Se dubidas, non veñas. Cap. 3: Vacacións

Mercedes Martínez Modroño.

Luns. Podería ser un luns calquera, pero hoxe o ambiente é diferente. Non hai escola, polas vacacións de Pascua, así que o balbordo de xente miúda descoloca a rutina. Comezan a aparecer turistas, era sabido. A novidade, porén, é que as ratas marcharon tan rápido como chegaran. Seica Vitoria veu onte, domingo, para botar un ollo, pero atopou as trampas baleiras. Tregua.

            Olga sente coma unha primeira vez o feito de que esta semana non signifique plans inminentes de viaxe. Non será tal, pensa, procurando na memoria algunha outra ocasión. Non a atopa, non pode lembrar que chegase esta primeira lúa chea de primavera e non houbese un lugar a onde ir. Coma un dispendio de posibilidades de pracer, un desistir dun privilexio que lle pousa no peito, unha sensación algo estraña que se lle amalgama cun remorso ao deixar o home na casa. Ou sexa, na cama, con plans difusos de relaxarse, reorganizar algún armario e gozar, por fin, de tempo para ler, segundo dixo medio durmido cando ela se despediu.

            Máis que remorso, Olga sente, mentres se cambia, un lixeiro temor de treboada pese a que pasaron xuntos unha fin de semana estupenda, ou máis ben, un día e medio, porque o sábado, a verdade, chegou cansa e ata media tarde non foi persoa. Sente como se a súa relación pousase nunha mentira partillada, nunha negociación na que existe un cerne de ficción que ningún dos dous quere nomear. Estráñalle tanto que el non insistise en viaxar. Quen sabe, quizais teñan sorte e non lle toque a ela traballar o sábado, pero está difícil.

            Está no vestiario cando un lixeiro cheiro a xofre lle interrompe o pensamento. Diante do armariño da Vitoria. Está soa, así que se achega á porta para uliscar. Sentíndose ridícula, pero faino. Na da Vitoria cheira. Nas do lado, non. E repite o xesto, coma unha cadela procurando o rastro, pensando para si que non quere entrar na paranoia de Laura, pero repíteo, ata asegurarse, agardando que ninguén a vexa alí.

            De súpeto ábrese a porta abatible e quen entra é precisamente Laura, a última persoa coa que quixera agora ter que falar. Non sabe por que non é quen de dicirlle que leva razón, pero agarda que ela non se decate e non teñan que entrar xuntas nese remuíño de sospeitas. Nin sequera sabe de que sospeita. Non lle apetece. Quere deixarse ir pola semana, tan breve, tan distinta, sen sustos e sen maiores preocupacións.

            Laura entra rápido a coller o prendedor do pelo que lle quedara no bolso, trae posta esa dozura súa que lle é tan agradable a Olga, sorrín as dúas, nada pasa, o luns segue adiante a súa rutina de paso.

******

Cara á última hora da mañá, o seu home aparece polo súper, ocorréuselle facer unha ensalada especial. Olga acaba de deixar a mopa, está axudando a Laura nos embutidos e non o ve chegar. De feito, non lle fan nin caso, porque Laura acaba de facer unha broma das súas imitando a Fina e o riso sáelles ás dúas coma un fío que as deixa por un intre fóra do mundo. Son apenas segundos, pero el séntese inesperadamente mal, quizais por sentir que non coñece a súa muller con ese uniforme e ese gorro ridículo, e porque non lle gusta o aspecto de Laura, nunca lle caeu ben a xente obesa. E desde que Olga lle contou as aventuras das ratas, peor lle cae. E non concorda coa imaxe mental que ela lle transmitira. O pelo tinxido desa cor que máis ca loura parece amarelo canario, que mal gusto. O da caluga rapada, pensa el, é o de menos. Ao salón da súa casa só chegou o noxo que ela traía coa cazaría imprevista, a terapia doméstica contra a fobia da infancia a base de rir do cómico da cruzada.

            Así que cando Olga baixa do transo do riso detrás do mostrador dos queixos, e o ve alí con esa cara de nunca e sen afeitar, a presentación é apresurada e a complicidade inexperta. El marcha decontado.

