por non sei que burato. Merda… chego a saber isto e viña á reunión Cristo bendito. Para máis inri, o tipo prende unha faria coma se estivese só no coche. Abre a xanela e dedícame unha mirada de complicidade coma se eu lle tivese que dar as grazas por non me producir un cancro… fillo de mil homes…

— Para aí! —dígolle apurado a Breixo.

—Que tes, meu. Onde cona queres que pare? Estamos en autopista, cona… —dime case rindo de min.

—A ver, hostia, teño que plantar un pino, carallo —Non é certo, pero non aguanto máis o puto retardado que levo ao lado.

Parece que foi Deus; á dereita aparece un sinal que nos indica que a tres quilómetros temos unha estación de servizo.

—Mira. Aí podemos parar, así botámoslle gasoil ao coche. Aguantas ou que? —dime Hiena.

Asinto, mirando de esguello a Voitre, que semella unha puta cheminea. Hiena dispáralle unha mirada de recriminación.

—Que? –contesta Voitre á mirada.

—A ti que che parece? Imos catro aquí dentro, hostia. Non podes agardar a parar para prender esa merda? Parece isto a siderurxia, cago en diola!! —replícalle Hiena.

Voitre bufa e, de mala gana, apaga a cabicha contra o cinceiro. Non entendo por que cona trouxemos este cromañón con nós. Dubido moito que un ente co coeficiente dun xabaril poida botar hoxe unha man. Hai un par de semanas, o fulano que organiza os combates ilegais (coa irrupción do noso produto, a súas pelexas xa non son máis que eventos abreconcertos das nosas eliminacións, polo que penso que pronto intentaremos chegar a un acordo con el para absorber o seu negocio) pasoulle a Hiena o contacto dun home da Coruña que estaba interesado no negocio e quería facernos unha proposta. Penso que Coiote podía ter un pouco máis de xeito á hora de explicarlle a alguén o funcionamento da empresa, como vai sendo a evolución económica e demais.

Desde a liberación do uso dos incons, o negocio medrou semana a semana de forma exponencial. Se en abril tiñamos tan só un picadeiro, a día de hoxe contamos cunha cadea de seis “Pim Pam” (ese é o nome que lles puxemos aos puticlubs) en Vigo, e outros dous en Pontevedra e Vilagarcía. En canto ás eliminacións xa perdín a conta. Non hai localidade desde A Guarda a Santiago que non teña como mínimo dous eventos semanais, xestionados baixo a nosa dirección e abastecidos evidentemente coa nosa carne. Ademais, todo aquel que queira organizar un evento tennos que pagar un canon polo dereito a utilizar o noso formato. Somos os únicos distribuidores de inconscientes de segunda clase de todo o país, o que fai que os cartos entren a mancheas. Atopei por fin algo que me mantén vivo, que fai de min algo máis que un autómata. Aquí síntome valorado, traballo a metade e evidentemente os cartos que chegan á miña conta son case dez veces máis que os da fábrica.

—Listo, quedamos aquí en cinco minutos, vale? —di Breixo quitando o cinto de seguridade.

—Non vos atrasedes, por favor. Temos que estar na Coruña nunha hora, e aínda non sei moi ben onde é o enderezo no que quedamos co home este —ordena Hiena.

Baixo do coche e vou directo ao baño. Sigo sen ter gana de cagar, pero despois de soltar a loiada no coche, teño que disimular. Hai que ver como mudaron os servizos das gasolineiras. Cando era rapaz, mexar neste tipo de áreas de descanso era case sinónimo de coller a sífilis ou vai ti saber que merda. Agora entras, e está o chan que case se pode comer nel. Ademais non sei que carallo de ambientador é o que poñen, que xa pode estar o do retrete do lado “descomendo” todo o mastigado dunha semana, que o lugar sempre cheira a lavanda ou calquera hostia así. Dan ganas de empadroarse nun destes.

