A contrapel. Capítulo 6

Fran Fernández Davila.

5

―Garret, a que me trouxeches aquí?

Un técnico da policía remexía na porta do ascensor de dirección mentres Garret, o inspector e mais eu fitabamos con nerviosismo. Unha substancia parecida á plastilina sobresaía da xunta de feche mentres as pústulas da miña pel, ocultas polo algodón máis fino que se podía comprar, se cubrían da suor viscosa e pestilente que sempre as caracterizaron. Tentei marchar e buscar un lugar máis fresco, un servizo con auga onde poder mitigar a miña vergoña, pero Garret agarroume do brazo para determe. Ese era o meu primeiro contacto humano en lustros; sen guantes de látex polo medio cando menos.

―Si, Garret, por que viñestes? ―dixo o inspector.

O técnico en explosivos seguía a rañar cos seus instrumentos metálicos a estrutura de inoxidable que o separaba do interior. A chapa renxía e queixábase coma paciente operado sen anestesia. Eu non entendía por que aquel home vestía un traxe de protección mentres nós parolabamos tan tranquilos ao seu carón.

―Levamos meses detrás dun paciente misterioso. Investigamos un caso médico grave, do que con toda probabilidade o enfermo non é consciente. De non chegarmos a tempo, as consecuencias poden ser fatais.

O home de armadura contra explosivos furgou todo o que quixo nas entrañas do sistema de apertura da cabina. Mentres, o meu amigo explicaba con todo detalle as dificultades de acceder á verdadeira identidade da estrela porno cunha posible marca de melanoma no lateral externo do seu peito esquerdo, case debaixo da axila. Eu aguantaba coa man no meu antebrazo cheo de chagas. Non quería que a impresión dos dedos de Garret se despegase da miña pel coma unha monda de pintura estragada polo tempo.

―O caso é que me pareceu estraño que coincidisen a enfermidade da actriz, o afundimento financeiro da empresa que creceu coas súas películas e o ataque á súa sede central ―continuou o meu amigo―. Até onte, tiña a impresión de que o principio do camiño estaba aquí. Tentei entrar moitas veces, e cónstame que ti tamén chamaches a miúdo ―dixo mirando para min―, pero non conseguimos nada. A hermeticidade da empresa fíxome imposible pasar da recepción.

O desaparafusador do técnico roía na maquinaria exhausta da porta, a punto de ceder.

―Onte, cando souben do ataque, pensei en ti, meu amigo. Como inspector de policía terías a posibilidade por fin de botar unha ollada tras os muros que levan semanas impedíndome o paso. A miña desolación foi ver o incendio no camiño de volta do aeroporto. Aí non puiden facer máis que cruzar os dedos e rezar porque non ardese o minúsculo anaco de información que necesitamos para salvarlle a vida á nosa paciente.

―E por que non ides aos medios de comunicación e facedes un anuncio público? ―preguntou o policía. A cara de asombro e anoxo a partes iguais completou a frase cun «… e deixades de molestar, que teño moito traballo».

Os tres mirabamos de esguello o técnico axeonllado a tres metros de nós. Murmuraba un rosario de termos alquímicos, mestura de inglés e latín, coma se dunha pregaria a un deus particular se tratase.

―Iso non funcionou no pasado ―respondín eu―, e sería unha violación da confidencialidade entre médico e paciente que podería carretarnos un monte de problemas legais.

O meu inglés, aínda que fluído, non chegaba a ser tan ortodoxo como para evitar que o policía puxese caras estrañas mentres me escoitaba.

―Pois ben ―interrompeu o inspector, visiblemente nervioso―, xa vedes en que estado quedou o edificio. Aínda que se salvase algún arquivo do incendio, ou da explosión na sala de servidores do soto, nin borracho podería permitirvos o acceso a tal información.

―Aínda así, non creo que a identidade da nosa paciente puidese atoparse nalgún ordenador ―rematou Garret complementando o crisol de emocións cunha faciana de decepción.

Eu mirei a foto enmarcada que coas présas trouxera do piso 42 e desexei que ela fose a persoa que buscabamos; pero non resultou tan doado. A muller engalanada cun bico de moribunda era unha alma avellentada, unha persoa nova cun desgaste vital excesivo. En ningún modo se asemellaba á rutilante estrela que tantas paixóns levantaba no mundo occidental. Sen dúbida, era familiar da dona da mesa metrallada polo atacante. As marcas de beizos só conformaban a despedida dun condenado a morte.

