O albergue. Capítulo 6

Beatriz Cabaleiro.

O albergue estaba ao bordo do colapso, e todo por causa da Revolução dos Cravos en Portugal! O lugar estaba abarrotado de peregrinos portugueses que aproveitaran o feriado para lanzarse ao Camiño de Santiago. O Xurxo, co seu cello frunxido e unha cunca de café baleira na man, observaba a escena:

—Isto parece unha invasión… Non vos cheira ao bacallau? —preguntoulles á Laura e ao Manolo.

—Calquera diría que lles tes manía aos portugueses —dixo o Manolo.

—Manía, manía… —replicou o Xurxo—. Pero xa sabedes o ditado: o portugués, ou faino á entrada ou faino á saída…

—Entrada? —preguntou a Laura—. Saída? Iso que significa?

—Ai! —protestou o Xurxo—. Eu que sei, moza. Refráns dos vellos. Sabedoría popular que nos queda aí para aprendermos todos dela…

Entre tanto portugués, asomou a cabeza unha peregrina francesa que procuraba un zume de laranxa e unha cama. A Laura tivo que dicirlle que non había sitio para ela, pero comprometeuse a buscarlle lugar noutro albergue.

—Por que non baixas ao bar e pides o zume? Sube nun ratiño e dígoche algo.

A Laura e a peregrina intercambiaron olladas. Despois a Laura colleu o teléfono e chamou ao bar:

—Manolo, penso que me namorei —dixo

—De que falas, Laura?

—Hai por aí unha rapaza francesa guapísima?

—Correcto.

—Dálle o mellor zume de laranxa que fixeses nunca. Dille que a convido eu…

—E intento descubrir se lle gustas? —interrompeu o Manolo.

—Adiántaste aos meus pensamentos, ha, ha, ha.

—Son taberneiro e gai; dáseme moi ben investigar esas cousas. Tes razón, é unha beleza!

Logo de colgar, a Laura empezou a chamar a todos os albergues da vila. Nada, o 25 de Abril enchera todos os albergues. Cando recibiu a última negativa, chegoulle un whatsapp do Manolo: “Mólaslle”. “Dille que suba”, contestoulle.

A peregrina subiu. Tímida e delicada, ao ver a Laura sorriu e alisou o pelo detrás das orellas.

—Non atopei nada —díxolle en francés—. Mais non tes de que preocuparte, dormes comigo. Na miña casa —A Laura dedicoulle unha mirada pícara. A peregrina devolveulla.

Nese momento apareceu de novo o Xurxo.

—Imos morrer de éxito, Laura… —detívose ao notar a complicidade entre a Laura e a peregrina francesa—. Hai un grande ambiente…

O dono do albergue tomou por un brazo a Laura e afastouna da recepción, a unha distancia dabondo para que a francesa non o escoitase murmurar.

—Aquí hai tema, non hai? —A Laura non abriu boca, pero escapóuselle un sorriso. Xurxo aplaudiu no aire—. Moi ben, Laura, moi ben. Tes instinto para ligar con rapazas fermosas. Teño que tirarlle rendemento a iso… Se se corre a voz de que no noso albergue hai unha lesbiana guapa que lles fai ollos ás clientes LGTB… Mellor ter cheo o local de barbochas pibóns ca de portugueses… Vou poñer a bandeira do arco da vella e todo. Non se pode meter LGTB friendly por algún lado na web? Espera, agora non é LGTB, non si? Como é, Laura? “LGTBQR plus” ou unha carallada así?

A Laura puxo os ollos en branco.

—Volvo ao bar que hai que organizar o xantar. Quédanos esta conversa pendente, eh!

O Xurxo sacou uns sobres de sopa Knorr metidos en caixas para venderlles aos portugueses a prezo de ouro, facéndoos pasar por sopa caseira sobre a mesa da cociña.

—Os portugueses só saben comer sopa e bacallau —dixo—. Pero hoxe, bacallau non van comer, que vai moi caro. Alabote! Alabote para todos! Con moita cebola, que os tolea. Viva a Revolução!

O día foi movido. Os portugueses acabaron por deitarse cheos de peixe conxelado e cebola, e o Xurxo pasou moito tempo calculando as ganancias.

Cando a Laura xa estaba para marchar, o Xurxo decatouse de que a peregrina francesa esperaba por ela fóra do local.

—Atende, Laura —díxolle—. Como o facedes?

—Como facemos o que?

—Como sabes que unha moza “entende”?, xa me entendes.

—Non. Non te entendo.

—Carallo, Laura, non te fagas a parva. Quero saber como unha lesbiana sabe que outra muller é lesbiana…

—Iso non é o máis importante, non cres? O relevante é que xurda o feeling entre dúas persoas.

—Si, si, pero o caso é que ti es lesbi e ela é lesbi. Iso require un código, non si?

A Laura decatouse de que a conversa non ía a camiño ningún e que o Xurxo ou ben quería unha explicación exótica ou simplemente quentar as orellas con algunha historia tórrida.

—Se non me necesitas, teño que marchar… —dixo a Laura.

—Non me fuxas, ho! Necesito saber como é o código para poder xerar unha estratexia que nos axude a gañar clientes gais. É o pelo, verdade? O corte de pelo… Ou as unllas. Claro, as lesbianas non podedes deixar as unllas longas porque… Buf, sería como liarse con Lobeto —O Xurxo colocou a man dereita con forma de pouta, remedando o xesto do famoso superheroe.

—Xefe, en serio, teño que marchar.

—Vale, vale… Nin que formarades parte dunha seita secreta e non puidésedes revelar os misterios do voso grupo. É que estou pensando que se lle deses un par de consellos á miña moza, se cadra ela podería ser máis “lésbica” —o Xurxo debuxou as aspas no aire cos dedos— e así estariades ela e mais ti buscando público do colectivo… Dise así, verdade? Do colectivo.

—Xa, e que che parece se ti tamén te transformas, xefe?

—Que dis, Laura?

—Que seguramente co público homosexual feminino non nos chega. Se ti te converteses nunha icona homosexual masculina, teriamos máis capacidade de chegar a novos públicos.

—Che, che, che, para. Estás a insinuar que poña pantalóns de coiro, piercings nas mamilas, que pinte os ollos e as unllas? —A Laura non dixo nada, deixou que o xefe se cocese na súa salsa fantasiosa—. Tería que ir ao ximnasio catro veces por semana, deixar pelo no peito… E a pluma? Como se aprende o da pluma, eh, Laura? Non, filla, non… Facerme eu gay friendly éche moi complicado. Mellor dáslle ti unhas clases á miña moza e vía. Pero sen pasarte, non vaia ser que a captes para o voso club da tortilla… Que xa sabes o que din, que o que proba o cunnilingus de boca de muller xa non pide outra cousa…