Aproveitando que estou aquí, vou intentar mexar, non vaia ser que despois me veñan as ganas e teña que ir toda a viaxe medio acartonado coa vexiga a estoupar. É posible mexar sen botar un bo peido? A min non me pasou nunca e como lle escoitei dicir a un tipo nos baños do Candela: “unha mexada sen un peido é coma unha festa sen pandeireteiro”, e o a gusto que un queda… un dos grandes praceres da vida. Gardo a pirola nas cirolas despois de sacudila ben, obrigando a que saia disparada a pouca urina que quedaba a medio camiño. Odio a sensación de ter unha gotiña que non dá saído e que molla o calzón en canto te moves un pouco. Achégome aos lavabos e boto un grolo de auga que baixa refrescando a miña gorxa coma se fose ese primeiro trago da mañá despois dunha boa festa regada por duascentas cervexas. Ao lado da billa hai un bote dese tipo de xabóns que teñen cores pasteis e cheiran a gominola. Boto un pouco nas mans e achego o xabón ao nariz para desfrutar un chisco dese aroma e esquecer o fedor a tabaco que o pallaso de Voitre me deixou na roupa. Ulir ese xel transpórtame aos meus anos de rapaz, de cando ía cos meus amigos a por doces ao quiosco de dona Carmen, onde meu pai mercaba todos os días o Faro de Vigo. Lavo a cara e volvo botar un grolo. Ao erguer a mirada vexo un dispensador desas toalliñas ásperas que din que serven para secar as mans, aínda que penso que máis ben serven para exfolialas.

Ao saír dos servizos, vexo ao redor do coche todo o grupo agardando por min. Acelero o paso. Supoño que tardei de máis coa miña simulación defecatoria.

—Macho, que? Non quedas en terra de milagre —rífame Breixo.

—Perdoa, chato, complicóuseme a historia…

*

—Pasade. Estavos agardando.

Un tipo con corpo de gardacostas e acento do leste ábrenos unha porta de metal de cor azul, que dá acceso a un edificio que se non está abandonado, debería estalo. Non sei a que se dedicou este na súa vida máis alá de abrir e pechar portas de edificios ruinosos, pero a cicatriz que lle cruza a faciana desde o queixo ata a orella esquerda, dime que rexistrador da propiedade non foi nunca… ou si, vai ti saber.

—Seguides o corredor ata o fondo. É a última porta, a que está de fronte.

—Grazas, compadre —contéstalle Voitre cun evidente exceso de confianza.

O teito está cheo de humidades e, no medio, unha pequena fuga de auga obríganos a arrimarnos ás paredes, que nos deixan as camisetas cheas de merda. Pouco a pouco imos avanzando polo corredor, deixando atrás outras dúas portas a través das cales se escoitan berros e gargalladas de voces masculinas nunha e unha televisión a toda hostia co que parece un videoxogo bélico, noutra. Onde cona estamos? Quen hostia é esta xente? Poñémonos por fin diante da porta que nos indicou o tipo da entrada, cando de súpeto, sae da habitación unha rapaza loura e espida, sangrando pola boca.

—Vaite, porca!!! —ordena unha voz desde o interior, tan grave que ben podería vir do mesmísimo inferno.

A porta entreaberta descóbrenos un tipo alí ao fondo, na sombra, subindo os pantalóns. Breixo peta tres veces.

—Adiante! –de novo esa voz imperativa.

Agora si, entramos de un en un. Síntome coma o cordeiro que levan ao matadoiro. Coma o xudeu que entraba en Auschwitz baixo o lema “Arbeit Macht Frei” sabendo de que nin “Arbeit” nin hostias en vinagre. A habitación é unha puta cochada: o chan está cheo de auga, a luz, de cor branca é máis ben pobre, o que nos obriga a forzar a vista para ver quen carallo está detrás da butaca que preside unha mesa de madeira de dimensións bíblicas. Pasados uns segundos e previa adaptación das nosas pupilas á escuridade, comeza a aparecer diante de nós un tipo grande coma un mundo, cunha papada que, de ser cociñada, ben podería rematar con parte dos problemas de Somalia. A súa calva tena totalmente mollada de suor, o que lle empapa tamén unha camisa de cor beixe. Dende aquí podo escoitar a súa respiración que, lonxe de ser fluída, semella estar obstaculizada por unha flegma constante no medio da gorxa, desas que se lles poñen aos fumadores compulsivos mentres che contan que fuman dous ou tres cigarros ao día como moito e ti asentes, para que eles crean que tragas con semellante trola.

