Carne picada. Capítulo 6

Adrián Bokas.

COMA CHOURIZOS

03 xaneiro de 2051

Non sei onde cona me quere levar este. Onte pouco antes de meterme na cama, Breixo chamoume ao móbil para dicirme que me tiña que contar algo, pero que tiña que facelo en persoa, así que quedamos para a noite, no Candela. Hoxe é sábado, así que antes de chegar tiña claro que iamos pasar a madrugada de carallada e que o que me tiña que contar era calquera merda do ximnasio ou do seu equipo de baloncesto, pero ao entrar no bar e verlle a cara souben que algo raro estaba a ocorrer, e o que é peor, íame arrastrar con el:

—Que pasa. chato? Vaia careto que tes! —dígolle de coña intentando romper o xeo. A enerxía que desprendía non daba moi boa onda.

—Tío, tes que acompañarme a un sitio. Non quites a chupa que marchamos —dime visiblemente alterado.

Ao saír da cantina saúdo a xente que hai na terraza mamándose a golpe de cubatazo; clientes habituais do Candela cos que ao final, de tanta noite e tanta gaita, acabei compartindo algunha que outra historia. Subimos á rúa Urzaiz, unha das grandes avenidas da cidade, e paramos o primeiro taxi que pasa. Abrimos a porta traseira e entramos os dous polo mesmo lado.

—A Candeán, por favor —ordénalle Breixo.

A que hostia imos a Candeán un sábado pola noite? Non vou a esa parroquia desde neno. Cando xogaba ao fútbol sala no equipo da escola, percorriamos todos os barrios da cidade xogando de colexio en colexio, pero ao deixar de facer ese tipo de actividades, saír do centro se non é para saír de carallada a Santiago ou Pontevedra, cada vez fáiseme máis estraño. Poño o cinto, e acomódome no tapizado de coiro. O taxi é un Mercedes que parece bastante novo e se tivese que definilo cunha soa palabra, diría sen dúbida, confortable. A espuma do asento calefactable (sinto esa calorciña subindo polos papos das pernas) pégase ó meu traseiro coma eses colchóns que hai agora de viscolatex e no centro ten á disposición do usuario un repousabrazos que mellora a comodidade do habitáculo. Ademais ten o teito de cristal, o que supoño que durante o día debe ser unha marabilla. Ao acelerar, o motor apenas se escoita e a música que sae da radio Pioneer, escóitase moi nítida. Está a soar unha desas bandas de pop obsesionadas co amor e o desamor.

Non te quero compartir,

cando estou lonxe de ti

cústame viviiiiir…

Fódase, que aburrimento, toda a puta vida coa mesma cantilena. Non entendo como é que a xente segue a consumir ese tipo de música. Penso de verdade que temos un problema social con como entendemos o amor e as relacións de parella, e o mellor reflexo é que o 90% da produción artística deste país só sabe falar diso coas mesmas putas palabras. A creatividade é algo que quedou atrapado no pasado. Agora xa só se copian os uns aos outros e os concertos énchense de xente cantando letras cunha variedade verbal que non supera as cincuenta palabras.

—Onde imos, Breixo? —pregunto intentando afastarme da miña verborrea mental.

—Non cho podo contar agora. Agarda un chisco —explícame mirando pola ventá.

A noite está ben calma na rúa. Apenas hai coches e a pesar de ser fin de semana, aínda son as 23:00, así que non hai moito balbordo. Saímos por fin do centro da cidade.

—A que zona de Candeán queredes ir? —pregunta o taxista, mirándonos polo retrovisor.

—Déixanos onde están os campos de fútbol da Madroa —contesta Breixo con seguridade.

Síntome case secuestrado. Atrás deixamos a cidade e xa só se ven a beira da estrada, casas pequenas cada unha distinta da outra, típico do rural de por aquí. A iluminación pública escasea ata tal punto que me vexo reflectido na ventá do coche, o que imposibilita saber por onde estamos a pasar. Por fin o taxista para o vehículo.

—Son 10,50 —infórmanos o home.

Breixo baixou inmediatamente do coche, polo que teño que pagar eu.

