A contrapel. Capítulo 11

Fran Fernández Davila.

10

A verdade é que a sesta me sentara moi ben; pero por algún motivo non lograba acordar. Era como se estivese baixo fecho, no medio da escuridade máis densa do mundo. Tampouco tiña olfacto, nin tacto. Non era quen de sentir ningunha parte do meu corpo. Escoitaba voces, iso si, voces de médicos e enfermeiras en inglés. Non me foi difícil discernir que estaba en coma. Tanto tempo teorizando sobre ese estado foi unha perda de tempo. Era mellor vivir a experiencia en vivo, ou en morto, segundo se mire.

Procurei entre neuronas a miña última lembranza. Fixen o esforzo. Recoñecín o ambiente hospitalario no que me atopaba. Non parecía o Memorial, non debería ser, a súa planta baixa volatilizárase diante dos meus ollos, pouco antes de que a escena rematase cun fundido a negro. Tardei nada en concluír que estaba no Chinese. Perlas dese idioma combinábanse co idioma local. Foi unha estraña elección por parte do destino. De seguro o Memorial se evacuara por completo, e a morea de pacientes repartírase entre os centros máis próximos. Rin por dentro ao pensar que nese mesmo edificio nacera Bruce Lee oitenta anos atrás. Quixen voar a través do cristal da fiestra e aterrar cos oídos no barullento barrio chinés. Volvéronme ao peito os tempos da mocidade, cando paseaba con Garret polo vetusto conxunto de casas, tendas e negocios adobiados con pictogramas diversos. Pobre Garret, non merecía ese final. Doíame pensar que morrera pola miña culpa, por tentar que me atendesen antes que os demais. Que parvada se me figurou, nese momento, o pulso roto comparado co coma. Non debía ter un óso sen moer.

Achegouse alguén ao meu lado esquerdo, falou en inglés, logo en chinés. Eran dúas persoas, deron a volta ao redor da miña cama e volveron falar coa mesma cadencia; estados médicos, instrucións, ausencia de familia. Utilizaron o plural. O hospital estaba ateigado, compartía a cabina con outra persoa. Non acertei a saber. Deixara o mandarín no cuarto curso e a xerga médica facíase difícil se non se usaba o acento concreto de Shanghai. O persoal abandonou a estancia. Aínda así, notei a respiración doutra persoa no cuarto. É incrible a cantidade de vida que se detecta cando pechamos os ollos. O personaxe soaba lixeiro, de pouco peso e mesmo tería apostado que levaba zapatos de tacón. Era unha muller. Arrimou unha cadeira á miña cabeza e comezou a borboriñar. A súa voz era suave, educada e humilde. Presentouse. Non a coñecía, pero enseguida se situou na historia. Era Ángeles Cook, a muller de Robert Cook, ex director financeiro da Compañía de Entretemento. Informoume de que xa pasaran días desde a grande explosión do Memorial. O seu marido e mais de trinta policías morreran na planta baixa daquel edificio. Non a deixaran ver o seu cadáver. «Non pagaba a pena», dixéronlle.

―Os restos do meu marido ―continuou a falarme― quedaron en tal estado que fixo falla unha proba de ADN. Aínda seguen nunha caixa metálica nalgún lugar de San Francisco. Ben, xa non era o meu marido, sabe? O que pasa é que non me acostumo a utilizar o “ex”. Tampouco me recoñecen o dereito a ser viúva, aínda que toda a miña pel estea negra, por fóra e por dentro. Pero a min non me importa. Robert era un home bo. Non deixei de pensalo por un segundo, nin sequera cando aquela prostituta chamou á miña porta. Non podía crer o que me contaba. Era case unha nena. Collina das mans, prepareille un sandwich e fíxenlle un café. Despois conversamos durante horas. Eu escoiteina; ela falou como se nunca tivese orellas que le prestasen atención. Despois fixen o que o meu Robert tería feito e mandeina a casa.

―Robert era un home bo, sabe? ―repetiu coa garganta a picar ao vinagre―. Traballador e honesto coma ningún. Era un pai marabilloso e un marido extraordinario. Unha vez, coa nosa filla pequena enferma de meninxite, pasou once noites no hospital, sen durmir. Non parou de lerlle contos en todo o tempo que estivo inconsciente, primeiro os seus contos favoritos, e logo todos aqueles que podía comprar nas tendas da contorna do hospital. “Agarda por min, miña meniña, que cando volva vouche contar outro máis bonito”, dicía tras o amencer, xusto antes de marchar á oficina.

Eu non podía crer o que estaba a escoitar. Por que viña esta muller a contarme a min as súas historias? Como pode ser un home bo, un asasino sanguinario que matou a ducias de persoas, queimou un edificio e fixo estoupar un hospital?

—A nena recuperouse co tempo. Grazas a Deus non lle quedaron eivas. En canto espertou rexeitouno, abrazouse a min coma un moniño e non me volveu soltar. Seguiu odiando ao seu pai por traballar demasiado e pasar pouco tempo con ela. Non sei se a Robert lle doeu. El sempre dicía que non, repasando os seus papeis ou mirando os mails no móbil. O máis curioso de todo foi que a nena nunca esqueceu as historias, aínda que non sabía quen llas narrara. Nunca identificou ao seu pai nese papel. O médico dos contos, lle chama aínda. Por iso sei que os enfermos en coma teñen oído, e que vostede neste momento estame a escoitar.

F

Na planta baixa do Memorial morreron máis de trinta policías, case todos eles afectados pola derradeira explosión da tarde, nas urxencias pediátricas. Os nenos foran evacuados ao comezar o tiroteo no corredor, e cando as bombas estalaron, a onda expansiva, chea de metralla, só picou nos corpos azuis, acoirazados e azuis, dos membros do servizo de armas e tácticas especiais; o SWAT.