—Achegádevos, tomade asento —invítanos o tipo sinalando unhas cadeiras que ten diante da mesa—. Vladimir, trae as lampadiñas que teño no almacén que non se ve unha merda! —bérralle ao tipo de fóra. Vladimir… xa dicía eu que Xosé Antonio non se ía chamar.

—Agora mesmo, señor! —responde desde a entrada o ruso.

Ao pouco, o tal Vladimir entra na habitación con tres lampadiñas de plástico desas do IKEA. A luz das lampadiñas permítenos ver un pouco máis alá da mesa fronte á que estamos sentados, pero a enormidade da sala fai que non sexan máis que tres vagalumes no medio do monte. Por sorte, é suficiente para poder vernos as caras con claridade, o que seguro mellorará a comunicación entre todos.

—Boas tardes… —comeza Hiena dubitativa—. Supoño que es Xacobe, non é?

Eu estou flipando coa escenografía que ten montada o tipo e penso que non erro se digo que o flipe é xeneralizado entre nós.

—Son. A que veñen esas caras? Seica agardabades un home cunha gravata e un traxe de Armani ou que? –contéstalle o tal Xacobe apoiado na mesa mentres seca a suor cun pano branco de tea.

—Non agardabamos nada. Viñemos facer negocios, non a poñerlle nota a unha indumentaria. Aínda así penso que podiamos ter quedado nun sitio algo máis… neutral –replica Hiena.

—Ha, ha, ha. Dilo por Vladimir? –O tipo escarállase coa risa–. Non lle teñades medo. Sei que desde fóra parece un tanto agresivo, pero unha vez que o tes collido polos collóns… é un osiño de dous metros, non si Vladimir?

—Si señor –contesta submiso Vladimir, baixando a cabeza e mirando de esguello cara a nós.

O cachas retírase e sae da habitación pechando a porta tras de si. O ambiente non é o propicio para facer ningún tipo de negociación e, aínda por riba, non temos nin puta idea de cal é o interese deste fulano, que ten máis cara de putañeiro de barrio que de home de negocios.

Hai un par de meses, Coiote creou unha carpetiña con todo tipo de documentos informativos para os novos empresarios na que se lles explican os dereitos e os deberes para con nós, ademais dunha serie de gráficas onde se amosa a evolución da empresa desde a legalización do noso sector. Carpetiña que lles amosamos e explicamos a todos os que contactan con nós para comezar a traballar. Desta vez, non teño claro que lle vaiamos dar moito uso ao traballo de Coiote.

—Imos ver, rapaces… vós non me coñecedes de nada, pero eu a vós si —explícanos o tipo, algo máis serio desta vez—. Teño xente en Vigo que me vai contando a merda esa que estades facendo cos incons. Dalgún xeito conseguides os incons tolleitos e sacades tallada a conta de que todos os dexenerados da cidade poidan desfacelos ao seu gusto, non é?

Hiena rasca a gorxa.

—Ben, nós levamos desde o principio ofrecéndolle á cidadanía unha serie de servizos…

—Ssshhh! –interrompe o gordo–. Rapaces… non vos fixen vir ata aquí para que me soltedes un speech coma se fósedes comerciais da Fenosa ofertando unha baixada na facturación da luz. Sei a que vos dedicades e sei como o facedes. Non se fala doutra cousa en todo o país: prostitución, eliminacións, torturas… cartos legais que chegan rápido e tributan pouco… como ten que ser, e a min paréceme ben. Pero eu non son un empresario calquera… eu son “o empresario”, neniños –O tipo ergue a cabeza e comeza a mirarnos coma as arañas miran as moscas que caen na súa rede–. Quero ese negocio.