—Ai, amiga —ri aínda Laura—, canta xente seria hai polo mundo, e que ben nos senta ter algo do que rir…

            Quizais polo riso ou polo tempo que pasan xuntas, ou de ver alí o home e decatarse de que el non chegará a escoitala, Olga precisa partillar con ela a revelación daquela mañá sobre o armario da Vitoria, que lle sae coma un arroto que levaba moito tempo reprimido. Cóntallo, se cadra agardando que a outra saiba que facer a continuación.

—Xa cho dixen —di Laura, elevada polo dato— . Ela sabe, por iso axudaba tanto coas ratas, ¿decátaste? —Laura abre moito os ollos e inmobiliza os antebrazos de Olga entre as súas mans. Está como excitada—. Non me creo que viñese onte revisar a praga, que va, ela sabe como comunicarse co dragón. Cando esperta o dragón, as ratas foxen. O dragón acabou con elas. Grazas á intervención de Vitoria, comprendes? Ela é a intérprete co mundo perdido dos réptiles. Non te fixaches no seu corpo que parece unha cobra?

            Olga abre os ollos lixeiramente, como pretendendo comprender ou saber que dicir a continuación, pero a súa cara permanece estanca. De certo, a Vitoria ten un andar coma sinuoso, si, moi delicado, pensa. Pero nunca se lle ocorrera comparala a unha serpe, que noxo.

—Vitoria é quen de comunicarse co escuro, estou segura. O cheiro a xofre vén dela; está no segredo. Diso non hai ningunha dúbida —Aquí Olga asente, e Laura continúa—: Ela está aquí como encargada porque ten unha misión, e nós estamos chamadas a ser a súa equipa. É o tempo do lume. É o tempo da luz e do xofre, é o ciclo no que o dragón acaba coas ratas. O ascenso —di, como ascendendo ela detrás do seu entusiasmo.

            Laura entrou nun monólogo do que non lle resulta doado saír. Están as dúas na cámara da sección de carnizaría e embutidos, cada unha con cadansúa peza nas mans: Olga sostén un xamón de York, Laura un salame que que parece darlle a forza do seu discurso:

—Ese cheiro a xofre na súa roupa, decátaste? Non era premonitorio, era necesario para a purificación, non é unha casualidade que a primeira lúa chea despois do equinoccio de primavera sexa xusto o sábado. Todos eses bichos foron o anuncio da nosa misión, temos que falar con ela, dicirlle que sabemos e que pode contar con nós.

—Moitas grazas —di Vitoria desde a porta da cámara, lenta, segura. Cun enfado contido.

—Facédeme o favor de atender o mostrador, ou é que non vedes o lío que hai?

            E antes de marchar, cun ton autoritario que as outras non lle coñecían nin sospeitaban, diríxese a Laura:

—En canto baixedes a fila, pasa pola oficina.

            E marcha apresurada, coma contendo a rabia e sorríndolle con cortesías comerciais á clientela que agarda a quenda ante o espazo baleiro dos embutidos.

            Laura chíscalle un ollo a Olga, que non ten ningunha gana de recibir a complicidade, e só ten gana de cortar friame e que vaia pasando a mañá o máis rápido posible. Nestas situacións é estupendo que o teu traballo che obrigue a sorrir, parece que funciona como terapia para o atoamento cerebral. O ton ameazador de Vitoria asustouna, non lle apetece nada que a chame a ela tamén. Non acaba de crer as andrómenas da Laura. E con todo, os feitos danlle a razón. Cortar friame, xiinnn chsssss, vinte e nove? Bo día. Sorrir.

Laura marcha á oficina. Ela remata a xornada alí, xa lle deu ela soa unha volta aos números.

Dezasete? Bo día, sorrir. Nin tempo lle dá a pensar o que estarán armando estas dúas na oficina.

******

            Pola tarde na casa todo vai a peor. O seu home recibe un convite para pasar uns días na casa do seu amigo Marcos, na costa. Ela recibe a programación da semana na que, por suposto, traballa todo o sábado. Aínda non atopou o xeito de contarlle o do armario da Vitoria, mellor fora calar.