—Con tarxeta, por favor.

Paso en estéreo do efectivo. A día de hoxe, pago con tarxeta ata os viños.

Baixo do taxi e vexo a Breixo sentado nunha marquesiña de bus mirando o móbil, serio, nervioso, como agardando algunha mensaxe.

—Que pasa, meu?

—Imos quedar aquí un anaco. Non te poñas nervioso, vannos vir buscar seguro, pero non sei exactamente cando —explícame con cara de preocupación—. Ti confía en min.

—Eu confío, macho, pero e que me traes ao quinto carallo un sábado pola noite, sen saber que hostias vimos facer…

A situación comézame a incomodar e iso a Breixo parece que o desgusta.

—Tío, coñecémonos desde hai canto, quince anos? Vale, pois pídoche que teñas un pouco de paciencia e que agardes aquí comigo.

Vai moito frío. O vapor sae das nosas bocas coma se estivésemos fumando. Subo a cremalleira da chupa e frego as mans, intentando entrar en calor. Fronte a nós hai un farol de luz amarela que pestanexa a piques de se fundir, e de fondo escóitanse nada máis ca os grilos dun monte que comeza detrás nosa. A contaminación lumínica do farol impídenos ver o ceo, pero estou ben seguro de que é unha noite con moitas estrelas. Hoxe fixo un día caralludo, aínda que as temperaturas non dan subido dos dez graos desde hai unha semana.

De súpeto, ao fondo vese chegar unha furgoneta, co foco dereito fundido. É unha Ford Transit branca, desas que se usan para traballar, basicamente. Baixa un home e saúdame directamente coma se nos coñecésemos de algo.

—Breixo? —pregúntame, trabucado.

—Non, Breixo é el.

—Entón aquela noite…?

Non sei que cona me está a preguntar.

—Perdoa, eu son Breixo. Levamos un anaco agardando, comezabamos a pensar que nos confundiramos de sitio.

—Subide —Abre o portón traseiro e indícanos coa cabeza que nos metamos dentro—. Estanvos agardando.

Miro a Breixo con cara de desconfianza. El sobe primeiro, e desde dentro invítame a subir con el. Dubido, pero atópome no cu do mundo, cun frío de pelotas e francamente, teño curiosidade pola sorpresa que Breixo está a gardar, así que subo ao furgón obrigado a preguntar que hostias está a ocorrer. A cabina da furgoneta ten o chan de madeira e as paredes sen recubrir, polo que sentamos e apoiamos as nosas costas contra a propia chapa do vehículo. O home pecha o portón e alí quedamos Breixo máis eu, ás escuras, a expensas do que aquel individuo queira facer con nós. O motor arranca e iniciamos a marcha. Ao pouco, desde dentro parece que comezamos a movemos por camiños bastante mal asfaltados. Cada dous por tres bato coa caluga contra a parede de chapa por mor das fochas da estrada.

—Veña, tío, xa está ben. Dime que é o que facemos aquí —insístolle, aproveitando a falsa sensación de soidade que nos dá a escuridade da cabina da furgoneta—. Isto non é normal…

—Es pesadiño, eh? Vexamos… o xoves fun ao Candela. Non te chamei porque sabía que tiñas que choiar o día seguinte —Breixo fala baixo e o motor da furgo non me deixa escoitar con claridade o que me está a contar—. Alí atopeime con Pablo, sabes? O tipo ao que lle mercamos a fariña ás veces, decátaste?

—Si, sei quen dis, home! Continúa.