—Perfecto, e por iso nós estamos aquí —contéstolle colléndolle a Hiena a carpetiña e poñéndoa enriba da mesa–. Estas son as características e a evolución da empresa, ademais das condicións para comezar a traballar co noso material…

—Penso que non me estades entendendo. Nenos, levo desde os 17 anos organizando todo tipo de eventos na provincia da Coruña. Combates ilegais, pelexas de cans, apostas… e agora teño 33 anos e quero parar. Quero mercar unha casa no campo, montar unha piscina e deitarme ao sol, mentres os cartos entran sen que me teña que preocupar por se a puta policía vai botar a porta abaixo en calquera momento. E vós tedes ese tipo de negocio. Quero facervos unha oferta por el, e vós  ídela aceptar.

—Perdoa, Xacobe, pero creo que che deron unha información errada –explícalle Breixo–. A nosa empresa non está á venda.

—É que a min iso dáme igual. Eu vouvos dar unha chea de cartos para que vaiades por aí de viaxe ou merquedes a roupiña que queirades, eh? E deixádesme a min o negocio, punto e final… –Hiena e Voitre permanecen calados desde hai un intre–. Todos gañamos, rapaces. Con eses cartos, vós voltades ás vosas vidas e eu encárgome do traballo sucio, estamos?.

Silencio… un silencio que fai baixar a temperatura. Escoito ruxir as tubaxes, as gotas de auga que caen no medio do corredor facendo do charco un mar, e do mar un océano. Fóra, unha moto pasa a toda hostia e deixa medio depósito nunha arrancada que de non axudarlle a ligar coa veciña do terceiro, non sei de que cona lle serviu ao piloto. No piso de arriba un neno leva chorando desde o ano 1550 e os seus pais non lle fan nin puto caso, e como teña que subir eu a calar ese meniño e me atope os proxenitores, vai haber hostias.

Persoalmente, aínda non teño claro quen é este fulano que temos diante e por que nos está obrigando a vender, pero pola faciana de Hiena entendo que non hai moito que facerlle. Non podo crer que todo estea a piques de ir tomar polo cu, agora que me estaban a saír ben as cousas. Agora que asimilara o meu papel na vida, no negocio… A cara de Breixo é todo un poema.

—Ha, ha, ha. Veña, rapaces, non vos poñades así! Pero se saídes gañando! –intenta distender o ambiente, aínda que isto non hai cristo que o distenda—. Pero se son eu o que vai ter que aturar os empregados e a todo canto pallaso queira traballar cos incons!!!

—Entendo, que non hai forma ningunha de que poidamos traballar xuntos, verdade? –pregunta Hiena, intentando deixar aberta algunha posibilidade.

—Socios? Ha, ha, ha. Non, grazas. Se algo aprendín durante todos estes anos é que as cousas tenas que facer un sen agardar por ninguén.

Hiena baixa a cabeza e pon a man no ombreiro de Voitre. As luces comezan a pestanexar… A final si que lle facía falta unha baixada na facturación da luz. Sen sequera coller alento, Voitre salta por riba da mesa mentres saca dunha fundiña atada na parte traseira do cinto un coitelo que eu non vira en todo o día, e nun xesto case mestre, métello a Xacobe polo pescozo sen darlle tempo nin sequera a queixarse pola dor. Póñome de pé dun salto e noto o meu corazón amarrarse ás costelas, intentando escalar por elas, querendo saír pola boca, mentres unha suor fría que fede a morte comeza a escorregar pola miña fronte, empapando as cellas e meténdoseme nos ollos. Entre tanto, Voitre segue co seu traballo de carniceiro. Para iso viu. Voitre non sabe falar doutra cousa que non sexan conas e cocaína. Viu para facer de can, para arranxar as cousas se un muro se puña diante de nós e ese muro hoxe chámase Xacobe, aínda que eu non sei quen é ese fillo de puta que está entintando de vermello o chan. A mole cae de fociños contra a plaqueta previo cabezazo na mesa. Silencio… un silencio que conxela o alento. Escoito a respiración de Voitre acelerada polo esforzo do asasinato. Escoito o son da sangue saíndo do corpo ao compás dos latexos dun corazón que a punto está de firmar a xubilación. O neno do piso de arriba calou por fin.