            Pero conta. Despois do viño que celebra as vacacións del (porque ela traballa o martes, coma sempre), explícalle o estraño feito dese olor na da Vitoria, precisamente. E mentres ela se afana na obxectividade das súas medicións, na irrefutabilidade dos datos, por primeira vez el pensa que quizais non casou cunha historiadora da Arte que pronto terá unha praza nun instituto, senón cunha traballadora de supermercado que ri de chistes que lle contan compañeiras gordas e chaladas, con pinta estrafalaria e inclinacións asasinas. Cun salario que non dá para vacacións. Cun horario que non permite viaxar.

            É unha especie de lóstrego que se lle mete na cabeza. Dille:

—Voulle dicir a Marcos e Tania que vou para alá, necesito desconectar.

            Non hai lea, só unha fenda no compás dos seus ritmos. Un bico del, para quitarlle ferro, ao que ela corresponde sen ousar retelo. Unha noite tranquila, segura. El espera ao día seguinte para contarlle que marcha o mércores, ata o domingo pola mañá. Polo do tráfico.

—Claro, o domingo á tarde haberá máis tráfico —di ela. Porque ningún dos dous quere cuestionar o pacto do entendemento—. Boa idea saír o mércores á mañá, así non pillas atasco.

******

            A Olga contoullo todo Fina ao día seguinte, adornando o relato cunha boa parte de reflexións, xuízos, opinións e sentenzas bastante pouco afortunadas que incluían alusións á incompetencia, problemas mentais, falta de responsabilidade, e unha restra de lugares comúns para xustificar o despedimento de Laura, nesta semana na que ían andar bastante xustas. Adubado todo co retrouso periódico de “eu xa sabía, eu ben avisei, eu xa lle vin o primeiro día que lle faltaba unha fervura”.

—O peor foi que cando lle dixo que quedaba despedida desde o luns, a outra revirouse e marchou sen acabar a xornada, que che parece? Pouco lle importamos as que quedamos, bastante tiñamos co lío destes días e aínda por riba somos unha menos. Vaia compañeira, xa se lle vía vir. A Vitoria non anda con melindres, xa ves —Acenaba Fina, feliz de ver tan rapidamente derrubada a Laura—. E ti anda con coidado, seica vos pillou as dúas falando mal dela na cámara.

            Un silencio enfático. Fina mira en fite a Olga, que fica calada.

—Pero como se vos ocorre! E porque Vitoria sabe estar, que se a pillo eu dicindo que son unha serpe, arranco en cuarta, xa cho digo.

            Olga non atopa que contestarlle, excepto que sente esa violencia de lle quitar ata o nome a Laura, pero tanto ten, a Fina gústanlle os monólogos detox e está afeita ao silencio de quen escoita.

—Dígoche que esa rapaza está mal da cabeza. E o conto do xofre! Pobre Vitoria, mira con que lle sae. Bastante terá con ter que ir axudar o sogro na viña as fins de semana coma para que unha tola diga que ten segredos de ocultismo —Fina chista mentres move a cabeza.

            Olga prefire calar. Pon bolos, empaqueta bolos, etiqueta bolos. Nunca lle interesou a viña. O do xofre na viña tráelle lembranzas do avó, algo lle quere soar do fol do xofre e a peste do xofre e a man de xofre do Santo Antonio, lembranzas moi antigas como para que saiba de que lle está falando.

—Sen unha mau de xofre antes da chuvia esa, dígoche eu que entra o oídio e non collían nada. Nada de nada —sentencia Fina, e sae cargada coa repostaría do día, fachendosamente vencedora de non se sabe que guerra interior.

            Aínda regresa para rematar de recoller, e para continuar o baleirado das emocións do día dando unha lección de mestría vitivinícola-doméstica:

—É que a roupa do xofre haina que lavar á parte. Como a metas na lavadora co resto, deixa todo o olor. Nós xa non o damos, só sulfato sistémico, que é máis práctico.

            E mentres Olga acaba de recoller o da fornada, Fina párase no medio termando da vasoira inmóbil, que para iso é veterana e ten tanto que contar:

—O fillo, que lle meteu na lavadora a camiseta segundo chegou da viña. Que paciencia temos que ter, Olguiña, moita paciencia cómpre —E volve á tarefa. Manexa a vasoira coma se fose un brazo censor. Fina fai todo con autoridade, ata o varrer resulta agresivo. E remata como para si:

—E seica o Santi aínda non está para a alta. Nunca pensei que o fose botar en falta, tamén cho digo.