Por moito que a mirei, a imaxe continuou cuberta de sangue a medio coagular. Non tiña intención de limparse soa. Acariñeina co dedo gordo, coma mollando un pincel humano nun macabro tinteiro de agonía. Pasei a xema pola superficie estralada, non me importaba cortarme e engadir sangue do meu á traxedia do edificio.

-III-

Mamá, creo que quedei cega. Ou iso, ou a morte é algo diferente do que pensaba. Escoito un son molesto e familiar, un pío electrónico e unha respiración pausada e regular. É coma se un monstro mecánico estivese a descansar a carón de min, na escuridade. Estou nun hospital, non sei se viva, morta ou cega, pero estou nun hospital.

Diría que teño os ollos abertos, ou polo menos esa orde lles dei, aínda que non vexo nada. Tampouco sinto a miña pel, nin vías intravenosas, nin ese molesto tubo que lles meten na gorxa aos pacientes máis graves. Quizais o respirador non sexa meu. Non son quen de percibir cheiro ningún.

Non. Esa pode ser a palabra que define o meu estado: un inmenso non. Existo a soas comigo mesma e a única ventá que me quedou aberta ao mundo no que antes me desenvolvía, ou iso creo. Non.

Se afino o tímpano podo sentir unha voz humana, o son dunha muller robotizada, unha mensaxe pola megafonía do edificio que non acerto a detallar. Polo ton deduzo que é unha chamada rutineira, acaso unha apelación algún médico especialista, ou un anuncio de procedemento.

Agora penso en ti, mamá, e no último ano de inferno que pasamos xuntas nun lugar coma este; as sesións de quimioterapia, a caída do pelo, as úlceras na boca, os vómitos, e a eterna falta de aire. Lembro o enmagrecer da túa man entre os meus dedos, e a obstinación por roubarlle á vida cada momento de desánimo. Asañamento terapéutico foi o teu. Mesmo buscaches máis formas de torturarte cando os doutores millonarios se negaron a facerte sufrir máis. Logo mudámonos á casa, e alí esvaeceches entre as sabas de algodón, feita unha árbore de plástico. Non admitiches sedación. Sei que querías mirar os ollos da morte cando chegase a por ti, pero no cho permitimos. Enganámoste. Á primeira sesta que a dor che deixou botar, enchufámoste a unha desas máquinas dosificadoras de morfina. Ese reloxo sen alma non che permitiu espertar xamais. Chorei un río por ti, mamá. Perdóame.

Estarréceme a idea de que puideses escoitarme neses días de sufrimento: ti, xogando unha partida co destino e eu a contarche as parvadas do traballo, da falta de noivos ou do aburrimento superlativo que me consumía nesta miña adolescencia tardía. Quero pensar que, coma min, non sentías dor, e que as túas derradeiras semanas foron un descanso para o teu corpo estragado pola química profunda. Canto te botei a faltar.

Supoño que xa queda pouco para vernos. Espero que este estado sexa a antesala do paraíso tropical no que estarás tombada na praia, cun margarita na man, respirando mar e lendo un libro. Oxalá me traian as chancletas e o pareo pronto, porque non soportaría descubrir que isto é o que se sente cando quedas convertida nun vexetal para toda a vida. Maldito testamento de desconexión. Por que non o firmaría?

Aproveito para confesarche que atopei o teu diario. Remexía nas túas cousas cos avogados e batín contra a minúscula caixa forte do teu cuarto. Non foi difícil adiviñar o contrasinal. Era o día en que nacín, «o do noso aniversario», como adoitabas dicir. Se puidese moverme estaría a sorrir. Non te preocupes, non o lin. Tíveno na man moitas veces pero non fun quen de abrir a túa vida e devorala así, en seco. Necesitaba pedirche permiso, pero nunca o fixen; non sabía o teu número de teléfono, e se chamas a información preguntando por una morta, dispáranche silencios de tola. Até conseguín que un servizo de pago me colgase, e que as teleoperadoras de márketing se sentisen incómodas. Hai pouco que deixei de facelo.

Soa a porta do cuarto, á dereita. Séguea un carrusel de voces; palabras de muller sobre o meu costado destro, logo silencio. As voces marchan. Adormezo.

Ola, mamá. Que guapa estás. Gañaches peso. Tes un rubor nas fazulas que había tempo non che vía. Cheiras a cando era nena. Os teus ollos, ese sorriso… que ben te vexo.

Si, mamá, estou ben. Son feliz. Que? Si, conseguino. Tiven que ser paciente e laboriosa, discreta, pero creo que foi todo á perfección. Non, mamá, non te anoxes. Por favor, non me fales así… non me digas iso, mamá.