—Estade tranquilos, tanto Voitre coma min sabiamos quen era Xacobe e viñamos preparados para que algo así puidese ocorrer —murmura Hiena—. Agora hai que saír de aquí coma se nada.

Comezo a dar voltas sobre min, pícanme os brazos mais a cabeza e por moito que rasco non son quen de sacar de enriba o becho que me percorre todo o corpo. Cae sobre o meu peito unha parede de formigón armado de 40 toneladas que non me permite outra cousa que respirar coma un puto chihuahua mentres entro nun túnel de ansiedade que non me deixa ver ao meu redor.

—Carallo, Hiena ,que cona facemos, hostia?! Que merda imos facer?! –a Breixo cáenlle as palabras ao chan.

—Acougade, rapaces… sentade e respirade –responde Voitre–. O que aquí ocorreu era unha das posibilidades. Témolo todo pensado.

—Pero que carallo me estás contando, Voitre?! –Breixo comeza a erguer a voz, superado pola situación.

Sen sequera cargar o brazo, Voitre aplícalle a Breixo unha puñada na boca do estómago que o deixa deitado no chan sen poder meter aire no corpo.

—Imos ver, rapaces, que pensabades que ía ser isto? –Non me podo crer que o cabronazo de Voitre me vaia soltar un sermón–. Ao mellor criades que ninguén ía querer o noso negocio e que mantelo non ía custar tomar algunha que outra decisión… complicada, non é? Ao mellor pensabades que vos iades facer noxentamente ricos transportando incons dun sitio para outro, como se fósedes taxistas? Pois ben, tíos, así son este tipo de negocios. –o tipo segue falando mentres limpa a faciana chea de sangue e quita a camisa sucia e queda só cunha camiseta da mesma cor, que levaba por debaixo—. Dáme igual que a parva de Ana Rivas legalizase o sector, o mesmo ten. O que quere gañar cartos ten que eliminar a competencia, máis aínda cando te queren foder e iso é o que fixemos hoxe aquí. Agora imos saír por esa porta, tranquilos, paseniño, baixamos a polo coche e marchamos cara a Vigo. Para cando o ruso mais os seus colegas saiban que o gordo está seco, nós estamos na peaxe. Así que veña, andando.

Levántome e póñome segundo nunha fila india que formamos para saír medianamente ordenados desa habitación, que agora me cheira a putrefacción. Se non vivise o que alí aconteceu, diría que o morto leva frío desde hai catro meses. Voitre vai o primeiro, polo que poida pasar.

—Grazas por todo, Xacobe. Ata a próxima, entón! – disimula Hiena pechando a porta.

Voltamos ao corredor e agora parecía non ter fin, aínda que alí ao fondo vexo a Vladimir agardando por nós. A televisión a todo volume co videoxogo. As gargalladas mudaron nunha discusión sobre non sei que aposta.

—Ben, Vladimir, pois un saúdo! Xa nos veremos! —Sorrille Voitre mentres nós intentamos non acelerar o paso, brancos coma a santa compaña.

—Ata logo! –despídese o mangallón con medio sorriso sen ter nin puta idea de que o seu xefe está a escasos vinte metros, tirado no chan coma un porco no San Martiño.

Cruzamos a rúa e tiramos cara abaixo na procura do coche que nos vai sacar desta puta cidade que se converteu nun monstro do que debemos afastarnos antes de que esperte. Por fin alá ao lonxe, o Xantia verde de Breixo iluminado por un raio de sol, coma se Cristo nos dixese: “Aquí, rapaces, ou montades pronto ou vou falando con san Pedro…”. Subimos ao coche e desaparecemos da Coruña, coma se fósemos parte dun truco de maxia. Nunca máis voltarei a esta cidade. Para min remataron os derbis, as visitas de fin de semana á Torre de Hércules e os paseos polo casco vello e a praza de María Pita. Adeus, Coruña. Adeus e ata nunca…