—O caso é que comezamos a beber e a contarnos un pouco a vida e cando estaban a piques de pechar o garito propúxome ir a un combate deses que imos ti mais eu de cando en cando. Eu aceptei, estaba xa un pouco bébedo e a verdade era que non me apetecía un carallo ir durmir, así que alá fomos. Para a miña sorpresa, ese combate nin era tal, nin era nas naves de Sárdoma. Dirixímonos á Gran Vía e antes de entrar no edificio onde se supoñía que ía ser a festa, Pablo deume unha máscara branca coma de carnaval. Subimos a un piso que parecía unha vivenda particular de alguén de moitos cartos: o chan estaba cuberto de alfombras desas que se fabrican a man, os teitos altísimos, e as paredes, pintadas dunha cor salmón moi clariña, estaban ateigadas de cadros que xa che digo eu, non pagas ti en vinte anos co soldo da fábrica —A furgo parece agora entrar nunha estrada en mellor estado. O meu cu xa non está a sufrir tanto meneo coma antes—. Pasáronnos ao salón, onde había unhas dez persoas sentadas en círculo nunhas cadeiras de madeira, cun respaldo moi alto e acolchado, tapizadas con debuxos de flores e plantas que parecían sacadas do palacio da Zarzuela. Ao pouco, un home tróuxonos dúas cadeiras para nós e o que alí comezou… foi algo que aínda hoxe me dá arrepíos. O que aconteceu non foi un combate. Trouxeron un incons espido, sentado nunha cadeira de metal; un home que parecía recén convertido. Na parte dereita tiña un toco por brazo, polo que supoño que non se podería reutilizar para empresa ningunha. De súpeto, unha muller que estaba alí sentada, de cabelo longo e louro, delgada, alta, vestida cun traxe branco, levantouse e achegouse ao incons. Meteu na boca unha orella do corpo alí sentado. Para lambela, pensei eu. Cando dunha bocada lla arrancou de raíz. O que alí ofertaban tío, era que por quendas nos deixaban facerlle ao incons o que nos petase, unha soa acción de cada vez, ata que por falta de sangue, caese fulminado. Houbo un home, Cibrán, que sacou un coitelo do peto, e baleiroulle un ollo coma quen baleira unha lata de atún en aceite!

O que me estaba contando Breixo estábame poñendo a pel de galiña. Parecía coma se o sadismo da nosa sociedade se xuntase nun salón para desafogar a súas frustracións. Os combates ilegais aos que asistiamos desde había uns meses quedaban ben lonxe disto.

—Resulta que ao rematar a función, Pablo coñecía os organizadores desas festas. Uns tal Hiena, Voitre e Coiote. O caso é que estivemos falando o que quedaba de noite con eles e queren facer algún tipo de negocio con Pablo mais comigo —Estanme dando ganas de botar abaixo o portón da furgoneta e tirarme en marcha—. Eu díxenlles que coñecía unha persoa que tamén podería estar interesada, e por iso, estás aquí comigo.

—Ti toleaches, Breixo! —bérrolle. Quero rebentarlle a cabeza alí mesmo.

—Shhhh! Baixa a voz, hostia. Só quero que escoitemos o que nos queren propoñer. Esta xente leva a distribución dos incons para todo o país, quen sabe se nós podemos sacar algo de tallada de todo iso?

Empézome a marear e o estómago estáseme a dar a volta. Entre as curvas que agora estamos a coller e a historia que o puto imbécil de Breixo me acaba de contar, estáseme a subir a cea pola gorxa. Curva á dereita, curva á esquerda e de volta á dereita, perdo o equilibrio, dou coa cabeza no chan de madeira e quedo aí tirado coma un trapo. Abrazo a barriga para tentar darlle calor, pecho os ollos e agardo a que o condutor chegue ao seu destino.

O furgón para e o motor queda calado por fin. Noto adormecidos os meus oídos e de lonxe escoito un tínitus que por sorte, esmorece en poucos segundos. Odio ese pito que, despois dun concerto ou dunha noite de esmorga, se instala no fondo do meu cerebro para amargarme o día seguinte enteiro.

—Téñoos detrás —Escóitaselle dicir ó condutor.

—Abre o portón. Sácaos de aí, hostia! —ordena unha muller—. A que esperas?

Ábrese a parte traseira da furgo e alí plantadas vexo cinco figuras a contraluz. Intúo que un deles é o condutor e, se non estou trabucado, outro é Pablo, o noso camelo, un tipo ao que non lle deixaría nin que me coidase os putos cactos. Levantámonos e saímos do furgón. A luz do alumeado público cégame e teño que botar a man á fronte. Despois duns segundos acostúmome á iluminación, e empezo a ver con claridade todas as persoas alí presentes. Ademais do condutor e Pablo, atópanse alí unha muller e dous homes.