Segundo o informe preliminar, o atacante de bata branca resultou ser Robert Cook, o ex director da Compañía de Entretemento quen, unhas poucas horas antes perpetrara unha acción similar no edificio da empresa. A súa ex muller clamou en troques, nos distintos medios, que o pai das súas fillas era inocente. Recoñeceu a matanza nas oficinas, pero negou a súa responsabilidade no afundimento da compañía ou no masacre do hospital. Interpelada polas probas, baixou sempre a cabeza e negou cun abaneo. «Aquel traxe escuro non era do meu marido». Aquilo fixo que se enxergase a teoría do cómplice como unha explicación posible. Moitos tentaban transformar a Garret Wolf, declarado oficialmente heroe da traxedia, nun vilán, no cerebro maquinador de toda a catástrofe.

As voces que o negaron formaron multitudes. Houbo unha enorme manifestación en Berkeley ante a primeira pedra da grande estatua que presidiría o claustro de medicina. O doutor Wolf era un americano de ben. Procedía dunha excelente familia do medio oeste, e asistía puntualmente todos os domingos á igrexa da súa comunidade. Era un membro activo das Milicias Americanas de California, onde casualmente coincidiu co ex director Cook. Algúns coñecidos conspiranoicos afearon esta coincidencia. Acusaron o xa defunto de fomentar no desequilibrado atacante sentimentos de vinganza e adoutrinalo no uso das armas que para tantas persoas resultaron mortais.

O inspector Philip López pasou un intre en estático silencio denantes de asinar o informe que enviaría ao fiscal do distrito. Martelou cada unha das letras do seu nome no teclado coma cravos sobre unha tapa que non encaixa; logo, o seu número de identificación e por último, o contrasinal da súa firma electrónica. Cando apareceu o selo do Departamento de Policía sobre o documento non puido evitar ler o lema escrito en español antigo: «Oro en paz, fierro en guerra». Preguntouse de novo por que os seus compatriotas americanos non o traduciran ao inglés. Quizais era un sinal de aviso aos delincuentes, supostamente latinos, en primeira instancia. Preferiu pensar que era un resto arqueolóxico, unha marca, unha mensaxe na que se deixaba claro que California, coma el, non tiña intención de renunciar ás súas orixes.

Na mente do oficial non había espazo en contra do seu amigo morto. Xuntos resolveran moitos casos no pasado. A súa perspicacia e a rede de contactos que fora acumulando axudaran a ambos a medrar nas súas carreiras. El crecera de simple axente a detective, e logo a inspector. O seu nome comezaba a escoitarse nos mentideiros como posible candidato a axudante do fiscal. Garret era un médico especialista que acabou como director de Innovación dunha das universidades máis importantes do mundo.

Phil mirou o punto escuro que deixara no chan a última bágoa. Estaba convencido de que a súa presenza no hospital fora casual; que acompañara até alí a esa amizade rara e que, unha vez no medio do tiroteo, fixo o que todo médico faría: axudar e socorrer. Tivo a mala sorte de que o asasino se cruzase no seu camiño na cabina 24. Aínda así foi quen de evitar a morte de Rachel Johnson, que ocupaba o cuarto aínda en coma, pero non de convencer o atacante para que se entregase. Segundo a posición do cadáver, o destino mostrouse adverso cando tratou de fuxir, e foi tiroteado polas costas. «Miserable!».

Era tarde xa. As oficinas da policía en Mission Bay aterecíanse de soidade baixo mínimos de luz. Unha operaria de limpeza repasaba o mobiliario cun trapo amarelo que refulxía na penumbra coma unha nube de colibrís. Era unha muller miúda, insignificante, morena e por suposto latina. Todas eran latinas. Empurraba un carro grande e pesado, que movía co mesmo esforzo que unha pedra para pirámides. Phil lembrou a súa avoa e os principios da súa nai. Os uniformes non cambiaran case nada nos últimos corenta anos. Tardou un intre en reaccionar, pero acumulou o suficiente vapor no peito como pare erguerse e axudala. A tristura da súa perda abrandáralle o carácter.

«¿A dónde movemos el carro?», preguntoulle á pobre muller cun excesivo acento estadounidense. A lingua do seu pai non era a súa lingua nativa. A ruborizada traballadora baixou a cara e sinalou unha sala de reunións ao lado do cuarto de servidores. Phil empurrou; empurrou por el e por aquela señora, por el e pola súa nai, pola súa avoa, polo seu pai e por toda a familia esquecida en México. Empurrou por todas as horas nas que as mulleres da súa familia, xeración tras xeración, limparon a desorde dos outros, e se eslombaron para que el puidese estar alí nese momento, ocupando un despacho preferente cunha placa gravada en «Lopez». O acento da «o» quedara «lost in translation».

Cando deu a volta, a muller da limpeza seguía alí. Agradeceulle a súa axuda cun aloumiño no antebrazo e meteuse na sala. Phil volveu a súa mesa para apagar o ordenador. Pechou o procesador e o programa de xestión da policía. O escritorio impoluto dunha persoa metódica tiña dúas novas iconas no centro: unha carpeta vermella e un arquivo de texto chamado «Inspector Phillip López», o «ó» con acento. A muller da limpeza non ocupaba a sala. Procurouna sen éxito cun movemento de pescozo e caeu na conta de que estaba só na oficina. Abriu o documento e leu «A verdadeira historia de Belinda Jonhson, máis coñecida nas súas películas coma Cynthia Moon».