—Boa noite, señores —saúda a muller duns 25 anos. Cabelo curto, negro coma o petróleo, delgada e media altura. Leva uns vaqueiros e unha camiseta entallada negra cunha frase serigrafiada que di “Fódase Pa´”. Calza uns zapatos de ante de tacón ancho —espero que tivesen un traxecto máis ou menos cómodo. Sinto que vos tivésemos que traer deste xeito, pero era a forma máis discreta de trasladarvos e, por outra parte, non podemos arriscarnos a que saibades onde nos atopamos agora mesmo, así que a parte traseira do furgón era a mellor das opcións das que dispoñiamos —Miro ao meu redor. Estamos no medio dunha explanada de terra rodeado por eucaliptos no medio do monte, vai ti saber onde—. Estes que me acompañan son Voitre e Coiote.

Voitre bota unha calada apurando un cigarro deses co filtro branco e cun belisco dispara a cabicha a tres ou catro metros de distancia. Debe ter uns trinta anos. Calvo e cunha perilla desas que deixan os calvos cando aínda non saben como afeitar a cabeza. Leva posto un pantalón negro e unha camisa de cadros.

—Que tal, rapaces? —Saúda botando o fume pola boca coma se fose unha cheminea—. A ti coñézote, meu —dime, sinalándome—. Aquela noite non estiveches nada mal, ías coma unha cuba e inda así fuches capaz de rematalo.

—Non sei de que me estás a falar —Aceléraseme o pulso e un formigo percórreme o peito e as pernas.

—Veña, home, que aquí estamos todos no mesmo barco! —Ri a gargalladas mentres me dá uns toques de complicidade no ombreiro esquerdo. Eu devólvolle o xesto evitando os golpeciños, afastándome o xusto—. Vale, vale! Non te amoles, ha, ha, ha.

—Boas noites —di Coiote mentres fala polo Whatsapp—. Non lle fagas moito caso a este… con todo o que se mete nos combates, xa confunde unha xente con outra.

Coiote parece un tipo bastante esmirrado. Non creo que chegue ao metro setenta e debe pesar como moito cincuenta e cinco quilos. Leva unhas lentes de pasta cun cristal bastante ancho e o cabelo, curto, parece recén cortado. Vai cun abrigo tres cuartos que, debido á súa estatura, chégalle case aos nocellos e calza unhas zapatillas Adidas desas que están tan de moda agora.

—Ben, supoño que todos sabemos por que estamos aquí, non? —pregunta Hiena.

Breixo e Pablo asenten coa cabeza, mais eu quedo parado, coma se fose unha estatua, mirando á fronte. Non teño nin puta idea do que alí vai a ocorrer e prefiro estar case de oínte.

—Que merda ocorre? —ameaza ao decatarse de que eu non fago xesto ningún.

—Nada, Cibrán está un pouco nervioso. Pero está todo ben —contesta Breixo por min.

—Ben, antes de nada imos entrar na nave, que é onde temos todo o xénero e alí falamos do que vos queremos propoñer. Ti queda aquí, Manuel —ordénalle ao condutor.

Hiena vai diante, parece que é a que corta o bacallau nesta historia. Mentres camiñamos cara á nave só se me pasa pola cabeza comezar a correr pola estrada adiante e intentar fuxir ben lonxe, pero a onde? Se nin sequera sei onde hostia estamos, se nin sequera sei canto tempo estivemos metidos no furgón, se nin sequera sei que é esta xente nin que me poden facer se me atrevo a liscar. Subimos por unhas escaleiras exteriores de metal e paramos ao final delas nunha especie de descanso.

—Agardade aquí un segundiño que abro a porta e prendo a luz —Saca do peto do pantalón unha chave de seguridade e abre a portela de metal. Desde fóra podo escoitar como vai subindo os machetes dun cadro eléctrico, prendendo así as luces do interior da nave—. Pasade.

Comezamos a entrar dun en un. Eu quedo de último, dubidando, pensando, dándolle voltas a todo, aterrado, nervioso e morto de frío. Paso o limiar da porta e alí vexo iso, o que Hiena se refire a “xénero”: na parte baixa da nave, unha miríade de incons amoreados, todos espidos, de pé, parados como agardando o vitrasa. A imaxe faime dar dous ou tres pasos cara atrás, ata chegar de novo ao relanzo da escaleira. Dou a volta e comezo a baixar banzo a banzo cada vez máis ás présas.

—Eh, onde vas? —berra Breixo intentando chamar a miña atención.

Chego ao final das escaleiras e comezo a correr. Miro cara atrás e vexo a Breixo botándose á carreira tras de min. Corro todo o rápido que podo, pero a altura de Breixo fai que teña que dar tres zancadas por cada unha que dá el. Así, aos poucos metros noto como cae sobre min todo o seu peso. Perdo o equilibrio e os dous caemos ao chan.

—Que hostia fas, Cibrán?! —pregúntame alterado.

—Eu non quero saber nada disto, tío, que merda estamos a facer aquí? De onde sacan todos eses incons? E de que cona me coñece o fillo de puta do Voitre ese? —pregunto rápido, case sen alento. Breixo pon todo o seu peso no meu peito para que non poida fuxir.

—Acouga, meu! Imos escoitar o que nos propoñen. Seguro que podemos sacar unha morea de cartos. Imaxinas poder deixar a fábrica e pasares o teu último ano de consciencia rascando o carallo? E por Voitre non te preocupes, xa escoitaches a Coiote, estate a confundir con outro.

O peso de Breixo, a pesar de que apenas me deixa respirar, tranquilízame coma se fose un escudo, un muro que me separa desa nave ateigada de carne morta preparada para vai ti saber o que. Respiro profundo e consigo baixar as pulsacións. Pecho os ollos un anaco e decido agardar e escoitar esta xente.

—Sae de enriba —ordénolle xa máis tranquilo—. Aparta, hostia!

Levantámonos e, axitando os nosos pantalóns, intentamos quitar a terra de enriba de nós. Voltamos á nave onde estabamos antes, onde nos agardan Pablo, Hiena e compañía.

—Todo ben? —pregunta Voitre.

—Si, todo ben —contesta Breixo por min—. Tedes que recoñecer que a imaxe é un pouco forte non? Ha, ha, ha —intenta desculparme.

—Deixádevos de hostias. Non queremos xente con dúbidas neste choio. O que non o teña claro que vaia tomar polo cu —presiona Hiena—. Deixádeme ir coller o pau e baixamos para que vexades de preto os incons.

En fila india comezamos a baixar por unhas escadas de madeira que ían pegadas a parede. Ao chegar abaixo, espeta contra a miña faciana un aire quente e húmido que me recorda unha granxa de polos que fora visitar de pequeno estando no colexio. Hiena fai de avanzada e, co pau, vai apartando os entes que alí se atopan, coma se estivese no medio da espesura dunha xungla e o madeiro fose un machete co que cortar a maleza.

—Como podedes observar, todos os incons teñen algunha tara física, polo que non son válidos para cubrir un posto de traballo normal. Así que o que nós pretendemos é darlles un segundo uso en lugar de levalos ao crematorio tal e como se fai nestes momentos —Seguimos camiñando entre os corpos espidos dos inconscientes, detrás de Hiena coma se esta fose unha guía e nós estivésemos nunha visita turística—. E vós, preguntarédesvos: “Cal é ese segundo uso?”. Pois ben, diso vaivos falar Voitre.

En serio? É isto unha exposición comercial ou que hostias? Que vai ser o próximo, un Power Point? Home, non me toques o carallo! Estou flipando.

—Ben, non é ningún segredo que o noso país vive desde hai un par de anos un importante incremento do crime nas nosas rúas. Unha das consecuencias é que a poboación vive atemorizada por un lado, pola propia subida do número de delitos e por outra, pola posibilidade que cada individuo ten de cometer un crime e as consecuencias penais que iso supón. Tanto Hiena coma Coiote e mais eu estamos absolutamente convencidos de que o aumento da violencia nas rúas non é máis ca unha consecuencia da prohibición moral da propia violencia. Da presión que tanto os medios coma as relixións e os políticos fan sobre o noso sadismo natural. Non nos enganemos, o ser humano é unha especie macabra, sanguinolenta e violenta e así o demostrou ao longo da súa historia. Pero desde a última gran guerra, os estamentos procuraron apagar o noso lume interior obrigándonos a gardar dentro de nós esas ganas que temos ás veces de romper con todo, creando unha situación social na que moita xente non ten ningunha posibilidade de liberar o animal que leva consigo —O tipo parece un deses políticos sociópatas que van aos debates da televisión a intentar sacar catro votos con ideas neoliberais vendendo falsas liberdades—. O que nós propoñemos é darlle ao usuario a posibilidade de abrir de forma controlada esa valvuliña para que consiga dese xeito espertar a besta que leva dentro e seguir así coa súa vida sen facerlle dano a ninguén. E aí é onde entran os incons. A nosa natureza pseudocaduca dános a oportunidade de darlles aos entes de máis de 40 anos un segundo uso para beneficio dos que aínda tomamos decisións por nós mesmos, dos que facemos avanzar a especie. Queremos que os incons de baixo nivel poidan dar tamén o seu último servizo á humanidade do mesmo xeito que o fan os incons en bo estado e, ademais, sacar tallada disto. Pero do tema dos cartos ocúpase Coiote.

Seguimos camiñando entre os mortos. Coa vara, Hiena vai abrindo camiño facendo un corredor polo que nós pasamos. Ao meu lado atópase agora un incons caucásico ao que lle falta unha perna e por dentro faime un pouco de graza a forma case máxica que ten de manter o equilibrio sen ningún tipo de apoio máis alá dunha perna fraca con pouco máis ca pel e óso.

—Pois vexamos. Unha vez que tivemos claro cal era o noso obxectivo, a seguinte pregunta que nos faciamos era: “como o queremos facer”. Que tipo de actividades ou eventos podemos facer para que ese sentimento ao que Voitre se refire se libere e, por suposto, de que xeito lle podemos sacar beneficios —Chegamos ao final da nave e entre todos formamos un círculo, mentres Coiote continúa coa súa exposición—. Despois de darlle moitas voltas a este asunto conseguimos formularnos unha pregunta que daría o sinal de saída a todas as nosas accións posteriores. Cales son as necesidades básicas da nosa sociedade? Cales son un constante tabú?

Tras esa pregunta todos calamos, deixando como único son de ambiente os balbucidos postmortem dos incons que deixaramos atrás e o crepitar dunha barra fluorescente que acendía e apagaba enriba da porta de saída. Todos os alí presentes agardamos a que alguén conteste a esa pregunta e descubrir así a incógnita de como é que estes queren sacar cartos cos transformados.

Voitre acende un cigarro e, tras darlle unha calada, comeza a sorrir forte, tan forte que sinto que se esta a burlar de nós.

—Violencia e sexo, meus amigos. Violencia, e sexo —di Voitre expulsando o fume do tabaco negro.

Dá a volta e abre a porta que dá de novo á explanada onde a furgoneta que nos trouxo  segue aínda aparcada.

HIENA

A hiena ou hyaenidae, é un animal mamífero pertencente á suborde dos felifornia. A pesar de ter fama de ser un animal unicamente preeiro que practica o cleptoparasitismo, é un hábil cazador e atrapa as súas presas cos dentes en lugar de facelo coas garras. As hienas poden alcanzar en liña recta unha velocidade punta duns 64 km/h. Este carnívoro, compoñente vital para os ecosistemas de África e algún de Asia, pode chegar a pesar os 60 quilos e a medir 90 cm, dependendo da especie á que pertenza o individuo. Os hiénidos teñen torsos máis ben curtos. Aseméllanse bastante aos lobos, pero cos cuartos traseiros máis baixos. Na maioría das especies, o macho é máis grande ca a femia a excepción da hiena manchada, onde é a femia o individuo de maior envergadura. A súa esperanza de vida rolda os doce anos e o período de xestación é duns cen días con camadas de entre dous e catro cachorros, os cales, os da hiena manchada, a diferenza das outras especies, nacen cos ollos abertos.